บทที่ 079 อุบัติเหตุ
องค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จิ่นกระโดดข้ามราวบันไดเกือบพร้อมๆกัน แต่การควบคุมการขี่ม้าของพวกเขาไม่ดีเท่าของเฟิ่งชิงเฉินอย่างเห็นได้ชัด
แม้ว่าทั้งสองจะตกจากหลังม้าเพราะเหตุนี้ แต่ก็สะดวกสำหรับคนที่อยู่ข้างหลังซึ่งข้าวรั้วกั้นไป
“ปีนี้มีคนตายข้างหน้าแล้ว” หญิงสาวหลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี
องค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จินอยู่ที่นั่น พวกเขาไม่เคยคิดที่จะได้ที่หนึ่งหรือสอง แต่พวกเขาก็ยังสามารถแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งที่สามได้
เฟิ่งชิงเฉิน?
ตอนนี้วิ่งเร็วแล้วไง
ในการแข่งขันขี่ม้าในเทศกาลดอกท้อ ผู้ที่ได้เป็นคนแรก อาจจะแพ้และพิการ
ดังที่เฟิ่งชิงเฉินกล่าว ในสายตาของสาวๆ นางไม่ใช่ผู้บุกเบิกแต่เป็นผู้พลีชีพ เป็นคนโง่ที่เปิดทางให้พวกเขา
เฟิ่งชิงเฉิน เร่งความเร็วต่อไป แม้ว่าถนนจะราบเรียบ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตามทันเนื่องจากถนนแคบ ดังนั้นไม่ว่าแรงม้าขององค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จิ่นจะยอดเยี่ยมเพียงใด พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าถึงเฟิ่งชิงเฉินได้
แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีความคิดที่จะเป็นผู้นำ
ในเวลานี้ เฟิ่งชิงเฉินถูกแช่อยู่ในบรรยากาศการควบม้าอย่างสมบูรณ์ นางไม่กลัวอุปสรรคที่ไม่รู้จัก แต่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้
นี่คือเกมแห่งชีวิตและความตาย และนางก็เป็นตัวละครในเกมแล้ว ดังนั้นทั้งหมดที่นางทำได้คือพุ่งไปข้างหน้า ทำลายทุกระดับ และตบหน้าองค์หญิงอันผิง
หลังจากวิ่งไปได้ประมาณ 1 กิโลเมตร แม่น้ำสายเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉินมีโป๊ะ 10 แห่งที่ทำด้วยไม้กระดานในแม่น้ำ สะพานโป๊ะไม่กว้างไปกว่าร่างของม้า
เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่านี่เป็นการทดสอบทั้งความขี่ม้าและความกล้าหาญ จากระยะไกล เฟิ่งชิงเฉินเริ่มช้าลงและข้ามสะพาน
สะพานโป๊ะโยกไปมาราวกับรับน้ำหนักคนกับม้าตัวเดียวไม่ได้ ม้าศึกที่นั่งอยู่ก็อึดอัดมาก เดินมากลางสะพาน ตัวที่ลังเลเดินไปข้างหน้าสองก้าว และก้าวถอยหลังเล็กน้อย
เฟิ่งชิงเฉินรีบคว้าบังเหียนและรักษาม้าให้มั่นคงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตกลงไปในแม่น้ำ แต่เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกระตุ้นม้าที่นั่งอีกครั้ง ม้าก็ไม่จากไป
เอ่อ?
หัวของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความมืดมน และนางเอนตัวไปกอดคอม้าและปลอบโยนนางอย่างนุ่มนวล แต่ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉิน จะทำอะไร ม้าก็ไม่ขยับ
ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าตีแส้ เพราะกลัวว่าจะล้มลงพร้อมกับม้าถ้านางพยายามมากเกินไป
หนึ่งคนและม้าหนึ่งตัวถูกสะกัดอยู่ตรงกลางโป๊ะ
องค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จิ่นตามไป และเมื่อพวกเขาเห็นสถานการณ์ของเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขารีบกล่าวว่า “เฟิ่งชิงเฉิน เร็วเข้า รีบขึ้นม้า โป๊ะมีน้ำหนักจำกัด และจะพัง”
ในความเป็นจริง หากปราศจากการเตือนจากซุนยี่จิ่น เฟิ่งชิงเฉินก็รู้ว่านางได้ยินเสียงเชือกขาดบนสะพานโป๊ะ แต่ม้าไม่ยอมไป!
