ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 580 ความทรงจำในคืนนั้น
หมอหลวงเจียงลุกขึ้นยืนตรง ทำความเคารพกู้โม่หานด้วยความหวั่นเกรง
“ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมตรวจชีพจรพระชายารองหยุนแล้ว เป็นชีพจรคู่อย่างมิต้องสงสัยจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”
หมอหลวงอีกสองคนก็เอ่ยต่อว่า “ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องด้วยพ่ะย่ะค่ะ จวนอี้อ๋องได้มีบุตรชายเพิ่มอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
ตั้งครรภ์ หยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์จริงๆ!
สมองของกู้โม่หานพลันเปลี่ยนเป็นขาวโพลน ราวกับถูกสายฟ้าฟาดอย่างแรง ร่องรอยความหวังสุดท้ายในใจก็หายไป
หมอหลวงเจียงเป็นคนของเขา ทักษะการแพทย์ยอดเยี่ยม เป็นไปไม่ได้ที่โกหก ด้วยเหตุนี้ หยุนอี่ว์โหรวจึงตั้งครรภ์จริงๆ
ที่แท้คืนนั้น คนที่อยู่ข้างกายเขาจริงๆ คือหยุนอี่ว์โหรว ตลอดที่ผ่านมา ความทรงจำของเขาผสมปนเปกัน ไม่มีหนานหว่านเยียนปรากฏขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ความรู้สึกผิดรุนแรงกับความรู้สึกขัดแย้งที่ซับซ้อนยังคงปะทะกันไม่หยุดในใจกู้โม่หานมือของเขากำแน่นไม่คลาย
เขาเข้าใจว่า หากหยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์ ช่องว่างระหว่างเขากับหนานหว่านเยียนและเด็กสองคนนั้น คงจะกว้างขึ้นเรื่อยๆ…
หยุนอี่ว์โหรวจ้องมองกู้โม่หาน สีหน้าใสซื่ออ่อนแอ
แต่ในดวงตา มีประกายแห่งความได้ใจกำเริบเสิบสาน
นางรู้ว่าตนเองไม่ได้รับความเชื่อใจจากกู้โม่หานนานแล้ว เสิ่นอี่ว์ก็เป็นระเบิดเวลาอยู่ตลอดเวลา นางจึงวางแผนที่จะตั้งครรภ์ตั้ง นับตั้งแต่วันที่ถูกกักบริเวณ
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนางกับกู้โม่หานเลย แล้วตั้งท้องลูกของกู้โม่หานจริงๆ ได้อย่างไร
ยิ่งไปกว่านั้น หากนางกล้าตั้งครรภ์ปลอม กู้โม่หานแค่หาคนมาตรวจสอบก็รู้แล้ว
ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเสี่ยงเพราะเข้าตาจน ช่วงที่ถูกกักบริเวณ องครักษ์จวนอ๋องถูกซื้อตัว สานสัมพันธ์กันและกัน…
นางรู้สึกสะอิดสะเอียนองครักษ์คนนั้นมาก เขาจะดีเท่าหนึ่งในพันเท่าของกู้โม่หานได้อย่างไร แต่ เพื่อจะได้กลับไปอยู่ข้างกู้โม่หานอีกครั้ง นางก็ต้องเอาชนะความรู้สึกที่น่าขยะแขยงนั้น
นางต้องท้องลูก! กู้โม่หานจำรายละเอียดของคืนนั้นไม่ได้ คู่กรณีอย่างหนานหว่านเยียนก็ดูเหมือนจะลืมไปหมดแล้ว
ขอเพียงนางสามารถตั้งครรภ์ได้โดยเร็ว หากบอกว่าลูกในท้องของนางเป็นของกู้โม่หาน ก็ต้องเป็นของกู้โม่หาน!
ส่วนองครักษ์คนนั้น รอตำแหน่งนางมั่นคงแล้ว ค่อนฆ่าก็ไม่สาย
หยุนอี่ว์โหรวซ่อนความคิดพวกนี้ แล้วมองกู้โม่หาน “ท่านอ๋องเพคะ โหรวเอ๋อร์ตั้งครรภ์แล้ว ท่านมิยินดีหรือเพคะ”
กู้โม่หานได้สติ มองหยุนอี่ว์โหรวที่มีท่าทางไร้พิษภัย แต่ในใจกลับมีไฟลุกโชนขึ้นมาทันที
“พวกเจ้าออกไปก่อน!”
