Chapter 94. ใจทองคํา
แน่นอนว่าหัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้มาดูว่าหานเฟยรังแกชาวบ้านหรือเปล่า เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับหานเฟยจากหวังเจ๋อและเฒ่าเจียงอยู่บ่อยครั้ง ผู้ชายคนนี้มีสีสันมากเกินไป เขาอายุเพียง 12 ปี! ทําไมทําราวกับว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน คุณต้องพาคนเป็นร้อยไปด้วยเมื่อคุณไปไหนมาไหนงั้นหรอ?
หัวหน้าหมู่บ้านเรียกหานเฟยไปด้านข้าง “เจ้าฆ่าหลี่จื๊อจริงหรือ”
“ก็ฆ่าโดยบังเอิญนะครับ”
หัวหน้าหมู่บ้านเงียบไปครู่หนึ่ง “ไปเยี่ยมบ้านฉันหน่อยนะถ้าคุณว่างๆ ฉันคิดว่าจําเป็นต้องทดสอบมรดกทางจิตวิญญาณของคุณอีกครั้ง อาจมีบางอย่างผิดปกติกับการทดสอบครั้งก่อน”
หานเฟยกลอกตา จะเป็นอะไรมั้ยนะ? ตอนนี้ฉันไม่สามารถอัพเกรดมรดกทางจิตวิญญาณของฉันได้ดังนั้นอาจจะไม่มีปัญหาใด ๆ ที่จะทดสอบมันอีกครั้งมั้ง?
หานเฟยแสร้งทําเป็นดีใจ “จริงๆหรอครับ เยี่ยมมากเลย! ฉันยังคิดว่าการทดสอบมรดกทางจิตวิญญาณมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น เมื่อฉันได้รับการทดสอบและฉีดพลังวิญญาณเข้าไปในหินก้อนนั้นมันก็แตก
หัวหน้าหมู่บ้านประหลาดใจ “หืม…ทําไมก่อนหน้านี้คุณไม่บอกฉันแบบนั้นว่ามันแตก..”
หานเฟยเกาหัวของเขา “ฉันไม่รู้ว่ามันไม่ปกติ! ฉันคิดว่าฉันแค่ต้องจับมันเฉยๆ”
หัวหน้าหมู่บ้านอยากรู้อยากเห็น “มากับฉัน ให้ฉันทดสอบคุณอีกครั้ง”
“เดี๋ยวก่อนคุณปูไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน เห็นมั้ยตอนนี้ฉันกําลังฝึกอบรมพนักงานอยู่ พยัคฆ์เพิ่งสลายตัวและปลามังกรเพิ่งโผล่ออกมา มีหลายสิ่งหลายอย่างให้ฉันต้องจัดการ”
ใบหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านเปลี่ยนเป็นสีดํา คุณหมายถึงอะไรมีหลายสิ่งหลายอย่างให้คุณต้องจัดการ คุณเป็นแค่หัวหน้าแก๊ง คุณคิดว่าคุณเป็นหัวหน้าหมู่บ้านงั้นหรือ
หัวหน้าหมู่บ้านพูดอย่างใจเย็น “แล้วมาที่บ้านของฉันให้เร็วที่สุด ฉันจะรอคุณที่บ้าน”
“ ตกลงผมจะหาเวลาไปนะ”
หลังจากเห็นหัวหน้าหมู่บ้านแล้วหานเฟยได้นําสมาชิกมากกว่าหนึ่งร้อยคนไปตรวจสอบร้านค้าในงานแสดงสินค้าทางทิศตะวันออก เขาเลือกร้านค้าที่ใหญ่ที่สุดในงานซึ่งมีขนาดใหญ่ถึงเกือบ 500 ตารางเมตร
“อากัง เราจะเช่าร้านนี้”
หลี่กังถามว่า “อา ลูกพี่ค่าเช่าร้านนี้ค่อนข้างเยอะนะ เราจะเรียกเก็บเงินจํานวนนี้ต่อเดือน”
หานเฟยมองไปที่หลี่กังที่ชูนิ้วเดียวถามว่า “ ไข่มุกคุณภาพดีหนึ่งร้อยเมด”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “อย่าเวอร์น่า! ฉันคิดว่ามันเรียกเก็บเงินหนึ่งร้อยเสียอีก”
หลี่กังพยักหน้าแต่เขาก็คิดกับตัวเองว่าลูกพี่รู้ใหมหาเงินยากแค่ไหน?! แต่แล้วเขาก็จําได้ว่าเขาสามารถหาไข่มุกคุณภาพปานกลางได้ 10 เม็ดต่อวันจากแผงขายบาร์บีคิวดังนั้นไข่มุกสักร้อยเม็ดดูเหมือนจะไม่เยอะมาก
หานเฟยสัง “เอากระดาษมาให้ฉัน”
ในไม่ช้าหานเฟยก็วาดแผนผังบนกระดาษอย่างรวดเร็วและส่งให้หลี่กัง “ ฉันจะให้เวลาคุณสามวันในการจัดการร้านนี้ ยังไงก็ตามให้หลี่ชิงดูแลแผงขายบาร์บีคิว”
ใบหน้าของหลี่กังเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขาก็คร่ำครวญ “ ลูกพี่ไม่นะ! ฉันทําอะไรผิดหรือเปล่า ลูกพี่ครับแผงขายบาร์บีคิวคือชีวิตของฉัน!”