“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ รีบขึ้นม้าของเจ้าเร็ว” องค์หญิงอู่เถากล่าว
ปะ…โป๊ะล้มลง เฟิ่งชิงเฉินตกใจ และม้าที่นางขี้ดูหวาดกลัวเช่นกัน และนางไม่กล้าขยับ
นี่คือการฆ่าคนจริงๆ ม้าตัวนี้จะหลุดจากเชือกได้อย่างไรในเมื่อวิกฤต
เฟิ่งชิงเฉินโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบ และถ้านางไม่ไป นางจะต้องล้มลง
วู้… ถ้าคนที่สอนนางขี่รู้เรื่อง เขาจะบีบคอนางจนตาย
แม้ว่านางจะไม่ตายหากนางล้มลง แต่ก็เป็นคนอื่น แม้ว่านางจะตกเป็นเหยื่อ แต่เจ้าหญิงอันผิงก็สามารถฆ่านางได้ที่นี่
บางครั้งมีเส้นบางๆ กั้นระหว่างอุบัติเหตุกับที่มนุษย์สร้างขึ้น
“เฟิงชิงเฉิน รีบไปกันเถอะ” สะพานโป๊ะกำลังจะพัง
ทั้งซุนยี่จิ่นและองค์หญิงอู่เถาต่างพากันเหงื่อออกเพื่อเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งสองคนเป็นคนฉลาด และพวกเขารู้ดีว่าตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินล้มลง นางจะตาย
“ข้าก็อยากไปด้วย” เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะร้องไห้จริงๆ แต่นางไม่อุทาน อย่างน้อยซุนยี่จิ่นและองค์หญิงอู่เถาที่อยู่ข้างหลัง พวกเขาก็ไม่ได้ยินเสียงร้องของเฟิ่งชิงเฉิน
วุ้ย… เฟิงชิงเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ
ถ้าม้าไม่ไปตอนนี้ก็จะลงจากหลังม้าไม่ได้หลังจากลงจากหลังม้าแล้วสะพานโป๊ะจะพังเร็วขึ้นและสะพานโป๊ะจะขยับไม่ได้เลย
ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินกัดฟัน นางคลายบังเหียน เปิดถุงยาอัจฉริยะ หยิบยากระตุ้นออกมา หลับตาแล้วแทงม้า
“จะเป็นหรือตาย ดูเวลานี้สิ ถ้าข้าไม่ฟื้นคืนชีพ ข้าคงตาย บางทีในความตายครั้งนี้ ข้าสามารถหวนคืนสู่ยุคใหม่ได้”
เฟิ่งชิงเฉินปลอบโยนตัวเอง แต่นางรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แม้ว่านางจะกลับไปสู่ยุคปัจจุบันได้ แต่ร่างกายของนางจะแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยการระเบิด
อย่างไรก็ตาม นางไม่เสียใจแม้นางจะทำอีกครั้ง โดยรู้ว่านางตายแล้ว นางก็ยังจะเลือกเส้นทางเดิม
ม้ากำลังเจ็บปวด เสียงร้อง กีบม้าเหยียบอย่างไม่สบายใจ เชือกของสะพานโป๊ะขาดและหัก และสะพานโป๊ะก็ตกลงมา…
“อะไร……”
ซุนยี่จิ่นและองค์หญิงอู่เถาอดไม่ได้ที่จะอุทาน
เฟิ่งชิงเฉินตายแล้ว!
แต่สิ่งต่างๆ เกินความคาดหมาย เมื่อพวกเขาคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังจะตาย พวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินเหวี่ยงแส้
“ไป……”
ทันใดนั้น ธรรมดามากที่จะเวียนหัว และเมื่อกีบหน้ายกขึ้น นางควบม้า
ปรบมือ ลา ลา…
โป๊ะแตกและล้มลงทั้งหมด แต่ม้าของชิงเฉินทะยานจากด้านล่าง
โอ้พระเจ้า!
