ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 746
เซียงอวี้ผู้ฟังเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ เหมือนกับหนานหว่านเยียน รู้สึกโกรธมาก
นางกระทืบเท้าอย่างเคียดแค้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ ปนกับความไม่พอใจอยู่อีกมากมาย
“ฝ่าบาท ไอ้หยุนอี่ว์โหรวแย่มากเกินไป!”
“บ่าวคิดว่าหลังจากที่ท่านกลับมา นางจะสงบลงและตระหนักถึงฐานะของตนเอง ไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะใช้วิธีการที่ร้ายกาจและน่ารังเกียจลับหลัง จงใจสร้างความขัดแย้งระหว่างท่านกับฮ่องเต้!”
“เมื่อก่อนนางก็เหมือนกัน นางไม่ที่จะยับยั้งตัวเองต่อหน้าท่าน นางพยายามทำร้ายท่านครั้งแล้วครั้งเล่า เหนียงเหนียง ครั้งนี้ต้องให้หยุนอี่ว์โหรวได้รับความทุกข์ทรมาน!”
เฟิงยางมีความเคารพอย่างสูง มีเจตนาฆ่าฟันในสายตาของนาง “บ่าวจะรับฟังคำสั่งของคุณหนู”
หากองค์หญิงต้องการให้นางลอบสังหารหยุนอี่ว์โหรว นางก็สามารถออกไปได้ทันที
การสังหารพระชายา อย่างมากก็คือตาย และการสละชีวิตของตนเพื่อองค์หญิงนั้นก็เป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว!
ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะตอบกลับ ประตูของตำหนักหยูซินก็ถูกเซียงเหลียนผลักเปิดออกในทันใด
เซียงเหลียนมองทั้งสามคนในห้องโถงที่มีสีหน้าต่างกันอย่างสงสัย จากนั้นโค้งคำนับอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียง เสิ่นอี่ว์ องครักษ์เสิ่น โปรดขอพบท่าน”
เสิ่นอี่ว์มาแล้วหรือ?!
หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นมองที่ทางเข้าห้องโถง อาจคาดเดาได้ว่าจุดประสงค์ของการมาถึงของเสิ่นอี่ว์
“ให้เขาเข้ามา”เถอะ
“รับทราบ” เซียงเหลียนหันไปด้านข้าง นำเสิ่นอี่ว์เข้าไปในตำหนักหยูซินและปิดประตูห้องด้วย
จำนวนคนในห้องโถงเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน
เสิ่นอี่ว์มองไปที่ผู้หญิงทั้งสี่คนในห้องโถง จากนั้นมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวและสภาพจิตใจที่ไม่ค่อยดีของหนานหว่านเยียน และรู้สึกสำนึกผิดอย่างมาก
เขาเดินไปที่เตียงของหนานหว่านเยียน และคุกเข่าอย่างหนักไปทางหนานหว่านเยียน “ข้าน้อยมีความผิด จึงมาที่นี่เพื่อสารภาพความผิดต่อฮองเฮา!”
เสิ่นอี่ว์กัดฟันและโค้งให้หนานหว่านเยียนอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด
“เมื่อไม่กี่วันก่อน ในเวลานั้นข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านคือแม่งนาง ‘ไป๋จื่อ’ จึงมีความกังวลอื่น ๆ อยู่ในใจ ดังนั้นข้าน้อยจึงปฏิเสธคำขอของท่าน และไม่สามารถเปิดโปงความโทษของหยุนอี่ว์โหรวได้ทันเวลา ”
“แต่ตอนนี้ท่านกลับมาแล้ว ข้าน้อยจึงจะไม่ลังเลอีกต่อไป ยิ่งกว่านั้น การกระทำล่าสุดของหยุนอี่ว์โหรวก็ได้ทำร้ายท่านและฮ่องเต้ในระดับสูงสุด ข้าน้อยเสียใจเกินไป โปรดลงโทษข้าอย่างหนัก”
หนานหว่านเยียนเอื้อมมือออกไปเพื่อส่งสัญญาณให้เสิ่นอี่ว์ลุกขึ้น น้ำเสียงของนางอ่อนแอและแหบแห้ง “ลุกขึ้น ข้าไม่เคยโทษเจ้าสำหรับเรื่องนี้”
“ย้อนกลับไปตอนที่ข้าแสร้งทำเป็นไป๋จื่อ ก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่า จะให้เจ้าทำอะไรให้ข้าได้ง่ายๆ หรอก และข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องมีแผนของเจ้าเอง”
เสิ่นอี่ว์ยืนขึ้นครู่หนึ่ง อารมณ์และความอึดอัดในดวงตาของเขาเพิ่มขึ้นไปอีก “ขอบคุณฮองเฮาเหนียงเหนียง”
เขารู้ว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงอ่อนโยนและใจดีต่อผู้อื่นเสมอ และด้วยเหตุนี้ ความขัดแย้งระหว่างฮองเฮาและฮ่องเต้ในวันนี้จึงทำให้เขาโทษตัวเองความผิดพลาดในอดีต
เสิ่นอี่ว์หยิบจดหมายออกมาจากอกของเขา และส่งจดหมายให้หนานหว่านเยียนด้วยใบหน้าที่จริงใจและมั่นคง
“วันนี้ ข้าน้อยนำหลักฐานทั้งหมดที่ข้ารวบรวมไว้ก่อนหน้านี้ แต่ขอให้ท่านบอกผู้คนทั้งหมดเกี่ยวกับใบหน้าที่แท้จริงของหยุนอี่ว์โหรวโดยเร็วที่สุด เพื่อให้ฮ่องเต้จะได้พิจารณาให้ดีว่านางเป็นอย่างไร!”
