ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 523 นางจากไปไม่ได้
หนานหว่านเยียนทำได้เพียงเก้อเขิน นางจะยั่วยวนกู้โม่หานทำไม
นางเมินเฉย หลังจากหลี่หมัวมัวไปแล้ว หนานหว่านเยียนรีบขึ้นเตียง หาความอบอุ่นอยู่ผ้าห่ม
ภายในห้องเงียบสงัด เด็กสองคนก็ไม่อยู่ข้างกาย นางค่อนข้างน่าเบื่อ จึงหยิบกระดาษขึ้นมาขีดเขียน คิดไม่ถึงว่าหลายวันที่ผ่านมานี้เกิดเรื่องวุ่นวาย ภาพทุกอย่างปรากฏออกมาอย่างมากมาย
หยุนอี่ว์โหรวกับกู้โม่หาน หยีเฟย พ่อบ้านกาว ฉินมู่ไป๋กับฉินอี้หราน ต่อสู้กันระหว่างสามแคว้น ยังมีการแต่งตั้งไท่จื่อ ในวันไหว้พระจันทร์…..
ด้วยสถานการณ์ที่วุ่นวายแบบนี้ ก่อนวันไหว้พระจันทร์ นางจะสามารถพาลูกทั้งสองคนจากไปอย่างราบรื่นไหม…..
หนานหว่านเยียนเหม่อลอย แล้วก็พบว่าตนเองเหมือนโดนผีอำเขียนไว้บนกระดาษว่า “วันไหว้พระจันทร์” คำโตๆ
คิดเรื่องพวกนี้แล้วเหนื่อย หนานหว่านเยียน จึงไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
จนถึงค่ำมืดดึกมากแล้ว หนานหว่านเยียนยังคงนอนอยู่ในห้วงความฝัน ตอนดึกอุณหภูมิลดลง ก่อนนอนนางก็ไม่ได้ปิดหน้าต่าง จึงรู้สึกหนาวจนขมวดคิ้ว ขดตัวนอนอยู่อย่างไม่รู้ตัว พร้อมขยับไปหาผ้าห่ม
กู้โม่หานทำงานเสร็จ เพิ่งกลับมาถึงห้องก็เห็นหนานหว่านเยียนนอนหลับแล้ว แต่เห็นนางขมวดคิ้ว ม้วนผ้าห่มเป็นขดนอนตัวกลม
เขาโน้มตัวลง นิ้วมือเรียวยาวกุมมือของนางไว้ ยังมีเท้าของนาง หนาวเย็นอย่างมาก เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง เมื่อหันไปมองเห็นหน้าเปิดกว้างอยู่ เขาจึงยิ่งขมวดคิ้วแน่น
อากาศหนาวแบบนี้ ยังไม่รู้จักปิดหน้าต่างแล้วค่อยนอน
ไม่มีเขา ไม่ได้จริงๆ
กู้โม่หานปิดหน้าต่างให้เรียบร้อยก่อน แล้วก็เอาเตาไฟด้านข้างมาใกล้ปลายเตียง เขาจุดเตาถ่าน เอามือค่อยๆวางบนไฟ รอเมื่อมือทั้งคู่ของตนเองอุ่นแล้ว ก็เอื้อมมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม กุมเท้าที่เย็นของนางไว้
หนานหว่านเยียนนอนหลับลึก รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว จู่ๆ กระแสความอุ่นค่อย ๆ กระจายขึ้นมาตามฝ่าเท้าของนาง อบอุ่นมาก นางขยับอยู่อย่างสบาย คิ้วก็ไม่ขมวดแล้ว
มือทั้งคู่ของกู้โม่หานกุมเท้าหนานหว่านเยียนไว้ คลุมเท้าของนางไว้อยู่อย่างเบามือ
ความเย็นเริ่มจากเท้า ตอนที่เขาอายุยังน้อย เสด็จแม่ก็จะใช้วิธีนี้ช่วยให้เขาอบอุ่น
หลายปีมานี้เขายังไม่มีโอกาสได้ทำให้เสด็จแม่ ครั้งแรกที่ทำเรื่องแบบนี้ กลับเป็นการทำให้หนานหว่านเยียน……
ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้ เขาผิงมือคลุมเท้าของน้องให้อบอุ่น ในที่สุดเท้าของนางก็ไม่เย็นแล้ว แล้วก็มองดูฝ่าเท้าของนางที่เล็กและขาวผ่อง สัมผัสนุ่มนวล กู้โม่หานใจเต้นแรง ไม่รู้ทำไม ลำคอเลื่อนขึ้นลงอย่างอดทนไม่ไหว
มือของเขาเลื่อนขึ้นเหมือนถูกผีอำ เลียนแบบวิธีตอนที่หนานหว่านเยียนสอนพวกพี่น้องค่ายเสินเชื่อ นวดให้นางเบาๆ
สัมผัสถูกตรงที่ผู้หญิงจักจี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ หนานหว่านเยียนที่หลับฝันอยู่ หัวเราะออกมา รู้สึกผ่อนคลายสุขสบายอย่างหาได้ยาก
กู้โม่หานจ้องมองดูรอยยิ้มของนาง อย่างเหม่อลอย
ผ่านไปเนิ่นนาน เขาค่อยได้สติกลับมา เห็นเท้าอุ่นพอประมาณแล้ว เขาค่อยไปอาบน้ำ เมื่อจะกลับมาขึ้นเตียงพักผ่อน ก็เหลือบเห็นหนานหว่านเยียนเขียนบนกระดาษว่า “วันไหว้พระจันทร์” สามพยางค์
วันไหว้พระจันทร์ เป็นแผนเดิมของหนานหว่านเยียน วันที่จะพาเด็กทั้งสองคนจากไป
นางไม่ได้ล้มเลิกที่จะไปจากเขา….
