ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 534 ดูเขาไม่ออก
ชิวซวงเห็นหนานชิงชิงยิ้มหัวเราะ จึงรีบขยับเข้าไปใกล้ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นนายหญิง เราจะจบเรื่องเมื่อไหร่?”
หนานชิงชิงหยิบแผนที่บนโต๊ะแผนนั้นมา เม้มริมฝีปากแล้วยิ้มอย่างสบายใจ
“ไม่รีบ รออีกธูปครึ่งดอก รอให้ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว ข้าค่อยไปฉีกหน้าหนานหว่านเยียน นังสารเลวคนนั้นด้วยตนเอง”
“หากไม่ใช่เพราะนาง ข้าจะมีวันนี้หรือ”
หนานชิงชิงเกลียดชังอย่างมาก นางนั่งลงบนเก้าอี้กุ้ยเฟย ในมือถือแผนที่ไว้ แล้วก็นำไปจุดเผา
แสงไฟเป็นประกาย นางมองดูกระดาษแผ่นนั้นค่อยๆกลายเป็นขี้เถ้า ความเกลียดชังในสายตายิ่งชัดเจนขึ้น
หลังจากห้าปีหลัง ที่จู่ๆ หนานหว่านเยียนก็กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง ชีวิตของนางก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เหมือนทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปหมด
กู้โม่เฟิงไม่รักนางอีกต่อไป และคอยกีดกันนางอยู่ทุกอย่าง
ลูกชายที่นางคลอด ก็อยู่ภายใต้ลูกสาวทั้งสองของหนานหว่านเยียน แลดูไม่มีความหมาย แม้แต่ชื่อเสียงความเป็นสตรีมมีความสามารถเป็นอันดับหนึ่ง ก็ถูกหนานหว่านเยียนแย่งชิงไปอย่างง่ายดาย
มีหนานหว่านเยียนอยู่ นางก็กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ กลายเป็นสิ่งไร้ค่าในมือหนานฉีซาน
และที่ยิ่งน่าโมโหก็คือ หากไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของหนานหว่านเยียน แม่ของนางก็จะตายอย่างอนาถได้อย่างไร
นับหลังจากที่แม่ของนางตายอย่างอนาถแล้ว นางก็แทบอยากที่จะฆ่าหั่นหนานหว่านเยียนเป็นชิ้นชิ้นทุกคืนวัน
วันนี้ ในที่สุดก็ได้มีโอกาสนั้นแล้ว นางจะต้องทำให้หนานหว่านเยียน…..ตายทั้งเป็น
……
เวลานี้ หนานหว่านเยียนที่ถูกหนานชิงชิงเกลียดชังถึงกระดูก กลับเบิกตาโต
กู้โม่หลิงยื่นมือไปหาหนานหว่านเยียน เอาผ้าที่ยัดปากของนางไว้โยนไปด้านข้าง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงขาดๆ หายๆ ว่า “พี่สะใภ้หก พี่สะใภ้หกวางใจ ข้า ข้าไม่….”
ผ้าในปากถูกเอาออกแล้ว ในที่สุดหนานหว่านเยียนก็สามารถพูดได้
สายตาของนางจับจ้องมองดูกู้โม่หลิง เห็นได้ชัดเจนว่าเขากำลังอดกลั้น จึงรีบพูดปลอบว่า
“น้องเจ็ด ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้ารู้สึกไม่ดี แต่เจ้าต้องรู้ว่า ข้าคือพี่สะใภ้หกของเจ้า หากวันนี้เจ้าแตะต้องข้า พี่หกของเจ้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ อีกอย่าง พิษนี้ถอนไม่ยาก ขอเพียงเจ้าแก้มัดให้กับข้า”
ตอนนี้ นี่เป็นวิธีเดียว
นางทำได้เพียง เสี่ยงกับความอดกลั้นและสติของกู้โม่หลิง
กู้โม่หลิงได้ยิน ความแปลกประหลาดใจในสายตาจางหายไป
เขามองดูหนานหว่านเยียน แววตายิ่งอยู่ก็ยิ่งร้อนรุ่ม
หนานหว่านเยียนรูปลักษณ์งดงาม ดวงตากลมโตเป็นประกาย จ้องมองดูเขาอย่างสงบใจเย็น ภายใต้ฤทธิ์ยา ทำให้ในใจของเขารู้สึกหวั่นไหว
ไม่มีใครไม่ชอบผู้หญิงสวยงาม เขาก็เหมือนกัน…..
