ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 511 ท้อง
หนานหว่านเยียนเหลือบมองหยุนอี่ว์โหรวโดยที่ไม่มีใครสังเกตได้ กล่าวเบาๆว่า
“อืม ฟื้นแล้ว”
เสิ่นอี่ว์ฟื้นแล้วจริงๆ? !
จิตใจของหยุนอี่ว์โหรวแทบจะหลุดออกมาเต้นอยู่ด้านนอกในพริบตา นางกำหมัดแน่นสีหน้าซีดขาว กัดริมฝีปากเบาๆ พยายามไม่ให้ตัวเองแสดงออกมาชัดเจนเกินไป
เช่นนั้นหนานหว่านเยียนรู้ความจริงแล้วใช่หรือไม่?
นางจบเห่แล้วใช่รึเปล่า? !
แววตาของกู้โม่หานร้อนผ่าวขึ้นมาในทันใด ปีติดีใจเป็นที่สุด ในน้ำเสียงอ่อนโยนมีความหวังเล็กน้อย “แล้วตอนนี้อาการของเขาเป็นอย่างไรบ้าง? ข้าสามารถพบเข้าได้หรือไม่?”
หนานหว่านเยียนเห็นได้ชัดว่า นัยน์ตาของหยุนอี่ว์โหรวมีแววความกระวนกระวายและหวาดกลัวแวบผ่าน
นางหัวเราะเยาะเย้ยในใจด้วยความเย็นชา คิดไม่ถึงว่า หยุนอี่ว์โหรวจะมีวันที่กลัวเป็นด้วย อดกลั้นความโกรธไว้ไม่อยู่ขนาดนี้ หน้าตาดูน่าเกลียดเหมือนศพเช่นนั้น
น่าเสียดายที่นางต้องไป ต่อกรกับหยุนอี่ว์โหรวไม่สามารถใช้ประโยชน์จากการเป็นผู้มีพระคุณที่แท้จริงมาสู้กับนางได้ ไม่เช่นนั้นยังจะสามารถปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวกระโดดโลดเต้นอยู่เช่นนี้ได้อย่างไร
“ตอนนี้ร่างกายของเขายังอ่อนแอมาก พักผ่อนไปแล้ว และสมองของเขาก็ได้รับความกระทบกระเทือนอีก จึงไม่มีความทรงจำก่อนที่จะได้รับบาดเจ็บในส่วนนั้น”
“ให้เขาพักผ่อนอย่างสงบสักระยะหนึ่ง ข้าจะคิดวิธีฟื้นคืนความทรงจำของเขา”
ไม่มีความทรงจำแล้ว?
อารมณ์ของหยุนอี่ว์โหรวขึ้นๆลงๆเหมือนดั่งนั่งรถไฟเหาะเช่นนั้น เมื่อครู่เพิ่งจะตื่นตระหนกกระวนกระวาย พริบตาเดียวกลับมาสงบเงียบอยู่ในใจแล้ว
นางแอบถอนใจด้วยความโล่งอก แต่ใบหน้ายังคงซีดเซียวจนน่ากลัว มองดูหนานหว่านเยียนที่มีแผนการอยู่ในใจเบื้องหน้า นัยน์ตาก็ค่อยๆปรากฏแรงอาฆาตออกมา
ไม่ได้ นางจะปล่อยให้หนานหว่านเยียนช่วยฟื้นคืนความทรงจำให้เสิ่นอี่ว์ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นนางก็จบเห่แล้ว!
นางจะต้องให้ท่านอาจัดการเสิ่นอี่ว์ให้ได้ เพื่อขจัดปัญหาในอนาคต!
แต่กู้โม่หานกลับผิดหวังเล็กน้อย คิ้วของเขาขมวดขึ้น แต่ในดวงตาที่มองไปทางหนานหว่านเยียน เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนและความซาบซึ้ง
“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าเจ้าพยายามเต็มที่แล้ว”
“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เจ้าอยู่กินข้าวที่ข้าก่อนละกัน กินข้าวเสร็จ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปพักผ่อน”
หนานหว่านเยียนเพ่งมองดูกู้โม่หาน ความแปลกใจชั่วขณะในดวงตาฟื้นกลับสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว
นางก็คิดว่า เขาจะกดดันบีบคั้นคน ให้นางรีบรักษาเสิ่นอี่ว์ให้หายดีซะอีก
“ไม่จำเป็นแล้วเพคะ ใบสั่งยาต่อจากนี้ของเสิ่นอี่ว์ยังจำเป็นต้องปรับเปลี่ยน ข้าจะกลับไปเปลี่ยนใบสั่งยาให้เขา”
กู้โม่หานปฏิบัติต่อหนานหว่านเยียนด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก และเป็นความอ่อนโยนที่นางรู้สึกโหยหาแม้แต่ในยามฝัน แต่หนานหว่านเยียนกลับละทิ้งเหมือนเป็นสิ่งไร้ค่าอย่างเห็นได้ชัด!
ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวถูกกัดเซาะด้วยไฟแห่งความอิจฉาริษยา นางกำแขนเสื้อไว้แน่นด้วยความโกรธ แถมยังต้องพยายามรักษาบุคลิกความเป็นคนที่น่ารักและอ่อนโยนของตัวเองไว้อีก
“ท่านอ๋อง ในเมื่อพระชายามีธุระปลีกตัวไม่ได้ งั้นโหรวเอ๋อร์ทานข้าวเป็นเพื่อนละกันเพคะ อีกอย่างพระชายาจะได้ไม่เสียเวลาในการรักษาองครักษ์เสิ่นด้วยเพคะ”
นางขยับเข้าไปใกล้เขา ใบหน้าแทบจะถูไปบนตัวของเขาแล้ว พูดด้วยความเสน่หาว่า: “ท่านอ๋อง หลังจากคืนนั้นมาโหรวเอ๋อร์ก็ไม่ได้พูดคุยกับท่านดีๆเลยเพคะ ในเมื่อท่านเข้าหอกับโหรวเอ๋อร์แล้ว เช่นนั้น…….”
“หุบปาก” ใบหน้าของกู้โม่หานบึ้งตึงในพริบตา ตัดบทโดยไม่มีความลังเลใดๆ เขามองหยุนอี่ว์โหรว ในดวงตาคมงามมีความดุดันมากขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งที่รู้ว่าเมื่อคืนยุ่งวุ่นวายพันวันไปหมด ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบ นางก็ยังจะพูดถึงเรื่องเข้าหออีก ตอนนี้เขารู้สึกได้มากขึ้นเรื่อยๆแล้วว่าหยุนอี่ว์โหรวมีแผนการร้ายลึกมากมาย เจตนาไม่ดี
“ข้าว่าเจ้าอ่อนแอขนาดนี้ ก็อย่าออกมาวิ่งเพ่นพ่านเลย จะหาหมอหลวงมารักษาให้เจ้า เจ้าก็พักผ่อนในเรือนให้ดีๆสักสิบวันครึ่งเดือนเถอะ”
หยุนอี่ว์โหรวตะลึงไปตรงนั้น มองดูกู้โม่หานที่เมื่อครู่ยังปฏิบัติต่อหนานหว่านเยียนด้วยความอ่อนโยนเต็มเปี่ยมในดวงตา แต่เมื่อปฏิบัติต่อนางก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีแล้วโดยทำอะไรไม่ได้
นางรู้สึกปวดใจอย่างฉับพลัน ความอิจฉาริษยาและความไม่ยินยอมพรั่งพรูขึ้นมา บุญคุณก็ดี เข้าหอก็ช่าง ตอนนี้สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สามารถดึงให้กู้โม่หานกลับมาแล้วหรือ ถึงทำให้เขารังเกียจได้ถึงเพียงนี้
“ไม่ต้องหาหมอหลวงมาแล้วเพคะ โหรวเอ๋อร์สุขภาพดีมาก และจะกลับไปเดี๋ยวนี้แล้ว” หยุนอี่ว์โหรวสะอื้นไห้สองที จงใจเดินเซด้วยความอ่อนแอสองก้าว “หากว่าท่านอ๋องว่าง ก็ค่อยมาเยี่ยมโหรวเอ๋อร์ละกันเพคะ”
พูดจบ นางก็หมุนตัวออกจากเรือนไป แววตาของกวางน้อยที่น่าสงสารเปลี่ยนไปในพริบตา เปี่ยมล้นไปด้วยความโกรธแค้นและแรงอาฆาต
นางโกรธเกลียดหนานหว่านเยียน ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะหนานหว่านเยียนทำร้าย มิฉะนั้นนางจะเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร!
นางต้องหาวิธี จัดการเสิ่นอี่ว์ก่อน แล้วค่อยแกล้งท้อง เพื่อรับความรักของกู้โม่หานใหม่อีกครั้ง!
