ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 717
เกี๊ยวน้อยเพิ่งเอาผลไม้เคลือบน้ำตาลชิ้นสุดท้ายยัดเข้าไปในปาก เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนมาแล้ว ก็หมดความสุขทันที มองไปที่กู้โม่หานด้วยสายตาระแวดระวัง
เขาไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย มองใบหน้าของท่านแม่ ยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม
เมื่อนึกถึงข้อตกลงก่อนหน้านี้กับเสด็จพ่อ เกี๊ยวน้อยก็วางไม้เสียบลงบนโต๊ะ แล้วเช็ดน้ำตาลบนปากอย่างลวกๆ ฉีกยิ้มไปจนถึงติ่งหู เผยให้เห็นฟันเขี้ยวสองซี่ที่สว่างสดใส
“ท่านแม่”
นางโผเข้าหาหนานหว่านเยียน คลอเคลียกับมือของนาง ในปากยังอมผลไม้เคลือบน้ำตาลอยู่ แก้มนุ้ยทั้งสองข้างปูดโปน ดวงตาเป็นประกายใสแจ๋ว “ท่านแม่ เมื่อครู่เสด็จพ่อมารับข้า แล้วยังเอาผลไม้เคลือบน้ำตาลมาให้ข้าอีก ดีจังเลย!”
“แต่ว่า แต่ว่าเดิมทีข้าอยากเก็บไว้ให้ท่านแม่สักอัน แต่เมื่อครู่เผลอทำหล่นไปแล้ว”
ว่าแล้วนางก็กลืนผลไม้เคลือบน้ำตาลเข้าไปทั้งดุ้นทั้งผลทั้งเมล็ด สำลักจนไอไม่หยุด
หนานหว่านเยียนเห็นดังนั้น ก็รีบลูบหลังให้เกี๊ยวน้อย สัมผัสใบหน้าแดงก่ำของเด็กน้อยอย่างเจ็บปวด “คราวหน้าอย่ารีบร้อนกินแบบนั้นอีก จะสำลักได้ง่ายนะรู้ไหม?”
กู้โม่หานนั่งอยู่บนโต๊ะดูรูปลักษณ์อ่อนโยนมีน้ำมีนวลของหนานหว่านเยียน ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว
เขาไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นและความสบายใจของการอยู่กับครอบครัวเป็นเวลานาน แม้ว่าวันนี้หนานหว่านเยียนจะโต้เถียงกับเขาอย่างเผ็ดร้อนและปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชา แต่ขอเพียงได้เห็นสองแม่ลูกอย่างเงียบๆ เช่นนี้ เขาก็รู้สึกสบายใจแล้ว
เกี๊ยวน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จับแขนของหนานหว่านเยียนไว้ สงบอยู่ในอ้อมอกของหนานหว่านเยียนอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะหยุดไอ “แหะแหะ ข้าไม่เป็นอะไร ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
จากนั้นนางก็แอบชำเลืองมองกู้โม่หานจากหางตา ค่อนข้างเย่อหยิ่งเล็กๆ
ฮึ่ม นางทุ่มเทขนาดนี้ เสด็จพ่อต้องให้ผลไม้เคลือบน้ำตาลนางอีกสิบแท่ง!