หมอหลวงเจียงรีบนำหมอหลวงทั้งสองคนออกไปทันทีด้วยความสั่นสะท้าน “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”
ปี้หยุนออกจากห้องตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม แล้วปิดประตูตามหลัง
ทำไมดูเหมือน ท่านอ๋องกำลังโกรธมากกันล่ะ
พระชายารองหยุนกำลังตั้งท้องลูกของท่านอ๋อง เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องมงคล ทำไมถึงทำให้ท่านอ๋องโมโหขนาดนั้นได้กัน
ภายในห้อง หยุนอี่ว์โหรวมองกู้โม่หานที่หน้าตาฉาบความเย็นเยือก เล็บของนางจิกลงบนฝ่ามืออย่างแรง แต่ใบหน้ากลับน้ำตาตกด้วยความคับข้องใจ
“ท่านอ๋อง ตอนนี้โหรวเอ๋อร์ตั้งท้องลูกของท่าน โหรวเอ๋อร์รู้ว่า ท่านโกรธโหรวเอ๋อร์ แต่ไม่มีทางไม่สนใจโหรวเอ๋อร์ ใช่หรือไม่เพคะ”
กู้โม่หานจ้องมองหยุนอี่ว์โหรว ในใจทวีความโกรธ ล้วนเป็นความโมโหต่อตนเอง “หยุนอี่ว์โหรว ข้า…”
“ท่านอ๋องเพคะ!” หยุนอี่ว์โหรวไม่ให้โอกาสกู้โม่หานได้พูด นางลุกขึ้นยืนทันที กอดเอวของกู้โม่หาน ไม่ยอมปล่อย
“โหรวเอ๋อร์รู้ว่า ท่านอ๋องมีความรับผิดชอบมาตลอด ที่ผ่านมาล้วนเป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์ แต่โหรวเอ๋อร์ต้องการเด็กคนนี้จริงๆ นี่คือเลือดเนื้อของพวกข้า ท่านอย่าทำร้ายเขา ได้ไหมเพคะ”
พูดมาขนาดนี้ ซึ่งนางมั่นใจว่ากู้โม่หานไม่มีทางที่จะละทิ้ง “เลือดเนื้อเชื้อไข” ของตนเองแน่นอน
เพราะตั้งแต่เริ่ม นางก็อาศัยความรับผิดชอบสูงของกู้โม่หานมาทีละก้าวจนถึงตอนนี้
กู้โม่หานก้มหน้ามองหยุนอี่ว์โหรว รู้สึกหนาวเหน็บในใจเหมือนเหมันต์ฤดูในเดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติ
เขาจับแขนหยุนอี่ว์โหรว และดึงนางออกจากร่างตนเอง
เมื่อเห็นเขาเย็นชาเช่นนี้ หยุนอี่ว์โหรวก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ นางไม่คาดคิดว่า นางตั้งท้อง “ลูกของเขา” แล้ว เขาก็ยังจะมีท่าทีเช่นนี้
แต่นางยังคงไม่ยอมแพ้ ฝืนยิ้มร้องไห้
“ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์รู้ว่า เมื่อก่อนตนเองทำเรื่องผิดต่อท่าน และพระชายามากมาย แต่ตอนนี้โหรวเอ๋อร์ได้สำนึกผิดอย่างแท้จริงแล้ว”
“ตอนที่โหรวเอ๋อร์รู้ว่าตนเองตั้งท้อง โหรวเอ๋อร์ถึงเข้าใจ เหตุใดท่านถึงรักบุตรสาวสองคนของพระชายาขนาดนั้น ที่แท้ความเป็นสายเลือดนั้นวิเศษมาก สลักลงอยู่ในใจผู้คน”
“ท่านอ๋องเพคะ โหรวเอ๋อร์ไม่ขอให้ท่านมองข้ามากกว่านี้ หวังเพียงว่าเมื่อลูกของพวกข้าเกิดมา จะเติบโตอย่างมีความสุขและมีสุขภาพดี เหมือนพี่สาวทั้งสองของเขา ท่านว่า ถึงเวลานั้นในจวนอี้อ๋อง เด็กทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันได้ จะคึกคักขนาดไหน”
เมื่อได้ยินหยุนอี่ว์โหรวเอ่ยถึงหนานหว่านเยียนกับเด็กทั้งสองคน สีหน้ากู้โม่หานก็เข้มขึ้น ดวงตาดุจน้ำหมึกที่ไม่ละลายในสระน้ำลึก ปราศจากความเห็นอกเห็นใจและเวทนาใดๆ
เขาระงับอารมณ์ซับซ้อนที่สั่นคลอน พูดอย่างเย็นชา “เจ้าตั้งครรภ์แล้ว สามารถเลี้ยงลูกในจวนอ๋องได้อย่างสบายใจ ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าและลูกอย่างดี”
“แต่เจ้า ห้ามเข้าใกล้หนานหว่านเยียนกับเด็กสองคนนั้นเด็ดขาด มิฉะนั้น ข้าจะไม่ปรานีเจ้า!”
