เฟิ่งชิงเฉินจะตกลงหรือไม่?
ไม่ได้ถามเฟิ่งชิงเฉิน ไม่มีใครรู้
หวังชีและซูเหวินชิงได้รับอนุญาตจากตงหลิงจื่อลั่ว และมาหาเฟิ่งชิงเฉิน และเกลี้ยกล่อมเฟิ่งชิงเฉินขอโทษตงหลิงจื่อลั่ว แต่ เฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนจะไม่ได้ยิน ดังนั้นนางจึงคุกเข่าอยู่ตรงนั้นและไม่ขยับ
ไม่เห็นด้วย และไม่ปฏิเสธ เพียงแค่คุกเข่าราวกับว่าหมดสติ
สีหน้าของตงหลิงจื่อลั่วและคนอื่นๆดูแย่มากขึ้น อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เขาสัมผัสได้ถึงออร่าน้ำแข็งที่เล็ดลอดออกมาจากเสด็จอาเก้า
เขารู้ดีว่าเสด็จอาเก้าไม่พอใจอย่างมากกับการจัดการในวันนี้ เสด็จอาเก้าไม่เคยเกี่ยวข้องกับการเมืองเลยนับประสาในการต่อสู้ระหว่างองค์ชาย
วันนี้ข้าไปกับตงหลิงจื่อลั่วเพื่อแสดงและสร้างแรงผลักดันให้กับตงหลิงจื่อลั่ว เป็นเพียงความโปรดปรานของฮ่องเต้ แต่ข้าไม่อยากให้องค์ชายเจ็ดรู้ความจริงนี้เลย ไม่คุ้มค่าที่จะแสวงหาเลยฝ่าบาท
แม้ว่าสถานการณ์ผิวเผินจะเป็นอย่างที่ตงหลิงจื่อลั่วคิด แต่อวี่เหวินหยวนฮั่ว ไม่คิดว่าเสด็จอาเก้านั้นจะยอมง่ายๆ
ต้องรู้ว่าฮ่องเต้ปัจจุบันเหยียบศพของพี่ชายตัวเองก่อนที่จะขึ้นครองบัลลังก์
มีองค์ชายสิบองค์ในฮ่องเต้องค์แรกอและมีเจ็ดคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะต่อสู้เพื่อบัลลังก์ แต่พวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจในมือของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน แม้แต่องค์ชายสิบองค์ก็ไม่รอด
ในเวลานั้นเสด็จอาเก้าอายุได้เพียงหนึ่งปี แต่เขารอดชีวิตมาได้
เพื่อให้สามารถอยู่รอดในโลกที่วุ่นวายแม้ว่าเสด็จอเก้าจะเรียบง่าย แต่พลังเบื้องหลังเขาไม่ง่าย คุณต้องรู้ว่าฮ่องเต้ไม่ใช่คนใจดีในตอนนั้น
น่าเสียดายที่ ตงหลิงจื่อลั่ว ไม่สามารถเข้าใจได้ หรือทั้งราชวงศ์ตงหลิง ยกเว้นฮ่องเต้ ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าเสด็จอาเก้าเป็นใคร
ทุกคนในโลกคิดว่าเสด็จอาเก้าเก้ามีทุกอย่างในวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะความโปรดปรานของฮ่องเต้ ฮ่องเต้โปรดปรานน้องชาย ถึงมีเสด็จอาเก้าในวันนี้ แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าความโหดเหี้มของตระกูลรัชทายาท และคนที่โหดเหี้ยวที่สุดคือฮ่องเต้
วันนี้ฮ่องเต้ยังสามารถคิดบัญชีกับองค์รัชทายาทได้ นับประสาอะไรกับเสด็จอาเก้าจะปล่อยได้อย่างไร หากว่าไม่มีหนทาง เสด็จอาเก้าตายไปนานแล้ว
อวี่เหวินหยวนฮั่วถอนหายใจ หลังจากหวังชีและซูเหวินชิงกลับมา
“รายงานต่อลั่วอ๋อง เฟิ่งชิงเฉินได้สลบไปแล้ว และฝ่าบาทได้โปรดเมตตา และปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินรับผิดไปวันอื่น”
“สลบไปแล้ว?” ตงหลิงจื่อลั่วเน้นคำสี่คำนี้ด้วยสีหน้าเย็นชา
พวกเขากำลังพูดเรื่องไร้สาระ เฟิ่งชิงเฉินหมดสติไปหรือเปล่า?
“ฝ่าบาท เฟิ่งชิงเฉินแค่เป็นลม ฝ่าพระบาทสามารถส่งคนไปตรวจสอบได้ และคนรากหญ้าไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระ” หวังฉีเป็นคนชอบธรรมและไม่มีร่องรอยของการโกหก
แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะคุกเข่าอยู่ที่นั่นไม่ว่าพวกเขาจะเรียกอย่างไรก็ไม่ส่งเสียง ก่อนที่ตงหลิงจื่อลั่วจะมา โจวสิงและซูเหวินชิง เรียกนาง และนางก็ไม่ขยับ
หวังฉีมั่นใจว่า แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่หมดสติไปแต่สถานการณ์ในตอนนี้ก็ไม่ดีนัก นางอาจจะขยับตัวไม่ได้นอกจากคุกเข่าตัวตรง
ในกรณีเช่นนี้ ไม่ใช่เป็นลมตายแล้วเหรอ?