หนานหว่านเยียนรอจนกระทั่งเงาร่างของหยุนอี่ว์โหรวหายไปจากหัวมุมทางเลี้ยว จึงเก็บสายตากลับมา
กู้โม่หานมองไปยังหนานหว่านเยียนด้วยความกระวนกระวาย ไม่รู้ว่านางจะรู้สึกไม่สบายใจอีกเพราะคำพูดเมื่อครู่ของหยุนอี่ว์โหรวหรือไม่
เขาขยับริมฝีปากบางๆ “หว่านเยียน เรื่องพระชายารองหยุน ข้าจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด เจ้า……”
“ไม่ต้องพูดเรื่องเหล่านี้กับข้า ข้าไม่ได้สนใจ” หนานหว่านเยียนกลับขัดจังหวะในสิ่งที่เขากำลังจะพูด บนใบหน้าอันงดงามมองไม่เห็นความรู้สึกพิเศษ “แม้ว่าเสิ่นอี่ว์จะสูญเสียความทรงจำ แต่เรื่องหนอนบ่อนไส้ ข้าก็รู้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย ข้าสามารถช่วยท่านจับคนทรยศได้ แต่จำเป็นต้องให้ท่านร่วมมือแสดงละครกับข้าฉากหนึ่ง”
ดวงตาเป็นประกายของกู้โม่หานจับจ้องไปยังแววตาอันเพิกเฉยของนาง ในพริบตาหนึ่งจิตใจมีความรู้สึกโศกเศร้าหงอยเหงาขึ้นมา
แต่เมื่อได้ยินนางบอกว่าสามารถจับคนทรยศได้ สายตาของเขาก็เฉียบคมขึ้นมาทันที
“เจ้าพูดมาได้……”
…….
หลังจากที่หยุนอี่ว์โหรววิ่งล้มลุกคลุกคลานออกมาจากเรือนซีเฟิง ก็ไปหาพ่อบ้านกาวในทันใด
เวลานี้นางสนใจอะไรมากไม่ได้แล้ว ทั้งใจล้วนมีแต่ว่าควรจะจัดการเสิ่นอี่ว์ตัวหายนะผู้นี้ได้อย่างไรดี
“ท่าน…….พ่อบ้านกาว!” นางส่งเสียงเรียกอยู่ไกลๆ หลังจากที่พ่อบ้านกาวเห็นนาง สีหน้าก็เคร่งขรึม ขมวดคิ้วและพานางไปที่ที่ไม่มีผู้คน
เสียงของพ่อบ้านกาวไม่ได้มีความเคารพเหมือนดั่งปกติ เปลี่ยนเป็นดุดันและการตำหนิเล็กน้อย
“เจ้าตื่นตระหนกลนลานขนาดนี้ทำไม หากว่าตัวตนถูกเปิดเผย เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงแค่ไหน?”
เขาและหยุนอี่ว์โหรวเกิดเรื่องขึ้นไม่เป็นไร แต่หากพัวพันไปถึงคุณหนูน้อยแล้ว ชีวิตแก่ๆของเขาชีวิตนี้ แม้ว่าจะตายนับร้อยพันครั้ง ก็ไม่พอให้ชดใช้
หยุนอี่ว์โหรวไม่รู้ความคิดของเขา เพียงแค่พูดไปด้วยความร้อนใจว่า “พ่อบ้านกาว เสิ่นอี่ว์ฟื้นแล้ว!”
อะไร?
เสิ่นอี่ว์ฟื้นแล้ว? !
พ่อบ้านกาวนิ่งเงียบลงทันที แรงอาฆาตในดวงตาเดือดพล่าน “แล้วเขาพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นหรือไม่?”
หยุนอี่ว์โหรวส่ายหน้า “นั่นก็ไม่ได้พูด หนานหว่านเยียนบอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส จำเรื่องวันนั้นไม่ได้พอดี แต่พวกเราจะปล่อยเขาไปโดยไม่สนใจไม่ได้ ไม่งั้นทันทีที่เขาฟื้นกลับคืนมา ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถอยู่ดีได้!”
ไม่ได้ฟื้นคืนความทรงจำ?
พ่อบ้านกาวเลิกคิ้ว สบายใจขึ้นเล็กน้อย
หยุนอี่ว์โหรวเห็นเขาไม่ร้อนใจ ในจิตใจก็ร้อนรนยิ่งขึ้น ดึงแขนของเขา “พ่อบ้านกาว ท่านจะต้องช่วยข้า ตอนนี้ข้าเข้าหอกับท่านอ๋องแล้ว เพียงแค่ตั้งครรภ์ลูกของท่านอ๋องได้ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ใจของท่านอ๋องแล้ว ตอนนี้ พวกเราจะผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด!”
เข้าหอ?
พ่อบ้านกาวมองดูหยุนอี่ว์โหรวที่ร้อนใจลนลานจนไม่สนใจทางเลือก ในตาปรากฏความดูถูกออกมา
เมื่อคืนคนที่ท่านอ๋องเข้าหอด้วย ไม่ใช่นางสินะ…….