หนานหว่านเยียนเห็นว่าเกี๊ยวน้อยไม่เป็นอะไรแล้ว “ไปล้างมือซะ เดี๋ยวต้องกินข้าวแล้ว”
เด็กหญิงตัวน้อยเดินตามสาวใช้ในวังไปล้างมืออย่างมีความสุข ขณะที่หนานหว่านเยียนนั่งอย่างสงบที่โต๊ะ ห่างจากกู้โม่หานมากที่สุด แน่นอนว่านี่คือโต๊ะกลมขนาดเล็ก ห่างออกไปอีกก็แค่คืบ
นางไม่ค่อยโต้เถียงกับเขาต่อหน้าลูกๆ เพื่อไม่ให้เด็กๆ รู้สึกแย่ และเขาก็จงใจตามมา เห็นได้ชัดว่ามาเพื่อฝากท้อง
แค่ไม่สนใจเขาก็พอ รีบกินให้เสร็จไวๆ แล้วรีบไป
กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนไม่พูดสักคำ ไม่แม้แต่จะมองเขา ดวงตาสีดำเข้มระยิบระยับ นิ้วมือที่มีข้อนิ้วเด่นชัดเล่นกับแหวนนิ้วก้อยในมือเบาๆ
“ผิวขาวดั่งหิมะ เสื้อสีแดงสะบัดพริ้ว หว่านเยียน กระโปรงสีแดงดูเข้ากับเจ้าดี”
นางสวมเสื้อผ้าสีแดง พราวไปด้วยเสน่ห์ที่ไม่มีใครเทียบได้เสมอ
หนานหว่านเยียนไม่สนใจเขา ยุ่งอยู่กับการรินน้ำผลไม้ที่เด็กน้อยชอบดื่ม แล้วยังเตรียมน้ำไว้ด้วย
นางไม่ได้สนใจเขาเลย ทันใดนั้นคิ้วงามของกู้โม่หานก็ขมวดขึ้นทันที ความอันตรายฉายผ่านแววตา เม้มริมฝีปากบางเบาๆ แต่ยังคงนิ่งเงียบอยู่
ครู่ต่อมา สาวใช้ในวังก็พาเกี๊ยวน้อยกลับมา
เด็กหญิงตัวน้อยขมวดคิ้วเมื่อเห็นหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานนั่งอยู่ห่างกันขนาดนั้น
นางนั่งถัดจากหนานหว่านเยียน แต่พูดกับกู้โม่หานว่า “เสด็จพ่อ ทำไมท่านไปนั่งไกลแบบนั้น เดี๋ยวก็ตักอะไรกินไม่ถึงหรอก”
หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางชำเลืองมองเกี๊ยวน้อย
ดวงตาของกู้โม่หานเป็นประกายรอยยิ้ม ลูกสาวเลี้ยงไม่เสียข้าวสุก เขาลุกขึ้นทันที แล้วนั่งลงข้างๆ เกี๊ยวน้อย ซึ่งอยู่ใกล้กับหนานหว่านเยียนมาก
ชายหนุ่มพอใจมาก ส่งสายตาปลื้มใจไปยังเกี๊ยวน้อยอย่างเงียบๆ ในขณะที่เกี๊ยวน้อยเชิดหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ
ดูเหมือนจะกำลังพูดว่า ฮึ ข้ารู้แล้วว่าท่านไม่ได้เรื่อง ต้องให้ข้าออกหน้าในช่วงเวลาสำคัญ ผลไม้เคลือบน้ำตาลสิบแท่งก็ยังไม่พอ ต้องการสิบห้าแท่ง!
ในขณะนี้ เซียงอวี้และเซียงเหลียนได้นำอาหารทั้งหมดที่หนานหว่านเยียนเพิ่งทำเสร็จมาที่โต๊ะ
“ว้าว” เกี๊ยวน้อยมองดูอาหารอร่อยบนโต๊ะที่ครบครันทั้งสีสันกลิ่นรส ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย นางเลียปากอย่างทนรอไม่ไหว “ท่านแม่ ข้าขอเริ่มเลยได้ไหม?”
หนานหว่านเยียนเผลอหัวเราะ “แน่นอน ทั้งหมดนี้ทำตามที่เจ้าชอบกิน กินตอนร้อนๆ เถอะ”
แต่เมื่อนึกถึงซาลาเปาน้อยที่ยังอยู่ที่จวนแม่ทัพ หนานหว่านเยียนก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
ถ้าซาลาเปาน้อยอยู่ข้างๆ ก็คงดี…
เกี๊ยวน้อยถูมืออย่างตื่นเต้น หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วใส่เนื้อผัดลงในชาม ของหนานหว่านเยียน “ท่านแม่กินก่อน!”
จากนั้นนางก็มองไปที่กู้โม่หาน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังคงคีบผักสีเขียวขึ้นมาวางลงในชามของกู้โม่หาน
“เสด็จพ่อกินด้วยสิ…”