พั๊วะ
หานเฟยตบหัวเบาๆ “ชีวิตของคุณอยู่ที่นี่! คุณรู้หรือไม่ว่าร้านหม้อไฟแห่งนี้จะทํากําไรได้มากกว่าแผงขายบาร์บีคิวถึงสิบเท่า”
“อา? มันเป็นไปไม่ได้”
หลี่กังถูมือของเขา สิบเท่าเลยหรอ! เป็นเงินเท่าไหร่นะ?! มันเป็นไปไม่ได้เลย!
มีคนตะโกนทันทีว่า “ฉันจะทําถ้าคุณไม่ทํา ลูกพี่เลือกฉัน”
หลี่กังรีบหันกลับมาและดุอย่างหน้าบึงดึง “ไปให้พ้น! ฉันเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งปลามังกรนะ คุณเป็นใคร”
หานเฟยหันไปหาหลี่กาน “หลี่กานคุณจะต้องจับตาดูห้องไพ่และร้านหม้อไฟไว้เผื่อว่าใครจะสร้างปัญหา คุณและอากังจะได้รับ 5% ของกําไร”
” ตกลง! ฉัน ฉันสัญญาฉันจะฉันจะ…”
หานเฟยเอามือกุมหัว “โอเคๆ! หยุดพูดได้แล้วๆ ฉันรู้ว่าคุณจะทํางานให้เสร็จ”
ในตอนเย็น
หานเฟยมาพร้อมกับบาร์บีคิวและเหล้าและเห็นว่าเหล่าเจียงเดินไปรอบ ๆ ถังน้ำส้มสายชู
“คุณปู่ฉันกลับมาแล้ว”
โดยไม่หันกลับมามองเขาเฒ่าเจียงก็อึดอัด “ น้ำส้มสายชูนี้มีกลิ่นที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ ทําให้ฉันเมาหน่อยคืนนี้ ฉันอยากดื่มเหล้า”
หานเฟยเห็นด้วย “ไม่มีปัญหา! ว่าแต่พี่ซินอยู่ไหนหรอ”
“เธอยังไม่กลับมา!”
“งั้นเดี๋ยวฉันทําอาหารให้คุณกินเอง”
ในตอนเย็นเมื่อเจียงปืนกลับมาจากทํางานเธอได้กลิ่นหอมแปลกใหม่ซึ่งน่ารับประทานมาก เธอรู้ว่าหานเฟยกลับมาแล้ว
เมื่อเจียงซินเข้ามาเธอพบว่าอาหารห้าจานวางอยู่บนโต๊ะแล้วและยังมีอีกหนึ่งจานในหม้อ เฒ่าเจียงแอบเอากุ้งเข้าปากเหมือนขโมย
เจียงซินทําอะไรไม่ถูก “คุณปู่ ล้างมือหรือยัง”
“มือของฉันสะอาดนะ ดูสิ”
เฒ่าเจียงคว้าลูกบอลน้ำจากความว่างเปล่าและล้างมือของเขา เมื่อเห็นฉากนี้หานเฟยรู้สึกอิจฉาจริงๆ เคล็ดลับนี้น่าฟังมาก! ฉันต้องหาวิธีที่จะทําให้เฒ่าเจียงสอนฉันให้ได้
นี้เฒ่าเจียงมองไปรอบ ๆ “นี่อาหารของเจ้าพร้อมให้ฉันกินหรือยัง”
หานเฟยถืออะไรบางอย่างมา “โอเคๆๆ”
หานเฟยนําขั้นวางเตาอั้งโล่ก่อนแล้วจึงวางหม้อไว้ “ใครจะยกฝา”
เฒ่าเจียงยกฝาขึ้นโดยตรงโดยไม่ชักช้า
เมื่อฝาถูกยกขึ้นเฒ่าเจียงก็ตกตะลึงในทันที รสชาติมันต้องอร่อยมากแน่ๆ กลิ่นเพียงอย่างเดียวที่น่าดึงดูดมากขนาดนี้แล้ว! มันมีกลิ่นที่แตกต่างจากบาร์บีคิว แต่ไม่เลวร้ายไปกว่าบาร์บีคิวเลย
เจียงซินกลืนน้ำลาย “นี่คือปลาเหรอ”
หานเฟยพูดตัวยรอยยิ้ม “ถูกต้องมันคือหม้อไฟปลาจวดขนาดใหญ่”
“ หม้อไฟ?”
เฒ่าเจียงชี้ไปที่ชั้นวางเตาอั้งโล่ “แค่ใส่หม้อบนเตาอั้งโล่?”
