ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 659
กู้โม่เฟิงที่ไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของหยุนอี่ว์โหรวนั้นมีความสุขมาก อุ้มหลินเอ๋อร์ด้วยความรักใคร่ พลางเงยหน้าขึ้นมองกู้โม่หาน “ฝ่าบาท หม่อมฉันต้องการหาลูกสะใภ้ ท่านไม่ขัดข้องอะไรใช่ไหม?”
กู้โม่หานย่อมเข้าใจความหมายของกู้โม่เฟิง เมื่อครู่ดวงตาที่เย็นชาและเฉียบคมได้อ่อนโยนลงมากในเวลานี้
ในเมื่อเฉิงอ๋องต้องการก็ไปหากันเถอะ ข้าจะช่วยท่านดู”
นับตั้งแต่การสิ้นพระชนม์ของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ กู้โม่เฟิงได้ช่วยเหลือเขามากมาย และสนับสนุนเขาในการตามหาตัวหนานหว่านเยียนมาโดยตลอด
ช่วงนี้เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อมีค่ามากขึ้นเรื่อยๆ ในอนาคต เขาจะไม่ปฏิบัติต่อกู้โม่เฟิงอย่างไม่เป็นธรรมแน่นอน
แค่หวังว่า กู้โม่เฟิงจะไม่เอาคนชั่วร้ายจนไม่น่าให้อภัยและเห็นแก่ตัวอย่างหนานชิงชิงมาอีก…
เมื่อเห็นกู้โม่หานพูดออกมาเองแล้ว เหล่าขุนนางที่ยังตกตะลึงเมื่อครู่ก็พากันตั้งสติได้ พลางมองไปที่กู้โม่เฟิงด้วยดวงตาสดใส แย่งชิงเพื่อแนะนำตัวเองกับครอบครัว”
“เฉิงอ๋องเตี้ยนเซี่ย! หม่อมฉันมีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง ดีดพิณ เล่นหมากรุก คัดลายมือ และวาดภาพไม่ด้อยไปกว่าพระชายาองค์ก่อนเลย สิ่งสำคัญที่สุดคือ เป็นคนอ่อนโยนและสุภาพ เหมาะสมกับท่านมาก!”
“ไม่รู้ว่าเฉิงอ๋องเตี้ยนเซี่ยเคยได้ยินเรื่อง ‘เต้นรำจิงหง’ หรือไม่? ถึงข้าจะไม่มีพรสวรรค์ แต่ข้าก็เต้นรำจิงหงได้ดีมาก หากโชคดีเฉิงอ๋องเตี้ยนเซี่ยถูกใจ นั่นก็คือความโชคดีของข้า”
“เฉิงอ๋องเตี้ยนเซี่ย…”
เมื่อเห็นกลุ่มผู้เฒ่าที่เห็นลมก็หันใบเรือผลักดันลูกสาวของตัวเอง กู้โม่เฟิงก็ยิ้มตาหยี “ดีๆๆ ไม่มีใครปฏิเสธ! ยิ่งมากยิ่งดี!”
