เขารู้สึกขมขื่นขณะเดินไปทางวังเพื่อตามหาสวี้เซิงซื่อจื่อ
น่าวน่าวเลียถังหูหลู พลางมองไปยังองครักษ์อีกครั้ง “พวกท่านเลือกคนต่อไป ข้าจะเป็นคนพาคุณชายโม่เหยียนไปเลือกสนามแข่งขันเอง”
“พวกที่เพิ่งเลื่อนขั้นก็มากับข้าด้วย!”
เหล่าองครักษ์ตอบรับด้วยความเคารพอย่างสูง
น่าวน่าวดึงเสื้อคลุมของโม่เหยียน เดินเคียงข้างเขา โม่เหยียนสูงเกินไป รู้สึกว่ายังสูงกว่าแม่ของเขามากนัก มันดีมากทีเดียว
ลุงใหญ่บอกว่าพ่อต้องปกป้องแม่ เมื่อฟ้าถล่มต้องโดนพ่อก่อน ดังนั้นพ่อจึงต้องสูงหน่อย อืม ความฝันกลางวันของน่าวน่าวกัดถังหูหลู พึงพอใจในตัวโม่เหยียนมากยิ่งขึ้น
แต่เขากลับไม่ทันสังเกต โม่เหยียนชำเลืองมองเหล่า “สนมชาย” ข้างหลังที่ใกล้เข้ามา ดวงตาหงส์ของเขาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต
เจ้าตัวเล็กเลือกผู้ชายให้แม่ของเขากี่คนกันแน่…
ระหว่างทางเข้าไปในวังหลังจากออกจากเวที มีธรณีประตูเล็กๆ แม้ว่าน่าวน่าวจะเดินช้าลงแล้ว แต่ชุดคลุมก็ยาวเกินไป จนเกือบสะดุดล้มหน้าธรณีประตู
“โอ๊ย!” น่าวน่าวอุทานเสียงใสปนขุ่นเคือง ในขณะที่เขากำลังจะกระโจนลงพื้น มือที่ใหญ่หนาและมีกำลังมากก็คว้าคอเสื้อของเขาไว้ แล้วยกเขาขึ้นในอากาศ
“บิน บินขึ้นมาแล้ว!” ดวงตาทั้งสองของน่าวน่าวเป็นประกาย เมื่อเขามองกลับไปที่โม่เหยียน ตนเองก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างแน่นหนา
ก่อนหน้านี้มีเพียงแม่ ท่านลุงไม่กี่คน และท่านยายเท่านั้นที่กล้าอุ้มเขาแบบนี้ วันนี้เขาถูกคนแปลกหน้าอุ้ม รู้สึกมหัศจรรย์ เป็นความใกล้ชิดที่ไม่เหมือนใคร
โม่เหยียนมองเสื้อคลุมที่กว้างใหญ่ของน่าวน่าว แล้วอุ้มเดินไป “ทำไมซื่อจือถึงใส่เสื้อผ้าไม่พอดีตัว? แบบนี้จะทำให้ล้มบาดเจ็บได้ง่าย”
น่าวน่าวเกาศีรษะอย่างเก้อเขิน แต่ดวงตากลับส่องประกายไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของโม่เหยียน
“หากข้าสวมใส่พอดีตัวเกินไป คนเหล่านั้นจะจำได้ว่าข้าคือใคร! ไม่เป็นผลดี!”
พูดจบเขาก็เอนหลังพิงแขนของโม่เหยียนด้วยความคุ้นเคยอย่างมาก ท่อนแขนคู่หนึ่งขาวละเอียดอ่อนราวกับรากบัวโอบรอบคอของโม่เหยียน ดูสนิทสนมมาก
“คุณชาย ข้าคิดว่าท่านดีมาก ข้าชอบท่าน”
คุณชายตัวสูงมาก เวลาอุ้มเขานั้นช่างอบอุ่น ให้ความรู้สึกเชื่อมั่น นี่ก็คือพ่อที่บรรดาพี่สาวพูดถึงไม่ใช่หรือ!
เมื่อเห็นดังนั้น กลุ่มสนมชายรอการคัดเลือกที่ตามโม่เหยียนอยู่ด้านหลังก็แสดงแววตาอิจฉาริษยาออกมา
พวกเขาผ่านการทดสอบแล้ว ทำไมไม่เห็นซื่อจือให้ความใกล้ชิดกับพวกเขาแบบนี้เลย?!