หนานหว่านเยียนเห็นเขาเงียบ ในใจก็ไม่มั่นใจขึ้นมา ระหว่างองค์ชายมากมาย คนที่นางดูไม่ออกที่สุดก็คือเขา
นางกำมือแน่น แล้วก็พูดกล่อมอีกว่า
“เจ้าเจ็ด เจ้าสงบสติหน่อย ตอนนี้ที่ในใจของเจ้าหวั่นไหว ล้วนเป็นเพราะฤทธิ์ยา ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว คนที่อยู่เบื้องหลังวางแผนพวกเรา จะต้องหวังทำลายพวกเราถึงตาย เราจะให้เขาสมหวังไม่ได้ ตอนนี้ เจ้าช่วยแก้มัดให้กับข้า ข้าช่วยถอนพิษให้เจ้า ดีไหม?”
หนานหว่านเยียนพูดเตือนอยู่อย่างมีสติ หน้าผากกู้โม่หลิงมีเหงื่อไหลย้อยตกลงมา
ฤทธิ์ยานี้รุนแรงอย่างมาก แทบจะทำให้เขาสูญเสียสติสัมปชัญญะ แต่เขารู้ดี เป้าหมายในวันนี้ไม่ใช่หนานหว่านเยียน ดังนั้น เขาจะมีความคิดนี้ไม่ได้ ยิ่งไม่สามารถ……
“ได้ ข้า ข้าเชื่อฟังพี่สะใภ้” ดวงตาของเขาแดงก่ำ หายใจหอบอย่างรุนแรง คุกเข่าลงจะช่วยแก้มัดตรงเท้าให้กับนาง
หนานหว่านเยียนกำลังอยากพูดว่า ช่วยแกะมัดที่มือก่อน จู่ๆ ก็เห็นกู้โม่หลิงฟาดตบหน้าตนเองสองที “พัฟๆ” ดังขึ้นสองที เสียงดังจนทำให้หนานหว่านเยียนมึนงง
“เจ้า….”
“ข้าไม่เป็นไร ข้าจะแกะเชือกให้กับพี่สะใภ้หกเดี๋ยวนี้” ดูเหมือนกู้โม่หลิงจะมีสติขึ้นมานิดหน่อย แล้วในที่สุดก็เริ่มแกะเชือกให้กับหนานหว่านเยียน
เชือกจงใจมัดเป็นเงื่อนตาย และตำแหน่งที่มัดก็ค่อนข้างพิเศษ อยู่เหนือข้อเท้าพอดี เหมือนเป็นการยั่วเย้า
กู้โม่หลิงลองแกะดูก่อน เมื่อมองเห็นเท้าสีขาวผ่องของหนานหว่านเยียน เหงื่อบนหน้าผากไหลลงมาเรื่อยๆ ฝ่ามือร้อนรุ่ม
หนานหว่านเยียนไม่กล้าเร่งเขา แต่ก็ระวังเขาไว้ตลอด เพื่อฉุกเฉิน
กู้โม่หลิงแกะไม่ออก ยิ่งอยู่ก็ยิ่งร้อนรุ่ม ปลายจมูกล้วนเป็นกลิ่นหอมจางๆบนตัวนาง จู่ๆ เขาคว้าดึงเชือกบนเท้าหนานหว่านเยียนจนขาด แล้วผลักหนานหว่านเยียนล้มลงพื้น
หนานหว่านเยียนถูกโยนล้มลงพื้น เห็นแบบนี้แล้วหัวใจแทบเต้นทะลักออกมา นางยกเท้าถีบเขา พร้อมร้องเรียกว่า “กู้โม่หลิง”
กู้โม่หลิงถูกเตะจนล้มไปอีกข้าง เขาหอบร่างขึ้นมามองดูหนานหว่านเยียน สายตาฉายแววเสียใจ พร้อมกัดฟันพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วยพี่สะใภ้ ข้าชั่วช้า แต่ข้า….ข้าค่อนข้างระงับไม่ไหว”
“เพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของเจ้า น้องเจ็ดขอไปก่อน รอหาคนเจอแล้ว ค่อยให้คนมาช่วยเจ้า”
พูดเสร็จ กู้โม่หลิงก็ไม่ให้หนานหว่านเยียนได้มีโอกาสตอบโต้ใดๆ พรวดลุกขึ้นมา พุ่งไปด้านข้างหน้าต่างอย่างเจ็บปวด แล้วก็ใช้แรงกระแทกหน้าต่างกระโดดออกไป
“เว้ย เว้ย” หนานหว่านเยียนมองดูกู้โม่หลิงหนีไปต่อหน้าต่อตา แต่มือทั้งคู่ของนางยังถูกเชือกมัดไว้แน่น
หนานหว่านเยียนกัดฟันกรามด้านหลังอย่างมีอาการคันเล็กน้อย เขายังได้ไม่ทันได้แกะเชือกบนมือให้นางเลย กลับหนีไปเสียแล้ว
รู้แบบนี้แต่แรก เมื่อกี้ให้เขาแกะเชือกบนมือก่อนยังจะดีกว่า
แต่ นางรู้สึกว่าวันนี้กู้โม่หลิงผิดปกติ ปกติถึงแม้กู้โม่หลิงจะยิ้มแย้มอย่างไม่มีพิษมีภัย แต่ความจริงแล้วเป็นคนละเอียดอ่อนรอบคอบ
แต่วันนี้ ก็แค่ถูกวางยาพิษเอง ต่อให้ทรมาน แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นสูญเสียสติ กลับเพียงแกะเชือกบนเท้าให้นาง คนปกติไม่ควรที่จะแกะมือก่อนหรือ
หนานหว่านเยียนคิดไปด้วย แล้วก็มองหาไปด้วยว่าภายในห้องนี้มีเครื่องมืออะไรที่สามารถใช้แกะเชือกบนมือได้บ้าง
เสียดายที่นี่มีเพียงเสื้อผ้าสะอาดไม่กี่ตัว เตียงหนึ่งอัน แล้วก็ไม่มีอะไรเลย
หนานหว่านเยียนคิดถึงเศษแจกันที่แตกตั้งแต่แรก นางจึงลุกขึ้นเดินไป ใช้มือทั้งคู่ที่ถูกมัดยื่นไปเก็บเศษกระเบื้องขึ้นมา
เพิ่งหยิบเศษกระเบื้องขึ้นมาได้ หนานหว่านเยียนก็ดมได้กลิ่นฉุนจนหายใจไม่ออก
ทันใดนั้น สายตาของนางเปลี่ยนไป เมื่อหันไปมองดู ด้านหลังม่านมีหมอกควันฟุ้งกระจายออกมา
ไฟไหม้แล้ว
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวสมอง หนานหว่านเยียนจำต้องหยิบเศษกระเบื้องแล้ววิ่งไปตรงด้านข้างหน้าต่าง
ตอนนี้ไฟไหม้ภายในห้องแล้ว หากนางออกไปไม่ได้ ก็จะต้องตายแน่
ควันฟุ้งกระจายออกมา หนานหว่านเยียนอดไม่ได้ที่จะไอขึ้นมาอย่างรุนแรง และไฟนี้ก็ลุกไหม้อย่างรวดเร็วและรุนแรง เห็นได้ชัดถึงความตั้งใจที่หวังอยากให้คนตาย
แต่นางไม่เข้าใจ ทั้งที่รู้ว่าภายในห้องมีนางกับกู้โม่หลิง และเห็นได้ชัดว่าต้องการวางแผนให้นางกับกู้โม่หลิงมีอะไรกัน ตอนนี้กลับจุดไฟเผา?
การกระทำหน้าหลังนี้ เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างมีปัญหา….
