ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 618
ไม่คาดคิดเลยว่า กู้โม่หานฟังคำพูดเหล่านี้จนขึ้นใจ เจ็บปวดเหลือทน
เขาค่อยๆ ปล่อยเท้าของหนานหว่านเยียน จ้องมองไปที่ดวงตาของนาง จับมือของนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน
“หว่านเยียน ข้าไม่เคยรู้สึกว่าเราไร้วาสนาต่อกัน ในเมื่อเจ้าพูดไปหมดแล้ว ข้าก็ยังเป็นคนที่ใช้ประโยชน์ได้ในใจเจ้าอยู่ เจ้าจะอยู่ต่อได้ไหม…”
“ข้าไม่ได้มีแค่ด้านเหล่านั้นที่เจ้าเห็น ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่า ข้าเป็นสามีที่ดีก็ได้ วันข้างหน้าข้าจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีก จะไม่มีใจให้กับผู้หญิงคนไหนนอกจากเจ้า”
“ข้ายินดีประพฤติปฏิบัติตามความต้องการของเจ้า ชั่วชีวิตนี้ จะมีแต่เจ้าเพียงผู้เดียว…”
กู้โม่หานจับมือหนานหว่านเยียน ความเย็นยะเยือกทำให้นางขมวดคิ้ว
กู้โม่หานไม่ให้โอกาสนางโต้แย้ง พูดอย่างเร่งรีบ “เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไร ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร เจ้าแค่ต้องทำตัวเองให้ดี ยินดีให้ข้ารัก ให้ข้าชื่นชอบ ได้ไหม?”
“อีกอย่าง ข้าก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น ข้าไม่ใช่คนเก่งกาจทุกอย่าง ข้าขาดเจ้าไม่ได้…”
คำพูดของเขาไพเราะมากขึ้นเรื่อยๆ หนานหว่านเยียนก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว รู้สึกหงุดหงิด อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้
นางข่มความตื่นเต้นภายในใจ “กู้โม่หาน ท่านไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าหมายถึง ข้าแค่ไม่คิดว่าเราเหมาะสมกัน ข้า ข้าไม่คู่ควรกับท่าน เมื่อก่อนท่านก็ไม่ชอบข้าไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ท่านถึงชอบข้านัก?”
เร็วกว่านี้สักนิดก็ดี ทำไมต้องเป็นตอนนี้ ต้องเป็นตอนนี้ที่นางถึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะปล่อยวาง?
มันมีความหมายอะไร?
ความเงียบงันที่อธิบายไม่ได้ นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานกำแน่นอย่างทนไม่ไหว “ไม่มีอะไรเหมาะไม่เหมาะ เมื่อก่อนเจ้าเคยชอบข้า ทำไมตอนนี้ถึงชอบต่อไปไม่ได้? เจ้าเคยบอกมิใช่หรือ ว่าเจ้าจะอดทนรอข้า…”
สายตาทั้งสี่สบประสานกัน หนานหว่านเยียนมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา เมื่อฟังคำถามของเขาอย่างแผ่วเบา จู่ๆ ความทรงจำในอดีตก็พุ่งเข้ามาในความคิด ในหัวใจเหมือนมีบางสิ่งที่แหลมคมและหนักอึ้งทิ่มแทงนาง
…“ท่านอ๋อง ข้าชอบท่านมาก ข้ารู้ว่าท่านเกลียดข้า…แต่ข้าจะไม่เกลียดท่าน ไม่มีวันเกลียด ข้าจะรอให้ท่านชอบข้า ข้ามีความอดทนมาก”
“ท่านอ๋อง ข้า ข้าถึงวัยต้องปักปิ่นแล้ว ท่านมาฉลองวันเกิดกับข้าได้ไหม? แค่ชั่วยามเดียว! ถ้าไม่อย่ากนั้น แค่ครู่เดียวก็ได้ ดีไหม? การปักปิ่นเป็นเรื่องสำคัญอันดับต้นๆ ของผู้หญิง ข้าอยาก…อยากให้ท่านมาอยู่ด้วย”
“ฮ่า หนานหว่านเยียน หายากที่ผู้หญิงจะมีหน้าด้านอย่างเจ้า งั้นเจ้าก็รอไปเถอะ ข้าไม่มีวันชอบเจ้าหรอก”
“หนานหว่านเยียน ทำไมเจ้าถึงตามหลอกตามหลอนไม่เลิกรา ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า ไปให้พ้น!”