“ใช่! ถูกต้อง! เสิร์ฟพร้อมกับไฟและหม้อ” “ในหม้อไฟนี้ฉันใส่เครื่องปรุงรสผลไม้วิญญาณ 7 ชนิดส่วนผสมของผลไม้จิตวิญญาณ 12 ชนิดและตุ้นเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง
หานเฟยแนะนําอาหารอื่น ๆ ว่า “เป็นเครื่องเคียง มีมันฝรั่งนั่นฝอยต้มยํา”
ชายชราโต้กลับ “นี่คือลูกบอลสีเหลือง”
“เรียกว่ามันฝรั่งฟังจะดูดีกว่าบอลเหลืองมากกว่านะ”
เฒ่าเลี้ยงปิดปากของเขา
“ส่วนนี้คือแตงกวา”
ชายชราเยาะเย้ยเขา “ผลเขียวยาว”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “ฉันรู้ แต่แตงกวาฟังดูดีกว่า! คุณหยุดขัดจังหวะฉันได้ไหม”
เจียงซินดูทั้งสองคน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอ่อนโยน
หานเฟยพูดต่อ “นี่มันกุ้ง คุณพึ่งกินมันไป นี่คือพริกหวานและถั่วลิสงเปรี้ยวหวาน เป็นอาหารที่เข้ากับไวน์ จานนี้น่าทึ่งยิ่งกว่าคือลูกชิ้นกุ้งทอด! ปอกเปลือกกุ้งสดปิดด้วยถั่วบดขั้นหนึ่งแล้วนําไปทอดในน้ำมัน มันดูเป็นสีทองกรอบและมีกลิ่นหอม โอเคเรากินได้แล้ว”
ปากของเฒ่าเจียงและเจียงซินแทบจะน้ำลายไหลขณะที่พวกเขาฟังคําแนะนําของหานเฟยไป
พวกเขาทั้งสามหยิบตะเกียบขึ้นมาทันทีและจิ้มไปที่ปลาจวดตัวใหญ่ในหม้อไฟ ดวงตาของเฒ่าเจียงและเจียงซินสว่างขึ้นทันทีเมื่อพวกเขากัดครั้งแรก
เฒ่าเจียงกล่าวด้วยคําพูดเต็มปากว่า “มันมีกลิ่นหอมของเห็ดเอเวอร์กรีนและความนุ่มนวลของหญ้าหวาน หือ เหมือนกับความหวานของดอกไม้ใบ…”
เจียงลิ้นใส่ลูกชิ้นกุ้งทอดเข้าปาก มันระเบิดในปากของเธอซึ่งทําให้เธออยากบินเลยทีเดียว
คืนนี้เฒ่าเจียงดื่มเหล้าไปครึ่งขวดและกินเกือบหมดจาน
ด้วยอาหารและเครื่องดื่มมากมายหานเฟยกระซิบกับเฒ่าเจียงว่า “คุณปู”
“ฮะ? อะไร?”
“คุณอยู่ในหมู่บ้านน้ำแห่งสวรรค์มานานแล้ว คุณเคยคิดที่จะทําประโยชน์ให้กับชาวบ้านบ้างไหม”
“จะให้ฉันทําอะไรล่ะ? พวกเขามีมือและเท้า ไม่มีใครหยุดพวกเขาจากการตกปลาหรอก!”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น การตกปลาเป็นเพียงการหาเลี้ยงชีพเท่านั้น แต่ด้วยอาหารอร่อยเราสามารถทําอะไรได้มากขึ้น มีความสุขมากขึ้น พักผ่อนมากขึ้น และสนุกสนานมากขึ้น ชาวประมงธรรมดาทํางานตั้งแต่เช้าจรดค่ำและตกปลาทุกวันซึ่งน่าเบื่อจริงๆ! คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ”
“ ฟังดูสมเหตุสมผล แต่จะให้ฉันทําอย่างไรล่ะ”
หานเฟยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณปู่ผลไม้ทางจิตวิญญาณในสวนของเรามีมากเกินไปที่จะกินและส่วนใหญ่จะเน่าเปื่อยในดิน มันจะเสียเปล่า…ทําไมคุณไม่บริจาคให้ชาวบ้านล่ะ? แล้วพวกเขาจะรู้ว่าคุณมีหัวใจเป็นทองคํา!”
เจียงซินรู้สึกไม่ได้ยินอีกต่อไป พระเจ้าทรงทราบดีว่าหานเฟยเรียนรู้คําศัพท์เหล่านี้จากที่ใด เธอเดาผลลัพธ์ได้ ดูเหมือนว่าไร่นี้กําลังจะเปลี่ยนไปรวดเร็ว
เจียงซินส่ายหัว ทําไมคุณถึงปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เข้ามานะคุณปู่? ดูสิผ่านไปเพียงไม่กี่วันไร่ของคุณก็กลายเป็นของเขาแล้วเนี่ย!
