ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 584 ตกตะลึง
สายตาของกู้โม่หานและหวางหมัวมัวที่มองหมอหลวงเจียงเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ จิตใจก็เริ่มเป็นกังวลมากขึ้น
จิตใจของกู้โม่หานฟุ้งซ่าน “หมอหลวงเจียง อาการเป็นยังไงบ้าง?”
หมอหลวงเจียงยังคงจับชีพจรอย่างรอบคอบ แต่ชีพจรลื่นของหนานหว่านเยียนนั้นเลือนรางไม่ชัดเจน เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าตั้งครรภ์แน่นอนหรือเปล่า
เมื่อเห็นกู้โม่หานเร่งรัด เขาก็รีบตอบด้วยความเคารพทันที “ทูลท่านอ๋อง ดูตามชีพจร ช่วงนี้พระชายาอาจจะทำงานหนักเกินไป จึงทำให้เกิดอาการง่วงนอน ไม่เป็นอะไรน่าเป็นห่วง”
เมื่อได้ยินดังนั้น กู้โม่หานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จ้องมองใบหน้างดงามของหนานหว่านเยียน แต่ก็อดโทษตัวเองไม่ได้
ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะเขาไม่ได้ดูแลหนานหว่านเยียนและเด็กหญิงทั้งสองให้ดี ปล่อยให้นางละเลยการดูแลร่างกายแบบนี้ ทำงานหนักเกินไปจนสลบไสล…
เมื่อเด็กหญิงทั้งสองได้ยินว่าหนานหว่านเยียนไม่เป็นอะไร ก็รู้สึกโล่งใจ วิ่งไปที่ข้างเตียงทันทีและจับมือของหนานหว่านเยียนไว้
ซาลาเปาน้อยเช็ดน้ำตาป้อยๆ “ท่านแม่…”
เกี๊ยวน้อยขอบตาแดงก่ำ “หลายวันมานี้ท่านแม่ยุ่งมาก พักผ่อนไม่ค่อยเพียงพอ…”
อวี๋เฟิงเห็นดังนั้นในใจก็รู้สึกแย่ “เสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสอง พระชายาไม่เป็นอะไร อย่าเศร้าไปเลย”
หนานหว่านเยียนไม่เป็นอะไร หวางหมัวมัวก็โล่งใจ
นางมองออกว่ากู้โม่หานเป็นห่วงหนานหว่านเยียนมากจริงๆ จึงพูดกับหมอหลวงเจียงว่า “หมอหลวงเจียง เหนียงเหนียงก็หมดสติเช่นกัน ท่านตามบ่าวมาเถอะ”
“ท่านอ๋อง ท่านอยู่ที่นี่คอยดูแลพระชายาเถอะ”
กู้โม่หานขมวดคิ้วแน่น ดึงความสนใจออกจากหนานหว่านเยียน “ไม่จำเป็น ข้าต้องไปดู อวี๋เฟิง เจ้าอยู่ที่นี่เฝ้าพระชายากับเด็กหญิงทั้งสองไว้ คอยคุ้มครองความปลอดภัย”
อวี๋เฟิงประกบมือ “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”
ความจริงหมอหลวงเจียงต้องการให้จับชีพจรให้หนานหว่านเยียนอีกครั้ง แม้ว่าจะตัดอาการของโรคบางอย่างออกไป แต่ชีพจรก็ยังไม่คงที่พอ เขายังต้องการถามพระชายารองหยุนด้วยว่า ช่วงนี้หนานหว่านเยียนมีอาการตั้งครรภ์หรือระดูหรือไม่
เพื่อวินิจฉัยว่าหนานหว่านเยียนตั้งครรภ์หรือไม่ หากมี ก็น่าจะเพิ่งเดือนกว่า ไล่เลี่ยกับเวลาตั้งครรภ์ของพระชายารองหยุน
แต่เมื่อได้ยินหวางหมัวมัวพูดเช่นนั้นเขาก็ตกตะลึงทันที “เหนียงเหนียงก็อยู่ในอาการสลบไสลเช่นกันหรือ? ท่านกำลังพูดถึงหยีเฟยเหนียงเหนียง นางฟื้นแล้วหรือ?”
คนผักที่สลบไสลไปกว่าสิบปีตื่นขึ้นมาแล้วหรือ?!
