ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 443 พระราชทานงานแต่งงาน
หนานหว่านเยียนมองไปที่กู้โม่หานและอยู่อย่างเงียบ
แต่กู้โม่หานมองไปที่กู้โม่หลิง ดวงตายาวแคบที่ล้ำลึกของเขาเหมือนเปื้อนด้วยน้ำแข็ง ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูเย็นชาและไม่แตกหัก และน้ำเสียงเรียบๆ ของเขาทำให้แผ่นหลังของหลินเซี่ยวเย่สั่นสะท้าน
อ๋องอี้เห็นออกอะไรแล้วหรือ?
หลินเซี่ยวเย่กลืนกินโดยไม่ได้ตั้งใจ และมองไปที่กู้โม่หลิง
กู้โม่หลิงดูเหมือนจะตกใจกันมากและรีบลุกขึ้นมาขอโทษ
“เสด็จพี่หกเข้าใจผิดแล้ว น้องเจ็ดจะมีความสนใจต่อพี่สะใภ้หกกับจวิ้นจู่น้อยได้อย่างไร ล่วงคิดแบบนี้ได้อย่างไร คือพี่สะใภ้หกได้ช่วยชีวิตน้องเจ็ดไว้ก่อน น้องจึงรู้สึกว่าควรมีการตอบแทนกันด้วย เลยถามเยอะไปนิดหนึ่ง”
“สำหรับจวิ้นจู่น้อยทั้งสองนั้นคือโดดเด่นจริงๆ น่ารักน่าชัง ใคร ๆเห็นแล้วก็จะต้องชอบและเอ็นดู พี่เจ็ดจะถามถึงด้วย หวังว่าเสด็จพี่หกจะไม่ถือสา น้องเจ็ดจะไม่ถามเยอะอีกต่อไปแล้ว”
ใบหน้าของกู้โม่หานเย็นยะเยือกและเหมือนมีน้ำแข็งคลุมคิ้วของเขา “ในเมื่อที่น้องเจ็ดชอบเด็กขนาดนี้ ทำไมถึงไม่รีบแต่งงานและมีลูกที่น่ารักของตัวเอง”
“ถ้าเจ้าเลือกไม่ออก ข้าก็ช่วยดูตัวให้เจ้าหนึ่งคน แล้วเจียงหรู่เยว่ ลูกสาวคนโตที่เกิดจากภรรยาเอกของเจียงไท่ฟู่เป็นไง ข้าดูเหมือนสมกับเจ้าได้ดีทีเดียว”
เจียงหรูเยว่?
ที่ที่มีเจียงหรูเยว่อยู่ก็เหมือนกับสนามรบ ถ้านางได้แต่งงานกับกู้โม่หลิง นางคงจะสามารถขึ้นแทงท้องฟ้าของจวนอ๋องเจ็ดได้?
หนานหว่านเยียนเกือบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว และรู้สึกว่ากู้โม่หานนั้นก็พูดจาแหลมคมเช่นกันที่จะปิดกั้นคำพูดของกู้โม่หลิง เช่นนี้
นางกลั้นหัวเราะ แสดงท่าทางอบอุ่นและจริงจังว่า “หม่อมฉันคิดว่าข้อเสนอของท่านอ๋องดีมากด้วย”
นางมองไปที่กู้โม่หลิงว่า “น้องเจ็ดอยู่ในจวนโดยตลอดเลย จึงอาจจะไม่รู้ว่าแม่นางเจียงคนนี้เป็นใคร แต่ครั้งที่แล้วในจวนกั๋วกง เจ้าก็ได้เห็น ก็คือแม่นางที่โดดเด่นมากมีความกล้าหาญและ ช่างพูดด้วย”
“ข้าเห็นวันนั้นน้องเจ็ดเหมือนได้คุยกับแม่ด้วย คงรู้สึกว่าดีด้วย ข้าและท่านอ๋องขอตัดสินใจแทนน้องเจ็ดละกัน ไปโปรดขอให้ไทเฮาพระราชทานงานแต่งงานให้เจ้าเถอะ”
เจียงหรูเยว่?
ก็คือเจียงหรูเยว่ที่เป็นแม่นางแก่ที่ยังไม่ได้แต่งงาน ค้างไว้ในจวนเจียงไท่ฟู่หรือ?
ใบหน้าของหลินเซี่ยวเย่ดูไม่ดีขึ้นมาทันที
แม่นางจะคู่ควรกับเจ้านายได้อย่างไร!
