ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ – บทที่ 831 พี่ชายถือหาง



ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 831

“อย่างนี้ดีมาก ดีมาก” ไท่หวงไท่โฮ่ว (ไทเฮา) พลันถอนหายใจอย่างโล่งอก ในตาดวงตาฉาบด้วยประกายแห่งความหวัง

หากว่าแควนต้าเซี่ยและแคว้นซีเหย่สามารถบรรลุความร่วมมือกันแล้ว เช่นนั้นเยี่ยนเอ๋อร์และโม่หานก็จะไม่เกิดความขัดแย้ง ตรงกันข้าม หากว่าทั้งสองคนร่วมมือกัน ไม่แน่ว่าอาจสามารถสร้างสันติภาพและความเจริญรุ่งเรืองร่วมกันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนได้!

ลู่ยวนหลีขมวดคิ้วมองไปที่ไท่หวงไท่โอ่วโดยไม่อดทนเล็กน้อย

ชาวซีเหย่ ล้วนชอบขัดจังหวะเช่นนี้หรือ?

เขากล่าวต่ออย่างเย็นชาว่า “เกรงว่าไท่หวงไท่โฮ่วจะเข้าใจผิดแล้ว ข้ายังพูดไม่จบ ”

น้ำเย็นสาดเข้าที่หัวใจของไท่หวงไท่โฮ่ว พระนางขมวดคิ้วอย่างระแวดระวัง “เช่นนั้นหวยซื่ออ๋องต้องการอะไรกันแน่?”

ในดวงตาลู่ยวนหลีทอประกายดุร้าย “แม้ว่าต้าเซี่ยของพวกข้าจะชอบความสงบ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้ผู้อื่นมากดขี่รังแกกันได้ วันนี้ทูตโม่หวิ่นหมิงของข้าตายในราชวงศ์ซีเหย่ของพวหท่าน เรื่องนี้ข้าจะสืบสาวให้ถึงที่สุด เพียงแต่ว่าตอนนี้หว่านเยียนยังไม่ได้สติ ข้าไม่มีอารมณ์จะมาโต้เถียงกับพวกท่าน”

“แต่ว่าจากเหตุการณ์ครั้งนี้ การที่ทั้งสองแคว้นจะหารือเรื่องความร่วมมือกันอีก นั่นไม่มีทางเป็นไปได้เลย ไท่หวงไท่โฮ่วควรจะเข้าใจว่าข้าหมายความว่าอย่างไรใช่ไหม?”

สิ้นเสียง เหล่าข้าราชบรพารแคว้นซีเหย่ก็ล้วนมีสีหน้านตึงเครียดขึ้นมา ลู่ยวนหลีพูดถูก ถ้าหากต้าเซี่ยสืบสาวเรื่องราวในครั้งนี้ขึ้นมาจริงๆ พวกเขาแคว้นซีเหย่จะเป็นฝ่ายผิดอย่างไม่มีเหตุผล

ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรงก่อตัวขึ้นในใจของไท่หวงไท่โฮ่ว แต่พระนางก็สงบสติอารมณ์ไว้ “ข้าเข้าใจ”

นางเกือบลืมเรื่องนี้ไป โม่หวิ่นหมิงตายแล้ว ทั้งยังตายในแคว้นซีเหย่ เขาถูกสังหารโดยนักฆ่าที่ไม่ทราบนาม

ไม่ว่าใครจะเป็นผู้สังหาร โทษฐานนี้ ซีเหย่ก็ต้องรับผิดชอบ

ความสัมพันธ์ทางการทูตของสองแคว้น ไม่สามารถย้ายผู้ส่งสาร นี่เป็นกฎเกณฑ์แต่ไหนแต่ไรมา ดังนั้นก่อนหน้าที่ราชทูตแห่งต้าเซี่ยจะกำเริบเสิบสานเกินไป พวกเขาก็ไม่ได้มีเจตนาจะสังหาร ไหนจะต้าเซี่ยเป็นแคว้นบ้านเกิดของไท่เฟยอีกด้วย ก็ยิ่งควรได้รับการไว้หน้าบ้าง กลับคิดไม่ถึงว่า จะเกิดเรื่องราวที่ทุกอย่างไปสู่จุดที่เลวร้ายที่สุด…

ทันใดนั้นไท่หวงไท่โฮ่วก็ดูเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ นางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “เช่นนั้นพวกท่านจะพาเยียนเอ๋อร์ไปด้วยหรือไม่?”

“น้องหญิง ข้าย่อมต้องพานางไป” ลู่ยวนหลีมองไท่หวงไท่โฮ่วด้วยสายตาว่ามันย่อมต้องเป็นเช่นนั้น

“แต่ไม่ใช่แค่น้องหญิงเท่านั้น ทุกคน ข้าจะพา—“

ทุกคน ?!

ทุกคนตื่นตระหนก มองไปที่ลู่ยวนหลีด้วยความสับสนระคนไม่เข้าใจ

ไท่หวงไท่โฮ่วถึงกับเสียกิริยาการวางตัวที่เหมาะสม เอ่ยถามด้วยความโกรธว่า “หวยซื่ออ๋องหมายความว่าอย่างไร? ในวังซีเหย่นอกจากเยียนเอ๋อร์แล้ว ยังมีใครอีกที่เป็นคนต้าเซี่ยของพวกท่านอีกหรือ?”

