ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 807
พ่อบ้านกาวคุกเข่าลงคำนับอย่างรุนแรง “เห็นว่าจวิ้นจู่ปลอดภัย ในจิตใจของข้าน้อย ก็ซาบซึ้งเป็นที่สุด!”
อะไร?
จวิ้นจู่? !
หยุนอี่ว์โหรวงงงัน มองทูตแคว้นต้าเซี่ยที่ปกป้องนางไว้ดั่งดาวล้อมเดือนที่อยู่รอบๆ เปิดปากขึ้นอย่างอดไม่ได้ “คิดไม่ถึงเลยว่าข้าจะเป็นจวิ้นจู่ของแคว้นต้าเซี่ย?”
หยุนอี่ว์โหรวก็ไม่ใช่คนโง่ แค่ชั่วครู่เดียวก็พอจะเข้าใจได้โดยประมาณแล้ว มิน่าล่ะพ่อบ้านกาวถึงได้เริ่มปกป้องนางมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งกว่านั้นเพื่อนางแล้ว ก็ยังสามารถอุทิศชีวิตไปบุกน้ำลุยได้อีก ที่แท้ ฐานะตัวตนของนางก็ไม่ธรรมดา…….
พ่อบ้านกาวพยักหน้าอย่างหนักแน่น “พ่ะย่ะค่ะ จวิ้นจู่ พระองค์ก็คือจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ยของพวกข้า ข้าจำไม่ผิดแน่!”
หนานหว่านเยียนมองดูทูตแคว้นต้าเซี่ยที่คุกเข่าทำความเคารพหยุนอี่ว์โหรวเหล่านั้น ดวงตากลัดกลุ้มเย็นชา
เหตุการณ์นี้ในตอนนี้ ก็เป็นปมที่แก้ได้ยากจริงๆ และนางก็รู้สึกเกลียดแค้นในจิตใจมากยิ่งขึ้น คิดไม่ถึงว่าหยุนอี่ว์โหรวจะเข้ามาแทนที่นางอย่างผ่าเผย สุนัขเปลี่ยนนิสัยกินอึไม่ได้จริงๆ!
ดี งั้นนางก็อยากจะดูเหมือนกัน ว่าต่อหน้านาง หยุนอี่ว์โหรวจะเข้ามาแทนที่นางอย่างราบรื่นเป็นขั้นเป็นตอนได้ยังไง!
กู้โม่หานเอียงหน้ามองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าของนางดูไม่ดีเล็กน้อย ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
เวลานี้ ไทเฮาเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “หยุนอี่ว์โหรว วันนี้ทูตของแคว้นต้าเซี่ยมา บอกว่าเจ้าเป็นจวิ้นจู่ของแคว้นต้าเซี่ย ในมือมีสิ่งของยืนยันของแคว้นต้าเซี่ยอยู่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคืออะไร?”
หากว่าหยุนอี่ว์โหรวเอาออกมาไม่ได้ เรื่องนี้ก็จะมีบทสรุปได้แล้ว
กล่าวตามความจริง นางไม่ได้เชื่อมากว่าในมือของหยุนอี่ว์โหรว จะมีสิ่งของที่เรียกว่าสิ่งของยืนยันจริงๆ
หยุนอี่ว์โหรวตะลึงงันเล็กน้อย มองไปทางพ่อบ้านกาวแวบหนึ่งด้วยสัญชาตญาณ
พ่อบ้านกาวรีบกล่าวเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำทันที “จวิ้นจู่ไม่ต้องกังวล เพียงแค่เอาสิ่งของที่ข้าน้อยให้ท่านรักษาไว้ให้ดีออกมาก็พอแล้ว”
สิ้นสุดคำพูด หยุนอี่ว์โหรวก็ตอบสนองได้ทันควัน นำหยกห้อยเอวที่นางพกติดตัวไว้ตลอดออกมาจากหน้าอก ชูขึ้นสูงต่อหน้าทุกคน “สิ่งนี้หรือ?”
ทันทีที่หยกแดงออกมา แววตาของทูตแคว้นต้าเซี่ยล้วนเปล่งประกายแล้ว มีคนรีบเอ่ยขึ้นว่า “นี่เป็นหยกซื่อหลินที่มีแค่ราชวงศ์แคว้นต้าเซี่ยเท่านั้นนี่!”
“หยกซื่อหลินไม่สืบทอดให้คนภายนอก เป็นจริงดังคาด โหรวเฟยก็คือจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ยของพวกข้า!”
กู้โม่เฟิงและไทเฮาล้วนตะลึงไปแล้ว ราวกับคิดไม่ถึงหยกห้อยเอวนี้จะเป็นสิ่งของยืนยันของแคว้นต้าเซี่ยจริงๆ
แต่กู้โม่เฟิงกลับหรี่ตาลงเล็กน้อย มักจะรู้สึกว่าหยกห้อยเอวชิ้นนี้มีความคุ้นเคยอยู่เสมอ เคยเห็นที่ไหนมาก่อนกันแน่นะ……
เมื่อกู้โม่หานได้เห็นหยกแดงชิ้นนั้นในมือของหยุนอี่ว์โหรว สีหน้าก็เคร่งขรึมลงทันที ในดวงตาสีเข้มดั่งหมึกเต็มไปด้วยความเย็นชา
เขาจำหยกชิ้นนี้ได้ชัดเจนมาก มันเป็นสิ่งที่หนานชิงชิงพกติดตัวอยู่บ่อยๆก่อนหน้านี้ อีกอย่าง หนานหว่านเยียนก็มีด้วยเหมือนกันชิ้นหนึ่ง!
