ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 742
“แต่โชคดีที่ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว พี่เลี่ย เจ้าก็จะไม่ต้องกังวลมาก ดื่มน้ำและพักผ่อน”
นางวางกับดักให้หนานหว่านเยียนด้วยตนเอง เดิมทีนางคิดว่ากู้โม่หานจะโกรธและทำร้ายหนานหว่านเยียนอย่างจริงจัง แต่ไม่คาดคิดว่าเขาไม่ได้โกรธหนานหว่านเยียนอย่างที่คาดไว้ แต่เขากลับรักหนานหว่านเยียนเป็นพิเศษต่างหาก
หยางเลี่ยจึงเข้าไปหานาง ระหว่างคำพูดเพียงไม่กี่คำ นางแทบจะโกรธจนเป็นลมไป
แต่เวลาสั้นเกินไป นางเข้าใจเพียงว่า กู้โม่หานจะไม่ทำร้ายเด็กในท้องของหนานหว่านเยียน แต่กู้โม่หานจะมาหาเรื่องให้นางและฆ่า ‘เด็กชู้’ ในท้องของนาง!
นั่นเป็นเหตุผลที่นางมีเวลาจัดการกับความโกรธของกู้โม่หาน! มิฉะนั้น วันนี้พฤติกรรมของนางจะต้องเต็มไปด้วยช่องโหว่ และนางไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้ นับประสาอะไรกับการปิดบังกู้โม่หาน
เขาแค่ซื่อสัตย์ กตัญญู และมีความรับผิดชอบมากเท่านั้น ดังนั้นเขาจะไม่ทำร้ายผู้หญิงและเด็กง่ายๆ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีสมองและไม่สามารถเข้าใจได้ว่าอะไรผิดปกติ
อันที่จริง วันนี้นางไม่ได้กลบเกลื่อนคำโกหกได้ดีนัก ก็แค่เนื่องจากความวิกลจริตของกู้โม่หานที่ตอนนั้นโดนยา และยืนยันแค่นั้น เมื่อมีอีกหนึ่งคนที่นินทาเรื่องในเทศกาลปีใหม่ สถานการณ์ของนางจะแย่อย่างคาดคิดไม่ถึง!
เมื่อเห็นหยุนอี่ว์โหรวดูสงบเสงี่ยมและน่ารื่นรมย์ หยางเลี่ยรู้สึกมีความสุขมากในใจ
เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มให้หมด เช็ดปากอย่างหยาบคายอยู่บ้าง จากนั้นมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างหลงใหล ยื่นมือออกไปทัดผมข้างหูของนางให้เรียบ “อี่ว์โหรว วันนี้อันตรายจริงๆ”
“โชคดีที่วันนี้ข้าเข้าเวร ในระหว่างการตรวจสอบ เห็นอวี๋เฟิงรีบนำหมอหลวงหลิวไปที่ตำหนักหยูซินโดยบอกว่าฮองเฮาไม่สบาย”
“ในตอนนั้น ข้าก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไป แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮ่องเต้และฮองเฮา แต่ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นข้าจึงมาแจ้งเจ้าทันที เพื่อจะได้มีเวลาเผื่อไว้ ”
หยุนอี่ว์โหรวระงับความขุ่นเคืองและความเยือกเย็นในใจ และตบมือของ หยางเลี่ย ออกไปโดยไม่ได้ให้เขาสังเกตออก ยิ้มเหมือนดอกไม้ “ขอบเจ้าพี่เลี่ย ไม่เช่นนั้น โหรวเอ๋อร์จะต้องรอดไม่ได้ด้วยแล้ว”
“แค่ว่าข้าไม่คาดคิดจริงๆ ว่าฮ่องเต้จะตระหนักว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ของเขา”
“คือพวกข้าโกหกฮ่องเต้ และฮ่องเต้ก็ไว้ใจพวกข้ามาก…” หยางเลี่ยดูรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เมื่อเขามองไปที่ท้องของหยุนอี่ว์โหรว ความเมตตาในดวงตาของเขาเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถเสแสร้งได้
เขาอยากที่จะสัมผัสท้องของหยุนอี่ว์โหรว แต่หยุนอี่ว์โหรวหลีกเลี่ยงอย่างชาญฉลาด หยางเลี่ยดึงมือกลับมาอย่างลำบากใจ แต่ดวงตาของเขาเศร้าเล็กน้อย
เขาหลุบตาลงและเม้มริมฝีปากอย่างอดไม่ได้ “อี่ว์โหรว ข้าเป็นห่วงเจ้าและลูกของพวกข้ามาก ไม่ง่ายเลยที่จะเก็บเป็นความลับ”
หยางเลี่ยมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างเสียใจ ความรักที่ลึกซึ้งในดวงตาของเขานั้นเกินกว่าจะบรรยายได้ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวความตาย
“ไม่งั้น พวกข้าก็ยอมรับไป! เมื่อนั้น ก็บอกว่าข้าคิดผิดเอง ข้าจะบังคับเจ้า… เอาเถอะ ถ้าจะตาย ข้าจะตายคนเดียว!”
