ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 581 โดนตบหน้า
หยุนอี่ว์โหรวสงบสติอารมณ์ลง แล้วตะโกนเรียก “ปี้หยุน”
ปี้หยุนรออยู่นอกประตูเป็นเวลานานแล้ว ในเวลานี้ ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มประจบประแจง รีบเข้ามาหาหยุนอี่ว์โหรวอย่างรวดเร็ว “คุณหนู มีอะไรให้รับใช้เจ้าคะ?”
นางไม่สนใจท่าทีของกู้โม่หานที่มีต่อหยุนอี่ว์โหรวว่าเป็นอย่างไรในตอนนี้ ท้ายที่สุดเมื่อเด็กเกิดมา กู้โม่หานจะเปลี่ยนไปแน่นอน
ท้ายที่สุดจะมีพ่อคนไหนที่ไม่รักเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองบ้าง?
หยุนอี่ว์โหรวพอใจกับท่าทางเลียแข้งเลียขาประจบประแจงของปี้หยุนมาก
“เมื่อครู่ ท่านอ๋องอนุญาตให้ข้ากลับไปเยี่ยมจวนแม่ทัพ เจ้าไปตระเตรียมเถอะ เดี๋ยวข้าจะไปพบฮูหยินแม่ทัพ ถามดูว่าเวลาคลอดลูกต้องระวังอะไรบ้าง”
“อย่างไรเสียข้าก็ตั้งท้องลูกคนแรก ทำอะไรไม่เป็นเลย ถ้าทำให้ลูกของท่านอ๋องลำบาก ข้าจะมีความผิด”
ปี้หยุนเข้าใจทันที ดวงตาเป็นประกายสว่างไสว
“คุณหนูไม่ต้องกังวล บ่าวเข้าใจแล้วว่าต้องตระเตรียมยังไง! ท่านรอในห้องสักครู่ บ่าวตระเตรียมเสร็จแล้วจะมาช่วยท่านเปลี่ยนเสื้อผ้า!”
ตอนนี้สถานะของหยุนอี่ว์โหรวไม่ใช่ธรรมดาแล้ว ในท้องคือซื่อจือหรือไม่ก็จวิ้นจู่!
กลับมาจวนแม่ทัพคราวนี้ จะเสียหน้าไม่ได้!
“อืม” หยุนอี่ว์โหรวพยักหน้าแสร้งทำเป็นซาบซึ้ง มองตามปี้หยุนออกไป
บนใบหน้าของนาง รอยยิ้มอำมหิตชั่วร้ายปรากฏขึ้นช้าๆ
เมื่อนางกลับถึงจวนอย่างมีหน้ามีตา ก็ต้องการบอกให้ทุกคนรู้ หยุนอี่ว์โหรวจะไม่มีวันพ่ายแพ้!
ตั้งแต่ปี้หยุนรู้ว่าหยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์ ประสิทธิภาพในการทำงานก็เพิ่มสูงขึ้น ไม่นานนางก็กลับมาถึงเรือนจู๋หลาน เพื่อช่วยหยุนอี่ว์โหรวเปลี่ยนเสื้อผ้า
หยุนอี่ว์โหรวเปลี่ยนไปใส่อาภรณ์เมฆที่ดีที่สุด เครื่องประดับวาดลวดลายที่คัดสรรมาอย่างดี ยังมีการแต่งหน้าที่ทำให้นางดูมีราศีอีกด้วย
นางนั่งอยู่หน้ากระจกทองแดงมองพิจารณาใบหน้าตัวเองอย่างถี่ถ้วน ทันใดนั้นก็ยิ่งนึกอิจฉาหนานหว่านเยียนขึ้นมา
ไม่ว่านางจะแต่งตัวอย่างไร ก็ไม่มีเอกลักษณ์แบบหนานหว่านเยียน แต่มันก็ไม่สำคัญ ช้าเร็วนางก็ต้องทำลายหน้าตาของหนานหว่านเยียนอยู่ดี
คิดได้แล้ว หยุนอี่ว์โหรวก็ลุกขึ้น แสร้งทำเป็นเดินออกไปอย่างอบอุ่นอ่อนโยนท่ามกลางเสียงสรรเสริญเยินยอประจบสอพลอของปี้หยุน
ที่ประตูจวนอี้อ๋อง รถม้ากลับจวนแม่ทัพถูกตระเตรียมไว้พร้อมแล้ว
ไม่เพียงแค่นั้น ปี้หยุนยังสั่งให้คนนำของดีๆ มากมายไปเก็บไว้ที่ด้านหลังของรถม้า สร้างความหรูหราฟุ่มเฟือยให้กับหยุนอี่ว์โหรวเป็นอย่างมาก
ที่ประตูจวนอี้อ๋องมีผู้คนขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย ความอิจฉาริษยาในสายตาของคนเหล่านั้นทำให้จิตใจอันฟุ้งเฟ้อของหยุนอี่ว์โหรวรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก
นางมองไปที่ปี้หยุน จงใจพูดเสียงดัง
“ปี้หยุน ตอนนี้ข้าตั้งครรภ์ เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยวเจ้าบอกให้พลขับช้าลงหน่อย”
ปี้หยุนตอบอย่างดีอกดีใจ “เจ้าค่ะ บ่าวจะบอกให้พลขับช้าลงหน่อย หากไม่ทันระวังทำให้เด็กในท้องของท่านบาดเจ็บ เขาจะชดใช้ไม่ไหว”
พูดจบ ปี้หยุนก็ช่วยประคองหยุนอี่ว์โหรวขึ้นรถ
ผู้สัญจรผ่านไปมาที่ชะลอฝีเท้าดูต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
พระชายารองหยุนตั้งครรภ์จริงหรือ?