อ๋องอี้และพระชายาอี้นี่ตั้งใจมาให้เจ้านายขายหน้าจริง ๆ!
กู้โม่หลิงก็รู้สึกหายใจไม่ออกและยิ้มพร้อมปฏิเสธว่า
“ขอบคุณเสด็จพี่หกและพี่สะใภ้หกสำหรับความห่วงใย แม่นางเจียงเป็นคนดี แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่น่าจะต้องเร่งรัด ตอนนี้น้องเจ็ดก็ยังไม่มีแผนเช่นนั้น รออีกสักสองสามปีละกัน ”
“และในช่วงนี้ วังในมีเหนียงเหนียงหลายท่านได้ไปหาเสด็จย่าเพื่อช่วยแนะนำหญิงสาวให้น้องแล้ว”
แววตาของหนานหว่านเยียนเข้มขึ้น และแสร้งทำเป็นถามอย่างเป็นกันเอง “แล้วน้องเจ็ดมีคนที่สนใจแล้วยัง”
กู้โม่หลิงส่ายหัว “ยังไม่ใช่”
“น้องเจ็ดคือไม่ชอบหรือกำลังรอหญิงสาวที่โดดเด่นบางคน ก็อย่างเช่น” กู้โม่หานเม้มปากของเขาและจ้องมองที่กู้โม่หลิงด้วยดวงตาสีเข้มของเขา “เจ้าหญิงที่ถูกส่งมาขอแต่งงานเพื่อความสงบสุขหรือ?”
ดวงตาที่สว่างไสวและสดใสของหนานหว่านเยียนขยับเล็กน้อย และได้นึกถึงที่บันทึกในประวัติศาสตร์ของราชอาณาจักรนี้ว่าที่นี่มีทั้งหมดสี่อาณาจักรมหาอำนาจ และมีอาณาจักรพเนจรขนาดเล็กอีกจำนวนมาก
ส่วนอาณาจักรมหาอำนาจทั้งสี่ ได้แก่ แคว้นซีเหย่ แคว้นเทียนเซิ่ง แคว้นต้าเซี่ย และแคว้นเกอหลิน
แคว้นซีเหย่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับแคว้นเทียนเซิ่ง และได้ตกลงที่จะมีการพบปะกันทุกๆ 10 ปี และปีนี้ก็เป็นปีที่ 10 พอดี
เซียงอวี้เคยนินทาว่าทูตของอาณาจักรแคว้นเทียนเซิ่งจะมาถึงในเทศกาลวันขึ้นปีใหม่ในปีนี้และอาจจะมีเจ้าหญิงมาขอแต่งงาน เรื่องที่กู้โม่หานพูดถึงก็น่าจะเป็นเรื่องนี้
พลังของอาณาจักรแคว้นเทียนเซิ่งนั้นไม่อ่อนแอด้วย หากแผนของกู้โม่หลิงคือแต่งงานกับเจ้าหญิง ถ้าว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะแย่งชิงอำนาจ คือเป็นไปไม่ได้จริง ๆ
ถ้านั้นเขาต้องมีส่วนร่วมในการต่อสู้ที่ผ่านมาที่มีต่อนางและกู้โม่หาน!
