ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 427 ปกป้องพระชายากับคุณหนูให้ดี
เฉิงเซี่ยงลุกขึ้นพรวดฉับพลัน ชักดาบยาวขององครักษ์ออกมา แทงเข้าที่หัวใจของฮูหยินเฉิงเซี่ยง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเสียชีวิตตรงนั้น แผ่นอนบนพื้นอย่างเย็นเหยียบ
หนานฉีซานที่อยู่ข้างนาง สีหน้าเย็นชาน่าหวาดผวา ใบหน้าครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยเลือดสาด ราวกับผีร้ายที่เดินออกมาจากนรก
หนานฉีซานยื่นดาบคืนให้ราชองครักษ์ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก คุกเข่าลงที่เดิม เอ่ยกับฮ่องเต้อย่างนอบน้อม “กระหม่อมไร้ความสามารถอบรมดูแล จึงทำให้สตรีอสรพิษผู้นี้ยโสโอหัง ทำตามอำเภอใจ ทำให้ทุกคนเห็นเรื่องน่าขัน และทำให้ฝ่าบาทผิดหวังแล้ว ขอฝ่าบาททรงลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
กู้จิ่งซานย่อมเข้าใจเจตนาที่หนานฉีซานลงมือแทงฮูหยินเฉิงเซี่ยง
เขาแค่นเสียงเย็น สายตาลึกล้ำจนมองไม่ออก “เฉิงเซี่ยง เจ้าไร้ความสามารถอบรมดูแลจริงๆ คนเคียงหมอนตนเองทำเรื่องอุกอาจเช่นนั้นออกมา เจ้าไม่รู้อะไรเลย! ข้าจะลงโทษเจ้าโบยสามสิบไม้ ริบเงินเดือนครึ่งปี!”
“มหาบัณฑิตไร้ความสามารถอบรมสั่งสอนบุตร แต่ยอมผ่อนปรนเพราะสารภาพผิด ลงโทษริบเงินเดือนหนึ่งปี! ส่วนบุตรชายกล้าอุกอาจ ซื้อตำแหน่งแสวงหาความรุ่งโรจน์ พยายามจาบจ้วงราชวงศ์ ลงโทษโบยร้อยไม้ ตั้งแต่วันที่กำหนด จะถูกเนรเทศไปยังดินแดนรกร้าง ไม่ได้รับอนุญาตให้กลับเมืองหลวงอีก”
“กระหม่อม น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” หนานฉีซานกับเฉินเป่าฉวนขานรับด้วยความอ่อนน้อม
เฉินเป่าฉวนมองหนานฉีซานฆ่าฮูหยินเฉิงเซี่ยงด้วยตนเอง ก็หวาดผวาเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรชีวิตของบุตรชายเขาก็ถือว่ารักษาไว้ได้แล้ว จึงรู้สึกโล่งใจในที่สุด
เขามองไปรอบๆ หนานชิงชิงก้มร้องไห้โฮบนศพฮูหยินเฉิงเซี่ยงฉากกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนองเลือดในตำหนักใหญ่อดทำให้รู้สึกตกใจไม่ได้
สถานการณ์ในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะกู้โม่หาน
ฉากหน้าประหนึ่งว่า ไม่มีใครได้รับประโยชน์ แต่ในความเป็นจริง กู้โม่หานกลับเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!
ฝ่าบาทสงสัยมาก แม้ว่าเฉิงเซี่ยงจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองแล้ว แต่ยังคงเหลือเมล็ดพันธุ์ความสงสัยเอาไว้ และฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็ตายอยู่ที่นี่ เฉิงเซี่ยงจะไม่สนใจสักหน่อยได้อย่างไร…
อีกทั้งพระชายาเฉิงที่ดูเหมือนไม่ได้รับโทษอันใด แต่มารดาบังเกิดเกล้าของนางตายไป แม้นางจะเข้าไปมีส่วนร่วมในนั้นก็ไม่อาจดีไปกว่าเดิม ฮองเฮาก็เช่นกัน นอกเสียจากนางจะละทิ้งพระชายาเฉิงให้อ๋องเฉิงแต่งงานกับคนอื่น มิฉะนั้น…
ตัวแปรเดียวจะส่งผลกระทบเหตุการณ์ทั้งมวล
อ๋องอี้นี่ช่างน้ำมือโหดเหี้ยมเสียจริง!
สีหน้าหนานฉีซานมืดครึ้ม
หลังจากผ่านเรื่องในวันนี้ไป เกรงว่าฮ่องเต้อาจจะระแวงเขา ใครให้เฉินเป่าฉวนทำเช่นนี้กัน
คิดจะฆ่าเขาโดยสิ้นเชิง!