“ก็ยังดีกว่าตอนนี้หลบๆ ซ่อนๆ ข้าขอโทษเจ้า ขอโทษฮ่องเต้ และขอโทษลูกของพวกข้า ชีวิตนี้ไม่เป็นสุขจริง ๆ —”
อย่างไรก็ตาม หยุนอี่ว์โหรวมองเขาด้วยสีหน้าลำบากใจ กดนิ้วนุ่มของนางบนริมฝีปากของหยางเลี่ย ดวงตาของนางสลัวด้วยน้ำตา “พี่เลี่ย โหรวเอ๋อร์ ไม่อนุญาตให้เจ้าพูดแบบนั้น”
“ลูกของพวกข้าจะไม่มีพ่อได้อย่างไร”
หยางเลี่ยรู้สึกสะเทือนใจมาก เมื่อมองไปที่หยุนอี่ว์โหรว เขาจับมือของหยุนอี่ว์โหรวแน่นอีกครั้ง คราวนี้นางไม่หนี เขาดีใจและพูดอย่างตื่นเต้น
“โหรวเอ๋อร์ พวกข้ามีใจรักกัน ข้าคิดว่าถ้าพูดดี ๆ น่าจะได้ผลดี”
“เจ้าคิดดูสิ ฮ่องเต้ไม่ได้รักเจ้าแต่แรก แต่ข้าต่างหาก ข้ายินดีที่จะรับผิดชอบต่อเจ้าและดูแลเจ้าอย่างดีไปตลอดชีวิต!”
“ในความคิดของข้า ฮ่องเต้เป็นฮ่องเต้ที่ดี หากรู้ว่าเจ้ากับข้าตัดสินใจเป็นการส่วนตัวตั้งแต่แรกแล้ว อาจจะ อาจจะอนุญาตให้พวกข้าสมหวังก็ได้!”
เขาอยากที่จะใช้ชีวิตที่ดีกับหยุนอี่ว์โหรว และเมื่อลูกของพวกเขาเกิดมา เขาจะเป็นสามีและพ่อที่ดีและอยู่กับพวกเขาไปตลอดชีวิต
ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรว มืดลงและจากนั้นก็สงบลงอีกครั้ง
นางกัดริมฝีปากของนางแสร้งทำเป็นอาย แล้วหันหน้าด้วยใบหน้าเขินอาย “พี่เลี่ย เจ้าก็แค่รู้ว่าจะแกล้งข้า…”
แต่สายตาที่เย็นชานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ
แต่ หยางเลี่ยพูดถูกจริง ๆ ถ้าวันนี้เขาไม่ได้มาที่นี่ นางอาจจะไม่สามารถรอดได้ในครั้งนี้
เพียงแต่ว่านางไม่เคยคาดคิดว่าลูกในท้องของนางกลับ…
หยุนอี่ว์โหรวกัดฟันของนางอย่างหนัก แต่กลืนความโกรธของนางทั้งหมด หันมายังคงจ้องมองที่ หยางเลี่ย อย่างอ่อนโยน “อย่างไรก็ตาม พี่เลี่ย โหรวเอ๋อร์ คิดถึงเวลาที่พวกข้าอยู่ด้วยกันครั้งแรกจริงๆ”
“ก็แค่… โหรวเอ๋อร์ยังคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับโหรวเอ๋อร์และฮ่องเต้ในคืนวันสิ้นปี และโหรวเอ๋อร์พบกับพี่เลี่ยได้อย่างไร พี่เลี่ยจำได้ไหม?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของ หยางเลี่ยแข็งทื่อทันใด เขาเลิกคิ้วและจ้องมองที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างประหลาดใจด้วยสีหน้าสงสัย
“อี่ว์โหรว เจ้าเพิ่งบอกฮ่องเต้เกี่ยวกับคืนวันสิ้นปีไม่ใช่หรือ ทำไมเจ้าถึงกลับลืมไป”
