บทที่ 052 แก้แค้น
ตงหลิงจื่อลั่วหายใจเข้าลึก ๆ และบอกตัวเองว่า อย่าโกรธผู้หญิงอย่างเฟิ่งชิงเฉิน หากเขาเริ่มโต้เถียงกับนางแล้วเขาจะตกหลุมพรางของเธอ
หลังจากสงบลง ตงหลิงจื่อลั่วก็พูดอย่างเคร่งขรึม: “ถ้าข้าถามเจ้า เจ้าไม่ตอบแล้วใครจะตอบหล่ะ?”
เฟิ่งชิงเฉินเหลือบมองลั่วอ๋อง และพูดอย่างไม่พอใจว่า “เมื่อครู่ที่ฝ่าบาทบอกไม่ใช่การถาม ฝ่าบาทบอกว่า เฟิ่งชิงเฉิน ใครให้เจ้าพูดจาเช่นนี้ ดังนั้นไม่มีใครอนุญาตข้า ข้าเลยไม่กล้าพูด”
“อึก…” ถ้าไม่ใช่เพราะลั่วอ๋องกำลังอารมณ์ไม่ดี อวี่เหวินหยวนฮั่วอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
เฟิ่งชิงเฉินคนนี้น่าขันจริงๆ จะมีคนน่าขันเช่นนี้ได้เยี่ยงไร
รอยยิ้มของอวี่เหวินหยวนฮั่ว ทำให้ความโกรธของตงหลิงจื่อลั่วลดลง เมื่อมองไปที่ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉิน เขาแทบอดที่จะหัวเราะไม่ไหว
รอยยิ้มของอวี่เหวินหยวนฮั่ว ทำให้ตงหลิงจื่อลั่วนึกขึ้นได้ว่าที่ตำหนักเฟิ่งชิงเฉินกดไปที่ข้างล่างเขาและขู่เขาอีกด้วย
ในฐานะชายคนหนึ่ง นี่เป็นเรื่องน่าอาย และเมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงภาพฉากนั้น ตงหลิงจื่อลั่วแทบอยากฟันเฟิ่งชิงเฉินด้วยมีดพันเล่ม
ตงหลิงจื่อลั่วจ้องไปที่เฟิ่งชิงเฉิน
เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าช่างหยิ่งยโสนัก วันนี้ข้าจะเหยียบย่ำความเย่อหยิ่งของเจ้าด้วยฝ่าเท้า
“เฟิ่งชิงเฉิน คุกเข่าลง” ตงหลิงจื่อลั่วโจมตีเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่มีการเตือนล่วงหน้า
เพื่อให้เฟิ่งชิงเฉินขายหน้า ตงหลิงจื่อลั่วจะไม่มีวันปล่อยโอกาสที่ดีเช่นนี้
“ฝ่าบาท” เฟิ่งชิงเฉินให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โดยปราศจากความไม่พอใจหรือแม้แต่น้อยบนใบหน้าของนาง
เฟิ่งชิงเฉิน ตัดสินใจยึดมั่นแสวงหาชีวิตในเมืองหลวง นางต้องชินกับกฎของโลกนี้
การคุกเข่าเป็นสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้ ไม่ว่าจะรับได้หรือไม่ได้ก็ต้องคุกเข่าเมื่อเจอคนควรคุกเข่า
ตงหลิงจื่อลั่วรู้สึกเบื่อหน่ายกับเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่สามารถใช้มันทำอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงต้องให้ความสนใจเมื่อ เฟิ่งชิงเฉิน ออกจากเมือง ทำไมเขาถึงออกจากเมือง และทำไมเขาถึงปรากฏตัวที่นี่อย่างยุ่งเหยิง เกิดอะไรขึ้นนอกเมือง
หลังจากถามคำถามมามากมาย ประเด็นหลักของการถามคือเขาต้องการถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉิน
เมื่อได้ยินคำถามของตงหลิงจื่อลั่ว ตงหลิงจิ่วก็หันศีรษะเล็กน้อย และดูเหมือนจะรอคำตอบจากเฟิ่งชิงเฉิน แต่น่าเสียดาย…
เฟิ่งชิงเฉินทำให้ทุกคนผิดหวัง ไม่ว่าตงหลิงจื่อลั่วจะถามอะไร นางก็บอกว่านางไม่รู้ เห็นได้ชัดว่านางกำลังโกหก แต่นางสงบนิ่ง ดวงตาของนางชัดเจน และแสดงถึงความชอบธรรมอย่างยิ่ง
แม้ว่าตงหลิงจื่อลั่วจะจงใจแสดงออกถึงความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ และถึงแม้อวี่เหวินหยวนฮั่ว จะจงใจปล่อยรัศมีแห่งการสังหาร สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินยังคงเหมือนเดิม
ล้อเล่นเหรอ เจ้าเป็นหมอทหารที่ได้รับการฝึกฝนในการต่อต้านการสอบสวน นับประสาอะไรกับการกดดันเจ้าด้วยแรงกดดัน เจ้าไม่กลัวที่จะถูกลงโทษด้วยการสอบปากคำแบบคาดคั้นให้คำสารภาพ แม้ว่าจะพูดเท็จต่อการทดสอบด้วยเครื่องจับเท็จก็ตาม
