นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 503 ความปรารถนาของหยุนเซียว ผู้ป่วยที่ยุ่งยาก
เฟิ่งชิงเฉินคิดว่า หยุนเซียวมีจุดประสงค์บางอย่างในการพานางออกจากงานเลี้ยงอาหารค่ำของเจ้าชายหยวนซี แต่นางไม่ต้องการให้ หยุนเซียวไม่พูดถึงคำใด ๆ ระหว่างทางหลังจากแนะนำตัวเองง่ายๆ แล้วส่งนางกลับบ้าน เมื่อเขาลงจากรถม้าเขาก็มอบจี้หยกให้นาง
“เจ้าหนูชิงเฉิน หากพกจี้หยกนี้ติดตัวไปที่ร้านยาทั่วทั้งจิ่วโจว เจ้าหนูจะสามารถหายาได้ทุกชนิด”
คาดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะปฏิเสธ หยุนเซียวจึงกล่าวเสริมว่า “เจ้าหนูชิงเฉินเอาไปเถอะ จี้หยกนี้ไม่แพง หากเจ้าหนูไม่มีจี้หยกนี้เจ้าหนูจะต้องจ่ายราคายาเช่นเดียวกับราคาขายตามท้องตลาด”
สมุนไพรที่ดีนั้นหายาก และนี่ถือได้ว่าเป็นการปลอมตัวของเฟิ่งชิงเฉิน
“ขอบเจ้ามาก หยุนเซียว” เฟิ่งชิงเฉินหยิบจี้ออกมา ของกำนัลดังกล่าวไม่เบาหรือหนัก ดังนั้นมันจึงยากที่จะปฏิเสธ
หยุนเซียวคนนี้วางตัวดีกว่าจิ่นหลิง อาจมาจากภูมิหลังทางธุรกิจ และคุ้นเคยกับการติดต่อกับคนทุกประเภทตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก
หยุนเซียวหยิบพัดออกมาพัดเบาๆ “เจ้าหนูชิงเฉินสุภาพ ค่ำแล้ว หยุนเซี่ยวจะไม่รบกวนเจ้าชิงเฉินให้พักผ่อน”
หยุนเซียวหันหลังกลับไปขึ้นรถม้า ทันทีที่ก้าวขึ้นรถ หยุนเซียวดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง หันไปหาเฟิ่งชิงเฉินและกล่าวว่า “เอาล่ะ เจ้าชิงเฉิน คนไข้ที่เจ้ารักษาในวันนี้มีความสัมพันธ์ดีกับเจ้าชายหยวนซี”
ละทิ้งคำพูดเหล่านี้ หยุนเซียวหันหลังกลับ และเข้าไปในรถม้า ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเข้าใจหรือไม่ก็ตาม
เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่หน้าประตูจนกระทั่งรถม้าของหยุนเซียวหายไป จากนั้นก็หันหลังกลับและเดินไปห้องหนังสือในจวน
ห้องหนังสือของเฟิ่งชิงเฉินเป็นเหมือนเป็นห้องพยาบาลเล็กๆ ทุกมุมของห้องหนังสือเต็มไปด้วยยาและเครื่องมือ
แม้ว่าชุดเครื่องมือทางการแพทย์อันชาญฉลาดจะดี แต่ก็มีบางครั้งก็ไม่สะดวก
ทันทีที่นางมาถึงห้องหนังสือ เฟิ่งชิงเฉินก็สั่งไม่ให้ใครรบกวน นางต้องการทดสอบหยดเลือดของชุยห้าวถิง นางสงสัยว่าอาการป่วยของห้าวถิงไม่ใช่เรื่องง่าย
ก่อนการตรวจสอบ เฟิ่งชิงเฉินดูที่ผลการวินิจฉัยจากชุดเครื่องมือแพทย์อันชาญฉลาด และก็เป็นไปตามคาด ชุดเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะตรวจพบว่าห้าวถิงเป็นโรคเกี่ยวกับเลือด และจำเป็นต้องมีการทดสอบเพิ่มเติม