ตอนแรกเขาเคยถามหนานหว่านเยียนเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน ว่าสิ่งนี้เป็นของชิ้นหนึ่งของจวนเฉิงเซี่ยงหรือไม่ ที่แท้ก็เป็นสิ่งของยืนยันตัวตนของแคว้นต้าเซี่ย!
เช่นนั้นความสงสัยของเขา ก็ได้ข้อพิสูจน์แล้วในตอนนี้ ตัวตนของหนานหว่านเยียน ไม่ธรรมดาจริงๆ……
กู้โม่หานเม้มริมฝีปากบางๆจนเป็นเส้นตรง แต่ในดวงตาของหนานหว่านเยียนกลับหดตัวอย่างฉับพลัน โมโหจนสั่นไปทั้งตัว
ที่แท้สิ่งที่เรียกว่าสิ่งของยืนยัน ก็คือหยกห้อยเอวชิ้นนี้ หยกแดงในมือหยุนอี่ว์โหรว เหมือนกับของขวัญที่ท่านพี่ให้ยัยตัวเล็กทั้งสองไว้ทุกประการ!
น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้นางพาเด็กๆหนีออกจากวัง รู้สึกว่าหยกห้อยเอวสองชิ้นนั้นสะดุดตาเกินไป จึงให้ท่านน้าเก็บไว้
แต่ นางจำได้ว่าหยกห้อยเอวชิ้นนี้ที่เป็นสิ่งของที่ตกทอดมาจากท่านแม่นั้นได้ถูกฮูหยินเฉิงเซี่ยงแย่งชิงไปแล้ว สุดท้ายก็ตกมาอยู่ในมือของหนานหว่านเยียน หยุนอี่ว์โหรวจะมีในมือได้อย่างไร?
หนานหว่านเยียนอดทนไม่ได้อีกต่อไป ตบโต๊ะอย่างรุนแรงในทันที ชี้หยกห้อยเอวในมือของหยุนอี่ว์โหรว ในตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
“หยุนอี่ว์โหรว เห็นได้ชัดว่าหยกชิ้นนี้เป็นของหนานชิงชิง ตอนนี้มาอยู่ในมือของเจ้าได้ยังไง แล้วกลายเป็นสิ่งของยืนยันที่เจ้าพกติดตัวตั้งแต่เด็กได้ยังไงอีก? !”
นี่คือหยกห้อยเอวของหนานชิงชิง?
ได้ยินดังนั้น ทุกคนก็รู้สึกตกใจอย่างอดไม่ได้ มองไปทางหยุนอี่ว์โหรวด้วยความร้อนใจจนยากที่จะทนได้ ต้องการคำอธิบาย แม้แต่ไทเฮาก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเช่นกัน
เป็นธรรมดาที่ทูตแคว้นต้าเซี่ยเหล่านั้นจะไม่รู้ว่าใครคือหนานชิงชิง แต่ดูท่าทางแล้ว เหมือนจะมีอะไรเข้าใจผิดอยู่ในนั้น
สีหน้าของพ่อบ้านกาวเคร่งขรึมลงทันที เพ่งมองหนานหว่านเยียนด้วยความเย็นชา เหมือนจะไม่พอใจที่นางหักหน้า
และในที่สุดกู้โม่เฟิงก็นึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นหยกห้อยเอวชิ้นนี้ที่ไหน นี่เป็นของที่หนานชิงชิงพกติดตัวไว้ตลอดจริงๆ
เขามองไปทางหยุนอี่ว์โหรว สายตาเย็นยะเยือกถึงที่สุด ถามคาดคั้นว่า: “หยกห้อยเอวนี้ เป็นสิ่งที่พระชายาของข้ามีในครอบครองก่อนหน้านี้จริง ข้ามักจะเห็นนางพกติดตัวอยู่เสมอ ทำไมเจ้าถึงมีได้?”
เวลานี้สายตาแห่งความประหลาดใจมากมายรวมอยู่บนตัวของหยุนอี่ว์โหรว ล้วนกำลังรอคำตอบจากนาง
นางถอยไปครึ่งก้าวด้วยความตื่นเต้นอย่างอดไม่ได้ มือที่ชูหยกซื่อหลินก็ไม่มั่นคงเล็กน้อยแล้ว
ข้อมูลเหล่านี้ถาโถมเข้ามาที่นางอย่างรวดเร็วและรุนแรงเกินไป นางไม่มีโอกาสได้ตอบสนองโดยสิ้นเชิง ทั้งยังไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายที่มาของสิ่งของชิ้นนี้ได้ในชั่วขณะจริงๆ “ข้า ข้าสามารถอธิบายได้……..”
แต่หนานหว่านเยียนกลับไม่เปิดโอกาสให้หยุนอี่ว์โหรวได้หายใจ ดวงตาเย็นชาดั่งมีดเฉือนหยุนอี่ว์โหรว น้ำเสียงเคร่งขรึมเย็นชาและมีพลังเป็นที่สุด
“เจ้าจะอธิบายอะไร?”
“อธิบายว่าเจ้าขโมยของของคนอื่น หรือ อธิบายว่าเจ้าเข้ามาแทนที่ของคนอื่น พยายามฝืนกฎสวรรค์เปลี่ยนชะตากรรมเช่นนั้นหรือ? !”
