ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 586 พายุกำลังจะมา
ทันใดนั้น บรรยากาศภายในห้องหนังสือทั้งห้องก็เคร่งขรึมและหนักอึ้ง
สีหน้าของกู้โม่หานยิ่งเย็นชาและโหดร้าย ดวงตาดุดันดุจหงส์เต็มไปด้วยความกระหายเลือด
ในเมื่อกู้โม่หลิงเป็นเจ้าสำนักอู๋หยิ่ง มีองค์กรนักฆ่ายิ่งใหญ่เช่นนี้อยู่ในมือ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีแผนการใดๆ การก่อกบฏก็เป็นเรื่องที่อยู่ในการคาดการณ์
และช่วงนี้จู่ๆ ร่างกายของเสด็จพ่อทรุดโทรมลงทุกวัน เขายังบอกว่ามันแปลก น่าเสียดายที่กู้จิ่งซานไม่ยินดีให้เขาเข้าใกล้ เขาไม่รู้สถานการณ์ร่างกายของกู้จิ่งซานมากนัก ตอนนี้ดูเหมือนว่า มีใครบางคนกำลังเล่นตลกอยู่จริงๆ
เมื่อคิดเชื่อมโยงกับการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติของสำนักอู๋หยิ่ง สองเรื่องผสมเข้าด้วยกัน กู้โม่หานก็เชื่อว่า กู้โม่หลิงได้เริ่มดำเนินการแล้วและกำลังเดินเครื่องเต็มที่…
ดวงตาที่เฉียบคมของกู้โม่หานพุ่งไปที่เสิ่นอี่ว์ทันที “เจ้ารีบไปเชิญพวกกัวซื่อเฉิงมาที่จวนอ๋อง เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ แผนการของเรามีการเปลี่ยนแปลง!”
เสิ่นอี่ว์ตอบรับด้วยความเคารพทันที “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยทราบแล้ว!”
พูดจบเขาก็รีบออกจากจวนอ๋อง
เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป ชายหลายคนสวมเสื้อคลุมลัทธิเต๋าที่มีหน้าตาแตกต่างกันไปก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูจวนอ๋อง ทั้งหมดสวมหมวกไม้ไผ่ ถืออุปกรณ์สำหรับขับไล่วิญญาณชั่วร้าย
ภายใต้การนำทางของคนรับใช้จวนอ๋อง “นักพรตเต๋า” หลายคนเข้ามาในจวนอี้อ๋องด้วยสีหน้าปกติ
นอกประตูจวนอ๋อง พ่อค้าแผงลอยที่หยุดอยู่ริมถนนมานานได้เห็นสิ่งนี้ หลังจากสอบถามจุดประสงค์ในการมาของนักพรตเต๋าเหล่านี้ ก็หุบยิ้มประจบสอพลอทันที
เขาแสร้งทำเป็นเก็บแผงลอย เก็บข้าวของตัวเอง ลดปีกหมวกลง ฉายเงาชั่วร้ายภายใต้ดวงตา รีบมุ่งหน้าไปยังจวนของกู้โม่หลิง
คนผู้นี้เป็นหนึ่งในนักฆ่าสำนักอู๋หยิ่งที่กู้โม่หลิงส่งมาเพื่อสอดแนมกู้โม่หานอย่างลับๆ ฉีหลิน
หลังจากกลับมาหากู้โม่หลิงแล้ว ฉีหลินก็คุกเข่าให้กู้โม่หลิงด้วยความเคารพ
“เจ้าสำนัก ทางฝั่งอี้อ๋องไม่มีอะไรผิดปกติ ยังคงไปมาระหว่างวัง ค่ายเสินเชื่อ และจวนอ๋องทั้งสามสถานที่ทุกวัน แต่ว่า…”
กู้โม่หลิงยังคงยิ้มคลุมเครืออยู่เหมือนเดิม
เขาโบกสะบัดพัดดอกท้อ จิบชาในถ้วยหนึ่งคำ “แต่ว่าอะไร?”
ฉีหลินมองไปที่รอยยิ้มเศร้าหมองของกู้โม่หลิง สีหน้าจริงจัง “แต่ว่าวันนี้พระชายาอี้ดูเหมือนจะเกิดเรื่อง”
“ก่อนหน้านี้อี้อ๋องได้เข้าไปตามหมอหลวงในวังหลายครั้ง ข้าน้อยแอบสืบและสอบถามมาแล้ว ดูเหมือนว่าพระชายาอี้จะอยู่ในอาการนอนหลับใหลไร้สัญญาณชีพ ไม่มีวิธีใดๆ แล้ว ตอนนี้ยังอยู่ในอาการนอนหลับใหล ดังนั้นอี้อ๋องจึงเชิญกลุ่มนักพรตเต๋าเข้ามาทำพิธี”
“ข้าน้อยยังรู้มาว่า พระชายารองหยุนในจวนอี้อ๋องดูเหมือนจะตั้งครรภ์แล้ว”
หนานหว่านเยียนสลบไสลไปเหรอ?