เฟิ่งชิงเฉินเปิดใช้งานชุดเครื่องมือทางการแพทย์อันชาญฉลาด จากนนั้นนำอุปกรณ์ทดสอบออกมา และเริ่มทดสอบหยดเลือดลงแผ่นทดสอบ การทดสอบเลือดของนางไม่ยากสำหรับนาง
หลังจากการทดสอบและเปรียบเทียบซ้ำแล้วซ้ำเล่า เฟิ่งชิงเฉินต้องบอกตัวเองให้เผชิญกับข้อเท็จจริง
“มะเร็งเม็ดเลือดขาว มันคือมะเร็งเม็ดเลือดขาวจริงๆ… อย่าว่าแต่ 15 วัน อีก 3 อีก 15 วันเลย ข้าไม่มั่นใจว่าจะรักษาหาย”
เฟิ่งชิงเฉินปิดถุงยาอัจฉริยะอย่างหงุดหงิด ถูคอของนางเล็กน้อย และพบว่าข้างนอกนั้นมืด เฟิ่งชิงเฉินก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง และเดินออกไป
เอาล่ะ กินแล้วไปนอนเถอะ นางไม่สนผลทางการแพทย์ การรักษาอาการป่วยของห้าวถิง นางจะทำให้ดีที่สุดที่ ถ้าห้าวถิง เต็มใจ นางก็จะพยายามให้ดีที่สุด . .
หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว นางก็ไปอาบน้ำและพักผ่อน บางทีนางอาจจะเหนื่อยเกินไป หรือนางไม่มีภาระในใจแล้ว เฟิ่งชิงเฉินนอนหลับสบายตลอดคืน ในวันรุ่งขึ้น นางไปรักษาห้าวถิงที่โรงพยาบาล
ห้าวถิงเป็นคนที่ฉลาดและมีน้ำใจ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไร และเขาก็ไม่ได้ถาม เพราะในระหว่างการรักษามีคนสองคนคือหมอหลวงและตงหลิงจื่อลั่วเฝ้าดูอยู่ เฟิ่งชิงเฉินไม่ทำอะไรมาก แต่เหลือยาไว้บ้าง บอกกับห้าวถิงว่า “ข้าเป็นหมอ หากเจ้าเชื่อในข้า ข้าจะรักษาให้ดีที่สุด ขอให้อย่าหมดกำลังใจ”
“อย่าหมดกำลังใจ?” ฮ่าวถิงลังเลอยู่ซักพัก ครอบครัวแตกแยก เขายอมแพ้ในตัวเอง แต่ตอนนี้มีคนบอกเขา อย่าหมดกำลังใจ? สายเกินไป?
ห้าวถิงสูญเสียกำลังใจ!
“ใช่ อย่ายอมแพ้ ตราบใดที่เจ้าไม่ยอมแพ้ ข้าก็จะไม่ยอมแพ้” เฟิ่งชิงเฉินเก็บข้าวของของนาง และพยักหน้าให้ตงหลิงจื่อลั่ว และหมอหลวง เพื่อบอกว่าวันนี้นางทำงานเสร็จแล้ว
ทั้งสามคนจากไป ตงหลิงจื่อลั่วยืนยันว่าจะไปด้วย เฟิ่งชิงเฉินไม่พูดตลอดทาง นางเดินอย่างเงียบๆ
เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ยุ่ง แต่นางไม่สนใจตงหลิงจื่อลั่ว เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกำลังจะขึ้นรถ ตงหลิงจื่อลั่วก็พูดว่า “ชิงเฉินเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม?”
“เพื่อน? เกรงว่าจะไม่ได้” เฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธโดยไม่คิด
“ทำไม?”
