ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 635
สองเดือนต่อมา
เข้าช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ นอกเมืองหลวงล้วนเต็มไปด้วยทิวทัศน์งดงามของฤดูใบไม้ผลิ
ความโกลาหลจากการสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาที่ไม่ทราบสาเหตุ ก็ค่อยๆ ลดลงมา
เช้าตรู่วันนี้ ประตูจวนอี้อ๋องล้อมรอบไปด้วยผู้คน ทุกคนกำลังพูดคุยเรื่องที่หยุนอี่ว์โหรวจะถูกรับเข้าวัง กันอย่างเซ็งแซ่
บ่าวไพร่ในจวนอ๋องยิ่งคึกครื้น
หนานหว่านเยียนกำลังจะขึ้นเป็นฮองเฮา ส่วนหยุนอี่ว์โหรวยังไม่ถูกรับเข้าวัง ทุกคนจึงต่างคิดว่านางไม่เป็นที่โปรดปราน แม้แต่ปี้หยุนก็ยังรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก
ตอนนี้สถานการณ์กลับตาลปัตร ในที่สุดฝ่าบาทก็รับหยุนอี่ว์โหรวเข้าวัง ถึงเวลาที่จะได้เชิดหน้าชูตาแล้ว
ปี้หยุนอยู่ด้านข้างหยุนอี่ว์โหรว แต่งกายให้นางอย่างละเอียดถี่ถ้วน ทั้งหมดล้วนใช้ของที่ดีที่สุด
นางยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงหู ประจบสอพลอข้างหูหยุนอี่ว์โหรวไม่หยุด “ยินดีด้วยเพคะเหนียงเหนียง ตอนนี้ท่านได้บินขึ้นยอดกิ่งไม้กลายเป็นหงส์ฟ้าแล้วนะเพคะ!”
(*บินขึ้นยอดกิ่งไม้กลายเป็นหงส์ฟ้า หมายถึงเปลี่ยนจากฐานะหรือตำแหน่งที่ต่ำด้อย ยกระดับขึ้นมาเป็นคนที่มีฐานะหรือตำแหน่งที่สูงขึ้นในทันทีทันใด )
“อย่างที่บ่าวว่าไว้แต่แรก ท่านเป็นผู้มีบุญญาธิการ ตอนนี้ดูแล้วมิมีผิดจริงๆ ท่านเข้าวังครานี้ ฝ่าบาทจะต้องโปรดปรานท่านสารพัดแน่นอนเพคะ!”
กลุ่มหญิงรับใช้ด้านข้าง ยิ่งพูดคำประจบสอพลอตามอย่างปรับตัวไปตามสถานการณ์
แต่หยุนอี่ว์โหรวเพียงแต้มหน้าผากอย่างไม่ยินดียินร้าย มองใบหน้าที่ได้รับการบำรุงรักษาอย่างเต็มเปี่ยมในคันฉ่อง ลอบรู้สึกลิงโลดอยู่ในใจ
ก่อนหน้านี้นางไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกู้โม่หานกันแน่ ตอนตั้งครรภ์ก็ถูกทิ้งสองเดือนอย่างไม่มีเหตุผล นางจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
แต่ นังคนชั้นต่ำหนานหว่านเยียนนั้นถูกไฟคลอกตายไปแล้ว แม้มันจะกะทันหันมาก ซึ่งนางก็ไม่เชื่อสักเท่าไร แต่ผ่านไปสองเดือนแล้วก็ยังหาไม่เจอ อย่างน้อยก็แสดงว่า หนานหว่านเยียนกลับมาไม่ได้แล้วจริงๆ
รอนางเข้าวัง ต่อไป วังหลังก็เป็นที่ของนางแล้ว
หยุนอี่ว์โหรวยกริมฝีปากยิ้ม สุ่มหยิบเครื่องประดับมาตกรางวัลให้บ่าวหญิงข้างกาย เงยหน้าถามปี้หยุนอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ทุกคนมาหมดแล้วรึ”
ปี้หยุนพยักหน้าให้หยุนอี่ว์โหรวอย่างตื่นเต้น “มาแล้วเพคะ! คนของท่านแม่ทัพน้อยเพิ่งเข้ามาเพคะ!”
“บ่าวจะประคองท่านออกไปเองเพคะ”
วันนี้คนที่มารับหยุนอี่ว์โหรวเข้าวัง เป็นบุตรสายตรง… หยุนเหิงของแม่ทัพใหญ่นี่เอง
หยุนอี่ว์โหรวเลิกคิ้วขึ้น แล้วจับแขนปี้หยุนยืนขึ้น ทั้งกังวลและมีความสุข และมีความสง่างามแน่วแน่ไม่เหมือนวันวานอย่างสิ้นเชิง “อืม ไปกันเถอะ”
ณ ประตูจวนอี้อ๋อง หยุนเหิงยืนเอามือไพล่หลัง ความเป็นอริรูและไม่เต็มใจแสดงออกบนหน้าตาแทนคำบรรยาย
หลังได้ยินข่าวเสียชีวิตของหนานหว่านเยียน เขาก็รู้สึกเศร้าใจเป็นเวลานาน แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังทำใจไม่ได้
แต่เพียงสองเดือนกู้โม่หานก็เอาชนะความเจ็บปวดจากการสูญเสียได้ แล้วให้เขามารับหยุนอี่ว์โหรวเข้าวัง ช่างน่ารังเกียจเสียจริง!
