ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 801
กู้โม่หานยกคิ้ว เหมือนจะคาดคิดไม่ถึงว่าราชทูตแห่งแคว้นต้าเซี่ยจะมาถึงเช้าขนาดนี้
แต่สีหน้าของเขายังคงเหมือนปกติ พยักหน้าและยักคิ้วสั่งเสิ่นอี่ว์ว่า “รู้แล้ว ให้กรมพิธีการจัดเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดี จำไว้ห้ามเฉื่อยเนือยเลย”
“ขอรับ!” เสิ่นอี่ว์ตอบกลับและหันหลังออกไปจัดเตรียม
กู้โม่หานมองไปที่เฉินกงกงและคนอื่นๆ ที่คุกเข่าอยู่หน้าตำหนักหยูซิน เหมือนนึกอะไรสักอย่างขึ้นมาได้กะทันหันและบอกว่า “ข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวรอฮองเฮาตื่นมาแล้ว พวกเจ้าก็เอาเสื้อให้เซียงอวี้ ให้นางปรนนิบัติฮองเฮาเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“อย่าลืมบอกฮองเฮาว่าวันนี้นางจำเป็นต้องเข้าร่วมการประชุมเช้าในวันนี้”
เขาจะให้ทุกคนรู้ว่าฮองเฮาของเขากลับมาแล้ว
เฉินกงกงเข้าใจเลยทันทีและพยักหน้ากล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าน้อยรับทราบ น้อมส่งเสด็จฝ่าพระบาท!”
เขามองดูกู้โม่หานจากไป จากนั้นวิ่งไปหาเซียงอวี้สองพี่น้องอย่างดีอกดีใจ
ส่วนข้างในตำหนักหยูซินนั้น
ถูกกู้โม่หานทำซะขนาดนั้น ตอนนี้หนานหว่านเยียนง่วงซะที่ไหน
นางเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกตัวมาคลุม แต่ก็มิอาจปิดบังรอยที่เต็มไปทั้งตัว
ดูตัวเองผ่านกระจกทองแดงด้วยความหงุดหงิด หนานหว่านเยียนนวดเอวที่กำลังปวดอยู่และเรียกผ่านประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง “เฟิงยาง เซียงอวี้”
พอได้ยินเสียง เซียงอวี้กับเฟิงยางที่รออยู่ข้างนอกตลอดเวลาผลักประตูเดินเข้ามา
“ฮองเฮาเหนียงเหนียง”
เมื่อสองคนเห็นรูปลักษณ์เช่นนี้ของหนานหว่านเยียนต่างคนต่างอ้ำอึ้งไม่หยุด ส่วนปฏิกิริยาของทั้งสองยิ่งแตกต่างกันไปใหญ่
เซียงอวี้หน้าแดงเลยทันที หันหน้ากลับไปแอบบ่นเบาๆ “ไม่ ไม่นึกเลยว่า…ฮ่องเต้ก็ไม่ควบคุมตัวเองบ้างเลย”
แต่การที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงกับฮ่องเต้นอนด้วยกัน นั่นก็แสดงว่าอันที่จริงแล้วในใจเหนียงเหนียงยังมีช่องว่างสำหรับฮ่องเต้ใช่หรือเปล่า?
ถ้าเป็นอย่างนี้จริงก็ดีแล้ว ต่อไปนี้คงต้องดีขึ้นเรื่อยๆ
หนานหว่านเยียนจะไม่รู้เซียงอวี้คิดอะไรอยู่ได้ที่ไหน แต่ตอนนี้นางก็ไม่มีแรงไปโต้แย้ง “ข้าจะอาบน้ำ”
“เพคะ!” เซียงอวี้สองตาสว่างขึ้นมาและลากหนานหว่านเยียนไปห้องย่อยอย่างหน้าบานเป็นกระด้ง เฟิงยางเม้มปากและตามอยู่ข้างหลัง คิ้วที่ขมวดอยู่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น
นางจ้องมองแผ่นหลังของหนานหว่านเยียน รอยกัดสีแดงปรากฏวับวาบน่าสะดุดใจราวกับรอยแผลเป็น
ต้องกัดแรงขนาดไหนถึงมีรอยนี้เช่นนี้ได้ กู้โม่หานคนนี้เหี้ยมโหดกับจวิ้นจู่เกินไปแล้ว!
