ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 696
นางเม้มปาก แล้วยังช่วยหนานหว่านเยียนหาหนทาง ทันใดนั้นดวงตาก็สว่างไสวขึ้น “จวิ้นจู่ บ่าวคิดว่ามันน่าจะมีทาง ท่าน…”
หนานหว่านเยียนเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ กะพริบตาปริบๆ โดยไม่รู้ตัว
หลังจากนั้น นางมองไปที่เฟิงยางด้วยสีหน้ายินดีและชื่นชม “ดี งั้นก็ทำแบบนี้แล้วกัน เจ้าช่วยข้าจัดของให้เรียบร้อย แล้วเราจะไปหาเสิ่นอี่ว์ทันที”
“เจ้าค่ะ” เฟิงยางตอบด้วยความเคารพ ช่วยหนานหว่านเยียนแต่งตัว จัดหน้าปลอมของนางให้มั่นคง
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง สองนายบ่าวก็ออกเดินทางจากเรือนฉีเซวียนเพื่อไปหาเสิ่นอี่ว์ แต่เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทาง ก็บังเอิญพบกับหยุนอี่ว์โหรวและปี้หยุนที่กำลังถืของบางอย่าง
เมื่อได้ยินว่าเหล่าขุนนางชั้นผุ้ใหญ่เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว หยุนอี่ว์โหรวก็รู้สึกสบายใจในตอนแรก อยากนั่งบนภูดูเสือกัดกัน แต่เมื่อได้รู้ว่าพวกเขาไม่มีใครได้พบกู้โม่หาน นางจึงคิดที่จะช่วยเหลือเหล่าขุนนาง
ด้วยวิธีนี้ นางจะยังคงได้รับความรู้สึกดีจากทุกคน วางรากฐานให้ตำแหน่งเจ้าของวังในอนาคตของนางให้มั่นคง
ไม่คาดคิดว่า ยังไม่ได้พบเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ นางก็ได้พบกับไป๋จื่อในจุดศูนย์กลางของการต่อสู้
ปี้หยุนมองไปที่หนานหว่านเยียน สีหน้าไม่สู้ดีนัก แม้แต่ตาขาวก็กำลังจะโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้ว
ในใจของนาง ไป๋จื่อคือคนที่กำลังจะตาย กระโดดไปมาได้อีกไม่นานแล้ว
หยุนอี่ว์โหรวขยับริมฝีปากด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เข้าไปหาหนานหว่านเยียน น้ำเสียงอ่อนโยนแต่ซ่อนมีดไว้
“ไม่ได้พบกันหนึ่งวัน ทำไมน้องสาวดูเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ?”
“อา ข้าลืมไป น้องสาวข้าเกรงว่าเจ้าคงเคยได้ยินข่าวลือข้างนอกด้วย ตอนนี้คงร้อนใจอยู่ใช่ไหม”
หยุนอี่ว์โหรวมอบรอยยิ้มอ่อนโยน แต่สายตากลับดูหมิ่นและมุ่งร้าย “ข้าเคยบอกน้องสาวไปแล้วว่า การเป็นตัวแทนของคนอื่น ยังไงก็เป็นความฝันที่คงอยู่ได้ไม่นาน”
“ในตอนนี้ดูเหมือนว่า สถานการณ์น้องสาวน่าจะอันตรายมาก เกรงว่าอาจจะได้รับโทษอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากสถานการณ์ลุกลามใหญ่โต ชีวิตของน้องสาวก็จะ…”
หยุนอี่ว์โหรวพูดเท่านี้ แต่ทุกคนที่มีดวงตาสดใสล้วนเข้าใจว่า มันหมายความถึงตัวแทนอย่างไป๋จื่อ มีจุดจบที่ไม่ดี
ดวงตาที่เย็นชาของหนานหว่านเยียนจับจ้องไปที่หยุนอี่ว์โหรวที่มีท่าทางสงบนิ่ง แต่ซ่อนมีดไว้ในคำพูด แค่รู้สึกสงสัยมากขึ้นในใจ
เหมือน ช่างเหมือนผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
หนานหว่านเยียนสงบจิตใจ แสดงสีหน้ายโสโอหัง น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามสุดๆ “ข้าเป็นใคร เดิมทีเป็น ‘พระชายารองหยุน’ ที่ไม่ได้รับความรัก
“เจ้ายังไม่ได้ทำความเคารพข้าเลย มีแค่คำพูดไร้สาระมากมาย อยากให้ข้าลงโทษเจ้าให้หนักหรือ?”
