ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 782
คำถามของหยุนเหิงตรงเข้าประเด็น ทุกคนพลันแสดงสีหน้าตกตะลึง
โดยเฉพาะกาวผิง ที่โซเซทรุดตัวลงกับพื้น ชี้ไปหาหลีเต๋ออุทานว่า “เจ้า เจ้าเป็นสายลับที่แคว้นต้าเซี่ยส่งมาจริงๆ รึ!”
หลีเต๋อกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่กลับไม่ได้เอ่ยปากแก้ต่าง
สีหน้าเฟิงยางเย็นเฉียบ ก้าวไปข้างหน้าเตะหน้าอกหลีเต๋อ เค้นถามว่า “ถามเจ้าอยู่ รีบตอบมา!”
คนคนนี้ดูผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด เป็นไปได้มากที่กำลังจะสาดน้ำสกปรกใส่แคว้นต้าเซี่ย!
หลีเต๋อกระอักเลือดสดๆ ออกมา เขาเงยหน้าจ้องมองแม่ทัพใหญ่อย่างดุร้าย ทันใดนั้นใบหน้าก็บิดเบี้ยว ด้วยความเกลียดชังไม่รู้จบ “ถูกต้อง! ข้าคือคนของแคว้นต้าเซี่ย! ข้าคือราษฎร์ของแคว้นต้าเซี่ย!”
เมื่อพูดจบ คิ้วของหนานหว่านเยียนขดเป็นปมแน่น กำลังจะพูดอะไรออกไป ทันใดนั้นก็ได้กลิ่นหอมจางๆ ดวงตานางพลันสั่นไหว…
ส่วนกู้โม่หานเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาเฉียบคมดุจมีดทิ่มแทงหลีเต๋อ ดวงตาฉายเข้มแต่กลับไม่พูดอะไร
แม่ทัพใหญ่โกรธแทบกระอักเลือด เขากับหยุนเหิง คำรามด้วยความโกรธเช่นเดียวกัน “ต่อให้เจ้าเป็นคนจากแคว้นต้าเซี่ย แล้วเหตุใดต้องทำร้ายฮูหยินโดยไม่มีเหตุผลด้วย!”
หลีเต๋อกัดฟันแน่น ดวงตาขุ่นเคือง คลานโซเซขึ้นมาจากพื้น เขม็งตาใส่แม่ทัพใหญ่ “ทำไมงั้นรึ”
“หรือเจ้าลืมไปแล้ว เมื่อยี่สิบปีก่อน แคว้นซีเหย่ของพวกเจ้าทำลายล้างแคว้นต้าเซี่ยของพวกข้าอย่างไร! ที่ข้าอาศัยอยู่ในจวนของเจ้า ก็เพื่อการแก้แค้น เพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่พี่น้องที่เสียชีวิตอย่างอนาถของข้า!”
“ปีนั้น ตอนแคว้นซีเหย่ของพวกเจ้าส่งกองทัพตีแคว้นต้าเซี่ย ทำไมไม่เคยคิดว่า พวกข้ามีความแค้นฝังลึกอะไรกับพวกเจ้ากันแน่”
“จนตอนนี้ข้ายังจำเรื่องในคืนนั้นได้ เปลวไฟลุกโชนเฉียดฟ้า ศพเกลื่อนทั่วทิศ มีเลือดและเสียงกรีดร้องอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่ง่ายเลยที่ข้าจะหาคนในครอบครัวภายในกองศพ พวกเขาต้องตายตาไม่หลับ มันเป็นความผิดของพวกเจ้าทั้งหมด เป็นเพราะพวกเจ้า!”
อารมณ์ของหลีเต๋อพุ่งขึ้นสูงเรื่อยๆ ดวงตาแดงฉาน ราวกับว่าต่อไป เขาจะกดแม่ทัพใหญ่ลงกับพื้นฆ่าให้ตายอย่างอำมหิต
หยุนเหิงคว้าคอเสื้อหลีเต๋อจากด้านหลังแล้วดึงเข้ามาทันที แม้เขาจะตกใจมากเช่นกัน แต่ท่านแม่เกิดเรื่องแล้ว เขาไม่อาจให้ท่านพ่อเป็นอะไรไปอีก
แม่ทัพใหญ่ตะลึงงันอยู่กับที่ มองหลีเต๋อด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ขยับริมฝีปาก แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย
ปีนั้น เรื่องที่เขาเข้าร่วมโจมตีแคว้นต้าเซี่ยจริง แต่เขาคาดไม่ถึงว่า เรื่องนี้จะนำภัยพิบัติมาสู่ตนเอง สักวันหนึ่ง
“เรื่องนี้ผ่านไปหลายปีแล้ว แคว้นต้าเซี่ยจับมือสงบศึกกับแคว้นซีเหย่ตั้งนานแล้ว ทำไมเจ้ายังต้องวางยาอีก!”