ทันใดนั้น กู้โม่หานเม้นริมฝีปากบาง สายตาหรี่แคบลง เยือกเย็นอย่างมาก
เขากำกระดาษไว้ในฝ่ามือ แล้วโยนลงไปในกองไฟ
ทันใดนั้น ประกายไฟกระจายอยู่ในเตา กู้โม่หานจ้องมองดูเศษขี้เถ้าในเตาอยู่ครู่หนึ่ง แววตามืดมนลง
สุดท้าย เขาขึ้นไปบนเตียง นอนอยู่ด้านข้างหนานหว่านเยียน
กู้โม่หานบีบบังคับโอบกอดเอวบางของหนานหว่านเยียน โอบกอดแนบอกไว้แน่น
นางนอนหลับลึกไปแล้ว นอนหลับอยู่อย่างพอใจ เขาหรี่ตาลง หางตามองดูริมฝีปากอ่อนหวานของหนานหว่านเยียน
เขาสะกดจุดนางไว้ จากนั้นก็จูบลงไปอย่างรุนแรง….
หนานหว่านเยียนไร้เดียงสาเกินไป คิดว่าจะจากไปได้อีกหรือ?
อย่าแม้แต่จะคิด
ภายในวังมีคนรู้สึกหดหู่โกรธโมโห นอกวังมีคนอกสั่นขวัญหาย โศกเศร้าสลดใจอย่างที่สุด
ในจวนเฉิงอ๋อง
ภายใต้ปรนนิบัติดูแลของชิวซวงหนานชิงชิงกำลังจะเข้านอน
ช่วงที่ผ่านมานี้ การเสียไปของฮูหยินเฉิงเซี่ยง ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของนางอย่างมาก หลังจากนั้น ที่พึ่งของนางที่อยู่ในวัง ฮองเฮาก็ถูกส่งไปอยู่ในวังเย็น
นับจากวันนั้น กู้โม่เฟิงก็ไม่ค่อยสนใจนาง ปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชา นางหาโอกาสทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ง่ายที่งานเตะบอลในวันพรุ่งนี้ นางจะได้ไปด้วย กลับไม่สามารถติดต่อคนที่คอยแอบปกป้องนางมาตลอดได้
ไม่รู้ทำไม ทำให้นางรู้สึกค่อนข้างกระสับกระส่าย ความวิตกกังวลกระโดดโลดแล่นออกมาจากใจของนางอย่างต่อเนื่อง
หนานชิงชิงนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงหน้ากระจก ปล่อยให้ชิวซวงหวีผมให้นาง จู่ๆ ก็มีเสียงเคลื่อนไหวจากทางด้านหน้าต่างซ้าย เหมือนมีก้อนหินถูกโยนเข้ามา
สายตาหนานชิงชิงฉายแววดีใจ รีบหันไปพูดกับชิวซวงว่า “รีบไปดู”
ในที่สุดก็มีข่าวมาแล้ว หลายสิบปีมานี้ คนคนนั้นแทบจะทำตามทุกอย่างตามที่นางร้องขอ เพียงแต่ช่วงที่ผ่านมานี้ไม่มีอะไรตอบกลับ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ
ชิวซวงผงกหัว เดินออกจากประตูไปอย่างระมัดระวัง
สักพัก นางกลับมาอย่างสงสัย ในมือยังถือจดหมายไว้หนึ่งฉบับ
นางยื่นจดหมายให้กับหนานชิงชิง ท่าทีงงงวย พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนที่บ่าวออกไป ก็ไม่เห็นใครแล้ว เห็นเพียงตรงหน้าประตู มีจดหมายฉบับนี้ทิ้งไว้”
จดหมาย?
คนคนนั้นไม่เคยเขียนจดหมาย
หนานชิงชิงขมวดคิ้ว เปิดจดหมายฉบับนั้น ลายมือคนแปลกหน้า เนื้อหากลับทำให้นางเบิกตาโต….