ไม่มีใครกำหนดว่าคุณต้องนอนราบกับพื้นถึงจะเป็นลมจริงไหม?
ตรวจสอบ? แน่นอนต้องตรวจสอบ
ตงหลิงจื่อลั่วเหลือบมองที่ยามที่อยู่ข้างหลังเขา ยามเพิ่งก้าวไป แต่จู่ๆ ตงหลิงจิ่วก็ไอเล็กน้อย ยามนั้นหวาดกลัวเกินกว่าจะขยับตัว และเท้าซ้ายของเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศ
“จื่อลั่ว อย่าเสียศักดิ์ศรี” ตงหลิงจิ่วยังคงท้าทาย ออกจากประโยคดังกล่าวโดยไม่มองเฟิ่งชิงเฉิน เขาหันหลังกลับและจากไป
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ อวี่เหวินหยวนฮั่วได้สารภาพกับตงหลิงจื่อลั่วและปฏิบัติตาม
แม้ว่าวันนี้เขาและเสด็จอาเก้าจะไปกับตงหลิงจื่อลั่ว แต่วันนี้เจ้านายที่มีชื่อเสียงคือเสด็จอาเก้ามาด้วย เมื่อเสด็จอาเก้าจากไป แน่นอนว่าเขาต้องตาม
ยิ่งไปกว่านั้นทำไมมาอยู่ที่นี่? เมื่อเห็นว่าลั่วอ๋องเสียหน้า เสด็จอาเก้าไม่ยอมปล่อยเขา
ตงหลิงจื่อลั่วยืนนิ่ง ดวงตาของเขาจ้องไปที่หลังตงหลิงจิ่ว
เสด็จอาเก้าตำหนิเขา?
เสด็จอาเก้าที่เอาแต่ใจอยู่เสมอได้เปิดปากตำหนิเขา ตงหลิงจื่อลั่วไม่สามารถฟื้นจากการโจมตีครั้งนี้มาเป็นเวลานาน
คุณต้องรู้ว่าในสายตาของตงหลิงจิ่ว แม้ว่าอีกสามเมืองจะเดินทัพไปทางเหนือ มันเป็นการค้าที่ชวนให้คิดถึงอดีต และเขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้เช่นกัน
ตงหลิงจื่อลั่วท่าทางตกใจ และซูเหวินชิงมีความสุข และทั้งสองเตือนด้วยเสียงต่ำว่า “ฝ่าบาท เฟิ่งชิงเฉิน นาง … ”
“ไปให้พ้น…” ตงหลิงจื่อหลัวสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไป
ระหว่างทาง เขาครุ่นคิดอย่างรอบคอบ วันนี้เขาไม่ได้ทำอะไรผิด และไม่ได้ทำอะไรมาก เสด็จอาเก้าไม่มีเหตุผลให้โกรธ
เฟิ่งชิงเฉินทำผิดก่อน และมันถูกต้องแล้วที่เขาจะลงโทษเฟิ่งชิงเฉินด้วยความรักและเหตุผล แล้วทำไมเสด็จอาเก้าจึงโกรธ?
เพราะเฟิ่งชิงเฉิน?
