ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 622
เซียงอวี้เองก็จ้องมองหมอหลวงเจียง เหนียงเหนียงไม่ได้ตั้งครรภ์ เพียงแค่ป่วยดอกหรือ……
หมอหลวงเจียงพยักหน้า “พะยะค่ะ กระหม่อมสั่งยาให้เหนียงเหนียงเรียบร้อยแล้ว และมีพวกอาหารตุ๋นยาจีนที่ช่วยให้หยุดอาเจียนและขับไล่ความหนาวได้ ขอเพียงเหนียงเหนียงรับประทานยาตามเวลา ก็จักหายเป็นปกติในเร็ววัน”
ถึงแม้ว่าภายในใจของกู้โม่หานจะสงสัย แต่หมอหลวงเจียงพูดถึงขั้นนี้แล้ว เขาคนที่ไม่เข้าใจวิชาแพทย์ ก็ไม่รู้ว่าจะค้นหาความจริงอย่างไร
เขายืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า หมอหลวงเจียงก็มีข้อแก้ต่างเพียงอย่างเดียว สุดท้ายใจจึงได้คลายกังวลลง “ไม่มีปัญหาร้ายแรงก็ดี”
“หมอหลวงเจียง เจ้ากลับไปก่อนเถิด และนับแต่นี้ต่อไป ให้มาจับชีพจรดูวันเว้นวัน”
หมอหลวงเจียงพยักหน้ารู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก และนำรายการอาหารตุ๋นยาจีนที่เขียนเรียบร้อยแล้วมอบให้กับซียงอวี้ แล้วหันไปเอ่ยกับกู้โม่หาน “เช่นนั้นกระหม่อมก็ขอตัวลาก่อน”
กู้โม่หานพยักหน้า นัยน์ตาดำขลับโศกเศร้าเล็กน้อย
เขาเอ่ยรับสั่งเซียงอวี้อีกครั้ง “สองสามวันนี้ เจ้าก็ทำตามที่หมอหลวงเจียงบอก บำรุงร่างกายของฮองเฮาด้วยการรับประทานอาหารตุ๋นยาจีน ดูแลฮองเฮาให้ดี หากมีความผิดปกติใด ให้กราบทูลข้าทันที”
เซียงอวี้พยักหน้าตอบรับ “เพคะ บ่าวเข้าใจแล้ว”
นางชะงักงันไปครู่หนึ่ง แล้วลองถามหยั่งเชิงอีกครั้ง “เช่นนั้นฝ่าบาท คืนนี้ท่านจะพักค้างที่ตำหนักหยูซินหรือไม่?”
“ข้า……” นัยน์ตาของกู้โม่หานแน่นิ่ง ลูกกระเดือกขยับไปมา ฝ่ามือที่เดิมที่แบอยู่ก็กำขึ้นมาช้าๆ “ไม่” ถึงแม้ว่าจะอยากอยู่ แต่ก็อยู่ไม่ได้
หากหนานหว่านเยียนเจอเขาอีก บางทีอาจจะโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟก็ได้ แทนที่จะทำให้นางโกรธ และทรมานอย่างยิ่ง สู้ให้นางพักผ่อนให้เต็มที่จะดีกว่า
แววตาของเขาเศร้าสร้อยเล็กน้อย “ฝากบอกฮองเฮาด้วย ว่าให้นางพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมนางใหม่”
“เพคะ” เซียงอวี้มองตามหลังกู้โม่หานกับเสิ่นอี่ว์ ที่มุ่งหน้าไปยังตำหนักหย่างซิน
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน นี่เป็นครั้งแรกที่เงาของกู้โม่หานดูเหมือนอ่อนแอและเศร้าวังเวง
เทพสงครามที่เดิมที่รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ดูเหมือนว่าจะพบเจอกับช่วงเวลาที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคและความอยากลำบากที่ใหญ่ที่สุดของเขา ไม่ว่าเขาจะปะทะจนหัวแตกเลือดอาบเพียงใด ก็ไม่มีทางไปสู่จุดหมายได้……
