ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 638
“คืนตอนเทศกาลปีใหม่…เขาถูกองค์หญิงของแคว้นเทียนเซิ่งวางแผนใส่ ข้า…ข้าจึงเป็นยาแก้ให้เขา” นางมองลู่ยวนหลีที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นอันตราย ทันใดนั้นก็ปิดท้องอย่างประหม่า
นางไม่กล้าพูดว่าถูกกู้โม่หานบีบบังคับ ถึงอย่างไรแคว้นต้าเซี่ย แคว้นซีเหย่ และแคว้นเทียนเซิ่งเป็นศัตรูกัน และตอนนี้กู้โม่หานเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่ของแคว้นซีเหย่ นางกำลังตั้งครรภ์ ลูกของกู้โม่หานในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทนได้หรือไม่…
“พี่รอง เด็กเขาบริสุทธิ์ ข้า…”
“เจ้าไม่ต้องพูดมาก เด็กก็มีสายเลือดของแคว้นต้าเซี่ยเหมือนกัน เจ้าคิดอย่างไร พี่รองล้วนเคารพเจ้าทั้งนั้น ที่ข้าโกรธไม่ใช่เจ้า แต่เป็น…” เป็นไอ้สารเลวกู้โม่หานนั่น!
ไม่นึกเลยว่าจะนอนกับน้องสาวเขา ภายใต้สายตาของเขา! เขายังนึกว่าคนของเขาเฝ้าดูอย่างระมัดระวังอยู่แล้วเชียว!
เทศกาลปีใหม่…สมควรตาย วันเทศกาลปีใหม่นั้นเขาออกไป เพื่อแยกระยะห่างระหว่างแคว้นเทียนเซิ่งกับแคว้นซีเหย่ ออกไปโดยตั้งใจ ไม่คาดคิดว่าจะถูกกู้โม่หานได้ผลประโยชน์ไป!
ลู่ยวนหลีที่สงบ และนิ่งเงียบมาโดยตลอด ตอนนี้ฟันกรามกัดดังกรอด สุดท้ายกำหมัดแน่นเพื่ออดกลั้น เขามองทางหนานหว่านเยียนอีกครั้ง สีหน้านางไม่ค่อยดีนัก
“สุขภาพเจ้าไม่ค่อยดี อยากอยู่ก็อยู่เถอะ เพียงแต่ช่วงนี้สถานการณ์แคว้นต้าเซี่ยปั่นป่วน พี่รองไม่อาจอยู่ที่นี่ได้นานเกินไป จะจ้องกลับไปก่อน”
นางพยักหน้าให้ลู่ยวนหลีอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณพี่ที่เข้าใจ เมื่อข้ารับเกี๊ยวน้อยมาแล้ว จะกลับแคว้นต้าเซี่ยทันที”
ตอนนี้นางตั้งครรภ์ อยู่ในวังล้วนอาเจียนจนหน้ามืดตามัวได้ เรื่องเร่งเดินทางมิใช่ว่าทำไม่ได้ แต่เกี๊ยวน้อยยังไม่ได้พาออกมา นางกังวลว่ามันจะส่งผลต่อทารกในครรภ์ จึงอยู่ไปก่อนดีกว่า
“เกรงใจอะไรกัน เจ้าเป็นน้องสาวของข้านะ” ลู่ยวนหลีลูบศีรษะนาง ด้วยสายตาพะเน้าพะนอ “องครักษ์ลับชั้นยอดของพี่รองทิ้งไว้ให้เจ้าทั้งหมด ปกป้องความปลอดภัยของเจ้ากับลูก พวกพี่ชายล้วนอยากเจอเจ้ากับลูกนะ เจ้ารีบจัดการแล้วกลับแคว้นต้าเซี่ยเร็วหน่อย หากแผนการไม่ราบรื่น กู้โม่หานเจอเจ้าเข้า กล้าคิดมิดีมิร้ายต่อเจ้า พวกพี่ชายจะเปิดศึกกับแคว้นซีเหย่ ไม่มีทางปล่อยให้เจ้ากับลูก ได้รับความคับข้องใจแม้แต่น้อย”
นางรู้สึกตื้นตันใจมาก การมีครอบครัวสนับสนุนช่างดีจริงๆ จากนั้น นางก็อำลาส่งลู่ยวนหลี แล้วนอนจำศีลมาจนถึงปัจจุบัน
หลังจากสองเดือน นางไม่มีอาการแพ้ท้องอีก หลังจากพักฟื้นร่างกายของนางดีขึ้นไม่น้อย และในที่สุดการป้องกันนอกวังก็ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว
ดังนั้น นางจึงวางแผนที่จะโจมตี
เสียงของโม่หวิ่นหมิงดังเจ้ามาในหูของหนานหว่านเยียนไม่หยุด นางผงะ ดึงตนเองออกมาจากความทรงจำทันที แล้วมองไปทางเขา
“ท่านน้า?”