ทั้งๆ ที่จวิ้นจู่กำลังตั้งท้องอยู่เขายังกล้ารังแกจวิ้นจู่ถึงขนาดนี้เลย!
แต่ยังดีที่ในที่สุดพวกนางจะได้ไปจากที่บ้าๆ แบบนี้แล้ว
ท่ามกลางห้องย่อย หนานหว่านเยียนขดตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำอย่างเหนื่อยล้า เซียงอวี้ที่อยู่ด้านหลังเช็ดไหล่ให้นางอย่างรีบร้อน ทุกครั้งที่เห็นรอยแห่งความคลุมเครือเหล่านั้นก็อดหน้าแดงไม่ไว้
เฟิงยางดูเซียงอวี้แวบหนึ่งและอยู่ๆ ก็เปิดปากพูดอยู่ข้างหนานหว่านเยียนอย่างนอบน้อมว่า “จวิ้นจู่ ราชทูตแห่งแคว้นต้าเซี่ยมาถึงแล้ว วันนี้ท่านต้องเข้าร่วม”
อีกความหมายของคำพูดนี้ก็คือวันนี้หนานหว่านเยียนไม่เพียงเป็นแค่ฮองเฮาแห่งแคว้นซีเหย่ และยังเป็นจักรพรรดินีแห่งแคว้นต้าเซี่ยในอนาคต
ให้ราชทูตแห่งแคว้นต้าเซี่ยทุกคนเห็นจวิ้นจู่ นี่คือจุดมุ่งหมายที่แท้จริง
“พวกเขาเข้าวังแล้วเหรอ?” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ความหงุดหงิดและความโมโหในหัวหนานหว่านเยียนมลายหายไปโดยทันที ในสายตาเปล่งความตื่นเต้นกับความเอิกเกริกและยิ้มออกมาเลย
แม้กระทั่งความโกรธเคืองที่มีต่อกู้โม่หานในเมื่อกี้ก็ถูกนางโยนไปด้านหลังหมดแล้ว
ถึงแม้เซียงอวี้จะไม่รู้ทำไมหนานหว่านเยียนถึงตื่นเต้นเช่นนี้ แต่ก็ยิ้มพูดตามว่า “ก็ใช่น่ะสิ วันนี้ถึงตั้งแต่เช้าเลย ตอนนี้อยู่ที่ตำหนักฉีหยุนกำลังรอคนเรียกอยู่”
“บ่าวยังได้ยินว่าเสื้อยศเข้าเฝ้าของท่านได้เตรียมไว้แล้ว เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จบ่าวเอามาให้ท่าน ท่านใส่แล้วต้องเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในวันนี้! ราชทูตแห่งแคว้นต้าเซี่ยเหล่านั้นต้องเคลิบเคลิ้มหลงใหลกับท่านแน่ๆ!”
หนานหว่านเยียนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้ไป ถ้าเซียงอวี้รู้ว่านางคือจวิ้นจู่แห่งแคว้นต้าเซี่ยจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
แต่เรื่องเหล่านั้นก็ไม่เกี่ยวกับนางอีกแล้ว
เห็นเซียงอวี้คอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ อย่างใส่ใจ เฟิงยางไม่รบกวนอีกและออกไปจากห้องย่อยเงียบๆ
ผ่านไปสักพัก เซียงอวี้ไปเอาเสื้อยศเข้าเฝ้าแล้ว ส่วนหนานหว่านเยียนกำลังนั่งทำผมอยู่บนเก้าอี้ ภาพที่กู้โม่หานขมวดจุกให้นางอยู่ๆ ก็ลอยผ่านในหัว
ดวงตาอันเคร่งขรึมดูลึกซึ้งมาก นางซ่อนความคิดทุกอย่างไว้ให้ดี จากนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก
หนานหว่านเยียนหันกลับไปดู เห็นเซียงอวี้พาบ่าวกี่คนยิ้มเดินเข้ามา ส่วนในมือได้ถือเสื้อยศเข้าเฝ้าอันละเอียดและสวยหรูไว้
“ฮองเฮาเหนียงเหนียงท่านดู เสื้อยศเข้าเฝ้าชุดนี้คือฮ่องเต้ตั้งใจเตรียมไว้เพื่อท่าน”
“ข้าน้อยได้ข่าวมาว่าฮ่องเต้สั่งคนไปเชิญช่างฝีมือที่ดีที่สุดออกแบบและทำด้วยตัวเองตั้งนานแล้ว ไม่เพียงแค่เลือกแต่เนื้อผ้าที่ดีที่สุด และยังปักดอกไอริสที่ท่านชอบที่สุดตรงชายกระโปรงอีกด้วย”
“ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน มีแค่ท่านคนเดียวที่ได้ความโปรดปรานพิเศษจากฮ่องเต้เช่นนี้ ดูออกได้ว่าฮ่องเต้รักลำเอียงท่านที่สุดเลย!”
