ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 735
เมื่อได้ยิน กู้โม่หานก็เงียบไปนาน ราวกับเขาถูกผ่าออกเป็นสองซีก ซีกหนึ่งคือโมโหคำโกหก และความร้ายกาจของหยุนอี่ว์โหรว เห็นชัดว่าคืนนั้นหว่านเยียนอยู่ข้างกายเขา แต่หยุนอี่ว์โหรวกลับบอกว่าหว่านเยียนเห็นคนตายแล้วไม่ช่วย ไม่แม้แต่จะก้าวเข้ามาในห้องของเขา หากไม่ใช่เพราะนางสละตัวเองช่วย เขาคงตายแล้ว
ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด เขาถูกหยุนอี่ว์โหรวโกหกตลกปลิ้นปล้อนอีกแล้ว
ส่วนอีกซีกหนึ่ง คือความสำนึกผิดต่อหนานหว่านเยียน เมื่อครู่เขาพูดอะไรโง่ๆ ออกมาบ้าง ทั้งบอกว่าเด็กเป็นลูกชู้ บอกว่านางมีชู้ ทั้งยังคิดจะฆ่า “ชายชู้” กำจัดลูกชู้นั้น!
เขาเกิดกลัวขึ้นมากะทันหัน เดิมความสัมพันธ์กับนางก็สภาพร่อแร่แล้ว ตอนนี้เมื่อจบเรื่องนี้ลง เกรงว่านางจะยิ่งรังเกียจเขา
สีหน้าของกู้โม่หานพลันขาวซีดลง สีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันใด ราวกับมีมีดแหลมคมทิ่มแทงอยู่ในใจ จึงกอดนางเอาไว้แน่น
“หว่านเยียน เมื่อครู่ข้าเลอะเลือนไป ข้าผิดไปแล้ว เจ้าอภัยให้ข้าดีหรือไม่”
ด้วยอารมณ์แปรปรวนมากเกินไป ท้องของก็เริ่มเจ็บ ตั้งแต่เมื่อครู่นางก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะตะโกนพูดเสียงแหบแห้ง ยิ่งไม่มีแรงที่จะผลักเขาออกไป
แต่เขากอดนางอีกครั้ง ริมฝีปากของนางสั่นด้วยความโกรธ อดต่อต้านไม่ได้ “กู้โม่หาน ข้าพูดทุกอย่างที่ข้าพูดได้แล้ว ไม่สนว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ และไม่สนว่าเจ้าพูดเลอะเลือนอะไร ข้าไม่อยากฟัง ตอนนี้ข้าอยากแค่ให้เจ้าปล่อยข้า แล้วไสหัวไปซะ!”
เขากอดนางและกักนางเอาไว้อย่างแน่นหนา ราวกับต้องการฝังนางไว้ในร่างของตนเอง เอ่ยน้ำเสียงถ่อมตัว
“ข้าเชื่อเจ้า หว่านเยียน ข้าไม่ควรโมโหใส่เจ้าโดยไม่รู้สถานการณ์ทั้งหมด ข้าเลอะเลือนไปจริงๆ เจ้าจะทุบตีหรือลงโทษข้า ขอเพียงเจ้าหายโกรธ จะให้ข้าทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น นะ”
ในใจเขาราวกับถูกมีดกรีด เมื่อครู่เขาสบถคำพูดพวกนั้น ทุกคำพูดฉายผ่านความทรงจำ เฉือนหัวใจเขา
ความรักทำให้คนเปลี่ยนเป็นใจกว้างได้ แต่ก็สามารถทำให้คนเปลี่ยนเป็นเห็นแก่ตัวและงี่เง่าได้เช่นกัน ตอนที่เขารู้ว่านางตั้งครรภ์ เขาโมโหและเจ็บปวดไม่ใช่เพราะนางตั้งท้องลูก แต่เป็นเพราะ…เขาคิดว่านางมีคนที่ชอบแล้ว
เขาคิดไม่ถึงว่านางจะให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาวให้บุรุษผู้อื่น ทั้งนอนอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษผู้อื่นด้วยท่าทางเสน่ห์หา แค่คิดเขาก็แทบบ้า เขาถึงได้โกรธมากเช่นนั้น คิดว่าขอเพียงกำจัดคนที่ครอบครองหัวใจของนางทั้งหมดไป ในใจนางก็จะมีแต่เขา
แต่ใครจะไปคาดคิดว่า นางไม่เคยทรยศ เด็กที่นางตั้งท้องคือลูกของเขา ทั้งทะนุถนอมหวงแหน นี่หมายความว่า ที่จริงแล้วไม่ได้ไม่มีเขาในใจของนางใช่หรือไม่ แต่นางที่แสนดีเพียงนี้กลับถูกเขาข่มเหงรังแก เขามันสมควรตายจริงๆ!