โม่หวิ่นหมิงเห็นนางได้สติแล้ว ก็ยิ้มแย้ม “เจ้าคิดอะไรอยู่ ถึงเข้าฌานขนาดนั้น ข้าเรียกเจ้าตั้งหลายครั้งแล้ว”
หนานหว่านเยียนหลุบตา ลูบศีรษะซาลาเปาน้อย ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”
โม่หวิ่นหมิงก็ไม่ซักไซ้ “วันนี้เจ้าก็เหนื่อยแล้ว กินข้าวก่อน แล้วตอนเย็นค่อยวางแผนเถอะ”
ตอนนี้ทั้งเมืองยังอยู่ภายใต้กฎอัยการศึก แม้ว่าจะผ่อนคลายบ้างแล้ว แต่ยังคงเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก
หนานหว่านเยียนมองโม่หวิ่นหมิง ด้วยสายตาซาบซึ้ง “เจ้าค่ะ สองเดือนมานี้ ขอบคุณท่านน้ามากแล้ว”
ตอนพี่รองกลับแคว้นต้าเซี่ย ตามหลักแล้ว ท่านน้าก็ควรกลับไปด้วย แต่เขากลับอาสาจะอยู่เป็นเพื่อนนาง
ตอนนั้นนางถึงได้รู้ ตัวตนที่แท้จริงของท่านน้าคือศิษย์ของราชครูของแคว้นต้าเซี่ย และเป็นราชครูคนต่อไปที่จะได้รับการแต่งตั้ง
ในแคว้นต้าเซี่ย ราชครูคือตัวตนลึกลับและผู้คนนับพันชื่นชม ตอนแคว้นต้าเซี่ยตีฐานที่มั่นของข้าศึก หากมิใช้สติปัญญาและความกล้าหาญของราชครู แคว้นต้าเซี่ยคงถูกแคว้นซีเหย่กับแคว้นเทียนเซิ่งกำจัดไปนานแล้ว
ท่านน้าต้องกลับไปเป็นราชครูคนต่อไป อนาคตสดใสแน่นอน แต่เขากลับเลือกที่จะอยู่เป็นเพื่อนนางต่อ
นางรู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ หลายปีมานี้ นางนับเขาเป็นญาติแล้ว บางทีเขาก็คิดเช่นกันกระมัง
นางจึงสาบานว่า หลังนางพาเกี๊ยวน้อยมาได้สำเร็จ จะตอบแทนเขาอย่างดี หาสตรีที่ดีที่สุดมาเป็นภรรยาให้เขา!
โม่หวิ่นหมิงมองหนานหว่านเยียน ดวงตาลึกๆ มีอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ความรู้สึกเสน่หาที่ซ่อนอยู่ภายในใจ
เขาลูบหัวนาง “หากเจ้าเอ่ยขอบคุณข้าอีก ข้าจะโกรธแล้วนะ”
หนานหว่านเยียนอดยิ้มไม่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “เจ้าค่ะ ครอบครัวเดียงกันไม่ต้องขอบคุณ”
โม่หวิ่นหมิงไปจัดการคนเพื่อเตรียมอาหาร หนานหว่านเยียนลูบท้องที่เห็นชัดว่าตั้งครรภ์ พลันมองทางพระราชวัง
รอยยิ้มบนใบหน้านางค่อยๆ ลดลง แววตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างช้าๆ มือในแขนเสื้อก็กระชับแน่น
กู้โม่หาน ในเมื่อเลือกหยุนอี่ว์โหรวแล้ว งั้นก็ไม่ต้องขัดขวางนางอีก…
