ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 749
กู้โม่หานสวมเสื้อคลุมสีดำตระหง่าน และสีหน้าบนใบหน้าที่หล่อเหลานั้นดูไม่ดี
เมื่อเร็วๆ นี้ เซียงเหลียนรีบมาเชิญเขา ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเพราะหนานหว่านเยียนอยากที่จะคุยกับเขา แต่ไม่ได้คาดคิดว่า ในตำหนักหยูซินกลับเป็นแบบนี้
ดวงตานกหงส์ที่ยาวแคบของเขาหรี่ลงเล็กน้อย และเขามองเพียงที่หนานหว่านเยียน ใบหน้าของนางยังคงซีดมาก เขารู้สึกสมเพชในใจและพูดเบา ๆ ว่า “หว่านเยียน เป็นอะไรไปหรือ?”
ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะส่งเสียง หยุนอี่ว์โหรวกับปี้หยุนเห็นกู้โม่หานมาแล้ว และคุณหนูและคนรับใช้ทั้งสองก็สงบลงทันที
ใบหน้าทั้งหมดของปี้หยุนถูกเฟิงยางตีจนเหมือนหัวหมู นางคลานไปหากู้โม่หาน และร้องว่า “ฝ่าบาท! โปรดช่วยเหนียงเหนียงเถอะ!”
“เมื่อครู่นี้ฮองเฮาเหนียงเหนียงส่งคนไปเชิญ บ่าวกับเหนียงเหนียงก็มาแล้ว แต่กลับว่าเพิ่งเข้าห้องมา ฮองเฮาเหนียงเหนียงก็ตบเหนียงเหนียงหลายสิบครั้งโดยไม่พูดอะไรสักคำ แถมยังตบบ่าวด้วยซ้ำ!”
“บ่าวถูกเฆี่ยนตีก็ไม่เป็นไร แต่เหนียงเหนียงยังท้องอยู่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไรดี!”
ฮ่องเต้มาแล้ว หนานหว่านเยียนหยิ่งยโสมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะเพิกเฉยต่อหน้าของฮ่องเต้ ไม่ใช่หรือ?
หยุนอี่ว์โหรวยังไม่ได้พูด แต่ร้องไห้ด้วยเสียงต่ำ และจงใจเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นอาการบาดเจ็บบนใบหน้าของนาง
หนานหว่านเยียนยังไม่ได้เปิดปาก แต่ดวงตาของกู้โม่หานนั้นเย็นชามาก และน้ำเสียงของเขาก็ดูฟังเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
“หุบปาก! ฮองเฮาทำทุกอย่าง ก็มีเหตุผลของนางเอง!”
ปี้หยุนตกใจ นางไม่ได้คาดคิดว่าหยุนอี่ว์โหรวได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ใบหน้าของนางเกือบจะเหมือนหัวหมู ฮ่องเต้กลับเหมือนมองไม่เห็นและเข้าข้างฮองเฮาด้วย?!
นางรีบชำเลืองมองที่หยุนอี่ว์โหรว หยุนอี่ว์โหรวเม้มริมฝีปากของนางอย่างไม่เต็มใจเหมือนกัน แต่นางไม่พูด แค่ก้มลงและประสานนิ้วของนางไว้กับพื้น
จากมุมมองของเซียงอวี้และคนอื่นๆ พวกเขาดูมีความสุขและอ้าปากเงยหน้าขึ้น!
ฮ่องเต้ปกป้องฮองเฮาจริงๆ แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก!
และหลังจากวันนี้ไป ฮ่องเต้คงจะหวงแหนและรักฮองเฮามากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน!