โม่เหยียนก้มหน้าลงมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของเขา เจ้าตุ๊กตาน้อยพูดก็ยังพูดไม่ชัดเลย หัวใจอ่อนปวกเปียกไปหมด แต่นัยน์ตาค่อนข้างซับซ้อน
“ข้าน้อยก็ชอบซื่อจือมาก ชอบมากเป็นพิเศษ แต่ข้าน้อยมีคำถามข้อหนึ่ง ซื่อจือได้โปรดไขข้อกังขา”
แววตาของน่าวน่าวสุกใสเป็นประกาย รีบพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “ท่านว่ามาเลย สิ่งใดที่ท่านอยากรู้ ข้าสามารถบอกท่านได้ทุกอย่าง!”
“เหตุใดซื่อจือถึงต้องเลือกสามีมากมายให้กับองค์หญิงหมิงหวง คนเดียวไม่พอหรือ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ น่าวน่าวก็ขมวดคิ้วมองไปที่โม่เหยียนอย่างจริงจังทันที “คนเดียวหรือ?”
เขาโบกมือน้อยจ้ำม่ำ แล้วส่ายหน้าซ้ำๆ
“ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่พอแน่นอน!”
“เมื่อก่อนท่านแม่ก็มีสามีคนเดียวไม่ใช่หรือ แล้วผลลัพธ์คือ? ท่านแม่อยู่ต่างแคว้นแดนไกล ถูกผู้อื่นรังแก สามีของนางก็ไม่สนใจ! เอาเป็นว่าพ่อคนก่อนไม่ดี พวกข้าเลยไม่ต้องการ”
“ถ้าข้าจะหา ก็ต้องหาพ่อที่สวรรค์ส่งลงมาให้ท่านแม่ คนเดียวไม่พอ ต้องมีพ่อหลายๆ คน ถึงจะทำให้ท่านแม่อุ่นใจได้!”
“ข้าต้องการพ่อ ยิ่งไปกว่านั้นคือต้องการให้ท่านแม่มีความสุข!”
พูดจบ เขาเห็นสีหน้าของโม่เหยียนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ยังคิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป จึงรีบตบไหล่ของโม่เหยียน “คุณชายอย่ากังวล ท่านดีมาก ข้าชอบท่านมาก ท่านต้องสามารถเอาชนะพวกเขามาเป็นพ่อของข้าได้แน่นอน!”
โม่เหยียนฟังคำพูดประชดประชันสมัยราชวงศ์หมิงเกี่ยวกับ “อดีตสามี” ของหนานหว่านเยียน มองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงทางสายตาของเขามากนัก แต่ริมฝีปากบางกลับอดเม้มเป็นเส้นตรงไม่ได้ กำหมัดแน่นเห็นข้อต่อชัดเจน
น่าวน่าวไม่ทันสังเกต เอาแต่พูดต่อไป “เฮ้อ ท่านอย่ากังวลมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือผู้ชาย แน่นอนว่าต้องมีคุณงามความดีถึงจะดี!”
“ถ้าต่อไปท่านแต่งงานกับแม่ของข้า ก็ต้องใจกว้างกว่านี้หน่อย ไม่แก่งแย่งชิงดีกับพ่อคนอื่น”
สีหน้าของ โม่เหยียนดูเหมือนจะขรึมลงอีกครั้ง เขาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง มองน่าวน่าวอย่างจริงจัง
“ซื่อจือคิดเช่นนี้ แต่มารดาของท่านก็คิดเช่นนี้เหมือนกันหรือ?”