ดูเหมือนว่าอี้อ๋องจะมีลูกชายหรือไม่ก็ลูกสาวเพิ่มแล้ว!
ในไม่ช้า ข่าวการตั้งครรภ์ของหยุนอี่ว์โหรวก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง กลายเป็นเรื่องที่รู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง
หยุนอี่ว์โหรวกลับมาถึงจวนแม่ทัพตามที่ต้องการ ตอนแรกยังคิดว่าสามารถเอาเรื่องตั้งครรภ์มาโอ้อวดได้
แต่ไม่คิดว่า กลับไม่มีใครในจวนแม่ทัพมาต้อนรับนางสักคน ฮูหยินแม่ทัพก็มองนางด้วยสีหน้ารังเกียจ คำพูดเต็มไปด้วยการเสียดสี
“อ้าว ข้างนอกเสียงดังเอะอะ ข้าก็นึกว่าใครมา ที่แท้ก็เจ้านี่เอง”
หยุนอี่ว์โหรวนึกเกลียดชังอยู่ในใจ แต่ภายนอกกลับแสร้งทำเป็นเคารพ “ฮูหยิน โหรวเอ๋อร์กลับจวนมาพบท่านและท่านแม่ทัพ ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพอยู่ที่ไหนหรือ?”
นางเข้าใจว่าตัวเองเป็นเพียงญาติห่างๆ ของจวนแม่ทัพ ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นสตรีที่ประจบประแจงคนใหญ่คนโตเพื่อแสวงหาชื่อเสียงและผลประโยชน์จากทุกคนในจวนแม่ทัพ
ฮูหยินแม่ทัพมองนางด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี เพราะคุณชายรองแห่งจวนแม่ทัพตายอย่างอนาถภายใต้ดาบของกู้โม่หาน
และท่านพี่หยุนเหิงแห่งจวนแม่ทัพก็เกือบตายเพราะนาง
ฮูหยินแม่ทัพเหลือบมองหยุนอี่ว์โหรวด้วยความจงเกลียดจงชัง “ท่านแม่ทัพยุ่งอยู่กับงานราชการทุกวัน ไม่มีเวลาไปพบท่าน จวนแม่ทัพให้การต้อนรับคนใหญ่คนโตอย่างท่านไม่ไหวหรอก กรุณากลับไปเถอะ”
พูดจบ ฮูหยินแม่ทัพก็เดินกลับไปโดยไม่หันกลับมามอง สาวใช้สองคนเข้ามาดูหยุนอี่ว์โหรว น้ำเสียงดูไม่ค่อยมีความเคารพมากนัก
“พระชายารองหยุน ฮูหยินมีคำสั่งแล้ว เชิญเจ้าค่ะ”
ปี้หยุนคิดไม่ถึงว่า ท่าทีของผู้คนในจวนแม่ทัพที่มีต่อหยุนอี่ว์โหรวจะเป็นเช่นนี้ นางตำหนิด้วยความโมโหทันที
“ลืมตาต่ำๆ ของพวกเจ้าดูให้ดี พระชายารองของพวกข้าตอนนี้ตั้งครรภ์แล้ว เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋อง ถ้าหาก…”
แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ก็ถูกหยุนอี่ว์โหรวห้ามไว้
ปี้หยุนมองหยุนอี่ว์โหรวด้วยความโมโห “คุณหนู ทำไมท่านไม่ให้บ่าวพูดให้จบล่ะ!”
หยุนอี่ว์โหรวส่ายหน้า ใบหน้าอ่อนโยนและจนปัญญา แต่หัวใจของนางกลับเต็มไปด้วยความอัปยศอดสูและขุ่นเคือง
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”
ปี้หยุนจึงต้องยอมแพ้ ตามหยุนอี่ว์โหรวออกไปอย่างหงอยเหงาเศร้าซึม
ถุย! พวกมีตาหามีแววไม่! รอนางกลับไปเมื่อไหร่ จะไปบอกท่านอ๋อง ให้ท่านอ๋องแก้แค้นแทนพระชายารอง!
หยุนอี่ว์โหรวไม่พบความรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองที่จวนแม่ทัพ หลังจากขึ้นรถแล้ว ก็กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
“ปี้หยุน ไปวัดชิงอัน”
ปี้หยุนถึงกับอึ้งไป รู้สึกงุนงงมาก “พระชายารอง ถ้าพวกข้าไม่กลับจวน แล้วไปวัดชิงอันทำอะไรเจ้าคะ?”
