ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 424 กู้โม่หานคือลูกหมาป่า
ไม่คิดว่าจะเป็นคนของกู้โม่หาน？！
เฉินเป่าฉวนยิ่งตื่นตระหนก อ๋องอี้ไม่ชอบยุ่งเรื่องราชสำนักมาตลอดไม่ใช่หรือ
ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนเป็นกระตือรือร้นเช่นนี้ได้
และ ให้เขาเข้าไปฟ้องร้อง นั้นไม่เท่ากับเป็นการเอาเรื่องที่จัดการส่วนตัวได้ มาเปิดเผยหรือ
สำหรับเขาแล้ว ไม่ได้ประโยชน์อะไรทั้งนั้น ไม่เพียงฉีกหน้าหนานฉีซานโดยตรง ยังอาจเป็นการล่วงเกินพระชายาเฉิงได้ไม่คุ้มเสีย
สีหน้าเฉินเป่าฉวนทะมึนขึ้น “ไม่ทราบว่าอ๋องอี้ทำเช่นนี้ มีจุดประสงค์อันใด”
อวี๋เฟิงขยับกริชในมือ ลำคอเฉินเป่าฉวนมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย
“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้จุดประสงค์ของท่านอ๋อง เจ้ารู้เพียงว่า หากเจ้าไม่ไปฟ้องร้อง ท่านอ๋องจะเอาหลักฐานกระทำผิดของบุตรชายเจ้า ไปให้ศาลต้าหลี่（เป็นชื่อหน่วยงานราชการ หนึ่งในเก้าสำนักใหญ่แห่งราชสำนัก）”
“บุตรชายเจ้าข่มเหงอิสตรี ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา ทั้งบีบบังคับฮูหยินเฉิงเซี่ยง ความผิดหลายกระทงรวมกันถือเป็นโทษตาย แต่ถ้าหากเจ้าไปฟ้องร้อง ท่านอ๋องจะไม่มีทางแตะต้องเขา”
“บุตรชายเจ้าเป็นเพียงเหยื่อที่มองคนผิด ถูกเฉิงเซี่ยงบังคับล่อลวง ก็พอจะเก็บชีวิตไร้ค่านั้นเอาไว้ได้ ส่วนเรื่องอุกอาจที่เจ้าเก็บกวาด แทนบุตรชายเจ้าหลายต่อหลายครั้ง จะไม่เปิดเผยออกมา ท่านมหาบัณฑิตไตร่ตรองให้ดีแล้วค่อยตอบข้า”
นี่อ๋องอี้กำลังเอาชีวิตบุตรชาย กับอนาคตของเขา มาข่มขู่เขา!
สีหน้าเฉินเป่าฉวนซีดลงทันที กำหมัดแน่น
ไม่ว่าเฉินชิงเยี่ยนจะไร้ประโยชน์แค่ไหน ก็ยังเป็นลูกคนเดียวของเขา เขามีภรรยาและบุตรีมากมาย แต่มีบุตรชายเพียงคนเดียว หากตายไป ด้วยเขาอายุเท่านี้แล้วก็เป็นเรื่องยากหากจะมีอีกคน
เขามาถึงตำแหน่งนี้ในตอนนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หากฝ่าบาทรู้ว่าเขาทำเรื่องไร้มโนธรรม ไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่
ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เกิดขึ้นที่จวนกั๋วกงวันนี้ เห็นได้ชัดว่ายัยแก่อสรพิษฮูหยินเฉิงเซี่ยงนั้นปองร้ายพระชายาอี้บังคับล่อลวงให้บุตรชายของเขาก่อเรื่อง แต่สุดท้ายก็ถูกวางหลุมพราง
บุตรชายเขากลับถูกลากเข้าไปมีเอี่ยว ตอนนี้ทั้งถูกไม้โบย ได้รับโทษหนัก!
เป็นจวนเฉิงเซี่ยงที่ไร้เมตตา งั้นก็อย่าโทษว่าเขาไม่เที่ยงธรรม！
“ข้ารับปากเจ้า จะไปฟ้องร้องเดี๋ยวนี้ แต่ขออ๋องอี้รักษาสัญญา ไม่แจ้งความบุตรชายข้า!”
เมื่ออวี๋เฟิงได้รับคำตอบ “เวลาไม่คอยท่า รีบเข้าวังเถอะ”
พูดจบ เขาก็เก็บกริชลง หายไปในพริบตา
เฉินเป่าฉวนผ่อนลมหายใจอย่างเหลือความหวาดผวาอยู่ มองจดหมายที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ ในนั้นยังมีข้อความหนึ่ง เขียนไว้ว่า “ยังมีหลักฐานอีกหลายฉบับ คอยรอดูพฤติกรรมท่านมหาบัณฑิต”
เฉินเป่าฉวนกระวนกระวายอยู่เดี๋ยวหนึ่ง ฉีกข้อความออก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธ
กู้โม่หานช่างร้ายกาจเสียจริง เมื่อก่อนยังคิดว่าเขาเป็นลูกหมาป่าที่รู้เพียงการทำสงคราม ไม่มีความทะเยอทะยาน คาดไม่ถึงจะเป็นถึงหมาป่าเจ้าเล่ห์ดุร้ายตัวหนึ่ง!
อ๋องอี้บังคับให้เขาไปฟ้องร้อง เอาเรื่องฉาวโฉ่พวกนี้ออกมาเปิดเผย นั้นจะเป็นการพัวพันผู้คนกับเรื่องต่างๆ มากมายมหาศาล！
พอที่จะกวนน้ำให้ขุ่น!
แต่เพื่อบุตรชาย การไปวันนี้ เขาไม่อาจไม่ไปได้!