ตงหลิงจื่อลั่ว ปฏิเสธโดยไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน มันเป็นไปไม่ได้ นับประสาอะไรกับเสด็จอาเก้าผู้ไม่รู้จักเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าเขาจะรู้จักเสด็จอาเก้า จะไม่ตำหนิเขาเพราะผู้หญิง เสด็จอาเก้าเป็นผู้เลื่องชื่อเรื่องการเกียจผู้หญิงเข้าไส้
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ตงหลิงจื่อลั่วทำได้เพียงสรุปว่าเสด็จอาเก้าไม่พอใจกับพ่อของเขา และบังคับให้เขาออกมาตรวจสอบความปลอดภัยของเมืองหลวง
ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น ตงหลิงจื่อลั่วตัดสินใจที่จะกลับไปสำรองของขวัญที่มีน้ำใจและขอโทษตงหลิงจิ่ว
ทันทีที่ตงหลิงจื่อลั่วจากไป หวังชี ซูเหวินชิง และโจวสิง ก็ไม่ต้องเสียมารยาทอีกต่อไปและทั้งสามก็รีบไปที่ด้านข้างของเฟิ่งชิงเฉิน
ชายทั้งสามเหยียดมือออกพร้อมกัน และมือทั้งสามชนกันครึ่งทางแล้วหดกลับพร้อมกัน
ทั้งสามมองกันไปมาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกำลังจะกอดอีกครั้งเมื่อเฟิ่งชิงเฉินซึ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก็พูดขึ้น
“โจวสิง ขอมือหน่อย”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ค่อยๆ ยกมือขวาขึ้น
นางยังคงมีไข้สูง ร่างกายของนางหมดแรง และไม่รู้สึกตัวเลย นางแค่ไม่อยากสนใจตงหลิงจื่อลั่ว
“โอเค พี่สาว ระวัง” โจวสิงฮานก้าวไปข้างหน้าคุกเข่าเน้นคำว่า “พี่สาว” เพื่อให้ซูเหวินชิงและหวังฉีเข้าใจว่าบุคคลที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดที่จะอุ้มเฟิ่งชิงเฉินคือเขา
หวังชีและซูเหวินชิง ถอยกลับอย่างเชื่อฟังเมื่อพวกเขาเห็นสถานการณ์ และให้โจวสิง ซึ่งเป็น “น้องชาย” ช่วย แทนที่จะปล่อยให้ชายจอมยุ่งมาช่วย
ในสายตาของซูเหวินชิงและหวังชี อีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่ยุ่งเหยิง
เฟิ่งชิงเฉินพิงโจวสิงและพยายามลุกขึ้น แต่เธอไม่ต้องการลุกขึ้นยืน ขาของเธออ่อนแรงและล้มลงอีกครั้ง
“พี่……”
โชคดีที่ โจวสิง ตอบอย่างรวดเร็ว และจับเฟิ่งชิงเฉินไม่เช่นนั้น เฟิ่งชิงเฉินจะต้องทนทุกข์ทรมานอีกครั้ง
เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ปฏิเสธ พิงโจวสิงและพูดพึมพำ แต่ไม่ได้ยินสิ่งที่โจวสิงพูด เพราะทันทีที่เขาสัมผัสเฟิ่งชิงเฉินรู้สึกตกใจกับอุณหภูมิของร่างกายของนาง
“พี่สาว ตัวร้อนมากเลย”
“อืม ไปหาหมอเถอะ”
คราวนี้โจวสิงได้ยินอย่างชัดเจน เช่นเดียวกับซูเหวินชิงและหวังชี
เมื่อได้ยินคำพูดของโจวสิง ทั้งสองก็รีบวิ่งไป
“เร็ว เร็ว พาเฟิ่งชิงเฉินไปที่รถม้า ข้าจะพานางไปหาหมอ เราจะแยกกัน เจอกันที่ตำหนักเฟิ่ง” ซูเหวินชิงไม่สนใจที่จะปกป้องหวังชีในเวลานี้ และสั่งให้หวังฉีและโจวสิง พาเฟิ่งชิงเฉินไปด้วย อุ่มขึ้นรถม้าและเข้าไปในรถเพื่อหาหมอ
“ตกลง” โจวซิงก็ตื่นตระหนกเช่นกัน
เขาไม่เคยเห็นเฟิ่งชิงเฉินดูอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน
แต่……
โจวสิงและหวังชีไม่เคยอุ้มผู้หญิง พวกเขาไม่รู้ว่าจะอุ้มเฟิ่งชิงเฉินอย่างไร
เฟิ่งชิงเฉินมึนงง แต่รู้ดีถึงความยากลำบากของทั้งสองคน แม้ว่าปากจะแห้ง แต่เขาก็ยังอ้าปากออกคำสั่ง
“วางมือซ้ายไว้ใต้สะบัก มือขวาจับที่ข้อพับขา แล้วยกขึ้นอย่างแรง”
เขาอุ้มนางอย่างทะนุถนอมแต่น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินให้ความร่วมมือไม่ได้ โจวสิงได้แค่ทนทุกข์ทรมานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“เข้าใจแล้ว” โจวสิงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีและอุ้มเฟิ่งชิงเฉิน แต่ทันทีที่เขาลุกขึ้น ใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยว
ปรากฏว่าการอุ้มนี้ดึงบาดแผลของเขา
“ให้ผมอุ้มนางเถอะ” หวังชีมองดูมันและต้องการฉกคำเหล่านั้นออกไป แต่โจวสิงไม่ปล่อยเขากอดเฟิ่งชิงเฉิน และเดินไปที่รถม้า
หวังชีไม่สามารถต่อสู้กับโจวสิงได้ ดังนั้นเขาจึงต้องบอกโจวสิงให้วางเฟิ่งชิงเฉินไว้บนรถม้าของตระกูลหวัง ท้ายที่สุดเขาก็วางเฟิ่งชิงเฉินบนรถม้าได้อย่างสำเร็จ
โจวสิงไม่ได้ปฏิเสธ
หลังจากเหวี่ยงไปมาหลายครั้ง ในที่สุดทั้งสามคนก็ขึ้นรถไปโดยไม่ต้องบอกคนขับรถม้า เขายกแส้ตีม้าและรีบมุ่งไปที่ตำหนักเฟิ่ง…
บทที่ 054 เกลียดชัง
บทที่ 56 กล่องยา