อย่างไรก็ตาม หนานหว่านเยียน มองไปที่กู้โม่หานอย่างไม่แยแส
แม้ว่านางไม่อยากเห็นหน้ากู้โม่หานอีกต่อไป แต่สถานการณ์ตอนนี้ต่างออกไป นางต้องเปิดเผยหน้ากากของ หยุนอี่ว์โหรวต่อหน้ากู้โม่หานด้วยมือของนางเอง
“กู้โม่หาน เนื่องจากตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นี่ งั้นพวกข้าก็มาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาดีกว่า”
รูม่านตาของกู้โม่หานแน่นขึ้นทันใด และเขาก็บีบนิ้วสีซีดของเขา “ว่ามาก็ได้”
หว่านเยียน โกรธเพราะเขาไม่ได้ลงโทษหยุนอี่ว์โหรวอย่างรุนแรงหรือ…
เขาจะให้คำอธิบายที่น่าพอใจแก่นางโดยเร็วที่สุด และเขาจะแก้ไขปัญหาในคืนนั้นให้เร็วที่สุดด้วย!
หยุนอี่ว์โหรวยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น มองไปที่กู้โม่หานและหนานหว่านเยียนที่มีใบหน้าเย็นชา รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยในใจ หนานหว่านเยียนจะพูดอะไรกันแน่?
นางมีหลักฐานอะไรอยู่ในมือ นางสามารถฆ่าตัวเองให้ตายได้จริงหรือ?!
ทุกคนกำลังรออย่างตื่นเต้น หนานหว่านเยียนมองไปที่กู้โม่หานด้วยสายตาที่ไม่แยแส
“จำตอนที่เจ้าตกน้ำในจวนอี้อ๋อง ข้าบอกว่าจะไม่ช่วยเจ้าครั้งที่สองไหม?”
แน่นอนว่ากู้โม่หานจำประโยคนี้ได้ เขาไม่เพียงแต่จำได้ เขายังถามหนานหว่านเยียนนางได้ช่วยเขาเมื่อไร
ต่อมาเมื่อเขาตกลงไปในสระน้ำ หนานหว่านเยียนก็พูดแบบเดียวกัน แต่เขาก็ไปตรวจสอบ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
“ข้าจำได้ มีอะไรหรือเปล่า”
“ถ้าเจ้าจำได้ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ยุ่งยากอีกต่อไป” หนานหว่านเยียนทุบจดหมายที่หน้าอกของกู้โม่หานอย่างไร้ความปรานี น้ำเสียงคมขึ้น “จดหมายฉบับนี้เขียนไว้ชัดเจน เจ้าอ่านเองดีกว่า”
เฟิงยางมองไปที่ใบหน้าที่สงบของหนานหว่านเยียน แต่นางรู้ว่าหนานหว่านเยียนต้องอึดอัดแค่ไหน
วันเวลาที่ถูกเข้าใจผิดและดูถูกมานานหลายปี เจ้าหญิงต้องทนอยู่เพียงลำพัง
หยุนอี่ว์โหรวรับแทนบุญคุณของเจ้าหญิง กู้โม่หานก็รักและทำร้ายผู้ช่วยชีวิตจอมปลอมมาเป็นเวลานาน
ทุกอย่างของเจ้าหญิงถูกคนอื่นครอบครองก็ยังไม่เป็นไร และนางยังถูกเข้าใจผิดและเกลียดชังโดยชายที่อยู่ตรงหน้านี้มาหลายปี ความเสียหายที่เขาสร้างกับเจ้าหญิงไม่สามารถชดเชยได้ในตลอดชีวิต!
หยุนอี่ว์โหรวเห็นว่ากู้โม่หานรับจดหมายไป และอดไม่ได้ที่จะงอนิ้วที่พื้น รู้สึกกังวลมากขึ้นในใจ
นางยังอยากที่จะทราบสิ่งที่จดไว้ในจดหมาย
กู้โม่หานมองไปที่หนานหว่านเยียนที่มีใบหน้าที่เย็นชา หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นอย่างรุนแรงอย่างควบคุมไม่ได้
เขาเปิดซองจดหมาย ดูทุกคำในนั้น หายใจถี่ขึ้นทันใด และอวัยวะภายในของเขาเริ่มบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง
ทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่หนานหว่านเยียน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซีดลงในชั่วพริบตา และเสียงของเขาก็สั่น
“ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของข้าไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรว แต่กลับเป็น… เจ้าต่างหาก?!”