ฮองเฮามองท่าทางโศกเศร้าของหนานชิงชิงคิ้วกระตุกเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย
นางสามารถรักษาหนานชิงชิงเอาไว้ได้ ก็ไม่เลวแล้ว
กู้จิ่งซานสงบความโกรธลงเล็กน้อย สายตาเย็นชา
เดิมเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องเอามาเปิดเผย แต่เฉินเป่าฉวนต้องการเปิดโปงอย่างดื้อรั้นขนาดนี้ ต้องมีใครบงการอยู่แน่
และเขากับชีกุ้ยเฟยเหมือนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
ดวงตากู้จิ่งซานค่อยๆ มืดลง กวาดตามองชีกุ้ยเฟย
แต่ชีกุ้ยเฟยกลับยังคงสงบนิ่งเหมือนเคย ไม่มีอารมณ์แปรปรวนใดๆ
ฮ่องเต้ถอนสายตากลับมาอีกครั้ง โบกพระหัตถ์ “ทั้งหมดออกไปซะ! หากมีครั้งหน้า ข้าจะลงโทษให้สาสม!”
……
ภายในวังที่เสียงดังเอะอะโวยวายไม่หยุด วุ่นวายตลอดทั้งคืน
แสงท้องฟ้าสว่างเรืองรอง ทุกอย่างกลับมาสงบนิ่ง ราวกับว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กู้โม่หานสวมเสื้อคลุมใส่อย่างตามสบาย ในห้องหนังสือ ผ้าคาดรวบผมดำขลับขึ้นสูงดุจสายน้ำตก ห้อยไว้ด้านหลังศีรษะอย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากบางยกขึ้นแผ่วเบา มีความเย่อหยิ่งโดยธรรมชาติ
อวี๋เฟิงยืนอยู่ตรงหน้า ยิ้มแย้มแจ่มใส รายงานเหตุการณ์ที่เฉินเป่าฉวนเข้าไปฟ้องร้องที่วังอย่างละเอียดยิบ
“ท่านอ๋องปราดเปรื่องยิ่ง! เมื่อคืนฝ่าบาทโกรธมาก เฉิงเซี่ยงถูกลงโทษโบยสามสิบไม้และริบเงินเดือนครึ่งปี ฮูหยินเฉิงเซี่ยงถูกเฉิงเซี่ยงแทงเข้าที่หัวใจณ ที่นั่น แม้แต่พระชายาเฉิงก็ถูกด่าทออย่างรุนแรง ตอนนี้ป่วยจนลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”
อวี๋เฟิงยิ่งพูดยิ่งสะใจ มองกู้โม่หานด้วยความเลื่อมใส
หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องผลักดันติดตาม คนที่สมควรได้รับเหล่านี้จะถูกลงโทษได้อย่างไร มีความเป็นไปได้มากที่จะปล่อยเบลอผ่านไป อย่างมากที่สุดก็แค่เฉิงเซี่ยงอับอายเล็กน้อย ฮูหยินเฉิงเซี่ยงถูกลงโทษ
แต่ตอนนี้ดีแล้ว จวนเฉิงเซี่ยงถูกกดต่ำอย่างสมบูรณ์ ฮูหยินเฉิงเซี่ยงที่ชอบรังแกพระชายาก็ตายแล้ว สมน้ำหน้ายิ่ง！
ยังมีพระชายาเฉิงอีก พระชายาเฉิงปฏิบัติกับพระชายาไม่ดี ถูกทำโทษก็เป็นเรื่องน่ายินดีแล้ว!
“เจ้าทำดีมาก” ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานเย็นชา ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเล็กน้อย เอ่ยอย่างพึงพอใจมาก “ตอนนี้หนานเฉิงเซี่ยงถูกเสด็จพ่อลงโทษ เรื่องคบชู้ของฮูหยินเฉิงเซี่ยงกับบุตรชายของท่านมหาบัณฑิตนี้ก็รู้กันโดยทั่ว ต่อไป ขุนนางราชสำนักหลายคนจะให้การสนับสนุนเขาลดลงระดับหนึ่ง”
การกดต่ำเฉิงเซี่ยงเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น สิ่งสำคัญที่สุด คือฉวยโอกาสนี้เตือนทุกคน อย่าได้คิดจะเล่นงานหนานหว่านเยียน!
พระชายาของเขา คนของเขา ใครก็ไม่อาจปรารถนา และคิดร้ายได้!
อวี๋เฟิงมีความสุขมาก “ข้าน้อยมิกล้ารับความชอบ! ทั้งหมดนี้เป็นเพราะท่านอ๋องเตรียมการล่วงหน้า จึงทำให้คนร้ายเหล่านั้นได้รับผลกรรมได้พ่ะย่ะค่ะ!”
