ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 678
นางจะทิ้งจดหมายไว้ฉบับหนึ่ง ทำเป็นถูก “โจรลักพาตัว” ไป หยุนเหิงเพียงแค่ติดตามกู้โม่หานตลอดเวลา ก็จักไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เป็นแน่ เป็นวิธีการหนีที่ดียิ่งนัก
นางโค้งคำนับให้กับกู้โม่หานอย่างเคารพนอบน้อมทันที “ฝ่าบาท ข้าเองก็ขอตัวลาก่อน”
หนานหว่านเยียนจะหันหลังเดินจากไป ก็ได้ยินกู้โม่หานเอ่ยเบาๆ “รอประเดี๋ยว”
เขาขยับแหวนที่นิ้วก้อยบนมือ นัยน์ตาที่สวยงามราวกับคมมีดที่รวดเร็ว “ข้าเห็นว่า เจ้าชอบทำอะไรโดยพลการยิ่งนัก”
“ในเมื่อเจ้าเป็นนายหญิงในอนาคตของจวนแม่ทัพน้อย เช่นนั้นก็ต้องติดตามเขาอย่างใกล้ชิด”
หยุนเหิงมองหนานหว่านเยียนอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย
หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานมีสีหน้าอึมครึม ท่าทางที่ใช้ความคิดของตัวเองมาตัดสิน ความปีติยินดีในใจถูกระงับเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้คัดค้านต่อต้านเป็นพิเศษ เอ่ยกับกู้โม่หานสุภาพ “เพคะ ฝ่าบาท”
พูดจบ นางก็มองเฟิงยางแวบหนึ่ง บอกใบ้ให้เฟิงยางไปจัดการ
ไม่ว่านางจะอยู่หรือไม่ เรื่องราวก็ต้องดำเนินการเสมอ
เฟิงยางเข้าใจในทันที แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเดินไปใกล้เกี๊ยวน้อย “อานผิงองค์หญิงใหญ่ บ่าวจะหาท่านไปเล่นที่สระบัวด้านหลังนะเพคะ”
เกี๊ยวน้อยหัวเราะร่าทันที “ขอบคุณพี่สาว!”
กู้โม่หานเห็นเฟิงยางพาเกี๊ยวน้อยไปแล้ว ใบหน้าเย็นชา และหันหลังเดินไป
หยุนเหิงกับหนานหว่านเยียนรีบตามไปทันที
เสิ่นอี่ว์ติดตามอยู่ด้านหลังกู้โม่หานตลอด สีหน้ายุ่งเหยิงยากจะอธิบายเล็กน้อย
แต่หลังเฟิงยางพาเกี๊ยวน้อยไป กลับไม่ได้นำทางไปสระบัว แต่เป็นถนนที่ซับซ้อน ไปยังเรือนที่อยู่ห่างไกลและเงียบสงบ
ทีแรกเกี๊ยวน้อยอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย แต่พอเข้ามาในเรือนแล้วเห็นคนที่อยู่ด้านใน ก็เบิกตากว้างทันที
“ซาลาเปาน้อย!”
“พี่สาว!”
สองพี่น้องเห็นกันครั้งแรกหลังห่างกันไปสองเดือน ดวงตาแดงก่ำ และกอดกันแน่น
โตถึงเพียงนี้แล้ว พวกนางยังไม่เคยแยกจากกันเลย!
ซาลาเปาน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางเอ่ย “พี่สาว ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”
เกี๊ยวน้อยเองก็น้ำตาคลอ “ข้าก็เหมือนกัน”
เฟิงยางมองดูท่าทางน้อยใจและน่าสงสารของสองพี่น้อง แล้วก็ปิดประตูเงียบๆ
เมื่อคืน เพื่อเป็นการเผื่อเอาไว้ นางก็ได้ย้ายกำลังคนทั้งหมดที่ท่านอ๋องเหลือไว้ให้มาถึงจวนแม่ทัพน้อยแล้ว รวมถึงลูกสาวของจวิ้นจู่ด้วย
โม่หวิ่นหมิงกับอาจี้ก็อยู่ดูแลในโรงเตี๊ยม สังเกตการณ์การเคลื่อนไหวรอบๆ ตลอดเวลา
เพียงแต่คิดไม่ถึงเลย ว่าวันนี้กู้โม่หานก็ตามมาด้วย
เฟิงยางได้สติกลับมา คิดว่าเวลาเร่งรีบยิ่งนัก เลยหันไปแนะนำเองกับเกี๊ยวน้อยก่อน “บ่าวคือเฟิงยาง เป็นสาวใช้ส่วนตัวของจวิ้นจู่ ตามรับสั่งของจวิ้นจู่ ให้พาองค์หญิงน้อยมาที่นี่ และขอให้ท่านโปรดให้ความร่วมมือ ไปจากที่นี่กับพวกข้า”
เกี๊ยวน้อยที่กำลังกอดซาลาเปาน้อยแน่น ได้ยินเฟิงยางพูดเช่นนี้ ก็งุนงงไปชั่วขณะ “จวิ้นจู่?”