“ไม่มีเหตุผล สถานะของท่านสูงเกินกว่าที่ชิงเฉิน หากไม่มีอะไร ชิงเฉินขอตัวก่อน” เฟิ่งชิงเฉินขัดจังหวะอย่างเย็นชาและปีนขึ้นไปบนรถม้าโดยตรง
ตงหลิงจื่อลั่วใจร้อน ยื่นมือออกมาแล้วดึงมือ “ชิงเฉิน เจ้าสามารถเป็นเพื่อนเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงได้ แต่ทำไมเจ้าถึงเป็นเพื่อนกับข้าไม่ได้”
เฟิ่งชิงเฉินปัดมือของตงหลิงจื่อลั่วออก น่าเสียดายที่สลัดไม่ออก “ฝ่าบาท ได้โปรดให้เกียรติข้าด้วย หากฝ่าบาทต้องการถามเกี่ยวกับเรื่องของเสด็จอาเก้า ข้าก็ไม่มีอะไรจะตอบ”
เฟิ่งชิงเฉินจงใจเน้นคำว่า “เพื่อน” และแววตาของเขามีคำเยาะเย้ยถากถาง
“ชิงเฉิน มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด” ตงหลิงจื่อลั่วปฏิเสธ เขาไม่เคยคิดที่จะเข้าหาเฟิ่งชิงเฉินเพื่อถามถึงเสด็จอาเก้า
“ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด ลั่วอ๋อง ข้อเป็นหมอ และต้องใช้มือทำมาหากิน” ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนในราชวงศ์ เฟิ่งชิงเฉินคงใช้มีดจี้เขาไปแล้ว
ตงหลิงจื่อลั่ว ขมวดคิ้ว ปล่อยมือเฟิ่งชิงเฉิน แล้วพูดอย่างเย็นชาและจองหอง “ชิงเฉิน ข้านี้ไม่มีเจตนาทำร้ายเจ้า ข้าเพียงต้องการเริ่มต้นใหม่กับเจ้า”
ตงหลิงจื่อหลัวจริงใจ แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่เชื่อคำพูดใดๆ “ฝ่าบาท ระหว่างเราสองคงไม่มีอะไรที่ต้องเริ่มใหม่ หากฝ่าบาทไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฝ่าบาทก็กลับไปดผุแลองค์หญิงอันผิงเถิด อีกไม่กี่วันนางก็จะแต่งงานแล้ว”
เฟิ่งชิงเฉินเตือนตงหลิงจื่อลั่วว่ามีเพียงความเกลียดชังระหว่างพวกเขา และใกล้วันอภิเษกขององค์หญิงอันผิงแล้ว
แน่นอนว่าสีหน้าตงหลิงจื่อลั่วเปลี่ยนไป และเขาไม่ยืนยันอีกต่อไป
เฟิ่งชิงเฉินขึ้นไปบนรถม้าส่งสัญญาณให้คนขับรถม้า และออกจากประตูทิศเหนือ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้กลับบ้าน แต่เดินไปที่จวนตระกูลซุน
เฟิ่งชิงเฉินต้องการรู้ว่ามีหมอแผนจีนคนไหนบ้างที่สามารถรักษาหรือบรรเทาโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวได้
สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้กับ เฟิ่งชิงเฉินก็คือเมื่อเขามาถึงจวนตระกูลซุน เฟิ่งชิงเฉินเห็นเพียงผู้ดูแลจวน นางก็รู้สึกหดหู่ จวนดูทรุดโทรมมาก
“เกิดอะไรขึ้น?” เฟิ่งชิงเฉินยกกระโปรงขึ้นแล้วรีบเข้าไป นางรู้สึกไม่สบายใจ ความคิดที่น่ากลัวทั้งหมดแวบเข้ามาในหัวของนาง มือและเท้าของนางเย็นชา…
นางได้เห็นทั้งชีวิต แก่ ความเจ็บ ตาย แต่นางกลัวมาก นางกลัวว่าคนที่นางรู้จักและใกล้ชิดกับนางจะตายต่อหน้านาง นางจะไม่มีวันลืมภาพผุ้ป่วยตายบนเตียงผ่าตัด และหัวหน้าศัลยแพทย์ในขณะนั้นคือนาง …
