ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 734
ตอนแรกเขาเข้าใจผิด นางก็ไม่อยากบอกเพราะไม่เต็มใจ แต่ก็รู้สึกผิดและผิดหวัง แม้ว่าจะต้องแยกจากเขา นางก็ไม่คาดคิดจะถูกเขาใส่ร้ายป้ายสี จนมันลงเอยอย่างน่าสังเวชเช่นนี้
ตอนนี้บอกไป เพราะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาบ้าคลั่งเช่นนั้น นางจึงคิดว่าเขาอาจลงมือพวกท่านน้าหยุนเหิงจริงๆ เข้า
เมื่อคำพูดของนางหลุดออกไป ทั้งตำหนักหยูซินพลันตกอยู่ในความสงัดทันที
“เจ้าพูดอะไร” กู้โม่หานตกตะลึงทันที เหมือนกับถูกฟ้าผ่า ความเจ็บปวดบนใบหน้าราวกับไม่รู้สึกถึง แต่ไม่นานก็เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม ดวงตาของเขาแดงก่ำ “ข้าไม่ได้แตะต้องเจ้า เด็กจะเป็นลูกของข้าได้อย่างไร เจ้าถึงกับหลอกข้าอีกครั้ง เพื่อปกป้องชายชู้เลยรึ”
เขาอยากจะเชื่อคำพูดของนาง แต่ก็ไม่กล้าเชื่อ
มันเป็นเหมือนวาจาที่นางคิดอย่างรีบร้อนมากกว่า เขารู้สึกโกรธและผิดหวังมากจริงๆ เพื่อปกป้องผู้ชายคนนั้น นางช่างไม่ลังเลที่จะโกหกคำโตเลย
หนานหว่านเยียนที่กำลังถูกกู้โม่หานหัวเราะเยาะ จู่ๆ ก็เริ่มปวดท้อง แต่นางก็ระงับความรู้สึกไม่สบายไว้ ดวงตาคมกริบกวาดไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หาน เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น
“กู้โม่หาน พวกเขาคนหนึ่งคือท่านน้าข้า อีกคนคืออาจารย์สอนหนังสือที่ข้านับถือดุจพี่ชาย ส่วนหยุนเหิง เป็นเพียงคนที่ข้าหามาช่วยฉันเข้าวังเท่านั้น สมองเจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรือไร ทำไมชอบคิดลอยๆ ว่าคนอื่นชั่วร้ายขนาดไหนกัน”
“ในเมื่อสมองไร้ประโยชน์ของเจ้าจำอะไรไม่ได้ งั้นจ้าจะช่วยเจ้าทบทวนความทรงจำ ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
“ในวันเทศกาลปีใหม่ ฉินมู่ไป๋วางยาเจ้าในสุรา แล้วข้าก็ไม่ได้รู้เรื่องนี้ หลังข้ากลับจวนกับเจ้า เดิมคิดจะไปเฝ้าดูพวกเด็กๆ แต่เจ้า…”
“คืนนั้นเป็นเจ้าที่บังคับข้าออกจากเรือนเซียงหลิน! เจ้าจับข้าไว้ตลอด ข้าพอเห็นว่าเจ้าผิดปกติ ตอนนั้นข้ายังตรวจดูอาการของเจ้า แต่เจ้ากลับเนรคุณ ไม่พูดไม่จาพาข้าเข้าห้อง กดข้าลงกับเตียง…”
คำพูดหลังจากนั้น นางย่อมไม่พูด
คืนนั้นกู้โม่หานไม่แสดงความเมตตา กระทำชำเลานาง จะกล่าวว่าบุ่มบ่ามมุทะลุก็ไม่เกินไป!
เขาต้องการใช้นางเป็นยาแก้ที่ไหนกัน แทบจะเอาชีวิตนางด้วยซ้ำ!
พลิกแล้วพลิกอีก สะบักสะบอมแทบจะขาดใจตาย พลิกกันตลอดทั้งคืน!
