ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 765
กู้โม่ห่านสีหน้าเยือกเย็น กำลังจะเปิดปากเรียกเสิ่นอี่ว์ ทันใดนั้นเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งจะลงโทษอย่างหนักกับเขาไป เขาขมวดคิ้วและเปลี่ยนเป็นคำว่า “อวี๋เฟิง!”
ข้างนอกห้องทรงพระอักษร อวี๋เฟิงที่รออยู่ข้างนอกรีบวิ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น แล้วฟังกู้โม่ห่านที่กำลังสั่งงานเรื่องที่จะให้เขาไปจัดการด้วยความเคารพ
หนานหว่านเยียนผู้ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความวุ่นวายเหล่านี้ ในเวลานี้กำลังพักผ่อนอยู่ที่ตำหนักหยูซิน
ทางด้านข้าง หมอหลวงหลิวที่กำลังเก็บกล่องพยาบาลของตัวเอง หันไปทางหนานหว่านเยียนแล้วทำความเคารพอย่างนอบน้อม
“ฮองเฮาเหนียงเหนียง พระวรกายของท่านถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ก็ยังต้องใส่ใจกับการรักษาอารมณ์ให้ดีอยู่เสมอ”
ใบหน้าที่สวยงามของหนานหว่านเยียนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากนัก นางเองก็เป็นหมอ ต้องการคนอื่นมาตรวจชีพจรที่ไหนกัน แต่ว่าหมอหลวงหลิวคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ยอมกลับ นางทำได้แค่เพียงยอมรับ แล้วตอบด้วยเสียงเบาว่า “ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณหมอหลวงหลิวอย่างยิ่ง”
“เหนียงเหนียงท่านก็พูดเกรงใจไป” หมอหลวงหลิวพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้อยู่จนนานเกินไป และออกจากห้องบรรทมภายใต้การนำของเฟิงยาง
หนานหว่านเยียนเหลืออยู่เพียงคนเดียวภายในห้อง มองไปที่ธรณีหน้าประตูห้องที่ถูกปรับระดับ คิ้วที่ถูกทาด้วยวัสดุสีดำเขียวขมวดขึ้นอย่างเบาๆ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรเลย
ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นภาพเงาเล็กๆสีชมพูก็พุ่งเข้ามาอยู่ในสายตาของนาง
ลักษณะท่าทางเหมือนภูเขาน้ำแข็งบนหน้าที่สวยงามของหนานหว่านเยียนนั้น ชั่วพริบตาเดียวราวกับโดนลมฤดูร้อนละลายลง สดใสและสวยงาม “เจ้าเด็กน้อย เจ้ามาแล้วหรือ”
“ท่านแม่ ข้ามาแล้ว!” เกี๊ยวน้อยวันนี้มวยผมทั้งสองข้าง วิ่งกระโดดโลดเต้นเข้าไปในตำหนักบรรทม
นางสังเกตธรณีประตูที่อยู่ใต้เท้านั้นไม่เห็นแล้ว ดวงตาสดใสขึ้น แต่ก็ยังมองเห็นสีหน้าที่ซีดขาวของหนานหว่านเยียน ยิ้มที่นุ่มนวลตรงหน้าเล็กๆได้เก็บไปภายในชั่วพริบตา รู้สึกกังวลและไม่สบายใจมาก “ท่านแม่”
หนานหว่านเยียนทำท่าจะลุกขึ้นไปอุ้มเด็ก ทว่าเกี๊ยวน้อยกลับเดินอย่างเร่งรีบไปข้างหน้า สองมือเล็กๆยังวางอยู่บนหน้าอกอยู่แบบนั้น “ไม่ได้ไม่ได้ ตอนนี้สุขภาพของท่านแม่ไม่สบาย ห้ามขยับไปไหน ข้าจะมาหาท่านแม่ให้กอดเอง!”
“ถึงแม้ว่าน้องชายและน้องสาวที่อยู่ในท้องของท่านแม่นั้นสุขภาพจะอ่อนแอ แต่สุขภาพร่างกายของท่านแม่นั้นสำคัญเป็นที่สุด ดังนั้นห้ามทำให้ตัวเองป่วยเด็ดขาด”
พูดถึง นางก็รีบพลิกตัวขึ้นไปบนเตียงอย่างคล่องแคล่ว ใช้แรงกอดแล้วกอดหนานหว่านเยียน เพราะวิ่งจนร้อนทำให้ก้อนนมอ้วนบนรูปหน้าไข่ กระจายแดงเป็นเลือดฝาดเล็กน้อย ดวงตากลมโตสดใสคู่นั้นเปล่งแสงแวววับ ช่างน่ารักมาก
ภายในใจของหนานหว่านเยียนอ่อนลง กอดนางไว้อย่างแน่นเช่นกัน เกี๊ยวน้อยยิ้มอย่างนุ่มนวลและมองดูหนานหว่านเยียนม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างภาคภูมิใจเผยให้เห็น “กล้ามเนื้อ” น้อยๆ
“ท่านแม่ท่านดูสิ ช่วงนี้ข้าออกกำลังกายใช้ได้เลยทีเดียวที่ใช่ไหม!”
