ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่399 หยุนอี่ร์โหรวมีพรรคพวก
แต่หยุนอี่ร์โหรวจะมีปัญญาวางแผนที่ละเอียดรอบคอบแบบนี้ได้ยังไง?
กู้โม่หานขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม นิ้วมือเรียวยาวกำหมัดแน่น
นอกจากว่า——นางมีพรรคพวก!
ฟ้ามืดลงเรื่อยๆ หยุนอี่ร์โหรวที่ถูกส่งกลับเรือนจู๋หลานก็ฟื้นขึ้นมา กุมหน้าอกแล้วนอนลงบนเตียง ไอคอกแคกหนักกว่าเดิม
เพราะคุกเข่านาน บวกกับผลข้างเคียงของยาแก้ปวด ตอนนี้นางปวดไปทั้งตัว เจ็บจนนอนขดตัว ทำได้แต่นอนอยู่บนเตียงขยับไม่ได้
หยุนอี่ร์โหรวมองดูห้องที่เยือกเย็นนั้น อ่อนแอไร้กำลัง สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“หนานหว่านเยียน ยังมีหยุนเหิงที่โง่ดักดาน วันนี้พวกเขาสองคนคุยกันถูกคอ ไม่อยากให้ข้าสบายใจ ยังเกือบให้ท่านอ๋องสงสัยข้าอีก……”
ให้ตายสิ ให้ตาย!
กว่าจะรู้สึกดีขึ้น ด้านนอกก็มีเสียงพูดคุยกับพวกข้ารับใช้ดังขึ้น “เจ้าได้ยินหรือยัง ฮูหยินกั๋วกงเชิญพระชายาไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาในวันพรุ่งนี้!”
“นั่นคือฮูหยินกั๋วกงเชียวนะ! เป็นครอบครัวที่ฮ่องเต้องค์ก่อนส่งโปรดปรานที่สุด พระชายาเก่งจังเลยนะ โชคดีจัง รอถึงวันพรุ่งนี้ จะต้องเฉิดฉายที่สุดแน่นอน!”
หนานหว่านเยียนจะไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาของฮูหยินกั๋วกงงั้นเหรอ?!
หยุนอี่ร์โหรวแทบกระอักเลือด ใบหน้ามืดมนอย่างกับผีพราย นิ้วมือที่อ่อนแรงนั้นก็จับผ้าห่มแน่น นางโกรธจนกัดฟันกรอด
ถ้าไม่ใช่เพราะนางบาดเจ็บ กิจกรรมงานเลี้ยงน้ำชาที่หรูหราแบบนั้น ไม่มีทางไปตกเป็นของผู้หญิงอย่างหนานหว่านเยียนหรอกนะ
พระชายาก็ดี ฮูหยินกั๋วกงชอบก็ช่าง เรื่องพวกนี้ควรจะเป็นของนางสิ!
แต่ทว่าตอนนี้ กลับถูกหนานหว่านเยียนแย่งไปทั้งหมด นางยังกล้ารับไว้ทุกอย่างอีก!
ถ้าท่านอ๋อง……
หยุนอี่ร์โหรวยังคาดหวังให้กู้โม่หานกลับใจ แต่ก็นึกถึงเรื่องวันนี้ในเรือนซีเฟิง นางโดนหนานหว่านเยียนกับหยุนเหิงเหยียดหยามขนาดนั้น กู้โม่หานกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
ทันใดนั้น นางก็รู้สึกปวดใจ
ดูแล้วกู้โม่หานวันนั้นพูดจากใจจริง เขาไม่เคยรักนางเลยจริงๆ
วันนี้หนานหว่านเยียนเอาแต่พูดลองใจนาง ถามนางว่าเกี่ยวข้องกับการที่เสิ่นอี่ร์โดนทำร้ายไหม ไม่รู้ว่าคำพูดที่พ่อบ้านเกาสอนนางพูด กู้โม่หานจะเชื่อไหม
ถ้ากู้โม่หานรู้ว่านางป่าวประกาศข่าวของเด็กสองคน และสั่งให้ลุงไปฆ่าเสิ่นอี่ร์ แล้วยังแสดงละครร้องขอความช่วยเหลืออีก——
นางได้จบเห่พอดี!
ไม่ได้ นางจะให้เขาจับได้ไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้ไม่มีทางพลิกสถานการณ์ได้แล้ว ถึงแม้จะขอโทษ แต่นางก็คงต้องดันท่านลุงออกไป!