บรรยากาศในตำหนักใหญ่ดีขึ้นมาก เมื่อมีกู้โม่เฟิงออกหน้า ทุกคนค่อยๆ ผ่อนคลายและมีชีวิตชีวา
บนตำแหน่งสูง มือของหยุนอี่ว์โหรวกำแน่น สีหน้าค่อนข้างเย็นชา
แต่นอกจากสาวใช้รอบตัวนางที่เห็นความผิดปกติบางอย่างแล้ว ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติของนาง
หนานหว่านเยียนแสยะยิ้มออกมา เมื่อก่อนนางไม่เคยสังเกตได้อย่างไร กู้โม่เฟิงและกู้โม่หานสองพี่น้องคู่นี้น่าสนใจขนาดนี้
เมื่อก่อนพวกเขาทั้งสองเป็นเหมือนศัตรูกัน พบหน้ากันทีไรก็มีปากเสียง แต่ตอนนี้ดีแล้ว ในห้องโถงนั้นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
แต่วันนี้ทันทีที่ออกไป นางก็เข้าใจเช่นกันว่า ตำแหน่งฮองเฮานั่นมีหลายคนหมายปอง นางต้องพาเกี๊ยวน้อยไปให้ได้ ไม่อย่างนั้น จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นไม่ช้าก็เร็ว
แต่น่าเสียดายที่คืนนี้ไท่เฟยไม่มา ไม่งั้นนางคงหาทางเข้าใกล้ไท่เฟยแน่ๆ
แต่นางได้บอกให้เกี๊ยวน้อยรู้จักตัวตนของนางแล้ว เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง นางจะแอบขอให้เกี๊ยวน้อยส่งจดหมายถึงไท่เฟย จากนั้นติดต่อหยุนเหิงก็เรียบร้อย
ในอนาคต นางจะเข้าวังไม่ได้ง่ายๆ อีกแล้ว เป็นเงามืดใต้ตะเกียงเพียงครั้งเดียวก็พอแล้ว มากไปจะถูกเปิดโปงได้
ไม่รู้ว่าเป็นกระแสจิตระหว่างแม่ลูกหรือเปล่า หนานหว่านเยียนกำลังเฝ้าดูเด็กหญิงตัวน้อย เกี๊ยวน้อยก็เฝ้าดูหนานหว่านเยียนเช่นกัน
นางยิ้มอย่างอ่อนหวานให้หนานหว่านเยียน เผยให้เห็นฟันเสือน้อยสว่างไสวสองซี่ หน้าตาทะเล้นเช่นนั้นน่ารักเหลือเกิน
รอยยิ้มของเกี๊ยวน้อยดึงดูดความสนใจของกู้โม่หาน เขามองไปตามแนวสายตาของเกี๊ยวน้อย เห็นหนานหว่านเยียนที่มีหน้าตาธรรมดาอีกครั้ง
เกี๊ยวน้อยทำดีกับสาวใช้คนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า และสาวใช้ผู้นี้ก็แสดงความคุ้นเคยอย่างมากซึ่งทำให้เขาประหลาดใจ
กู้โม่หานหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งคอยจับตามองหนานหว่านเยียน การซักไซ้ในดวงตายิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ
ในขณะนี้ ในสายตาของหนานหว่านเยียนมีเพียงลูกสาว ไม่รู้ว่ากู้โม่หานกำลังจ้องมองนางอย่างดุเดือด
หนานหว่านเยียนบอกเกี๊ยวน้อยเป็นภาษามือที่ใช้การเคลื่อนไหวน้อยที่สุด ว่าต้องการพบเป็นการส่วนตัวในตอนกลางคืน นางใช้ภาษามือ เคยสอนเด็กน้องทั้งสองไว้ภายในห้าปี การเคลื่อนไหวดูราบรื่น แต่คนที่ไม่รู้ภาษามือกลับคิดว่าทำแบบขอไปที ไม่เห็นอยู่ในสายตา
แต่ความรักใคร่และความชอบในสายตาของนาง ล้วนอยู่ในสายตาของกู้โม่หาน หัวใจนั้นปั่นป่วนตลอดเวลา
ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทุกสิ่งในสระบัวก่อนหน้านี้ด้วย
ในโลกใบนี้ จะมีใครที่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่ในจิตใต้สำนึกเหมือนกันทุกประการบ้างไหม?
แม้ว่าจะมี สายตาที่นางมองเกี๊ยวน้อย เหตุใดถึงเหมือนหนานหว่านเยียนมองลูกๆ ไม่มีผิด อีกอย่าง เหตุใดถึงมีรายละเอียดที่ทับซ้อนกันมากมายเช่นนี้?
นางกลับมาแล้วหรือ ใช่เถอะ…