สีหน้าท่าทางของหนานหว่านเยียนดูหยิ่งยโสโอหังมาก ไม่มีทีท่าว่าจะท้อถอยเลย
ปี้หยุนเห็นดังนั้นก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธ ชี้ไปที่จมูกของหนานหว่านเยียน “เจ้านี่ปากร้ายนัก! มากำเริบเสิบสานอะไรที่นี่? เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าก็เหมือนคนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง!”
ทุกวันนี้ใครๆ ก็แสดงความคิดเห็นอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเจ้า ล่อลวงฮ่องเต้แล้วยังมีหน้ามาหัวเราะ! ถุง! ไร้ยางอาย คนต่ำต้อยอย่างเจ้าทำท่าเหมือนประสบความสำเร็จ พรุ่งนี้กลัวว่าจะหัวเราะไม่ออก…ฮ่า!”
ยังพูดไม่ทันจบ เฟิงยางก็ถีบเข้าไปที่ร่องหัวเข่าของปี้หยุนอย่างแรง บังคับให้นางจำต้องคุกเข่าให้หนานหว่านเยียน ตบหน้าอย่างแรงสองครั้ง น้ำแกงในมือเกือบหก
สีหน้าของเฟิงยางเย็นชามาก ดวงตาเฉียบคมเต็มไปด้วยพลังสังหาร “เจ้ากำลังเห่าอะไรหรือ คุกเข่าทำความเคารพ ไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง?”
แรงผลักดันรอบตัวของเฟิงยางทำให้ ปี้หยุนกลัวมากจนขยับเขยื้อนไม่ได้
แม้ว่าจะอับอายขายหน้าและมีอาการปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้า แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรเฟิงยาง ทำได้เพียงกัดฟันจ้องมองเฟิงยางอย่างไม่ยินดี
มาอีกแล้ว! สาวใช้ต่ำต้อยคนนี้สู้นางไม่ได้ มั่นใจมาจากไหนถึงมาตีนางครั้งแล้วครั้งเล่า!
เหนียงเหนียงก็ตกอยู่ในสถานการณ์นี้เช่นกัน ทำไมท่านไม่ช่วยนางสักหน่อยล่ะ? อย่างน้อยนางก็ออกหน้าให้เหนียงเหนียง!
เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนหายนะมาจ่ออยู่ตรงหน้าแต่ก็ไม่ท้อถอย หยุนอี่ว์โหรวก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่งเช่นกัน ช่างหยิ่งผยองจริงๆ บ้ายิ่งกว่าหนานหว่านเยียนเสียอีก!
แต่ตอนนี้หนานหว่านเยียนยังไม่ถูกไล่ออกจากวังอย่างสมบูรณ์ ในใจกู้โม่หานยังคงมีหนานหว่านเยียนอยู่ เขาต้องกำมือแน่น คุกเข่าด้วยความโกรธ “คารวะแม่นางไป๋จื่อ”
หนานหว่านเยียนแสยะปาก แต่ไม่ได้บอกนางลุกขึ้น ตอบคำถามที่นางถามก่อนหน้านี้อย่างใจเย็น
“เจ้าพูดถูก การเป็นตัวแทนยังไงก็เป็นตัวแทนอยู่วันยังค่ำ การใช้ชีวิตอยู่ในเงาของผู้อื่น การกระทำทุกอย่างจะถูกจำกัด ไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ ไม่ว่าจะเคยยิ่งใหญ่แค่ไหน จะไม่มีวันมีจุดจบที่ดี แต่ว่า…
ร่างกายของนางค่อยๆ ลดต่ำลง สายตาที่จ้องมองหยุนอี่ว์โหรวอยู่เย็นชามาก
“หยุนอี่ว์โหรว ข้าเป็นตัวแทน แล้วเจ้าเป็นตัวแทนของใคร?”