นางมองหนานหว่านเยียนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง น้ำเสียงแสดงออกถึงความใส่ใจและความรักใคร่ที่กู้โม่หานมีต่อหนานหว่านเยียน
เมื่อกี้เฉินกงกงได้บอกนางไว้แล้วว่าต้องพูดเรื่องดีๆ เกี่ยวกับฮ่องเต้ต่อหน้าฮองเฮาเหนียงเหนียง อย่าให้ความตั้งใจของฮ่องเต้สูญเปล่าเลย
คนที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างฮองเฮาเหนียงเหนียงอย่างนางก็ต้องเป็นคนกลางให้เรื่องนี้ได้สำเร็จแน่นอนล่ะสิ!
หนานหว่านเยียนเห็นเสื้อผ้าและมงกุฎหงส์ที่อยู่ตรงหน้าไม่เพียงแค่หรูหราแค่นั้นเอง จะพูดว่าคือฟุ่มเฟือยเกินไปก็ว่าได้
เห็นความตั้งใจของกู้โม่หานได้
หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดอะไรมาก ครั้งนี้นางเปลี่ยนเสื้อยศเข้าเฝ้าด้วยการปรนนิบัติของเซียงอวี้ไว้อย่างดีและเตรียมเข้าประชุมเช้านี้
เซียงอวี้รู้สึกว่าวันนี้หนานหว่านเยียนสวยงามสุดๆ ทำเอาดอกไม้ที่กำลังเบิกบานยามฤดูร้อนล้วนสูญเสียสีสัน
นางประคองหนานหว่านเยียนเดินไปยังตำหนักใหญ่ ตอนออกจากตำหนักหนานหว่านเยียนให้เฟิงยางไปดูแลเกี๊ยวน้อยให้ดี เฟิงยางเข้าใจโดยปริยายและตอบรับ
ส่วนเซียงอวี้ไม่ได้คิดอะไร ในขณะที่เดินทางไปนางก็เห็นกู้โม่หานที่กำลังยืนเอามือไขว้หลังอยู่ไม่ไกล
“เหนียงเหนียง ฮ่องเต้อยู่ข้างหน้า!”
หนานหว่านเยียนเห็นอยู่แล้ว ขณะนี้กู้โม่หานได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว พอสวมเสื้อยศเข้าเฝ้าขึ้นไป ไม่มีความตามอารมณ์และความอิสระเหมือนปกติ แต่ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาอันสดชื่นและเย็นชานั้นเพิ่มความเข้มงวดขึ้นมา
พอได้ยินเสียงจากด้านหลัง กู้โม่หานหันหลังไปดู ลูกตาดำหมึกเริ่มมีรอยยิ้มลอยขึ้นมา
หนานหว่านเยียนที่สวมเสื้อยศเข้าเฝ้าที่เขาเตรียมให้ในวันนี้ดูงดงามสดใสเป็นพิเศษ
เขาก้าวยาวเดินมายังหนานหว่านเยียน ส่วนเซียงอวี้ถอยหลังไปอย่างรู้เหตุการณ์และหันหลังแอบเอามือปิดปากหัวเราะ
“การประชุมเช้าในวันนี้อย่าให้คนอื่นเห็นเป็นเรื่องตลกล่ะ” กู้โม่หานจับมือหนานหว่านเยียนขึ้นมาอย่างสมเหตุสมผล
หนานหว่านเยียนก็ไม่ได้ดิ้นรน ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะไม่ได้เต็มใจ แต่ไหนๆ เรื่องแบบนั้นก็ได้ทำไปแล้ว นางก็ไม่มีหน้าไปบอกว่าจับมือทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ อย่างนั้นมันก็ดัดจริตเกินไปแล้ว
อีกอย่าง ถนนสายนี้ก็ไม่ไกลแล้ว…