“สรุปแล้ว เจ้าในคืนนั้นเลวยิ่งกว่าสัตว์ ตอนนี้เจ้าจำได้แล้วหรือยัง!”
กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนด้วยความตกใจ ทั้งร่างพลันแข็งทื่อจนสามารถหักมันออกได้ เขาจำได้แม่นว่า คืนนั้น คนที่อยู่กับเขาคือนาง
และเป็นนางจริงๆ ดังนั้นเขาถึงคลั่งไคล้ และบ้าคลั่งเช่นนี้
ตอนนั้นเขาความทรงจำสับสนมาก จำเรื่องราวได้ไม่ชัดเจน คิดออกเพียงบางเรื่องเป็นช่วงๆ เท่านั้น และหยุนอี่ว์โหรวก็บอกว่า นางไม่ได้เข้าห้อง นางเห็นคนกำลังจะตายก็ไม่ช่วยหยุนอี่ว์โหรว จึงถูกเขาใช้เป็นยาแก้พิษ
แต่ตอนนี้ดูแล้ว หยุนอี่ว์โหรวต่างหากที่กำลังโกหก!
ความตื่นตระหนกในใจของเขาเพิ่มขึ้นไม่สิ้นสุด เสียงสั่นเครืออย่างควบคุมไม่ได้ แต่อดถามหาเรื่องราวไม่ได้
“หากคนในคืนนั้นเป็นเจ้า เหตุใดวันรุ่งขึ้นคนที่นอนข้างกายข้า ถึงเป็นผู้อื่น” ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเคร่งเครียด สายตาจับจ้องนาง “คืนนั้น ทำไมเจ้าถึงหายไป”
หนานหว่านเยียนช้อนตาขึ้นมองเขา ยิ้มอย่างเย้ยหยัน เพราะคืนนั้นนางถูกเขาทรมานมามาก นางจึงโกรธเตะเขาและจากไปไง
“เจ้าบังคับข่มเหงข้า หรือข้ายังต้องนอนอยู่ในอ้อมกอดเจ้า ร่วมนอนกับเจ้าอยู่ทั้งคืนรึ”
“กู้โม่หาน ข้าไม่คาดคิดว่าเจ้าจะมีความสามารถขนาดนี้จริงๆ ข่มเหงข้าก็ช่างเถอะ ยังมีแรงได้เสียกับหยุนอี่ว์โหรวอีก”
“ทำให้สตรีสองคนท้องได้ในคืนเดียว เจ้ามันช่างมักมาก คนไร้ยางอาย!”
ตอนนี้เขามาซักไซ้นางอย่างสูงส่ง ใครมันให้ความกล้าหาญกับเขากัน
หัวของกู้โม่หานขาวโพลนทันที สีหน้าก็หม่นหมอง หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด ทั้งจิตใจสับสนวุ่นวาย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนข้าไปพิสูจน์กับเจ้า ทำไมเจ้าถึงปฏิเสธ”
หากนางไม่ปฏิเสธ พวกเขาคงไม่มีทางวกไปวนมาถึงขนาดนี้
นางยิ้มเยาะเย้ย อดกุมท้องไม่ได้ “เพราะยานั้นมีปัญหา ข้าสูญเสียความทรงจำในคืนนั้นไป กระทั่งวันก่อนที่เจ้าจะก่อการจลาจล จึงนึกขึ้นมาได้ วันนั้นข้าไม่ได้จงใจหลอกเจ้า แต่เป็นเพราะจำไม่ได้จริงๆ”
ส่วนที่หลังจำได้แล้วทำไมไม่พูด เหอะ
ครั้งนั้นนางไม่เพียงจำเรื่องในคืนนั้นได้ นางยังจำอดีตอันน่าเศร้า ความรักอันน่าสลดใจได้มากมาย แล้วทำไมนางต้องบอกเรื่องที่ตั้งครรภ์กับเขาด้วย
นางอยากจะตัดขาดกับเขา!
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนที่รู้ว่านางตั้งครรภ์… หยุนอี่ว์โหรวก็ตั้งครรภ์