มันเป็นความผิดของเขาตั้งแต่เริ่มจนจบ เขาต้องยอมรับ และรับผิดชอบ
หว่านเยียน?
ดวงตาหยุนอี่ว์โหรวแข็งทื่อ มือที่ป้องท้องพลันจับชุดตนเองแน่น
กู้โม่หานเริ่มสนิทกับคนชั้นต่ำอย่างหนานหว่านเยียน ตั้งแต่เมื่อใดกัน
ไม่เพียงแค่นั้น กู้โม่หานยังพูดคำที่โหดร้าย กับนางที่กำลังตั้งครรภ์ เห็นได้ชัดว่าเห็นหนานหว่านเยียนเป็นอันดับแรก!
นางเกลียด เกลียดมันจริงๆ!
ความโกรธและความอิจฉาริษยาในใจเหมือนจะพรั่งพรูออกมา หยุนอี่ว์โหรวแทบจะกัดฟันเกือบแตก และยังไม่สามารถทำให้ความโกรธสงบลงได้
แต่นางระงับอารมณ์ที่ปั่นป่วน แสร้งทำเป็นพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง น้ำเสียงอ่อนน้อมถ่อมตนมาก
“โหรวเอ๋อร์เข้าใจเพคะ ตอนนี้โหรวเอ๋อร์เห็นเด็กคนนี้สำคัญเป็นที่สุด จะไม่ทำเรื่องโง่เง่าอะไรอีกแน่นอนเพคะ”
“ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องปฏิบัติต่อโหรวเอ๋อร์ดีเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ โหรวเอ๋อร์ไม่มีทางตำหนิแน่นอนเพคะ”
“แต่ว่า การตั้งครรภ์เป็นเรื่องใหญ่ โหรวเอ๋อร์อยากให้แม่ทัพกับฮูหยินแม่ทัพรับรู้ ว่าโหรวเอ๋อร์อยู่ที่จวนอ๋อง สุขสบายดี ไม่ให้พวกเขาต้องกังวล”
กู้โม่หานไม่ได้ให้ความสำคัญนางกับลูก นางก็ต้องสร้างโอกาส เลยเถิดทำให้ทุกคนรู้ ว่านางตั้งครรภ์ ตั้งท้องลูกของกู้โม่หาน
หากเรื่องนี้เอิกเกริกรู้ทั้งใต้หล้า ต่อให้กู้โม่หานไม่อยากให้ความสำคัญ ก็ต้องให้ความสำคัญขึ้นมา
อีกทั้ง นางต้องต้องการแสดงให้หนานหว่านเยียนเห็น ทำให้หนานหว่านเยียนรู้ว่า นางต่างหากที่เป็นผู้ชนะคนสุดท้าย!
“เจ้าอยากไปที่ใด ข้าไม่สน”
กู้โม่หานไม่อยากมองนาง เพียงเอ่ยเสียงเตือนอย่างเย็นชา “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าก็อยู่ในโอวาท อย่าทำอะไรนอกลู่นอกทาง มิฉะนั้น ข้าจะไม่ไว้ไมตรี”
ตอนนี้ห่างจากวันแต่งงานของกู้โม่หลิงอีกเพียงหนึ่งวัน หากเกิดอะไรผิดพลาดเพราะหยุนอี่ว์โหรว ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ จะได้ไม่คุ้มเสีย
เขาไม่มีเวลาสนใจหยุนอี่ว์โหรว และไม่มีเวลาสนใจอารมณ์ซับซ้อน ความรู้สึกผิดลึกๆ…
เมื่อเรื่องจบลง เขาจะชดเชยหนานหว่านเยียนกับเด็กทั้งสองคนเป็นพันๆ เท่าอย่างแน่นอน
หลังรับปากเงื่อนไขของหยุนอี่ว์โหรว กู้โม่หานก็ไม่ได้อยู่ต่อ สะบัดแขนเสื้อเดินจากไป
เรือนจู๋หลานเปลี่ยนเป็นเงียบลงทันที
สีหน้าทุกข์ระทมของหยุนอี่ว์โหรว ก็ค่อยๆ เก็บกลับไป
นางมองร่างกู้โม่หานที่หายไปไกล ดวงตาแดงก่ำดุร้าย
ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่ง นางจะทำให้กู้โม่หานตกหลุมรักนาง แล้วลืมหนานหว่านเยียนไปจนหมดสิ้น…