หลีเต๋อดิ้นริ้นอยู่ในมือหยุนเหิงไม่หยุด ร้องคำรามต่อว่า “จับมือสงบศึก?! เหอะ พวกเจ้าฝันไปเถอะ!”
“ราษฎรของแคว้นต้าเซี่ยต้องทนทุกข์ทรมาน ปีศาจที่มือเปื้อนเลือดพี่น้องแคว้นต้าเซี่ยอย่างพวกเจ้า จะได้รับการให้อภัยจากพวกข้าได้อย่างไร ทั้งแคว้นต้าเซี่ย แม้แต่จักรพรรดินีของพวกข้า ล้วนเกลียดชังพวกเจ้า!”
“พวกเจ้าทั้งหมดสมควรตาย! ควรตกนรกเพื่อชดใช้ซะ!”
บรรยากาศภายในเรือนเปลี่ยนเป็นกดดันและหนักอึ้งทันที ทุกคนมองหลีเต๋อใล้จะเสียสติ รู้สึกใจสั่นระรัว ราวกับมีพายุน่าสะพรึงกลัวพัดโหมกระหน่ำ
ดวงตาดำขลับของกู้โม่หานหรี่ลงแคบ คิ้วของเฟิงยางขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ สองมือกำแน่นดังกร๊อบแกร๊บ
แม้แคว้นต้าเซี่ยจะมีความแค้นกับแคว้นซีเหย่ แต่ก็ไม่ยอมให้เกิดสงครามขึ้นมาง่ายๆ คนคนนี้พูดเช่นนี้ กำลังบอกว่าฮ่องเต้ของแคว้นซีเหย่ ไม่มีวันสันติภาพกับแคว้นต้าเซี่ยอย่างชัดเจน!
ในสถานการณ์ที่ปั่นป่วนเช่นนี้ มีเจตนาร้าย! คิดจะวางแผนใส่แคว้นต้าเซี่ยชัดๆ!
ด้วยสถานะภาพของนางพิเศษ แผนการยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ไม่อาจเปิดเผยตัวตน เพื่อไม่ให้รบกวนแผนการของจวิ้นจู่
แต่หนานหว่านเยียนไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ กลับพินิจถึงกลิ่นที่คุ้นเคยในอากาศ ราวกับกำลังยืนยันอะไรบางอย่าง
ดวงตาหยุนเหิงประกายความเหี้ยมโหด อดเตะหลีเต๋อหลายครั้งอย่างแรงไม่ได้ หลีเต๋อที่ถูกเตะร้องด้วยความเจ็บปวด
“ไอ้สารเลวเอ๊ย!”
หากไม่ใช่เพราะพี่สาวเทวดามาวันนี้ ช่วยชีวิตท่านแม่ของเขาเอาไว้ได้ เขาคงสืบหาความจริงไม่เจอ ไม่ว่าว่าท่านแม่ของเขาตายด้วยเหตุใดไปตลอด ทั้งยังคิดว่าจู่ๆ นางเป็นบ้าไปจริงๆ
แล้วคนต่อไปที่ต้องจะตาย อาจจะเป็นท่านพ่อของเขา หรือไม่ก็เป็นตัวเขาเอง…
หยุนเหิงยิ่งคิดยิ่งเดือดดาล มองทางหยุนเหิง ดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย
“ฝ่าบาท! คนนี้เป็นสายลับที่แคว้นต้าเซี่ยส่งมา! เขาซ่อนตัวเข้ามาได้ลึกเช่นนี้ บางทีอาจมีสายลับนับไม่ถ้วน ซ่อนตัวอยู่ในดินแดนแคว้นซีเหย่กำลังช่วยเขาอยู่! ขอพระองค์โปรดให้ข้าน้อยดำเนินการตรวจสอบทั่วอาณาบริเวณ ข้าน้อยจะงัดเอาผู้สมรู้ร่วมคิดที่ประสงค์ร้ายออกจากปากของเขาให้ได้พ่ะย่ะค่ะ!”
“และจะสอบสวน เหตุผลแท้จริงของแผนการแคว้นต้าเซี่ยให้ได้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมิรู้ว่าแคว้นต้าเซี่ยถึงเกลียดชังแคว้นซีเหย่เช่นนี้ ด้วยการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในครั้งนี้ บางทีอาจจะคิดรุกรานแคว้นซีเหย่ คิดก่อสงครามแก้แค้น พวกเราจะต้องป้องกัน…”