เมื่อเสิ่นอี่ว์พูดแบบนี้ ทุกคนต่างตกใจและประหลาดใจด้วย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เซียงอวี้พี่น้องสองคน จ้องเขม็งไปที่เสิ่นอี่ว์ และจากนั้นมองไปที่หนานหว่านเยียน โดยไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกัน
เฟิงยางขมวดคิ้ว ดวงตาของนางเย็นชามาก นางเฝ้าดูหนานหว่านเยียน รับจดหมายของเสิ่นอี่ว์ และกำหมัดแน่น
เจ้าหญิงต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสู และนางจะให้หยุนอี่ว์โหรวตอบแทนเป็นพันเท่า!
หนานหว่านเยียนเปิดซองจดหมาย ดูหลักฐานที่เสิ่นอี่ว์นำเสนออย่างระมัดระวัง ใบหน้าของนางเย็นชาและแข็งทื่อทีละน้อย ๆ
สีหน้าของเสิ่นอี่ว์นั้นจริงจัง “เหนียงเหนียง สิ่งที่ท่านกำลังอ่านอยู่ตอนนี้คือคำให้การที่หยุนอี่ว์โหรวและหนานชิงชิงให้เงินขอทานนอกเมืองและกระจายข่าวลือว่าเจ้าหญิงทั้งสองเป็นเด็กชู้”
“ข้าน้อยพบขอทานเหล่านั้นอีกครั้ง พวกเขาทั้งหมดถูกส่งไปยังที่ต่างๆ แม้ว่าจะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก แต่ก็ถือได้ว่าเป็นการค้นพบประจักษ์พยานและหลักฐานเหล่านี้ด้วย”
“ในนั้น มีจดหมายจากหยุนอี่ว์โหรวที่ติดต่อหนานชิงชิงรวมถึงบันทึกความสัมพันธ์ล่วงลับระหว่างพวกนางสองคน”
นิ้วของหนานหว่านเยียนค่อยๆ บีบแน่น ขยำกระดาษจดหมาย ปลายนิ้วแดงๆ ของนางแสดงถึงความโกรธและอารมณ์ที่ระงับไว้
ดวงตาของเซียงอวี้และเซียงเหลียนเบิกกว้างทันที และพวกเขาก็กำหมัดแน่นอย่างโกรธเกรี้ยว
เซียงอวี้กระโดดอย่างโกรธยิ่งขึ้น “เป็นนาง! เป็นนางจริงๆ! นางนี่แย่จริงๆ!”
“นางรู้ไหมว่าข่าวลือเหล่านั้นเกือบจะคร่าชีวิตเจ้าหญิงน้อยทั้งสองไป?!”
เซียงเหลียนดึงแขนเสื้อของเซียงอวี้ ส่งสัญญาณให้นางสงบสติอารมณ์ จากนั้นดูหนานหว่านเยียนวางจดหมายในมือแล้วหยิบอีกฉบับขึ้นมา
จากนั้น เสิ่นอี่ว์ก็พูดช้าๆ ว่า “นี่คือตอนนั้นหยุนอี่ว์โหรวฉวยโอกาส แทนที่เรื่องท่านช่วยชีวิตฮ่องเต้”
“ข้าน้อยส่งคนไปเยี่ยมหมู่บ้านที่ฮ่องเต้ตกน้ำในวันนั้น ทุกครอบครัวบอกว่าคนที่พวกเขาเห็นในวันนั้นไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรว แต่เป็นท่าน”
“แม้ว่าตอนนั้นท่านจะยังเด็กและรูปร่างหน้าตาของท่านก็ไม่เหมือนกับที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แต่หลังจากช่วยคนไว้ท่านได้กลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยง ทุกคนก็เห็นได้ชัดเจน คนพวกนั้นยังบอกด้วยว่าถ้าท่านต้องการ พวกเขาต่างก็ยินดีที่จะมาเป็นพยานให้ท่านด้วย”
หนานหว่านเยียนมองไปที่คำให้การที่เขียนบนกระดาษจดหมาย แล้วเย้ยหยัน แม้ว่านางจะรู้เรื่องนี้มาก่อนแต่เมื่อเห็นหลักฐานเหล่านี้ นางก็รู้สึกเย็นลงที่หลัง
คนคนหนึ่งจะมีใจร้ายขนาดไหน ถึงจะทำเรื่องเลวร้ายได้เช่นนี้!
และอายุยังเด็ก ก็รู้ที่จะแย่งชิงอำนาจและแสวงหากำไร และรับแทนบุญคุณของผู้อื่น ร้ายตั้งแต่เด็กจริง ๆ!
อะไร?
ผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตฮ่องเต้กลับเป็นฮองเฮาเหนียงเหนียงเสมอมา!
เมื่อเซียงอวี้ได้ยินเรื่องที่สองที่เสิ่นอี่ว์บอก ดวงตาของนางเกือบจะมืดลงและเป็นลมไป
นางถูกเซียงเหลียนพยุงตัวขึ้น และโกรธอย่างหายใจลำบาก จิตใจยุ่งเหยิง เศร้าและเป็นทุกข์แทนหนานหว่านเยียน
แต่ฮ่องเต้คิดเพียงว่าหยุนอี่ว์โหรวคือผู้ช่วยชีวิตของเขา และในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หยุนอี่ว์โหรวยังได้ยืมตัวตนของผู้มีพระเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้เป็นข้ออ้างต่อหน้าฮ่องเต้ ใช้มือของฮ่องเต้ทำร้ายและกลั่นแกล้งฮองเฮาเหนียงเหนียงหลายครั้ง ครั้ง!
นี่… ถ้าฮ่องเต้ทราบถึงเรื่องนี้ ฮ่องเต้จะไม่บ้าได้อย่างไร?!