หลังออกมาจากตำหนักหยูซิน เสิ่นอี่ว์ก็เดินตามหลังกู้โม่หานอย่างเงียบๆ
เมื่อเห็นกู้โม่หานจะไปตำหนักหย่างซินอีก สีหน้าของเสิ่นอี่ว์ก็เปลี่ยนไป ขมวดคิ้วแน่นด้วยความกังวลใจเล็กน้อย แล้วเอ่ยแนะนำขึ้น “ฝ่าบาท โปรดอภัยที่ข้าน้อยพูดมาก ท่านไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่มาหลายวันแล้ว แม้ว่างานกิจการบ้านเมืองจะรัดตัว แต่เพลานี้ ท่านก็ต้องรักษาสุขภาพอันล้ำค่าด้วย”
“ข้าน้อยเกรงว่าหากท่านเป็นเช่นนี้ต่อไป……ร่างกายอาจจะรับไม่ไหวได้”
หลังกู้โม่หานฟังแล้ว ก็ไม่ได้ชะลอฝีเท้า และไม่ได้ตอบกลับอะไร
บนใบหน้างดงามของบุรุษมีความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมาสักนิด ในนัยน์ตาแคบยาวเย็นยะเยือกราวกับบ่อน้ำเย็น ทำให้คนที่พบเห็นเดาความคิดไม่ได้เลยสักนิด
เสิ่นอี่ว์เม้มปาก ยังไม่ยอมแพ้
เขากลัวว่าหากกู้โม่หานเป็นเช่นนี้ต่อไป จะเป็นการหักโหมจนเกินไป แล้วจะป่วยหนักเอา ด้วยเหตุนี้จึงเอ่ยถามอีกครั้งอย่างระมัดระวัง “ฝ่าบาท ท่านกำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องของฮองเฮาเหนียงเหนียงอยู่หรือ?”
ครั้งนี้ ในที่สุดกู้โม่หานก็มีปฏิกิริยา
นัยน์ตาทั้งคู่ของเขาแน่นิ่ง นิ้วมือขาวผ่องกำไปมาระหว่างแขนเสื้อ แววตาหม่นหมองเล็กน้อย “ข้ารู้สึกละลายใจต่อนาง ไม่เกี่ยวกับนาง”
เป็นเพราะความผิดปกติสองวันนี้ของหนานหว่านเยียนจริงๆ ถึงได้กังวลอย่างยิ่งเช่นนี้ แต่เขารู้ดียิ่งกว่าใครๆ เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ รอยร้าวระหว่างเขากับหนานหว่านเยียนเกิดขึ้นเพราะเขา ก็ต้องจบลงเพราะเขาเท่านั้น
เสิ่นอี่ว์กลับส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย แล้วรีบก้าวมาข้างๆ กู้โม่หาน ในน้ำเสียงมีความเป็นเดือดเป็นร้อนเล็กน้อย “ฝ่าบาท ท่านอย่าคิดเช่นนี้เด็ดขาด”
“ความดีที่ท่านมีต่อฮองเฮาเหนียงเหนียง ล้วนเห็นประจักษ์ชัดแจ้งกันทั่วทุกคน และรู้ว่าท่านรักฮองเฮาเหนียงเหนียงอย่างยิ่งจริงๆ ดังนั้นท่านไม่ได้ผิดทั้งหมด”
“แต่ว่า——ข้าน้อยว่าที่ท่านบีบบังคับให้ทำต่อไปอยู่เช่นนี้ มันไม่รุนแรงหน่อยหรือ? ถึงอย่างไรเสียท่านก็รู้จักนิสัยของฮองเฮาเหนียงเหนียงดีที่สุด นางเป็นคนใจร้อนโผงผาง กล้ารักกล้าเกลียด หากท่านคิดว่าระหว่างทั้งคู่มีความเข้าใจผิดอะไรกันจริงๆ ก็ควร ที่จะนั่งจับเข่าคุยกันดีๆ ใช่หรือไม่?”