“ท่านพี่หยุนเหิง ไม่เจอกันนานเลยนะ”
ขณะที่หยุนเหิงไม่พอใจ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากข้างหลัง คิ้วขมวดแน่นทันที ความรังเกียจฉายชัดในดวงตา
เขาหันไป สบตาอ่อนแอน่าสงสารของหยุนอี่ว์โหรว พลันยกยิ้มเยาะเย้ยทันที “ไม่เจอกันนานจริงเสียด้วย ข้าไม่รู้เลยว่า น้องสาวกำลังตั้งครรภ์ทายาทมังกรอย่างลับๆ”
“แต่ว่า ต่อให้ตอนนี้ฮองเฮาเหนียงเหนียงจากไปแล้ว แต่ก็เป็นตัวตนที่หามีผู้ใดในใต้หล้าเปรียบได้ แม้แต่เจ้า ก็มิอาจเทียบเคียงได้”
เขาเกลียด เกลียดที่กู้โม่หานเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้
หนานหว่านเยียนเพิ่งเสียชีวิตได้ไม่นาน กลับจะรับหยุนอี่ว์โหรวเข้าวังซะแล้ว
ยิ่งโกรธมาก ที่ตำแหน่งของหนานหว่านเยียนถูกสตรีอสรพิษเช่นหยุนอี่ว์โหรวผู้นี้ฉกฉวยไป
ปี้หยุนที่ยิ้มแย้มต้อนรับทีแรก พอได้ยินก็ไม่สบอารมณ์ทันที นางจ้องหยุนเหิงอย่างจองหอง
“แม่ทัพน้อยหยุน บ่าวว่าท่านพูดให้สุภาพหน่อยก็ดีนะเจ้าคะ คนตรงหน้าท่าน มิใช่น้องสาว แต่เป็นผู้ที่ตั้งท้องทายาทมังกร พระสนมของฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน!”
“ว่าตามขั้นสูงศักดิ์ ท่านยังต้องทำความเคารพให้เหนียงเหนียงด้วยซ้ำ…”
“ปี้หยุน” หยุนอี่ว์โหรวใช้แววตาเย็นชาฟาดใส่ปี้หยุน ขัดจังหวะคำพูดของปี้หยุน
ปี้หยุนผงะแล้วสงบปากทันที
หยุนอี่ว์โหรวสุขุมมาก นางยิ้มบาง แต่ดวงตากลับเย็นเยือก “ที่ท่านแม่ทัพน้อยพูด โหรวเอ๋อร์ย่อมเข้าใจ แต่ตอนนี้มิใช่เวลาคุยเล่นเรื่อยเปื่อย เข้าวังกันเร็วหน่อยเถอะ”
เมื่อพูดจบ นางก็ขึ้นรถม้าโดยไม่หันกลับมามอง
ก็แค่หยุนเหิงคนหนึ่ง นางไม่เห็นอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ
นับประสาอะไรกับที่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว หยุนเหิงคือหลานชายของไทเฮา ไม่มีใครกล้าต่อกรกับเขา
ที่จริงนางไม่จำเป็นจะต้องโต้เถียงกับเขา ทั้งอารมณ์ไม่ดี นางเพียง…อยากเข้าวังให้เร็วขึ้นหน่อย
หยุนเหิงมองรถม้าที่หยุนอี่ว์โหรวนั่ง ทันใดนั้นก็ลูบคางของตนเอง ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ทะเลาะกับเขาแล้ว เขายังนึกว่าหยุนอี่ว์โหรวจะยังเหมือนเดิม เมื่อได้มีอำนาจจะไม่ยอมให้ใครรังแกนางแม้แต่น้อย ครั้งนี้กลับสงบสติอามรณ์ลงได้ ช่างแปลกจริงๆ
ทว่าที่หยุนอี่ว์โหรวพูดก็ไม่ผิด เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการเข้าวัง หยุนเหิงจึงไม่คิดอะไรลึกซึ้ง คร่อมม้าไปยังหน้าสุดของกลุ่ม นำคณะอันยิ่งใหญ่เกรียงไกรมุ่งเข้าวัง
ขบวนนับร้อยคนอลังการมาก ทำให้หลายคนต้องหยุดดู ตลอดทางเส้นทางยาวเหยียด
ภายในกลุ่มคน สาวใช้ตัวน้อยที่ไม่เตะตาคนหนึ่งเมื่อเห็นทุกอย่างแล้ว นัยน์ตาเย็นชา หันกลับไปในโรงเตี๊ยมข้างทาง…