หยุนอี่ว์โหรวยังบังเอิญตั้งท้องลูกของกู้โม่หานด้วยงั้นหรือ?
ทันใดนั้นกู้โม่หลิงก็หุบพัดดอกท้อ ดวงตาจิ้งจอกหรี่ลงครึ่งหนึ่ง เผยความเยือกเย็นออกมา
เขาไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้เลย แต่เมื่อฉีหลินพูดแบบนี้ เขากลับยิ้มๆ ออกมา “นึกไม่ถึงว่า พี่สะใภ้หกจะสนใจคนที่ต่อสู้กันหลังบ้านเหล่านี้ด้วย”
การสลบไสลของหนานหว่านเยียนในครั้งนี้ เกรงว่าจะเป็นเพราะพิษรักแรงหึง
ไม่ว่าแข็งแกร่งอีกสักเพียงใด สุดท้ายก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น สามีของตัวเองไปทำผู้หญิงอื่นท้อง ไม่โกรธสิแปลก
แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่ต้องการเป็นศัตรูกับหนานหว่านเยียน ตราบใดที่ฝ่ายกู้โม่หาน ไม่มีความผิดปกติในค่ายเสินเชื่อก็พอ
กู้โม่หลิงยิ้มมุมปากกล่าวว่า “เพิ่มการคุ้มกันจวนอี้อ๋องต่อไป จับตามองทิศทางการเคลื่อนไหวของพี่หก ข้าต้องการให้พรุ่งนี้ไม่มีอะไรผิดพลาด”
ฉีหลินพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!”
จากนั้นเขาก็หันไปซ่อนตัวในเงามืด แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ภายในห้อง เงียบสงัดลงในทันใด
กู้โม่หลิงมองดูตัวเองในชุดแต่งงานสีแดงในกระจกทองแดง แววตาเปลี่ยนไปทันที ซ่อนความดุร้ายอย่างไม่มีขอบเขตเอาไว้
หลังจากจำศีลมาหลายปี ก็ถึงเวลาที่ท้องฟ้าในแคว้นซีเหย่จะเปลี่ยนไป!
คืนหนึ่งผ่านไป พายุฝนได้พัดพาแป้งผัดหน้าและสิ่งสกปรกในเมืองหลวงออกไป เช้าตรู่ จวนท่านอ๋องเจ็ดคึกคักเป็นพิเศษ
วันนี้เป็นงานแต่งงานของกู้โม่หลิงและฉินมู่ไป๋ แน่นอนว่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊มากันอย่างคับคั่ง
กู้โม่เฟิงและองค์ชายสิบก็มากันหมด ยืนพูดคุยกันอยู่ในท้องพระโรง
ไม่นาน เจ้าบ่าวกู้โม่หลิงก็มาถึงในชุดแต่งงานสีแดง
พัดดอกท้อถูกคาดไว้ที่เอวเช่นเคย ดวงตาจิ้งจอกโค้งงอนเล็กน้อย รอยยิ้มบางๆ วางตัวเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์เหนือคนอื่น
กู้โม่หลิงมาหาฝูงชนด้วยรอยยิ้ม รับคำทักทายจากทุกคน แววตาของเขากวาดมองรอบผู้คน แต่ยังไม่เห็นกู้โม่หานแม้เงา
กู้โม่หลิงแสร้งทำเป็นยิ้มและพูดกับกู้โม่เฟิงและองค์ชายสิบ “พี่สาม น้องสิบ วันนี้พวกท่านมางานแต่งงานของข้าได้ ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าพี่หกจะมาหรือเปล่า?”
องค์ชายสิบยังเด็กและใสซื่อ ในเวลานี้เขามองไปที่ประตูจวนอ๋อง รู้สึกงงงวยเช่นกัน
“ใช่แล้ว พิธีแต่งงานกำลังจะเริ่มแล้ว ทำไมพี่หกยังไม่มาอีก ถ้าจะขยับฤกษ์ดีออกไปก็ไม่ค่อยดี”
ขณะที่กู้โม่เฟิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอุทานของทุกคนที่ประตูจวนอ๋อง
“ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยเสด็จแล้ว!”
“ถวายบังคมไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย!”