หลังหนึ่งก้านธูป ภายในวัง
บรรยากาศในตำหนักหย่างซินกดดันยิ่ง
เฉินเป่าฉวนคุกเข่ากับพื้น กู้จิ่งซานนั่งบนที่นั่งสูงเป็นสง่าราศี
สองข้าง มีชีกุ้ยเฟยกับฮองเฮาอยู่
เฟิ่งจงฉวนเพ็ดทูล ว่ามหาบัณฑิตถวายฎีกา ฟ้องร้องหนานฉีซานและเรื่องนี้พัวพันกับเรื่องมากมาย ไม่เพียงเกี่ยวข้องกับจวนเฉิงเซี่ยงและฮูหยินเฉิงเซี่ยงยังโยงถึงหนานชิงชิงกับกู้โม่หานสามีภรรยาด้วยเช่นกัน
“เฉินเป่าฉวน เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ดวงตาเฉียบคมของกู้จิ่งซานดุจเหยี่ยว จ้องมองเฉินเป่าฉวนที่คุกเข่าอยู่ไม่วางตา
เมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันไม่หยุดจากข้างบน เฉินเป่าฉวนเริ่มขวัญหนีดีฝ่อ แต่พอนึกถึงกู้โม่หานเขาก็เอ่ยอย่างใจฝ่อยิ่ง “ฝ่าบาท กระหม่อมมีความผิดพ่ะย่ะค่ะ!”
“วันนี้บุตรชายคนเดียวของกระหม่อมได้รับเทียบเชิญจากฮูหยินกั๋วกง ให้ไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาที่จวน คาดไม่ถึงว่าจะจับพลัดจับผลู ทะ…ทำฮูหยินเฉิงเซี่ยงแปดเปื้อน เป็นเพราะกระหม่อมอบรมสั่งสอนบุตรไม่ดี จึงทำให้เขาออกนอกลู่นอกทางพ่ะย่ะค่ะ!”
เมื่อได้ยินคำพูด ฮองเฮากับชีกุ้ยเฟยต่างหรี่ตาลง
เรื่องอับอายขายขี้หน้าเช่นนี้ มหาบัณฑิตกับจวนเฉิงเซี่ยงจัดการเองก็พอแล้ว ทำไมถึงเอามาพูดเปิดเผยกัน
นี่จงใจทำให้เป็นเรื่องใหญ่ใช่หรือไม่
กู้จิ่งซานขมวดคิ้ว “ในเมื่อเจ้ากล่าวว่าเป็นปัญหาของเจ้า แล้วเหตุใดถึงกล่าวหาว่าเฉิงเซี่ยงมีความผิด”
เฉินเป่าฉวนมีสีหน้าท่าทางเกลียดแค้นชิงชัง ทั้งขุ่นเคืองไม่พอใจ
“ฝ่าบาทอาจทรงมิทราบ เรื่องในวันนี้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับเฉิงเซี่ยง！บุตรของกระหม่อม ถึงจะจิตใจชั่วร้ายแต่ก็มิกล้าลงมือทำ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำเรื่องเสื่อมเสียกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงออกมาได้! เพราะกระหม่อมเค้นออกมา ถึงรู้ว่าลูกถูกบงการ ถูกคนที่มีเจตนาแอบแฝงบงการ ฮูหยินเฉิงเซี่ยงบอกกับเขาว่า ขอเพียงเขาทำเรื่องดีๆ กับสตรีชุดแดงที่จวนกั๋วกง หนานเฉิงเซี่ยงจะให้ตำแหน่งขุนนางเขาพ่ะย่ะค่ะ!”
“แต่ลูกมิทราบว่าสตรีชุดแดงนั้นคือพระชายาอี้ยังนึกว่าเป็นเพียงคุณหนูตระกูลขุนนางธรรมดา เพื่อตำแหน่งขุนนางนั้น เขาเลยหน้ามืดตามัว แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด สุดท้ายไม่คิดว่าจะลงเอยกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงได้!”
“พระชายาเฉิงกับพระชายาอี้ต่างก็อยู่ในตอนนั้น ตอนนี้พระชายาเฉิงส่งฮูหยินเฉิงเซี่ยงกลับจวนเฉิงเซี่ยงทั้งบุตรของกระหม่อมก็ได้ชดใช้สำหรับการกระทำของเขา โดยถูกโบยร้อยไม้ กระทั่งตอนนี้ยังมิได้สติ!”
“กระหม่อมรู้ว่าตนมีความผิด แต่ขอฝ่าบาทเห็นแก่ที่ข้ากระหม่อมทำงานหนักสิบกว่าปี ลงโทษสถานเบาบุตรหนึ่งเดียวของกระหม่อม! เรื่องนี้เขามีส่วนผิด แต่นั่นก็เป็นเพราะถูกคนปลุกปั่นนะพ่ะย่ะค่ะ!”
อะไรนะ？！
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงต้องการให้บุตรชายของเฉินเป่าฉวนทำให้หนานหว่านเยียนแปดเปื้อน และคนที่บงการเรื่องทั้งหมด กลับเป็นตัวเฉิงเซี่ยงเอง？！
หนานเฉิงเซี่ยงกล้ากระทั่งใช้การขายตำแหน่งขุนนางมาบังคับล่อลวง ช่างกล้ากินดีหมีหัวใจเสือซะจริง!
ยังมีพระชายาเฉิงนั้นอีก เห็นชัดว่าอย่างไรก็หลบไม่พ้น！
ขณะนั้นเอง กู้จิ่งซานทรงพระพิโรธ เมฆทะมึนปกคลุมม่านตา
เขาใช้ฝ่ามือตบบัลลังก์มังกร เอ่ยอย่างเดือดดาล “เด็กๆ เรียกภริยาหนานเฉิงเซี่ยงกับพระชายาเฉิงเข้าวังทันที…”