จู่ๆ หัวใจของหนานหว่านเยียนก็รู้สึกเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก ถูกดึงกลับสู่ความเป็นจริง
นางมองไปที่ชายที่ยังคงหล่อเหลา มีอำนาจเหนือกว่าตรงหน้า ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีความรักอย่างลึกซึ้งเล็กน้อย
หนานหว่านเยียนรีบหลบสายตา แล้วพูดอย่างเย็นชา “ช่างมันเถอะ ในเมื่อท่านไม่ยอมพูดดีๆ กับข้า งั้นก็ไม่ต้องพูดแล้ว ไปให้พ้น”
ทันใดนั้นดวงตาสีดำขลับของกู้โม่หานก็หรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นรอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเขา “ไม่บรรลุเป้าหมายที่คาดหวังไว้ โกรธแล้วหรือ?”
เขาช้อนปอยผมข้างใบหูของหนานหว่านเยียนขึ้น น้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา
“หว่านเยียน ความจริงแล้วกลยุทธ์สาวงามไม่ได้ใช้แบบนี้ คำพูดอ่อนหวาน ยกยอปอปั้นข้า ยังไม่มีกำลังพอที่จะทำให้ข้าเปลี่ยนความตั้งใจ”
ไอ้ผู้ชายสารเลวนี่รู้ได้อย่างไรว่านางกำลังเล่นละครอยู่?!
ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะทันได้โต้ตอบ ก็ถูกกู้โม่หานผลักล้มลงบนเตียงนุ่ม
“ท่าน…” นางเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก บังเอิญไปกระทบเข้ากับความร้อนแรงในดวงตาของกู้โม่หาน
กู้โม่หานเอาตัวเข้าข่มหนานหว่านเยียน เส้นผมของหนานหว่านเยียนแผ่กระจายอยู่บนเตียง ผิวพรรณขาวดุจหยกช่างน่าดึงดูด หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเลือนรางอยู่ภายใต้ผ้าโปร่ง
กู้โม่หานยิ้มเล็กน้อย เอ่ยเตือนว่า “กลยุทธ์สาวงาม ผลของการมอบจุมพิตนั้นดี ผลของการมอบกายนั้นดีที่สุด”
หนานหว่านเยียนหรี่ตาลง “จริงหรือ?”
รอยยิ้มในดวงตาของกู้โม่หานแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เหมือนสัตว์ล่าเหยื่อ สามารถลากผู้คนให้ตกลงไปในเหวอย่างง่ายดาย “เจ้าสามารถลองด้วยตัวเอง”
หนานหว่านเยียนกัดฟันกรอด “ข้าเชื่อว่าท่านเป็นคนเลว! กู้โม่หาน ท่านเป็นจอมโกหก!”
พูดจบนางก็ยกขาขึ้นถีบเขาออกจากเตียง
แต่ต้นขาถูกกู้โม่หานควบคุมได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มจับมือทั้งสองของหนานหว่านเยียนเอาไว้แน่น แล้วยกขึ้นเหนือหัวของนาง
“ไม่เชื่อข้าจะลองให้เจ้าดูเอง”
หนานหว่านเยียนจ้องมองดวงตาสีเข้มร้อนแรงของกู้โม่หานอย่างว่างเปล่า หัวใจเริ่มเต้นอย่างรุนแรง
“ข้าไม่ต้องการ! ท่านปล่อยข้า!”
กู้โม่หานก้มหน้าลง ริมฝีปากบางกดลงไป ปิดกั้นริมฝีปากของนาง
ไม่ว่าจะเป็นการแสดงหรือการเสแสร้งก็ดี
ตราบใดที่หนานหว่านเยียนเต็มใจที่จะอยู่ แม้ว่ากับดักที่มอบให้เขาคือการตกนรก เขาก็จะกระโดดลงไปโดยไม่ลังเล…