ด้วยเสียงตุ้บ… มันตกลงบนฝั่งอย่างมั่นคง
สวย!
ในขณะที่หยุด เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะสรรเสริญในใจ แต่นางก็มีความสุขเร็วเกินไป ม้าตัวนี้ได้รับผลกระทบจากสารกระตุ้น มันเหมือนคนบ้า ควบคุมไม่ได้อย่างสมบูรณ์เหมือนลูกศรจากสตริงที่ทะยานออก…
“พระเจ้า แม้แต่ม้าศึกก็ทำไม่ได้” ดวงตาขององค์หญิงอู่เถาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น นางดึงบังเหียนโดยตรงและมองดูการแสดงอันยอดเยี่ยมของเฟิ่งชิงเฉินอยู่ด้านหลัง
“เฟิ่งชิงเฉินน่าทึ่งมาก ไม่น่าแปลกใจที่หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น นางสามารถมีชีวิตอยู่ได้ดีจนถึงตอนนี้ ไม่น่าแปลกใจที่นางไม่กลัวการนินทา ไม่น่าแปลกใจที่นางจะได้รับการชื่นชมจากลูกชายคนโตของตระกูลหวัง” ซุนยี่จิ่นอิจฉาริษยาแล้วนึกถึงตัวเองอีกครั้ง การแต่งงานที่ดูเศร้าๆ แวบเข้ามาในดวงตาของนาง
นางจะเหมือนเฟิ่งชิงเฉินที่สามารถหลุดพ้นจากโซ่ตรวนไหม?
ไม่ เพราะมีเฟิ่งชิงเฉินเพียงคนเดียว!
“ไปเถอะ ตามไป”
องค์หญิงอู่เถาเหวี่ยงแส้และรีบไปที่โป๊ะก่อน ทันทีที่นางรีบไปที่โป๊ะ นางหยิบปืนใหญ่ออกมาจากอกของนางแล้วโยนมันลงไปใต้ม้า
ม้าตกใจและรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจความไร้เสถียรภาพของสะพานโป๊ะ
กลายเป็น……
ผู้หญิงที่เข้าร่วมการแข่งขันรู้สถานการณ์ของโป๊ะนี้มานานแล้ว และพวกเขาได้ใช้มาตรการรับมือแล้ว
องค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จิ่นรีบข้ามสะพานโป๊ะโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก แต่พวกนางตามไปโดยไม่เห็นเงาของเฟิ่งชิงเฉิน
ทั้งสองช้าลง ค้นหาร่องรอยการจากไปของเฟิ่งชิงเฉินและพบว่า…
“ตายแล้ว เฟิ่งชิงเฉินไปผิดทาง นางอาจเข้าไปในถ้ำ” มีร่องรอยของความขุ่นเคืองบนใบหน้าของซุนยี่จิ่น
องค์หญิงอันผิงโหดร้ายเกินไป
องค์หญิงอู่เถาตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วกระซิบ “บางทีเฟิ่งชิงเฉินอาจกลับไปที่สนามในเมืองหลวงโดยเดินผ่านถ้ำได้”
เพียงแต่นางไม่ค่อยเชื่อ
ถ้ำนั้นถือได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของการแข่งขัน แต่ไม่มีใครเคยเดินไปทางนั้น ทุกคนเบี่ยงและรีบกลับ
ความสูงของถ้ำเท่ากับความสูงของม้าพอดี คนที่ขี่ไปบผ่านแทบไม่ได้ ยิ่งกว่านั้น ถนนเข้าถ้ำอยู่ทางซ้ายมือ
นี่คือกับดับ กับดักสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน พวกนางรู้ดี แต่พวกนางไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงอะไรในอดีต พวกนางจะไม่เสี่ยงที่จะรุกรานองค์หญิงอันผิงและช่วยเฟิ่งชิงเฉิน!
ในสายตาของพวกนาง ดูเหมือนเฟิ่งชิงเฉินจะถึงวาระแห่งความตายแล้ว มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา!