“สตรีสุดท้ายแล้วก็ต้องง้องอน บางทีท่านเปลี่ยนวิธี เหนียงเหนียงอาจจะยอมรับก็ได้”
มิเช่นนั้น ด้วยนิสัยที่ระเบิดอารมณ์ง่ายของหนานหว่านเยียน ไม่ช้าก็เร็วจะถูกพฤติกรรมใช้อำนาจบีบบังคับแทนความรักของกู้โม่หานบีบครั้นจนระเบิดออกมา
เมื่อถึงตอนนั้นหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ กู้โม่หานก็คงจักนึกเสียใจภายหลังเป็นแน่
คำพูดนี้ของเสิ่นอี่ว์ดูเหมือนว่าจะไปสะกิดแผลในใจของกู้โม่หานเข้า เขาหยุดชะงักฝีเท้าในทันที ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย ตรงหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความระทมทุกข์
“เจ้าพูดผิดแล้ว ข้าง้อนางไม่ได้เลยสักนิด ข้าไม่รู้ว่าจะใช้วิธีใดกับนางแล้ว”
“แม้ว่าที่ผ่านมาพวกเราจะมีความแค้น ความเข้าใจผิดกัน นางก็ไม่เคยเหยียดหยาม โกรธข้ามาก ดั่งเช่นตอนนี้เลย ราวกับว่าเกลียดเข้ากระดูกดำแล้ว ไม่ว่าข้าจะทำอะไร ก็ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น”
ทันใดนั้นกู้โม่หานก็มีความรู้สึกพ่ายแพ้และไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเขาโดดเดี่ยวในโลกนี้ แต่กลับคว้าคนที่อยู่ตรงหน้าไว้ไม่ได้ ทำให้เขาเหนื่อยใจและเจ็บปวดใจ
ทันใดนั้นเขาก็เม้มปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เจ็บปวด “หรือเป็นเพราะหยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์ จึงกระตุ้นให้นางเป็นเช่นนี้?”
แต่นางก็กล่าวปฏิเสธ เขาอยากเอานางคืนมาจริงๆ แต่ก็ไม่มีทางที่จะทำได้ การข่มขู่นางเป็นเพียงวิธีเดียว แต่ดูเหมือนว่าผลลัพธ์จะแย่ยิ่งนัก……
เป็นครั้งแรกที่เสิ่นอี่ว์ซึ่งเคยเห็นกู้โม่หานที่มีนิสัยเด็ดขาดในสนามรบ เผยสีหน้าพ่ายแพ้เช่นนี้ออกมา
แต่เสิ่นอี่ว์กลับคิดว่า นิสัยเช่นนั้นของหนานหว่านเยียน คงไม่ได้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้เพียงเพราะหยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์เป็นแน่
หรือว่า เป็นเพราะเรื่องที่ฝ่าบาทจำผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้ผิดฮองเฮาเหนียงเหนียงเลยโกรธฝ่าบาท?
แต่ความจริงเกี่ยวกับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต ไม่ใช่ว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงรู้ตั้งนานแล้วหรือ ก็นางบอกกับเขาเองว่าห้ามบอกฝ่าบาท
เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วแน่นอย่างคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ สีหน้ายุ่งเหยิง
หรือว่า ฮองเฮาเหนียงเหนียงรู้สึกว่าหยุนอี่ว์โหรวไร้ยางอายเกินไป ที่สวมรอยช่วยเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตก็เท่านั้น และตอนนี้ก็ยังบังอาจตั้งครรภ์ลูกของฝ่าบาทอีก จึงได้โกรธมากถึงเพียงนี้ ถึงขนาดพาลโกรธฝ่าบาทไปด้วย……