น่าวน่าวชะงักงัน กะพริบตามองโม่เหยียนด้วยความงุนงง
โม่เหยียนอุ้มเขา พลางกระซิบว่า “ท่านเคยคิดไหมว่า แม่ของท่านอาจไม่ต้องการผู้ชายมากมายขนาดนั้น นางแค่อยากมีคู่ครองไปตลอดชีวิต หาคนที่สามารถปกป้องนางและพวกท่านได้”
“รูปร่างหน้าตาเป็นสิ่งสำคัญรองลงมา แต่นิสัยใจคอ อารมณ์ และความรับผิดชอบในฐานะผู้ชายก็สำคัญเช่นกัน หากสิ่งเหล่านี้ไม่เป็นไปตามความต้องการ เหล่าสนมชายที่ถูกเลือกต่อให้ถูกส่งไปยังแม่ของท่าน แม่ของท่านก็จะไม่มีความสุข”
ดวงตาลุ่มลึกของเขาเย็นชาไร้ความอบอุ่น หากมีใครมาเห็นเข้า ต้องกลัวจนสุดหัวใจอย่างแน่นอน
แต่น่าวน่าวนั้นเด็กเกินไปจึงไม่กลัว ในทางตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่าโม่เหยียนดูคุ้นเคยมากขึ้น เช่นเดียวกับที่ในบางครั้ง พี่ชายจะมีท่าทางจริงจังมากขึ้น
เขาเม้มริมฝีปาก ทำหน้า “ข้าไม่สน” ขาอ้วนจ้ำม่ำกวัดแกว่งไปมา
“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านพูด แต่ข้างกายท่านยายของข้า มีผู้ชายหล่อเหลามากมาย ท่านยายมี ท่านแม่ก็ต้องมีเช่นกัน!”
“อีกอย่างท่านยายยังบอกว่า ต้องมีพ่อดีๆ มากมายอยู่เคียงข้าง ท่านแม่จึงจะลืมเรื่องราวในอดีตได้”
แต่ในขณะที่พูดอยู่นั้น ดวงตาสีเข้มของเขาก็แปลกไปในทันที จ้องมองไปที่โม่เหยียนชั่วขณะหนึ่ง
ไม่ใช่ ไม่ใช่ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าคุณชายโม่เหยียนผู้นี้ เข้าใจท่านแม่ดีขนาดนี้?
หรือจะเป็นไปได้ว่า…เขาแอบชอบท่านแม่มานานแล้ว?
อืม นั่นเป็นเรื่องที่ดี
ดวงตาหงส์เรียวยาวของโม่เหยียนกลายเป็นความเจ็บปวดลึกๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่นขึ้น
ทำให้นางลืมอดีตที่ผ่านมา?
นางอยากจะลืมหรือ
ทั้งสองพูดพลาง เข้าไปในห้องโถงใหญ่โดยไม่รู้ตัว
ที่นี่มีสนมชายมากกว่า น่าวน่าวดึงโม่เหยียนไว้ทันที คุณชาย ถึงแล้ว”
โม่เหยียนกวาดสายตาไปรอบๆ มีคนอย่างน้อยร้อยกว่าคน ทุกคนมีรูปร่างหน้าตาและอารมณ์สูงส่งกว่าคนที่อยู่บนเวทีเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป
ในมุมที่เขาไม่เห็น ยังมีชายคนหนึ่งซึ่งมีรูปร่างหน้าตากำยำ ยืนตัวตรงเอามือกอดอก จ้องมองสนมชายจำนวนมากในห้องโถงด้วยสีหน้าจริงจัง
ไม่ไกลนักยังมีเด็กหญิงอายุหกหรือเจ็ดขวบที่มีใบหน้าแข็งทื่อและเย็นชากว่า เมื่อน่าวน่าวเห็นนางก็รู้สึกตื่นเต้น พลางตบหน้าอกที่แข็งแกร่งของโม่เหยียน ต้องการจะลง
โม่เหยียนวางเขาลง พลางจัดเสื้อผ้าและมุมปากของเขา เจ้าตัวน้อยพอใจมากขึ้น ชี้ไปที่กลุ่มสนมชาย ให้เขาเข้าไปอยู่ข้างใน
“คุณชาย ข้าจะบอกท่านว่า ข้ามองท่านในแง่ดีมาก!”
“แต่ว่า การทดสอบของข้านั้นง่ายมาก ด่านพี่ใหญ่ของข้าค่อนข้างยาก! นางเป็นเทพปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ดุร้ายมาก แม้แต่ข้ากับพี่ชายร่วมมือกันก็ยังเอาชนะนางไม่ได้! ถ้าท่านเจอนางล่ะก็…”
น่าวน่าวยังพูดไม่ทันจบ เสียงเด็กสาวเยาว์วัยที่ไม่ค่อยชัดก็ดังขึ้นในทันใด
“ลู่หลงจอมเจ้าเล่ห์! พูดถึงข้าไม่ดีอีกแล้วหรือ?!”