“ท่านดูสิ ข้ามีกล้ามเนื้อด้วยนะ!”
แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้หลังจากที่ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นมา ได้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ได้ยินมาว่าท่านแม่ยังเรียกผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นมามาพบด้วย
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สภาพจิตใจของท่านแม่ก็ไม่ดีมาตลอด สุขภาพร่างกายก็อ่อนแอลงกว่าเมื่อก่อนเยอะ
เมื่อคืนนางเข้านอนเร็ว ตอนที่พี่เสิ่นอี่ว์รับสั่งให้คนมาหานาง นางไม่รู้เรื่อง วันนี้พอได้ยินว่าท่านแม่ฟื้นแล้ว ก็เร่งรีบมาโดยทันที
นางจะเป็นเสื้อกันหนาวที่บุด้วยปุยฝ้ายตัวน้อยของแม่ตลอดไป อยู่เคียงข้างกับท่านแม่ทุกช่วงเวลา และจะเป็นเจ้าความสุขน้อยของท่านแม่!
หนานหว่านเยียนหัวเราะโดยไม่รู้ตัว จ้องมองไปที่คิ้วคู่ของเกี๊ยวน้อยที่มองแล้วคล้ายคลึงกับกู้โม่หาน ดวงตาที่สดใสห้อยลงมา
นางยื่นมือออกไปแล้วหยิกใบหน้าไข่ของเกี๊ยวน้อย แล้วตบด้านข้างของนางเพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้เกี๊ยวน้อยนอนลง
“แม่รู้ว่าเจ้านะเก่งที่สุด แต่ว่าการที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ในตกหนักแบบนี้ เจ้าต้องระมัดระวังความปลอดภัยด้วย”
“เมื่อคืนนี้ เจ้าหลับสบายดีหรือไม่?”
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ความจริงนางก็ไม่ได้อยากจะเล่าให้เกี๊ยวน้อยฟัง สำหรับเด็กยิ่งรู้น้อยเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีเท่านั้น
เกี๊ยวน้อยเอนตัวเข้าไปอย่างเชื่อฟัง แขนอันอบอุ่นของเขากอดแขนของหนานหว่านเยียนไว้แน่น นางแนบติดกับผิวขาวสะอาดไร้ที่ติของหนานหว่านเยียนแล้วลูบและในคำพูดก็เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์และความสะดวกสบาย
“ท่านแม่ไม่ได้อยู่ข้างๆ นอนไม่ค่อยหลับ”
“แต่ว่าตอนนี้เมื่อได้เห็นท่านแม่แล้ว ข้าก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาเป็นร้อยเท่า สามารถปีนขึ้นบนต้นไม้ที่สูงสิบเมตรเลยทีเดียว!”
หลังจากพูดจบ นางก็กะพริบตาโตอย่างกระตือรือร้น เอียงศีรษะและยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับหนานหว่านเยียน
หนานหว่านเยียนจ้องมองไปที่รูปลักษณ์ที่ไร้เดียงสาของลูกสาว พูดไม่ออกว่าภายในใจของเขานั้นมีความสุขมากขนาดไหน
นางช่วยลูกจัดปกเสื้อที่ยุ่งเหยิงให้เป็นระเบียบอย่างอ่อนโยน แล้วมองอย่างละเอียดอีกครั้ง
“เจ้าลิงน้อย ห้ามไปเล่นคนเดียวในที่ที่อันตรายแบบนั้นอีก จำไว้ต่อไปต้องพาเซียงอวี้กับเซียงเหลียนพวกนางไปด้วย หรือว่าพาพี่สาวเฟิยางไปด้วยก็ได้”
เจ้าเกี๊ยวน้อยกะพริบตาอย่างขี้เล่น “ข้ารู้แล้วเพค่ะ ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ความจริงก่อนหน้านี้ที่ออกไปวิ่งเล่นไปทั่ว เพราะว่าก่อนหน้านี้อึดอัดจนเป็นทุกข์ แต่ว่าตอนนี้ท่านแม่กลับมาแล้วก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปนี้ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะคอยอยู่รบกวนท่านแม่ทุกวัน และหวังว่าท่านแม่อย่าเพิ่งรำคาญข้านะ!”