อันที่จริง แล้วนางเดาได้คร่าวๆ แล้วว่าลู่หยวนหลีจะพูดอะไรต่อไป แต่ในใจของนางยังคงมีความโชคดีอยู่เล็กน้อย หวังว่าความต้องการของลู่ยวนหลี จะไม่เกินไปนัก

ลู่ยวนหลีเห็นท่าทางไม่พอใจของไท่หวงไท่โฮ่ว ความหนาวเย็นก็พวยพุ่งออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เขากลับพูดออกมาอย่างหนักแน่นว่า “เลือดเนื้อของน้องสาวฮ่องเต้ ย่อมเป็นลือดเนื้อของต้าเซี่ยของพวกข้า องค์หญิงน้องทั้งสอง ข้าย่อมต้องนำไปด้วย ”

“กาวม่านหย่วนเป็นขุนนางมีความผิดของต้าเซี่ย หยุนอี่ว์โหรวยิ่งเป็นผู้ที่กดขี่และประทุษร้ายน้องสาวของข้ามานานหลายปี ไม่มีผู้ที่จะรังแกน้องสาวของข้าได้ ครั้งนี้ทั้งสองต้องกลับต้าเซี่ยกับข้าเพื่อไปรับโทษ!”

ต้าเซี่ยเป็นแคว้นที่ถือหางกันมากที่สุด เข้าต้องการนำน้องสาวทั้งหมดไปด้วย ผู้ที่กดขี่ข่มเหงน้อง จะปล่อยให้เสวยสุขอยู่ในซีเหย่ได้อย่างไร?

หากไม่ทำให้หยุนอี่ว์โหรวและพ่อบ้านกาวตายทั้งเป็น ก็เป็นการขอโทษสำหรับน้องสาวที่ได้รับความทุกข์ทรมาน!

หวยซื่ออ๋องไม่เพียงต้องการเอาฮองเฮากลับไป ยังต้องการพาองค์หญิงน้อยทั้งสองกับหยุนอี่ว์โหรวและพ่อบ้านกาวกลับไปด้วย?

หลิวช่างชูและคนอื่นๆล้วนแสดงท่าทีโง่งม มองไปที่ไท่หวงไท่โฮ่วทันที

เห็นแต่ไท่หวงไท่โฮ่วใบหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ “ไม่มีทางเด็ดขาด!”

“หวยซื่ออ๋อง เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าเป็นองค์ชายรองของต้าเซี่ย เลยอดทนและยอมอ่อนข้อให้ท่านมากพอแล้ว ไม่คิดว่าท่าจะโลภไม่รู้จักพอเช่นนี้”

“ถ้าท่านต้องการพาเยียนเอ๋อร์กลับไป ข้าก็ไม่ขัดข้อง ท้ายที่สุดแล้วนางก็เป็นจวิ้นจู่แห่งต้าเซี่ย นางควรกลับไปที่ต้าเซี่ยเพื่อสืบทอดราชบัลลังก์ แต่เจ้าต้องการองค์หญิงน้อยทั้งสองไป ไหนยังต้องการจะเอาหยุนอี่ว์โหรวไป นี่ไม่ใช่เป็นการตัดขาดสายเลือดราชวงศ์ซีเหย่ทั้งหมดหรือ?”

“ท่านทำเช่นนี้ เพื่อผลักแคว้นซีเหย่ของพวกข้าไปสู่สถาณการณ์ที่สิ้นหวัง ท่านมีเจตนาอะไรกันแน่? !”

นางคาดว่าคำพูดของลู่ยวนหลีมีส่วนเกี่ยวข้องกับเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสอง แต่คิดไม่ถึงว่า เหลนสาวทั้งสองก็ถึงว่าสมเหตุสมผล มากไปกว่านั้นกระทั่งลูกในท้องของหยุนอี่ว์โหรว ก็ล้วนไม่เหลือทิ้งไว้ให้พวกเขา

เรื่องราวเช่นนี้ นางไม่ยอมให้เกิดขึ้นเด็ดขาด อีกทั้งเขายังดุร้ายเช่นนี้ นางกลัวว่าหยุนอี่ว์โหรวจะตายด้วยน้ำมือของเขา มันไม่สำคัญว่าหยุนอี่ว์โหรวจะตายหรือไม่ แต่นางกำลังตั้งครรภ์สายเลือของโม่หาน จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กนั่นไม่ได้!

เมื่อเหล่าไทไท่โกรธ ทุกคนต่างกลั้นหายใจและไม่กล้าพูดอะไรอีก

ใครๆ ล้วนทราบว่าไท่หวงไท่โฮ่วให้ความสำคัญกับรัชทายาทมาก วันนี้ข้อเรียกของหวยซื่ออ๋องนั้นเห็นได้ชัดว่ามันลำบากคนเกินไป

แต่สีหน้าของลู่ยวนหลีไม่ได้ผ่อยคลายลงเลยซักนิด ขากรรไกรล่างที่คมราวกับมีดเชิดขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาสีทองส่องประกายเมื่อต้องแสงแดด แสดงลักษณะอันน่าเกรงขามอย่างท่วมท้น

“ท่านไม่ยินยอม เช่นนั้นก็ต้องเริ่มสงคราม—“