“เจ้าปล่อยข้า กู้โม่หาน เจ้าบ้าพอแล้วหรือยัง!” หนานหว่านเยียนไม่อาจหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขาได้ ริมฝีปากค่อยๆ ซีดเซียว ใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวขึ้นมา เพราะความเจ็บปวด
นางดื้อรั้น ไม่อ่อนแอต่อหน้าเขา “เจ้าอยากอธิบายข้าก็ให้ เจ้าทั้งตะคอกใส่ข้า ใส่ร้ายป้ายสี จากนั้นพูดคำหวานหูไม่กี่คำแล้วข้าจะยกโทษให้เจ้าหรือ ข้ารังแกง่ายขนาดนั้นเลยรึ เจ้าไสหัวปะ…”
คำว่า “ไสหัวไป” ยังไม่ทันพูดออกมา ท้องของหนานหว่านเยียนพลันรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกอะไรบางอย่างเจาะทะลวงเข้าไปจนเจ็บ สูญเสียเรี่ยวแรง อ่อนแอลงทันที
กู้โม่หานพลันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขากอดร่างอ่อนเปลี้ยของหนานหว่านเยียนทันที มองไปทางนาง ถึงเห็นว่าสีหน้าน่าเกลียด ก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจกะทันหัน “หว่านเยียน หว่านเยียนเจ้าเป็นอะไรไป”
หน้าผากของนางเหงื่อโทรม กู้โม่หานพลันตะโกนอย่างโกรธจัดออกไปอย่างตื่นตระหนก “เสิ่นอี่ว์ รีบไปตามหมอหลวงมา!”
เสิ่นอี่ว์กับอวี๋เฟิงที่เฝ้าอยู่ไม่ไกลจากตำหนักหยูซิน เมื่อครู่ทั้งสองคนได้ยินเพียงเสียงทะเลาะกันอย่างรุนแรงข้างหน้าประตูตำหนัก ก็รู้สึกตกใจแทบแย่
ซึ่งตอนกู้โม่หานรีบร้อนเรียกหมอหลวงเช่นนี้ ยิ่งทำให้สองคนตกใจไม่น้อย
อวี๋เฟิงไปตามหมอหลวงมาทันที ส่วนเสิ่นอี่ว์ระส่ำระสายอยู่นอกตำหนัก
เขาเคยคิดว่าฝ่าบาทกับฮองเฮาเหนียงเหนียงคงมีการทะเลาะกัน แต่ไม่คาดคิดว่า จะมีการทำร้ายฮองเฮาเหนียงเหนียง
มันร้ายแรงขนาดนี้ได้อย่างไร…
ซึ่งภายในตำหนัก กู้โม่หานก็อุ้มหนานหว่านเยียนด้วยท่าเจ้าหญิงทันที พาไปยังเตียงนอน สีหน้าใบหน้าหล่อเหลาของเขาน่าเกลียดมาก แม้จะซีดเล็กน้อย แต่ก็เห็นได้ชัดว่ารู้สึกตื่นตระหนก
“หว่านเยียน เจ้าไม่มีทางเป็นอะไร”
หนานหว่านเยียนถูกแขนกอดไว้ในอ้อมอย่างอ่อนแรง เห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป มีความเยาะเย้ยซ่อนอยู่ในแววตา จากนั้นก็หลับตาสนิท
ชั่วขณะนั้น ไม่อาจแยกได้ว่าเป็นความคับแค้นใจหรือความโกรธ หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว เพียงรู้สึกว่ามันน่าขัน และเศร้านิดหน่อย
เขาเข้าใจนางผิด ต้องการฆ่าลูกของนาง ตอนนี้พอเด็กเป็นลูกของเขา เขากลับร้อนรนขึ้นมา
นางไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจุดประสงค์ที่เขาเรียกหมอหลวง เป็นเพราะต้องการตรวจดูอาการครรภ์ให้นาง หรือต้องการตรวจรอบเดือนของเด็ก จะได้เชื่อคำพูดของนางได้
กู้โม่หาน เขาแสดงละครเก่งเกินไปแล้ว ความรู้สึกเดียว ก็สามารถแสดงออกมาได้ลึกซึ้งกินอารมณ์ยิ่ง
บุรุษเช่นนี้จะแพ้ได้อย่างไร คนที่แพ้ มีเพียงนางตั้งแต่ต้นแล้ว…