คำพูดเพียงคำเดียวของเกี๊ยวน้อยทำให้หนานหว่านเยียนยิ้มรู้สึกตลกขบขันได้ ก่อนหน้านี้สิ่งเลวร้ายมากมายที่ซ่อนอยู่ในใจ และในช่วงเวลานี้นี่เองทำให้เขาก็ได้ลืมเรื่องราวเหล่านี้ไปชั่วคราว
หนานหว่านเยียนยิ้มอย่างเอ็นดู และพูดเบา ๆกับเจ้าเกี๊ยวน้อยว่า “แม่จะจะรำคาญเจ้าได้อย่างไร เจ้านะเป็นแก้วตาดวงใจของแม่”
เจ้าเกี๊ยวน้อยยิ้มอย่างตาหยี แล้วอยู่ในอ้อมกอดของหนานหว่านเยียนอย่างเงียบๆ จ้องมองไปที่หน้าท้องที่นูนเล็กน้อยของหนานหว่านเยียน
มองไปมองมา นางเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวังแล้วมองดูสีหน้าของหนานหว่านเยียน
สีหน้าของท่านแม่ยังคงขาวซีด แม้ว่าจะยังสวยอยู่ แต่ก็ยังดูเหมือนไร้เรี่ยวแรง เวลาพูดก็ดูอ่อนระโหยโรยแรง ทำให้นางต้องกลั้นใจที่จะพูดเยอะกับท่านแม่
แต่ว่า แม้ว่านางไม่ได้ถามอะไรเลยตั้งแต่แรก แต่พูดจากใจจริง เขาก็ยังคงเป็นห่วงท่านแม่กับท่านพ่อว่าทะเลาะกันใช่หรือเปล่า
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนยังดีดีกันอยู่ เมื่อวานตื่นเช้ามา ท่านพ่อยังจูบท่านแม่อยู่เลย……
หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่าลูกสาวกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่วัน ก็จะเป็นวันเกิดของเกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยแล้ว ดวงตาของนางเป็นประกาย
นางก้มศีรษะลงแล้วมองลูกสาวด้วยความอ่อนโยนอย่างน่าสงสาร “เกี๊ยวน้อย อีกไม่กี่วันก็วันเกิดเจ้าแล้ว อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดจ๊ะ?”
หากไม่ใช่เพราะว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ในเวลานี้พวกเขาควรจะอยู่ที่แคว้นต้าเซี่ย คงกำลังเตรียมฉลองวันเกิดให้กับเด็กสองคนนี้กันอยู่แบบไร้กังวล
พี่ชายและคนอื่นๆ ก็คงจะเอาใส่ใจกันมากอย่างแน่นอน
เมื่อพูดถึงเรื่องวันเกิด ดวงตากลมของเกี๊ยวน้อยก็กลอกไปมา
นางกัดนิ้วของนาง และได้โพล่งพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด
“ข้าอยากได้แค่ของกินอร่อยๆ!อยากกินฝีมือของท่านแม่——อ้อไม่ได้สิ ตอนนี้ท่านแม่ไม่สะดวกที่จะทำครัว ความจริงฝีมือพ่อครัวที่อยู่ในวังทั้งหลายเหล่านั้นก็ใช้ได้ แต่ถ้าหากว่าได้ทานของทานเล่นจากเมืองหลวงสักนิดก็คงดี!”
พูดจบ เขาก็ได้บิดนิ้วมือเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง เม้มปากและมองไปที่หนานหว่านเยียน
“เมื่อถึงเวลาฉลองวันเกิด ข้าอยากกินของอร่อยๆกับน้องสาว กินข้าวคนเดียว ยังไงก็รู้สึกว่าไม่มีรสชาติ……”
นางรู้ว่าความต้องการของเขานั้นอาจจะดูเอาแต่ใจ ตอนนี้ซาลาเปาน้อยอยู่ข้างนอกนั้นปลอดภัยดี หากว่าได้เข้าวังมาแล้ว บางทีอาจจะทำให้ท่านแม่ลำบากใจในหลายเรื่องได้
แต่ว่าเขาไม่ได้เจอน้องสาวของเขามานานแล้วจริงๆ เมื่อก่อนทั้งสองคนนั้นรักใครสนิทสนมเป็นเงาตามตัวกันแต่จู่ๆก็ต้องแยกออกจากกันเป็นเวลานานนางก็เป็นทุกข์มากเหมือนกัน……