ซาลาเปาน้อยเช็ดน้ำตาอย่างซาบซึ้ง แล้วหันไปเอ่ยอธิบายกับเกี๊ยวน้อยอย่างดีอกดีใจ “พี่สาวท่านคงไม่รู้ ที่จริงแล้วท่านแม่ของเรานาง……”
นางบอกตัวตนที่แท้จริงของหนานหว่านเยียนกับเกี๊ยวน้อย
เกี๊ยวน้อยนิ่งงันอยู่ที่เดิม กะพริบตาโตที่พร่ามัวปริบปริบ เบิกตากว้างอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง “ท่านแม่คือจวิ้นจู่แห่งแคว้นต้าเซี่ย คือจักรพรรดินีในอนาคต?”
ซาลาเปาน้อยพยักหน้ารัวๆ ดึงมือเกี๊ยวน้อยให้นั่งลงขัดสมาธิอยู่บนพื้น “ใช่แล้ว ตอนนั้นตอนที่ข้ากับท่านแม่รู้ ก็ประหลาดใจอย่างยิ่ง”
“แต่เมื่อพูดย้อนกลับไป พี่สาว พระราชพิธีวันนั้น เหตุใดจู่ๆ ถึงไม่เห็นท่านเลย?”
ความรู้สึกนึกคิดของเกี๊ยวน้อยถูกดึงย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน แววตาของนางโศกเศร้าเล็กน้อย ทำแก้มป่องอย่างรู้สึกน้อยใจ
“ทีแรก ทีแรกข้าคิดว่าเราจะไปแล้ว จะไม่ได้เจอพ่อเฮงซวยแล้ว เจ้าจักต้องเสียใจเป็นแน่ ก็เลยคิดว่าจะกลับไปวางอะไรสักอย่างเอาไว้ที่นั่น”
“และไม่ใช่เพื่อให้เขาหาเราเจอ เพียงแค่อยากบอกเขา ว่าแม้เราจะไปแล้ว แต่ภายในใจก็จะคิดถึงเรื่องดีๆ ของเขา เพราะอย่างไรเสีย……เขาก็ดีกับเราจริงๆ”
“แต่ผู้ใดจะรู้ว่าคนจะเยอะถึงเพียงนั้น ข้าถูกเบียดไปเบียดมา สุดท้ายทำได้เพียงหาที่ซ่อน รอให้พวกเจ้ากลับมาหาข้า แต่ข้ารอจนฟ้ามืด หิวจนท้องร้อง ก็ยังไม่เห็นพวกเจ้า สุดท้ายก็ถูกพวกเขาหาเจอ”
“ในช่วงสองเดือนนี้ ข้าเพิ่งได้รู้ ว่าที่แท้เจ้ากับท่านแม่ไม่อยู่ข้างๆ เป็นเรื่องที่น่าโศกเศร้าละเงียบเหงาเพียงใด……”
ยิ่งพูด นางก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ ใบหน้าน้อยที่น่าสงสารนั่นแม้แต่เฟิงยางมองดู ภายในใจก็รู้สึกไม่ดี
ซาลาเปาน้อยเพิ่งได้รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราว ก็กัดปากตำหนิตัวเองทันที และเอ่ยปลอบขวัญอย่างสะอึกสะอื้น “ขอโทษนะพี่สาว พวกข้า พวกข้าไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่มีท่าน ข้ากับท่านแม่ก็ไม่อยากกินข้าวกินน้ำเลย ทุกวันตอนที่ข้านอนดูดาวอยู่บนเตียง ก็คิดว่าท่านใช้ชีวิตอยู่ในวังจะสบายดีหรือไม่ จะได้รับบาดเจ็บหรือไม่”
“พวกข้าเองก็อยากกลับไป แต่ท่านน้าบอกพวกข้า ว่าหากกลับไปตอนนั้น พวกข้าคงไม่มีใครได้ออกมาสักคน”
สองเดือนนี้นางคิดถึงพี่สาวมากจริงๆ และแอบร้องไห้อยู่หลายครั้ง
แต่นางไม่กล้าบอกท่านแม่ นางรู้ว่าท่านแม่เองก็กำลังคิดหาวิธี อีกอย่างท่านแม่ก็ไม่ค่อยสบาย หากทำให้ท่านแม่เป็นกังวลอีก เช่นนั้นก็เป็นนางเองที่ไม่ดี
เกี๊ยวน้อยเห็นน้องสาวตำหนิตัวเอง ก็บีบแก้มซาลาเปาน้อยอย่างลนลาน “เจ้าไม่ต้องเสียใจไป ข้าไม่เคยโทษเจ้าเลย หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้วันนั้น ข้าก็คงไม่กลับไป”
“เพียงแต่ ท่านน้าคือผู้ใดหรือ?”