ท่านอ๋องทำเพื่อแก้แค้นเรื่องนั้นให้พระชายา หากพระชายารู้เรื่องนี้เข้า พระชายาต้องดีใจแน่นอน!
แต่เขาคิดถึงอะไรบางอย่าง พลันขมวดคิ้วทันที “แต่ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พ่อลูกเฉินชิงเยี่ยนผู้นั้นกระทำชั่วมากมาย จะปล่อยพวกเขาไปเช่นนี้จริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”
สายตากู้โม่หานเย็นยะเยือก แต่อารมณ์ยังถือว่าไม่เลว นิ้วเรียวยาวพลิกดูเอกสารในมือ “บุตรชายเฉินเป่าฉวนจะถูกเนรเทศไม่ใช่หรือ รอดูแล้วจัดการไปตามสมควร ส่วนเฉินเป่าฉวน ตอนนี้เขาเป็นเป้าหมาย หากข้าไม่ปกป้องก็จะมีคนมากมายที่จะจัดการเขา”
เขารับปากเฉินเป่าฉวนว่าไม่มีทางเอาชีวิตบุตรชายของเขา เมื่อพูดออกไปแล้วก็ไม่อาจคืนคำ แต่เดรัจฉานอย่างเฉินชิงเยี่ยนนั้น ไม่เพียงข่มเหงสตรีบริสุทธิ์ ยังพุ่งความสนใจมายังสตรีของเขาด้วย เขาไม่มีทางให้เฉินชิงเยี่ยนอยู่ดีแน่
อย่างน้อย ก็ไม่มีทางให้เขามีชีวิตอยู่ “อย่างสมบูรณ์” แล้วไปเบียดเบียนผู้อื่นอีก
อวี๋เฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าน้อยเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
กู้โม่หานเอ่ยว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ปกป้องพระชายากับเด็กทั้งสองคนให้ดี”
แม้ว่าจะขาดคนอยู่ข้างกายเขา แต่ทางหนานหว่านเยียน ไม่อาจให้เกิดปัญหาใดๆ ได้
อีกทั้ง ตอนนี้เขาเข้าเรือนเซียงหลินไม่ได้ อวี๋เฟิงกลับไป ไม่เพียงรับรองความปลอดภัยของพวกนางได้ ยังบอกเขาได้ว่า หนานหว่านเยียนกับเด็กทั้งสอง ทำอะไรอยู่ทุกวัน
“พ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ!” อวี๋เฟิงรู้ว่า กู้โม่หานมีแผนของตัวเอง จึงไม่พูดอะไรอีก ถอยออกไปอย่างมีความสุข
รีบไปบอกข่าวดีนี้ให้พระชายารู้!
กู้โม่หานคิดถึงสามคนแม่ลูกในเรือนเซียงหลินอดรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อยไม่ได้
แต่ครู่เดียว เขาก็เก็บอารมณ์ไป แล้วกลับมาจัดการงานราชการอีกครั้ง
พลบค่ำ กู้โม่หานเพิ่งจัดการงานในมือเสร็จ
ทันใดนั้น เสียงซื่อตรงไม่ประจบสอพลอก็ดังขึ้นมา “ข้าน้อยถวายพระพรท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”
ไม่ได้ยินเสียงนี้มานานแล้ว กู้โม่หานให้หน้าไปตามเสียง ก็เห็นเซียวลี่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูเรือนด้วยใบหน้าเคร่งขรึมนอบน้อม โค้งกายให้เขา
ตอนนั้นพวกเซียวลี่กับเหล่าเสิ่นต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่อาการบาดเจ็บของเซียวลี่ยังถือว่าเบา พักฟื้นไม่กี่เดือน ก็ฟื้นตัวเต็มที่แล้ว
กู้โม่หานมองเขา “เจ้ามาได้อย่างไร แล้วมีข่าวจากเหล่าเสิ่นหรือไม่”
เซียวลี่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “ทูลท่านอ๋อง เรื่องที่ท่านฝากฝังรองแม่ทัพเสิ่นครั้งที่แล้ว มีเงื่อนงำจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ!”
สายตากู้โม่หานเย็นชาเล็กน้อย “สืบพบคนที่ลอบสังหารข้า พระชายา และก็เสิ่นอี่ว์แล้วรึ”
เซียวลี่พยักหน้าอย่างรุนแรง “มิผิดพ่ะย่ะค่ะ ตามเบาะแสที่ท่านทิ้งไว้ พวกข้าสืบพบว่าจริงๆ แล้ว…”