กู้โม่หานมองไปที่เด็กหญิงทั้งสองที่มีอารมณ์มั่นคงแล้วเดินออกไป “ระหว่างทางค่อยคุยกัน ไปตรวจเสด็จแม่ก่อน”
หมอหลวงเจียงรีบตามไป “พ่ะย่ะค่ะ พ่ะย่ะค่ะ”
ระหว่างทางหมอหลวงเจียงรู้ว่าหยีเฟยฟื้นขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้ และเมื่อเขาตรวจอาการให้หยีเฟย ก็อุทานอยู่เป็นระยะว่าทักษะทางการแพทย์ของหนานหว่านเยียนนั้นยอดเยี่ยมเหนือใครจริงๆ สามารถฟื้นฟูร่างกายของหยีเฟยได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาตรวจอาการหยีเฟยอย่างรอบคอบ สุดท้ายก็บอกกับกู้โม่หานว่า “ท่านอ๋อง ร่างกายของหยีเฟยเหนียงเหนียงไม่เป็นอะไรร้ายแรง ส่วนที่ว่าหมดสติไปอย่างกะทันหัน ข้าน้อยยังไม่แน่ใจจริงๆ บางทีอาจเป็นเพราะว่าหลับไปนานกว่าสิบปี ตอนนี้ฟื้นขึ้นมาร่างกายจึงรับไม่ไหว จึงหลับลงไปอีก”
“แต่ท่านอ๋องโปรดวางใจ ชีพจรของพระชายาและหยีเฟยเหนียงเหนียงเป็นปกติ จะตื่นขึ้นมาอย่างช้าที่สุดในวันพรุ่งนี้ จะไม่อยู่ในอาการสลบไสลเป็นเวลานานอีก”
“งั้นก็ดี ต้องขอบคุณฟ้าดินจริงๆ เหนียงเหนียงไม่เป็นอะไร” หวางหมัวมัวตบหน้าอกตัวเองอย่างใจหาย ก้อนหินในหัวใจร่วงลงกับพื้น
ดวงตาดุจหงส์ของกู้โม่หานหรี่ลงและลุ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ
“แน่ใจหรือว่าอาการของเสด็จแม่และพระชายาไม่ได้เกิดจากการถูกพิษ?”
หมอหลวงเจียงยืนยันอย่างแน่ใจ เป็นการสลบไสลธรรมดา ไม่ใช่ถูกพิษแน่นอน
กู้โม่หานขมวดคิ้ว มองไปที่หยีเฟยที่กำลังหลับอยู่บนเตียง รู้สึกงงงวย
หากไม่ใช่เพราะถูกพิษ หว่านเยียนและเสด็จแม่หมดสติในเวลาเดียวกัน จะมองอย่างไรก็แปลกๆ อยู่ดี แต่ในเมื่อคนไม่เป็นอะไร บางทีอาจจะเป็นอย่างที่หมอหลวงเจียงบอกก็ได้
ช่วงนี้หว่านเยียนยุ่งมาก อาจจะเป็นไปได้ที่เหนื่อยล้า เสด็จแม่กลายเป็นคนผักมานานกว่าสิบปี แม้ว่าตอนนี้จะพูดได้แล้ว แต่พลังชีวิตก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส จะเป็นลมในบางครั้งก็เป็นเรื่องธรรมดา
ขอเพียงนางไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว
กู้โม่หานข่มความสงสัยในใจ แล้วพูดกับหวางหมัวมัวและหมอหลวงเจียง “หวางหมัวมัว เดี๋ยวข้าจะเชิญหมอหลวงจากในวังอีกหลายท่านมา ท่านดูแลเสด็จแม่ให้ดี หากมีอะไรผิดปกติให้รีบรายงานหมอหลวงเจียงทันที”
“หมอหลวงเจียง ได้โปรดเฝ้าดูแลเสด็จแม่ที่นี่ เรื่องที่เสด็จแม่ฟื้น ห้ามแพร่งพรายออกไป”
หวางหมัวมัวและท่านหมอหลวงเจียงประสานเสียงพร้อมกัน “พ่ะย่ะค่ะ บ่าวรับบัญชา”
หลังจากที่หมอหลวงเจียงรับคำแล้ว ก็ยังอยากพูดเรื่องหนานหว่านเยียนอีก “ท่านอ๋อง พระชายานาง…”