บรรยากาศในห้องเลี้ยงแขกเริ่มตึงเครียดทันที
หลินเซี่ยวเย่จ้องมองที่ด้านหลังของกู้โม่หลิง แม้ว่าจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา หลินเซี่ยวเย่ก็รู้สึกว่าสีหน้าของเขาต้องไม่ดีแน่นอนในขณะนี้
กู้โม่หานมองไปที่ใบหน้าที่ค่อนข้างแข็งทื่อของกู้โม่หลิง หัวเราะเบา ๆ และจิบเหล้าจากแก้วของเขา
“ล้อเล่น ข้าก็แค่ถามด้วยความอยากรู้เอง น้องเจ็ดไม่ต้องคิดมาก”
กู้โม่หลิงยิ้ม ดวงตาจิ้งจอกของเขาปิดลงครึ่งหนึ่ง แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา
“ไม่คิดเลยว่าเสด็จพี่หกตอนนี้ก็พูดล้อเล่นได้แล้ว เรื่องแบบนี้น้องเจ็ดไม่กล้าคิดเลย เรื่องแต่งงานก็ต้องตามคำพูดของเสด็จพ่อแม่ ส่วนเจ้าหญิงที่มาขอแต่งงานก็ไม่ใช่น้องเจ็ดอยากแต่งงานก็ขอแต่งได้” ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ามีโอกาส น้องเจ็ดก็ยังอยากหาหญิงสาวที่มีใจตรงกันเพื่ออยู่คู่กันไปตลอดชีวิตเหมือนเสด็จพี่หกและพี่สะใภ้คนหกนี่แหละ”
หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว คำพูดของกู้โม่หลิงนั้นฟังดูฉลาดมาก เขาก็เป็นคนกตัญญู เชื่อฟังเสด็จพ่อแม่ของเขา แล้วถ้าเสด็จพ่อแม่ของเขายอมและเต็มใจให้เขาพบหาคนที่เขาชอบก็ได้เช่นกัน
หลีกเลี่ยงเรื่องของเจ้าหญิงโดยสิ้นเชิง
กู้โม่หานไม่เปลี่ยนสีหน้าของเขาเลย เขาเหลือบมองหนานหว่านเยียนที่อยู่ข้างๆเขา “งั้นน้องเจ็ดก็ต้องรอนานเสียแล้ว”
กู้โม่หลิงยิ้มตอบกลับ “พี่หกพูดถูก ในฐานะที่เป็นคนของราชวงศ์ มันไม่ง่ายเลยที่จะหาคนที่รักและเข้ากันได้ คู่รักที่รักอย่างเสด็จพี่หกและพี่สะใภ้หกนั้นหายากยิ่งนัก”
ที่โต๊ะอาหาร ทุกคนก็เริ่มคุยกันอย่างเป็นกันเองอีกครั้ง ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
หลินเซี่ยวเย่ยิ่งดูฉากนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกแปลกมากขึ้นเท่านั้น
เป็นการดวลกันระหว่างคนเก่งจริงๆ หลอกล้วงทุกประโยค
อ๋องอี้เป็นเทพสงครามที่มีใบหน้าเย็นชาที่สมตำนานจริง ๆ เขาพูดและทำสิ่งต่าง ๆ อย่างเฉียบขาดโดยไม่แสดงความเมตตาใด ๆ และเขาก็ไม่สนใจว่าจะทำให้คนอื่นกลัวหรือไม่
ถ้าคนที่คุยด้วยขี้ขลาดกว่านี้ คงสารภาพทุกอย่างออกมาแล้ว…
ต่อมา กู้โม่หลิงคงไม่กล้าพูดหยิบยกหนานหว่านเยียนและเด็กหญิงน้อยแล้ว และไม่แสดงความเกลียดชังใด ๆ แล้ว กู้โม่หานไม่ได้พูดอะไรมากอีกต่อไป และบรรยากาศดูเหมือนจะผ่อนคลายลง
ในที่สุด ก็ใกล้จะกินข้าวเสร็จแล้วและคำขอบคุณก็หมดลงไป หนานหว่านเยียนเสนอจะกลับบ้าน
กู้โม่หลิงยิ้มและยิ้มจนทำให้ตาจิ้งจอกของเขาโค้งขึ้นมา “น้องเจ็ดส่งเสด็จพี่หกและพี่สะใภ้หกออกจากจวนกันเถอะ”
“รบกวนน้องเจ็ดด้วย” หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานลุกขึ้นและเดินออกไปพร้อมกัน
กู้โม่หลิงยังคงเป็นผู้นำทาง กู้โม่หานก็ไม่พูดอะไรเลย เมื่อกู้โม่หลิงถามขึ้นมา หนานหว่านเยียนก็จะตอบหมด หนานหว่านเยียน พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรับบทเป็นพี่สะใภ้
ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนยิ้มให้กับกู้โม่หลิง ใบหน้าของกู้โม่หานก็มืดลงและมืดลงไปอีก เขาอดทนไปแล้วไปเล่า และในที่สุดก็ไม่สามารถอดกลั้นได้ และทันใดนั้นก็กอดหนานหว่านเยียนในแนวนอนขึ้น
“ท่านอ๋อง?” หนานหว่านเยียนตกใจ รู้สึกไร้น้ำหนักอย่างกะทันหัน นางโอบแขนรอบคอกู้โม่หานโดยไม่ได้รู้ตัว
กู้โม่หานกอดผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาไว้และมองไปที่กู้โม่หลิงเบา ๆ “พระชายาเหนื่อยเมื่อคืนนี้ ข้าพานางไปก่อน และน้องเจ็ดส่งแค่นี้ก็พอแล้ว … ”