เขาพยายามบังคับให้นางสารภาพผิดด้วยการทรมานอย่างเหน็ดเหนื่อย แน่นอนว่า นางรู้จักกฎหมายอาญาที่บิดเบือนบ้างแต่นางไม่เคยเห็นกฎหมายเหล่านั้นมาก่อน
เพราะผู้ที่อบรมสั่งสอนพวกเขาสอนว่าเมื่อเผชิญกับการบังคับให้สารภาพผิดด้วยการถูกทรมาน และการทรมานแบบนั้น มีทางเลือก 2 ทาง หนึ่งคือบอกสิ่งที่รู้ และอีกทางคือเลือกฆ่าตัวตาย
จากทั้งสองวิธี ผู้สอนแนะนำให้พวกเขาเลือกอย่างหลัง เพราะในมือของจอมมารนั้นชีวิตน่ากลัวกว่าความตาย
ไม่คิดว่าที่เรียนรู้ในตอนนั้นไม่มีประโยชน์ในยุคปัจจุบัน แต่ถูกใช้ทีละตัวในสมัยโบราณ มันไม่ได้ใช้เพื่อจัดการกับศัตรู แต่เพื่อจัดการกับตงหลิงจื่อลั่วชายผู้ไร้หัวใจ
ตงหลิงจื่อลั่ว ถามมาเป็นเวลานาน และไม่ว่าเขาจะถามอย่างไร เฟิ่งชิงเฉินก็เงียบสงบ
เมื่อเห็นใบหน้าที่สงบของเฟิ่งชิงเฉิน ตงหลิงจื่อลั่วรู้สึกหงุดหงิดและไม่มีที่จะแสดง เขาไม่สามารถถามคำถามได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ถามเขา อวี่เหวินหยวนฮั่วไปตรวจตรา
เมื่อเห็นว่าตงหลิงจื่อลั่วหายไป เฟิ่งชิงเฉินก็กำลังจะลุกขึ้นและจากไป แต่ทันทีที่นางเดิน ทหารก็ก้าวไปข้างหน้า
ปา…หอกยาวล๊อกที่คอของเฟิ่งชิงเฉิน: “ลั่วอ๋องมีคำสั่ง หากปราศจากคำสั่งของลั่วอ๋องแล้วคุณหนูเฟิ่งก็ลุกขึ้นไม่ได้”
กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้า ตงหลิงจื่อลั่วลืมเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินต้องคุกเข่ารอความตาย?
เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้ารับคำและคุกเข่าลงอย่างร่วมมือกัน อย่างไรก็ตามนางปรับท่าทางเพื่อไม่ให้คุกเข่าเป็นเวลานานและทำร้ายร่างกายของนาง
แล้วถ้านางไม่คุกเข่า หอกก็อยู่ที่คอของนาง ไม่ว่าเธอจะเย่อหยิ่งแค่ไหน เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่สามารถหยิ่งได้ ตงหลิงจื่อลั่วเป็นองค์ชาย และมีวิธีจัดการกับนาง
และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้นางไม่กล้าออกจากเมืองหลวง ในเมืองหลวงเฟิ่งชิงเฉินถือได้ว่าเป็น “คนที่มีชื่อเสียง” แต่อย่างใด ตงหลิงจื่อลั่วหรือผู้บงการอยู่เบื้องหลังต้องชั่งน้ำหนักผลที่ตามมาหากเธอต้องการฆ่าเธอ
แต่ภายนอกเมืองหลวง ตงหลิงจื่อลั่วสามารถกำจัดการดำรงอยู่ของเธออย่างไร้ร่องรอย และไม่มีใครรู้
ที่ประตูเมืองที่ผู้คนเดินไปมา เฟิ่งชิงเฉินเพิ่งคุกเข่าใส่เสื้อโค้ตกลางและคนเดินผ่านไปมาเป็นระยะๆ นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ประตูเมือง
ทำให้เสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉิน ยุ่งเหยิงอีกครั้ง และข่าวการกลับมายังเมืองหลวงจากชานเมืองก็เหมือนแมลงวันพัดไปทุกมุมของเมืองจักรพรรดิ
บางคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉิน คุกเข่าอยู่ที่นั่นและมีองครักษ์เฝ้า พวกเขาคิดว่านางทำผิดพลาด ดังนั้นพวกเขาจึงโยนผักเน่าใส่เฟิ่งชิงเฉินอย่างกล้าหาญ
ป๊าบบ… เฟิ่งชิงเฉินตกใจ หลบข้างหนึ่ง อีกข้างถูกทุบเฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ตรงนั้น
คนอื่นๆ เห็นว่าทหารรักษาการณ์ไม่ได้หยุดหรือตำหนิจึงปฏิบัติตาม
ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉิน จะตอบสนอง… ผักเน่า ซาลาเปา* ไข่ ฯลฯ ถูกโยนไปที่เฟิ่งชิงเฉิน ทีละชิ้นๆ
