นางสนมแพทย์อัจฉริยะ ตอนที่ 429 กลับเมือง ความลับยังคงเป็นความลับเสมอ
คืนนี้เป็นคืนที่เสด็จอาเก้านอนไม่หลับ ทันทีที่เสด็จอาเก้าเห็นภาพเฟิ่งชิงเฉินนำบางสิ่งออกมาจากอากาศบาง ๆ จากจุดไฟเล็ก ๆ ในมือของเขาปรากฏขึ้นในใจของเขา
ผี? อาจไม่ใช่ เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ และนางได้รับบาดเจ็บและมีเลือดออก เสด็จอาเก้าสงสัยว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นปีศาจจิ้งจอก
ในวัง จักรพรรดิได้รับข่าวความล้มเหลวของภารกิจ เขานั่งอยู่ในการศึกษาจักรวรรดิ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ในห้องผ่าตัด เฟิ่งชิงเฉินไม่แม้แต่จะกระพริบตา และมือของนางก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้น
นางต้องผ่าตัดให้เสร็จก่อนรุ่งสางแล้วรีบกลับ การแข่งขันระหว่างนางกับซูหว่านจะเริ่มขึ้นในสองวัน และรางวัลจากฮองเฮาจะลดลงอย่างแน่นอนหากฮองเฮาพบว่านางออกไปนอกเมือง
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยุ่งแค่ไหน นางก็จะไม่ล้อเลียนกับชีวิตของผู้ป่วย แม้ว่าการเคลื่อนไหวของนางจะเร็ว แต่ก็ยังเป็นระเบียบ ก้าวไปทีละขั้น และพยายามทำให้ดีที่สุดในทุกขั้นตอน
เฟิ่งชิงเฉินเสร็จสิ้นการผ่าตัดตอนรุ่งสาง นางเย็บแผลอย่างสวยงาม เก็บมีดผ่าตัดและคีมลงในถาดปฏิบัติการอย่างเรียบร้อย
หลังจากสูดหายใจเข้า นางก็ขยับแขนและคอที่ปวดเมื่อย ความเจ็บปวดลดน้อยลง เฟิ่งชิงเฉินหยิบขวดน้ำเกลือออกมา ทายาแก้อักเสบให้ซีหลิงเทียนอวี่
โชคดีที่ตอนนี้เป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง อากาศเย็นสบาย บาดแผลไม่เสี่ยงต่อการติดเชื้อและการอักเสบ
หลังจากจัดการเรื่องเล็กๆน้อยๆเสร็จ เฟิ่งชิงเฉินก็ได้เปิดใช้งานกล่องเครื่องมือแพทย์อันชาญฉลาดอีกครั้งเพื่อตรวจร่างกายให้ซีหลิงเทียนอวี่ เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “การผ่าตัดประสบความสำเร็จ”
ขณะที่ซีหลิงเทียนเหล่ยกำลังให้น้ำเกลือ เฟิ่งชิงเฉินเริ่มทำความสะอาดสิ่งต่างๆ เช่น กล้องจุลทรรศน์ หลังจากทำความสะอาด เฟิ่งชิงเฉินก็นำกลับเข้าไปในกล่องเครื่องมือทางการแพทย์อันชาญฉลาดทีละชิ้น และนำยาที่จะให้ซีหลิงเทียนเหล่ยออกมา และติดฉลากไว้เพื่อให้ผู้ดูแลเข้าใจ
ในเวลานี้ บนแผงของกล่องเครื่องมือแพทย์อันชาญฉลาดปรากฏตัวเลขที่แสดงถึงจรรยาบรรณทางการแพทย์
“จรรยาบรรณแพทย์สิบสอง ไม่เลวเลย แม้ว่าข้าจะไม่ได้รับค่าแพทย์ แต่ข้าก็ได้รักษาจรรยาบรรณแพทย์ได้ถึงระดับเจ็ด ซึ่งก็ไม่ใช่การสูญเสียครั้งใหญ่” เฟิ่งชิงเฉินปิดกล่องเครื่องมือแพทย์อันชาญฉลาดด้วยความพึงพอใจ
ก่อนที่น้ำเกลือของซีหลิงเทียนเหล่ยจะหมดอย่างรวดเร็ว เฟิ่งชิงเฉินก็พิงกำแพง พักผ่อนซักหน่อยค่อยเขียนข้อควรระวัง
แสงจากไฟส่องสะท้อนบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้ใบหน้าที่เย็นชาและแข็งของนางอ่อนลงเล็กน้อย และใบหน้าของ เฟิ่งชิงเฉินเหนื่อยและซีด นางดูอ่อนล้ามาก ถ้าเป็นไปได้ อยากช่วยนางบรรเทาความเหนื่อยล้านี้
น่าเสียดาย…เสด็จอาเก้าทุบกระจกด้วยความโกรธ เขาไม่เห็นสภาพความเหนื่อยล้าของเฟิ่งชิงเฉินหลังการผ่าตัด
เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นจากปลายอีกด้านของขอบฟ้า การให้น้ำเกลือสิ้นสุดลง เฟิ่งชิงเฉินตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีก และหลังจากแน่ใจว่าไม่มีปัญหา นางก็เปิดประตูห้องผ่าตัดและผลักเตียงของซีหลิงเทียนอวี่ออกไป
เมื่อผู้คุ้มกันโดยรอบได้ยินเสียง พวกเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าและล้อมเฟิงชิงเฉินไว้ตรงกลาง
เห็นได้ชัดว่ารัศมีความอาฆาตปรากฏขึ้น คนเหล่านี้มุ่งเป้าไปที่เฟิ่งชิงเฉิน หากซีหลิงเทียนอวี่เป็นอะไรไป เฟิ่งชิงเฉินจะไม่อาจมีชีวิตรอดได้
“เฟิงซิ่ว” องครักษ์เสื้อฟ้า และสาวใช้ชุดม่วงทั้งแปดทักทายอย่างสุภาพและเดินไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบร่างกายของซีหลิงเทียนอวี่ หลังจากยืนยันว่าลมหายใจของซีหลิงเทียนอวี่คงที่ พวกเขาก็เก็บรัศมีอาฆาตแล้วหันกลับมาตรวจดูขาซ้ายของซีหลิงเทียนอวี่
“ขาของฝ่าบาททำการผ่าตัดเรียบร้อยไหม?” สาวใช้เสื้อม่วงอุทาน แม้ว่าขาเทียมใหม่ของซีหลิงเทียยนอวี่จะแตกต่างจากผิวหนังของร่างกายมนุษย์ แน่นอนว่ามันดูเหมือนลูกวัว แม้ว่าจะขนาดเดียวกับน่องขวาของซีหลิงเทียนอวี่ แต่อวัยวะเทียมนั้นแข็งเล็กน้อย
“ยัง ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามเดือนในการพักฟื้นและเดินได้ นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น” ขณะนี้ขาของซีหลองเทียนเหล่ยยังไม่สามารถออกแรงได้
หลังจากสามเดือนไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถเป็นเหมือนคนปกติได้ทันที อย่างไรก็ตาม ขาเทียมของซีหลิงเทียนอวี่ ต้องมีกระบวนการปรับตัว นอกจากนี้ซีหลิงเทียนอวี่ไม่ได้เดินเป็นเวลานาน และเขาต้องทำกาบภาพเพื่อให้คุ้นเคยกับขาเทียม เช่นกัน
เมื่อคิดถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ เฟิ่งชิงเฉินก็พบกับปัญหาต่างๆนานา การผ่าตัดปัจจุบันแพทย์ผู้เชี่ยวชาญจะติดตามอาการต่อไป แต่ตอนนี้นางต้องทำทุกอย่าง
“นี่คือยารักษาบาดแผลขององค์ชายรอง ข้าได้เขียนวิธีใช้และปริมาณยาที่ต้องกิน เจ้าต้องปฏิบัติตามข้อกำหนดข้างต้นและดูแลองค์ชายรองอย่างเคร่งครัด” เฟิ่งชิงเฉินเขียนคำสั่งแพทย์เป็นลายลักษณ์อักษร ตลอดจนความรู้ทางการพยาบาลอย่างละเอียดถูกส่งไปยังสาวใช้ชุดม่วง
สาวใช้ชุดม่วงรีบเหลือบมองมาที่นาง และพบว่ามันไม่ยาก ดังนั้นนางจึงพยักหน้า พวกนางรู้ดีว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านางชื่อเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขาไม่อาจกล้าทำสิ่งใดล่วงเกิน
“ในเวลาปกติ ให้ระวังอุณหภูมิร่างกายขององค์ชายรองให้มาก ถ้ามีอาการไข้ให้บอกข้าด้วย ถ้าแผลเป็นสีแดงและบวมก็ควรบอกข้าทันที” พูดจบ เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยและแนะนำต่อ “ทางที่ดีควรให้องค์ชายรองประทับในเมือง ข้าจะไปเยี่ยมทุกสองวัน ถ้าไม่สามารถกลับเมืองได้ ทางที่ดีควรจัดให้มีคนที่เข้าใจในการดูแลสักสองสามคนเพื่อช่วยดูแล”
การฟื้นตัวหลังการผ่าตัดมีความสำคัญ และนางไม่ต้องการให้ขั้นตอนสุดท้ายผิดพลาด
“หมอเฟิ่ง ท่านควรอยู่ที่นี่จนกว่าฝ่าบาทของเราจะฟื้น” ตามคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน สีหน้าของสาวชุดม่วงก็เคร่งขึ้นเรื่อยๆ
ตอนแรกพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะสบายดีหลังจากสวมขาเทียมแล้ว พวกเขาไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรมากมายในอนาคต
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ สาวใช้ชุดม่วงยิ่งกังวลมากขึ้น และมองไปที่ทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างๆ ทหารพยักหน้าเบาๆ ขยับเล็กน้อย และปิดกั้นเส้นทางของเฟิ่งชิงเฉิน
หากนางเป็นหมอธรรมดา นางอาจจะไม่ใส่ใจกับการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของทหารองครักษ์ แต่ผ่านการปฐมพยาบาลในสนามรบ เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าการเคลื่อนไหวเหล่านี้แสดงถึงอะไร
พวกเขาปิดกั้นนาง และนางก็เดินไม่ได้ แม้ว่านางจะต้องการจะเดินออกไปก็ตาม
มีความเหลื่อมล้ำอย่างมากระหว่างความแข็งแกร่งของศัตรู ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงแสร้งทำเป็นนางไม่รู้มาก่อน และถือกล่องปฏิบัติการไว้ในอ้อมแขนของนาง “ข้าขอโทษ ข้าไม่สามารถอยู่ที่นี่เพื่อดูแลฝ่าบาทได้ อีก 2 วัน ข้าจะต้องไปหาตระกูลซูที่ หนานหลิง แน่นอนว่าความร้อนในร่างกาย รอยแดง แผลบวมจะปรากฎขึ้นอย่างแน่นอน กรณีถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ควรแจ้งข้าทันที ข้าจะได้จัดการ รับรองจะไม่กระทบต่อการฟื้นตัวของฝ่าบาท”
เฟิ่งชิงเฉินอ่อนนอกแข็งใน นางไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะกักตัวนางไว้ที่นี่ หากไม่มีการแข่งขันกับซูหว่าน คนเหล่านี้อาจบังคับให้นางอยู่ ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่กล้า
เมื่อได้ยินคำพูดของ เฟิ่งชิงเฉินสีหน้าของสาวใช้ชุดม่วงก็เปลี่ยนไป นี่คือตงหลิง ไม่ใช่ซีหลิง ดังนั้นมันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะพูดอะไร
เฟิ่งชิงเฉินถือกล่องผ่าตัดไว้ในมือทั้งสองข้าง อย่างสบายๆ โดยไม่ประหม่าแม้แต่น้อย ในที่สุดสาวใช้ชุดม่วงก็ยอม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ไม่รั้งหมอเฟิ่ง หวังว่าตอนที่พวกเราต้องการหมอเฟิ่ง หมอเฟิ่งจะมาได้อย่างทันเวลา”
“ไม่ต้องห่วง ข้าเป็นหมอ ข้าต้องรับผิดชอบคนไข้อยู่แล้ว แต่พวกเจ้าก็ควรเลือกเวลา พวกเจ้าก็รู้ว่าช่วงนี้ข้าไม่ค่อยมีเวลา” ถ้านางรู้ล่วงหน้าว่านางจะแข่งขันกับซู่หว่าน นางจะไม่กำหนดการผ่าตัด แต่ก็ไม่สำคัญมากนัก ซีหลิงเทียนอวี่ไม่ขาดแคลนหมอที่มีทักษะและการพยาบาลที่ดี
“ขอบคุณ เฟิงซิ่ว” สาวใช้ชุดม่วงก็ยืดหยุ่นตามควร นางรู้ว่านางจะใช้เฟิ่งชิงเฉินได้ในอนาคต น้ำเสียงและการกระทำของนางก็น่านับถือมากขึ้น แต่น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินไม่เห็นสิ่งผิวเผินเช่นนั้นเลย
“ไม่เป็นไร นี่คือสิ่งที่ข้าควรทำ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ให้คนไปส่งข้อกลับเถอะ ใกล้จะรุ่งสางแล้ว ถ้าข้าไม่กลับเมืองล่ะก็……” ข้าเกรงว่าจะมีอุบัติเหตุ” นี่คือความจริง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตั้งใจจะเป็นภัยคุกคาม
“ได้” สาวใช้ม่วงตอบเต็มปาก และพูดสองสามคำกับองครักษ์ทางด้านซ้ายของนาง ซึ่งลงไปเตรียมการทันที
ความสงสัยแวบเข้ามาในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉิน ทำไมดูเหมือนว่าคนของซีหลิงเทียนอวี่ต่างอยู่ที่นี่ แล้วเสด็จอาเก้าหล่ะ?