หลายคนมองออกไปนอกประตู เห็นกู้โม่หานสวมเสื้อคลุมสีดำเดินผ่านประตูเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย
เขามัดผมสวมมงกุฎสีเงิน ภายใต้คิ้วรูปดาบที่หล่อเหลา ดวงตาหงส์ที่เฉียบคมและดุดันไม่มีข้อบกคร่องเลย พลังรอบตัวเป็นที่น่าสะพรึงกลัว ทำให้ผู้คนเกรงกลัว
เพียงมองแวบเดียว ก็ดึงความสนใจไปจากกู้โม่หลิงมากแล้ว
เมื่อกู้โม่เฟิงเห็นกู้โม่หาน ดวงตาก็สว่างไสวขึ้น ก้าวสวบๆ เข้าไปต้อนรับกู้โม่หาน “ท่านมาจนได้! เมื่อครู่เจ้าเจ็ดยังพูดถึงท่านอยู่เลย!”
กู้โม่หานมองไปที่กู้โม่หลิงและองค์ชายสิบที่กำลังร่าเริงอยู่ไม่ไกล แววตาแฝงความหมายลึกซึ้ง
ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นพลางกระซิบ “เกิดเรื่องขึ้นในจวนทำให้เสียเวลาไป น้องเจ็ดคงจะไม่ถือสาใช่ไหม?”
กู้โม่หลิงเดินไปข้างหน้าพร้อมกับองค์ชายสิบ น้ำเสียงกระตือรือร้น
“พี่หกมาได้ก็เป็นเกียรติกับน้องแล้ว จะกล้าตำหนิเขาได้ยังไง แต่ทำไมไม่เห็นพี่สะใภ้หกเลยล่ะ?”
องค์ชายสิบถามเสริมด้วยความอยากรู้อยากเห็น “หว่านหยิงไม่ค่อยสบาย น้องเลยไม่พานางมาแสดงความยินดีกับพี่เจ็ด ทำไมพี่สะใภ้หกถึงไม่มาด้วยล่ะ?”
หว่านเยียนกับเสด็จแม่นอนหลับใหลไปคืนหนึ่งเต็มๆ ในเวลานี้ก็ยังไม่ตื่น
ดวงตาของกู้โม่หานลุ้มลึก แต่กลับไม่แสดงอะไรออกมาทางสีหน้า “สองวันมานี้หว่านเยียนเป็นหวัด ไม่สะดวกพบแขก ข้าเลยขอให้นางพักผ่อนให้เต็มที่อยู่ในจวน”
“เด็กๆ ขอของขวัญที่จะมอบให้ท่านอ๋องเจ็ดหน่อย!”
กู้โม่หานเปล่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ผู้คนเห็นเด็กรับใช้สิบกว่าคนผ่านประตูเข้ามา ในมือถือกล่องขนาดเล็กใหญ่ต่างกันไว้
กล่องถูกมอบให้ทีละกล่อง ข้างในเต็มไปด้วยของพิสดารล้ำค่า ภาพเขียนปัญญาชน ละลานตาเต็มไปด้วยคำชมไม่ขาดปาก
“ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยทรงรักพระเชษฐาจริงๆ ดูการทุ่มจ่ายสิ ช่างใจกว้างเหลือเกิน!”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ภาพวาดของแท้นั้นมีพันตำลึงทองก็ยังหายาก! เตี้ยนเซี่ยทรงใช้ความพยายามอย่างมาก!”
ทุกคนมองไปที่ของขวัญเหล่านั้นแล้วทำเสียงจุ๊ๆ กู้โม่เฟิงเหลือบมองกู้โม่หาน แล้วพูดติดตลก “เอาล่ะเจ้าหก จะให้ของหลายอย่างก็ไม่บอกข้าสักคำ ไม่ให้ข้าได้เตรียมตัวเลย”
กู้โม่หานหัวเราะเบาๆ ดวงตาอ่อนโยนอย่างไม่ค่อยได้เห็น “มันเป็นมารยาทขั้นพื้นฐานที่สุด ต้องให้ข้าสอนพี่สามด้วยหรือ?”
กู้โม่เฟิงจ้องเขม็งใส่กู้โม่หานอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ไม่ได้พูดอะไร
กู้โม่หลิงมองของขวัญที่อยู่ตรงหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็หายเป็นปกติอย่างรวดเร็ว สีหน้าซาบซึ้งมากเหลือเกิน
“เอ่อ ของขวัญจากพี่หกใหญ่เกินไป ข้าเกรงว่าจะรับไม่ไหว!”
กู้โม่หานเห็นท่าทางหวาดกลัวของกู้โม่หลิง ก็ยิ้มเยาะอยู่ในใจ
สิ่งที่กู้โม่หลิงวางแผนไว้คืออำนาจของแคว้นซีเหย่ แค่ภาพวาดพู่กันจะไปมีความหมายอะไร…