เฟิ่งชิงเฉินจ้องมองไปที่ฝูงชนอย่างว่างเปล่า ไม่หลบหลีกหรือหลบเลี่ยง นางไม่อยากเชื่อเลยว่าวันหนึ่งนางจะต้องเผชิญกับสิ่งนั้นและเผชิญกับการโจมตีที่น่าอับอายเช่นนี้
เฟิ่งชิงเฉินต้องการลุกขึ้น รีบวิ่งไปที่ตงหลิงจื่อลั่ว และถามเขาว่าเขาต้องการทำอะไร และทำอย่างไรเขาจะพอใจกับเฟิ่งชิงเฉิน
แต่ทหารที่อยู่ข้างหลังนางไม่ให้โอกาสเธอ ทันทีที่นางขยับ หอกก็อยู่ที่คอของนาง
หลังจากแน่ใจว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่เคลื่อนไหว ทหารสี่นายที่ปกป้องเฟิ่งชิงเฉิน ก็ถอยกลับด้วยความเข้าใจโดยปริยายเพื่อหลีกเลี่ยงความทุกข์ทรมาน
เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าลงตรงจุด ปล่อยให้ประชาชนโยนขยะเหล่านั้นต่อไป…
เฟิ่งชิงเฉินสามารถหลบได้หนึ่งครั้ง แต่ไม่สามารถหลบได้อีกครั้ง
ปรบมือ ปรบมือ ปรบมือ…
ในไม่ช้า เสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉินก็เหม็นกลิ่นผักเน่าและร่างกายก็ถูกทุบด้วยความเจ็บปวด และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่ใช่ความเจ็บปวดในร่างกาย แต่เป็นความอับอายและความอับอายในหัวใจ
นี่เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเฟิ่งชิงเฉิน และเหยียบย่ำพวกเขาอย่างไร้ความปราณี
เฟิ่งชิงเฉินโกรธมากจนร่างกายของนางสั่นและนางต้องการที่จะหั่นตงหลิงจื่อลั่ว
ความอัปยศในวันนี้ เฟิ่งชิงเฉินจะไม่มีวันลืมชีวิตของนาง
นี่เป็นครั้งแรกที่นางต้องเผชิญกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ หลังจากเติบโตขึ้นมาอย่างยิ่งใหญ่และมีชีวิตอยู่ได้ 2 ชั่วอายุคน หากนางไม่เข้มแข็งพอ นางก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
เฟิ่งชิงเฉินกำหมัดแน่นเพื่อระงับความโกรธที่กำลังจะปะทุ
เมื่อเผชิญหน้ากับการกระทำของคนโง่ เฟิ่งชิงเฉินไม่หลบ แต่หันหลังให้ตรงและปล่อยให้คนเหล่านี้โยนทิ้งไปรอบๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้หลบเลี่ยงแต่มองย้อนกลับไปอย่างจองหอง
ตงหลิงจื่อลั่วสามารถเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของนางได้ แต่นางไม่สามารถทำให้ตนภาคภูมิใจได้
ป้าบ… ไข่โดนหน้าผากของเฟิ่งชิงเฉิน ไข่แดงและไข่ขาวไหลลงมาที่แก้มของเธอ และของเหลวเย็นเฉียบทำให้เฟิ่งชิงเฉินสั่นเทา
เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ร้องไห้หรือไม่พอใจ นางยกมือขวาขึ้นเงียบๆ เช็ดมันเบาๆ และเหลือบมองคนที่ถือไข่มาทางนาง
เด็กหญิงตัวเล็กๆถักเปียเสียบปิ่นปักผม อายุประมาณห้าหรือหกขวบ ดูไร้เดียงสาและน่ารัก
สาวน้อย? ไร้เดียงสาและโง่เขลา ข้าให้อภัย!
เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินมองมาที่หนูน้อย เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็ตกใจและรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังแม่ มองไปทีเฟิ่งชิงเฉินอย่างเขินอาย ในดวงตาที่เปียกของเธอมีความวิตกกังวลและความขี้ขลาด
เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้กำลังถูกผู้ใหญ่ดุ แต่เขาไม่เข้าใจความหมายของการขว้างไข่
เฟิ่งชิงเฉินส่ายหัวและยิ้มเบาๆ ให้กับเด็กหญิงตัวน้อย “อย่ากลัวเลย พี่ยังโอเค”
หลังจากที่เขาพูดจบ นางก็ปัดผมออกและเปิดหน้าผากเพื่อให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มองเห็นได้ชัดเจนว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บ
ไข่ไม่ได้กระทบหน้าผาก แต่กระทบหัวใจ ศักดิ์ศรี…