ตั้งแต่นางออกมา จนถึงตอนนี้ นางไม่เห็นเงาของเสด็จอาเก้าเลย เฟิ่งชิงเฉินงงมาก และคิดถึงการลอบสังหารเมื่อคืนนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็โล่งใจอีกครั้ง เสด็จอาเก้าคงจะจัดการกับเรื่องนี้ในชั่วข้ามคืน
การซุ่มโจมตีนั้นไม่ง่ายเลย ถ้าเสด็จอาเก้าไม่เก่งศิลปะการต่อสู้ คืนนี้คงเศร้าสลด เพราะนักธนูคนเดียวก็สามารถยิงผึ้งเข้าไปรังแตนได้
ม้าและผู้ติดตามได้รับการจัดอย่างรวดเร็ว เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าให้กับองครักษ์ของซีหลิงเทียนอวี่ และขึ้นหลังม้า แต่ก่อนที่นางจะดึงสายบังเหียนม้า นางถูกหยุดโดยสาวใช้ชุดม่วง “เฟิ่งซิ่วนี่คือของของท่านใช่ไหม?”
เฟิ่งชิงเฉินรีบหยุดการเคลื่อนไหวในมือของนางและมองย้อนกลับไป “แท่งบรรเทาปวด บาดแผลจะเจ็บหลังจากที่องค์ชายรองตื่นขึ้น สิ่งนั้นสามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้ ข้าจะถอดออกในครั้งต่อไป”
เฟิ่งชิงเฉินทิ้งคำตอบอย่างห้าวหาญ และปล่อยองครักษ์และสาวใช้ของซีหลิงเทียนอวี่อยู่ตามลำพัง
นางรีบร้อน นางต้องกลับไปก่อนอาหารเช้า หรือนางต้องหาเหตุผลที่จะอธิบายว่าทำไมนางถึงออกไป
คนที่พาเฟิ่งชิงเฉินกลับไปที่เมืองคือกำลังเสริมที่เสด็จอาเก้าส่งไปเมื่อคืน และนางคุ้นเคยกับพวกเขา ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงผ่อนคลายระหว่างทาง เมื่อเทียบกับซีหลิงเทียนอวี่แล้ว นางเชื่อในเสด็จอาเก้าอย่างแน่นอน อย่างน้อยเสด็จอาเก้าจะไม่ฆ่านาง…
เสด็จอาเก้ายืนอยู่บนยอดเขาทางทิศเหนือ และมองดูเฟิ่งชิงเฉินจากไป ในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา มีความลังปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก เมื่อมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินที่กำลังเดินจากไป เสด็จอาเก้าก็ถอนหายใจเบาๆ
ความลับก็คือความลับ แม้ว่าเขาจะรู้ความลับของเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็ทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ เช่นเดียวกับความลับของเขา เขาไม่สามารถบอกเฟิ่งชิงเฉินได้!
เฟิ่งชิงเฉิน ข้าหวังว่าวันหนึ่ง เราจะสารภาพความจริงต่อกัน และจะไม่มีความลับระหว่างกันและกันอีกต่อไป!
เฟิ่งชิงเฉินออกจากหุบเขา และเสด็จอาเก้าก็ลงมาจากยอดเขา เขากำลังจะจัดการกับการลอบสังหารเมื่อคืนนี้ เขาล่าช้าไปแล้วหนึ่งคืน และเขาไม่อาจเสียเวลาได้อีก
เขาไม่มีเวลาที่จะอยู่กับความลับของเฟิ่งชิงเฉินมากนัก…….