“อย่าถามเลย ทำตามนี้” หยุนอี่ว์โหรวไม่พูดอะไรมาก ค่อยๆ หลับตาลง
ในเดือนนี้ แม้ว่านางจะออกไปไหนไม่ได้ ไม่มีโอกาสได้พบกู้โม่หาน แต่กลับอาศัยบุญวาสนาของปี้หยุน จึงรู้เรื่องราวต่างๆ มากมายภายนอกจวนอ๋อง
หนึ่งในนั้นคือ หนานชิงชิงพยายามวางแผนประทุษร้ายหนานหว่านเยียนและคนอื่นๆ แต่กลับถูกหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานตลบหลัง ข่าวว่าถูกส่งไปบวชชีที่วัดชิงอัน ทำให้นางมีความสุขอย่างไม่ต้องสงสัย
นึกย้อนกลับไปสมัยนั้นขณะที่หนานหว่านเยียนยังถูกขังอยู่ในเรือนเย็น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรู้ความสามารถหรือรูปลักษณ์ภายนอกของหนานชิงชิง ล้วนข่มนางไปมากโข และความเป็น “ญาติห่างๆ” ของนางกับจวนแม่ทัพแห่งนี้ หากไม่ใช่กู้โม่หานคอยปกป้อง นางคงกลายเป็นตัวตลกสำหรับผู้คนไปตั้งนานแล้ว
สิ่งที่คนเหล่านั้นไม่รู้ก็คือ ภายนอกหยุนอี่ว์โหรวเป็นเพียงลูกสาวอนุสายรองของจวนแม่ทัพ มีสถานะต่ำต้อย
แต่ในความเป็นจริง ในขณะที่พ่อบ้านกาวกำลังตามหานาง เมื่อตอนที่นางยังเยาว์วัย นางก็รู้ว่า นางเป็นน้องสาวแท้ๆ ของหนานชิงชิงกับหนานหว่านเยียน ลูกสาวนอกสมรสที่อยู่ข้างนอกมาหลายปีของหนานฉีซานแห่งจวนเฉิงเซี่ยง…
เพียงเพราะแม่ของนางมีฐานะต่ำต้อย หนานฉีซานไม่อนุญาตให้มีรอยด่างพร้อยอย่างนางคงอยู่ จึงทอดทิ้งนางไป
แม้ว่านางจะไม่มีทางเหยียบย่ำหนานหว่านเยียนไว้ใต้ฝ่าเท้าได้ แต่การที่ได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของ “พี่สาวแสนดี” อย่างหนานชิงชิง มันก็เป็นเรื่องที่ทำให้นางมีความสุขได้เช่นกัน
ถึงอย่างไร หนานชิงชิงก็ข่มนางมาตลอดชีวิต นางเบื่อหน่ายเป็นที่สุด ความเกลียดชังเก่าใหม่สะสมกัน วันนี้จะได้แก้แค้นเสียทีเดียว
ยิ่งไปกว่านั้น ธิดาผู้เย่อหยิ่งแห่งสวรรค์อย่างหนานชิงชิงนั้นชอบกู้โม่หาน ตอนนี้นางตั้งท้อง “ลูก” ของกู้โม่หานแล้ว มันคือคมมีดที่ดีที่สุดที่จะทำร้ายหนานชิงชิง…
ไม่นานนัก รถม้าก็มาหยุดที่ประตูวัดชิงอัน
หยุนอี่ว์โหรวมีปี้หยุนคอยประคองลงจากรถม้าอย่างระมัดระวัง นางกุมท้องน้อยของตัวเองด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเงยหน้ามองไปรอบๆ
เหล่าแม่ชีที่เดินไปมาอย่างเร่งรีบไม่มีใครสนใจนางมากนัก แต่นางมองปราดเดียวก็เห็นหนานชิงชิงยืนอยู่ไม่ไกล
หนานชิงชิงแต่งตัวซอมซ่อ โกนผมจนเกลี้ยง กำลังกวาดพื้นอยู่ แย่กว่าสาวใช้เสียอีก
ทันใดนั้น ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวก็เผยรอยยิ้มเย่อหยิ่งไม่เจียมตัว เดินเข้าไปหาหนานชิงชิง
“โหรวเอ๋อร์คารวะพระชายาเฉิง อ้อไม่สิ ตอนนี้ น่าจะเรียกพระชายาเฉิงไม่ได้แล้วสินะ”
ปี้หยุนคิดว่าหยุนอี่ว์โหรวห้าวหาญเกินไป มาวัดชิงอันเพื่อเหน็บแนมพระชายาเฉิง!
เมื่อเสียงของหยุนอี่ว์โหรวเข้าหู รูม่านตาของหนานชิงชิงก็หดลงเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา นางอดทนต่อแรงกดดันทั้งในและนอกวังก็เพื่อแผนการนั้น ตอนนี้แม้ฟ้าจะถล่ม นางก็ไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด…