ซาลาเปาน้อยเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองพูดยังไม่จบ เลยยิ้มพลางเอ่ยอธิบาย “ท่านน้าก็คือโม่เซียนเซิง!”
เกี๊ยวน้อยตกตะลึง “อ๋า? โม่เซียนเซิงคือท่านน้าของพวกข้า?”
มิน่าเล่าครานั้นตอนที่เจอกันครั้งแรก ถึงได้รู้สึกสนิทสนมคุ้นเคยถึงเพียงนั้น
เป็นญาติพี่น้องจริงๆ ด้วย!
เกี๊ยวน้อยยังดีใจอยู่ในใจเงียบๆ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงซาลาเปาน้อยถอนหายใจ
“เป็นอะไรหรือ?” นางเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง แววตาเป็นกังวลเล็กน้อย
ซาลาเปาน้อยเม้มปาก พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้อย่างสุดกำลัง “ไม่เป็นไร เพียงแต่รู้สึกว่าไม่ดีใจนิดหน่อย”
“คิดไม่ถึงเลยว่าข้ากับท่านแม่เพิ่งจากไปเพียงสองเดือน เสด็จพ่อก็รับหญิงเลวคนนั้นที่รังแกท่านแม่เข้าวังมาอย่างอดทนรอไม่ได้เสียแล้ว”
“แม้ท่านแม่ไม่ได้พูดอะไร แต่ข้าก็ดูออก ว่าในใจของท่านแม่เองก็สนใจ”
เกี๊ยวน้อยรู้ตัวว่าน้องสาวเข้าใจผิดแล้ว จึงรีบเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่นะ ที่จริงแล้ว หญิงเลวคนนั้นไม่ใช่ว่าพ่อเฮงซวยอยากรับเข้ามา”
“แม้ไม่รู้ว่าเพราะเหตุอันใด แต่หลายวันมานี้ข้าเห็นท่าทีที่พ่อเฮงซวยมีต่อหญิงเลวคนนั้น ดูโหดร้ายยิ่งนัก ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด และก็ไม่ได้ต้องการให้นางเป็นสนมเอกจริงๆ”
“จริงหรือ?” ซาลาเปาน้อยได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาอึมครึมก็เปล่งประกายทันที
เกี๊ยวน้อยพยักหน้า “อืม!”
ซาลาเปาน้อยหัวเราะขึ้นมาทันที จับมือของเกี๊ยวน้อยอย่างดีใจ “ข้ายังคิดอยู่เลย ว่าเขาลืมข้ากับท่านแม่ไปแล้ว”
ที่แท้เสด็จพ่อก็ไม่ได้หักหลังท่านแม่ ช่างดีจริงๆ
อันที่จริงเมื่อครู่นี้นางคิดว่าท่านแม่กลับมาแล้ว ว่าจะวิ่งไปต้อนรับ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเห็นเสด็จพ่ออยู่ไกลๆ จึงได้ซ่อนก็เท่านั้นเอง
แต่นางเห็นเขาแล้ว
เสด็จพ่อยังสูงตระหง่านเช่นเดิม ทำให้คนที่เห็นรู้สึกสบายใจ ไม่เห็นมาสองเดือน นางพบว่าตัวเองยังคง ยังคงคิดถึงเขาอย่างยิ่ง
นางทำใจจากไปไม่ได้อยู่บ้าง……
เกี๊ยวน้อยกลับไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ของน้องสาว จู่ๆ นางก็คิดอะไรออก ใบหน้ายิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมา
“แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ ตราบใดที่ท่านแม่ไม่เอ่ยออกมา เขาก็ไม่สามารถถูกให้อภัยง่ายๆ ได้——”