คืนนี้ หยุนอี่ร์โหรวนอนไม่หลับเลย ด้านหนึ่งก็ถูกบาดแผลทรมานจนนอนไม่หลับ อีกด้านก็กลัวว่าเรื่องจะเปิดเผย ตอนนี้นางไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย……
พอฟ้าสว่าง หนานหว่านเยียนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกจากห้อง
วันนี้หนานหว่านเยียนจะออกจากจวน ตื่นมาก็สั่งเด็กสองคนให้พวกนางตามโม่หวิ่นหมิง อย่าวิ่งไปทั่ว เซียงเหลียนคอยดูแล
พวกเด็กๆก็ตอบตกลง จุ๊บแก้มของหนานหว่านเยียน “ท่านแม่ ระวังตัวด้วย”
หนานหว่านเยียนลูบใบหน้าที่นุ่มนิ่มของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปา จากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกไป
วันนี้ นางต้องผูกมิตรกับฮูหยินกั๋วกงให้ได้ หวังว่าจะได้ออกจากที่นี่เร็วๆ
เซียงอวี้เดินตามหลังหนานหว่านเยียน
ทั้งสองไปดูอาการของหยีเฟยที่เรือนจิ้งฉาน ยังเหมือนกับครั้งก่อน หยีเฟยทำได้เพียงแค่ตอบสนองต่อคำพูดในสมองของนาง
หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว สอนวิธีการนวดให้หวังหมัวมัว ให้หวังหมัวมัวคุยกับหยีเฟยเยอะๆ นวดเยอะๆ แล้วก็ไปดูอาการของเสิ่นอี่ร์
อาการของเสิ่นอี่ร์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แผลจากการโดนแทงของเขาดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่ฟื้นสักที หนานหว่านเยียนฝังเข็มให้เขา แต่ก็ไม่มีผลใดๆเลย
เซียงอวี้มองออกไปนอกหน้าต่าง พูดเตือนว่า: “พระชายา อย่าให้ฮูหยินกั๋วกงรอนานเลยเจ้าค่ะ”
เลยเวลานานแล้ว
หนานหว่านเยียนพยักหน้า “ไปกันเถอะ”
รอนางกลับมา ค่อยเอาเครื่องมาตรวจอาการของเสิ่นอี่ร์อีกที
เซียงอวี้อยากถามหนานหว่านเยียน จะให้แจ้งกู้โม่หานก่อนไหม แต่พอมาคิดดูแล้ว พระชายากับท่านอ๋องตอนนี้ยังไม่คืนดีกัน นางไม่ถามดีกว่า
ภายในห้องหนังสือ กู้โม่หานไม่ได้นอนมาทั้งคืน เพิ่งวางงานในค่ายทหารลง ก็นวดขมับที่ปวดตึง เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างสีแดงเพลิงเดินผ่านไป
หนานหว่านเยียน?
นางจะไปจวนกั๋วกงแล้วเหรอ?
กู้โม่หานขมวดคิ้ว เขาพันแผลบนตัวใหม่แล้ว ไม่ปริออกแล้วด้วย ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ก็ยังเจ็บมากอยู่ดี
ชายหนุ่มลุกขึ้นอยากเดินออกไป ชะงักฝีเท้าอยู่หน้าประตู สุดท้ายก็เดินกลับไปนั่งลงเหมือนเดิม
หงุดหงิด
กู้โม่หานหงุดหงิดมาก หนานหว่านเยียนไม่สนใจเขา ตามไปก็โดนนางไล่กลับมาอยู่ดี
เขาเป็นถึงเทพสงคราม ทำไมถึงต้องทนดูนางโมโหใส่เขาด้วย?
แต่สักพัก เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หยิบเสื้อคลุมแล้วรีบเดินออกไป
“อวี๋เฟิง——”
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น มีร่างคนสองคนอยู่หอจูหยุนตรงข้ามกับจวนกั๋วกงยืนอยู่ตรงหน้าต่าง
กู้โม่หานสวมชุดคลุมดำยาว ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเงียบๆ ก้มหน้ามองไปยังจวนกั๋วกงที่คึกคักแล้วขมวดคิ้ว
อวี๋เฟิงที่ตามมาก็ยืนอยู่ข้างๆกู้โม่หาน ถามเสียงเบาว่า
“ท่านอ๋อง ท่านจะไม่เข้าไปจริงเหรอ ถ้าฮูหยินกั๋วกงรู้ว่าท่านมา จะต้องดีใจมากแน่ๆ”
กู้โม่หานนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไม่ไป”
อวี๋เฟิงเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ท่านอ๋องพาเขาเดินมาทางลัด มาที่หอจูหยุนที่ใกล้จวนกั๋วกงมากที่สุด
ทั้งที่เป็นห่วงพระชายา ท่านอ๋องยังปากแข็งไม่ยอมรับอีก ไม่รู้ว่ากำลังลังเลอะไรอยู่……
