Chapter 137: เหมืองใต้ทะเล
หานเฟยตบหน้าท้องของซูจินและทําลายมรดกทางวิญญาณของเธอโดยตรง ไม่ใช่เพราะเขา โหดร้าย แต่เป็นเพราะซูจินมีพลังมากจนอาจเป็นอันตรายต่อหมู่บ้านน้ําสวรรค์ในอนาคต
หานเฟยหยิบธนูขึ้นมาและยิงธนูไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ฟางชิงรีบหลบด้วยความตกใจ
อย่างไรก็ตามครั้งนี้เธอประเมินหานเฟยสูงเกินไป ทักษะการยิงของหานเฟยนั้นแย่มากจนเขายิงเธอไม่โดนเลยหลังจากยิงธนูไปมากกว่าหนึ่งโหล
หานเฟยถือธนูยาวและพึมพํา “หลบไปเรื่อยๆนะ ให้ฉันลองอีกครั้ง ไม่ต้องกังวล ฉันคิดว่าฉันจะยิงคุณได้ในไม่ช้า”
ใบหน้าของฟางซิงเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เขาทําให้เราอับอายมาก
ฟางชิงพูดอย่างโกรธๆ “ฉัน..ยอมแพ้”
หานเฟยกล่าวว่า “อย่าพึ่งซี่! คุณถอดใจแล้วหรอ”
ในที่สุดซูจินก็กลับมาจากความเจ็บปวด ใบหน้าของเธอซีดและดวงตาของเธอก็เหมือนแก้ว ในช่วงเวลาที่เธอเริ่มต่อสู้กับหานเฟยเธอรู้สึกว่าเขาน่ากลัวแค่ไหน เธอยังมีความรู้สึกว่าเขาสามารถตัดหัวของเธอออกได้อย่างง่ายดายหากเขาต้องการ
หานเฟยพูดอย่างเฉยเมย “อย่าโกรธฉันเลย มรดกทางวิญญาณของคุณไม่ได้ถูกทําลายอย่างสมบูรณ์ คุณยังสามารถฝึกฝนได้อยู่ แต่คุณจะไม่สามารถเป็นนักตกปลาได้อีกแล้ว”
ผู้ชมตกอยู่ในความเงียบ ผู้คนในหมู่บ้านดวงใจสวรรค์ไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะแพ้ ทุกปีพวกเขาชนะ! วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น? จู่ๆหมู่บ้านน้ําสวรรค์ก็แข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร? ไม่เพียงแต่หานเฟยเท่านั้น แต่ผู้เล่นคนอื่นๆจากหมู่บ้านน้ําสวรรค์ก็แตกต่างจากเมื่อก่อนด้วย!
กรรมการเงียบเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะประกาศว่า “ทีมเด็กของหมู่บ้านน้ําสวรรค์ชนะการแข่งขัน แต่หลังจากการประเมินทั้งหมดแล้วทีมผู้ใหญ่ของหมู่บ้านน้ําสวรรค์ได้อันดับสี่เท่านั้น ดังนั้นคะแนนรวมของพวกเขาจึงเป็นที่สอง”
หานเฟยดูฟางซิงพาซูจินออกไปและตะโกนเรียกผู้ตัดสินว่า “เดี๋ยวก่อน”
ผู้ตัดสินมองเขาและขมวดคิ้ว ”อะไร”
หานเฟยแสยะยิ้ม “ฉันจะท้าทายทีมผู้ใหญ่ได้ไหม”
“อะไรนะ?”
ผู้ชมอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง อะไรกัน? นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่สมาชิกของทีมเด็กได้ท้าทายหนึ่งในทีมผู้ใหญ่
หานเฟยชี้ไปที่ทีมหมู่บ้านจันทร์สวรรค์ “เฟยหยูคุณกล้ารับคําท้าของฉันไหม”
“มั่นใจมากไปแล้ว”
“ฉันโกรธมาก! ฉันอยากจะฆ่าไขมันตัวนี้จริงๆ!”
“ให้ตายเถอะนี่มันเกินไปแล้ว”
“ฆ่าเขาซะ…”
หานเฟยสร้างความโกรธให้กับสาธารณชนอีกครั้งและทีมของหมู่บ้านจันทร์สวรรค์ก็อยู่ในความโกลาหล บางคนในทีมผู้ใหญ่กําลังจะรีบลุกขึ้น แต่หัวหน้าของพวกเขาก็หยุดพวกเขาไว้
จี้เฟยหยูดูตื่นตระหนก “ฉัน…”
“อย่ารับคําท้าของเขา ถ้าคุณชนะก็จะไม่มีใครยกย่องคุณหรอกนะ แต่ถ้าคุณแพ้มันจะสร้างความอับอายขายหน้าให้กับเรามาก เจ้าอ้วนนี่อันตราย เขาแข็งแกร่งแข็งแกร่งมาก”
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้ารับคําท้าของเขาหานเฟยพึมพํา “มีแต่พวกขี้ขลาดกันหมด!”
คนที่ได้ยินเขาพูดล้วนอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ แต่หานเฟยแค่เดินกลับมาที่ทีมอย่างเรียบเฉย
ในทีมไม่มีใครพูดกับหานเฟย
ในที่สุดเซียว่ฉางก็ทําลายความเงียบ “เอ่อหวังไปยูเราจะกลับไปที่เมืองเมื่อไหร่นะ?”
หวังไปยุครุ่นคิดสักพัก “ในอีกไม่กี่วัน! รอจนกว่าเราจะฟื้นตัวเต็มที่ก่อน มิฉะนั้นเราจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เมื่อกลับไปที่เมือง”
เจียงน่านกําลังคุยกับเหอเสี่ยวยู “เหอเสี่ยวยูฉันว่าคุณสวยขึ้นนะช่วงนี้”
เหอเสี่ยวยูมีความสุขมาก “จริงๆหรอ? สวยแค่ไหนล่ะ?”
เจียงน่านพูดอย่างหน้านิ่งว่า “ไม่มีใครสวยไปกว่าคุณในหมู่บ้านของเราแล้ว…”
เฉินซิงถามเจียถง “คุณจะกินหม้อไฟเมื่อเรากลับไปที่หมู่บ้านไหม”
เจียถงพยักหน้า “แน่นอน! เราจะไม่ได้กินมันแล้วเมื่อกลับไปที่เมือง”
หานเฟย: “???”
หานเฟยพูดไม่ออก “ไม่มีใครสนใจฉันเลยเหรอฉันเป็นผู้ชนะนะ ฉันเพิ่งชนะที่หนึ่งนะ!”
เซียว่ฉางเดินผ่านหานเฟย “ไปกันเถอะการแข่งขันจบลงแล้ว กลับไปที่หมู่บ้านกันเถอะ! เราจะได้ไม่ต้องอยู่ในหมู่บ้านจันทร์สวรรค์อีกต่อไป”
เหอเสี่ยวยพยักหน้า “ใช่! ฉันจะกลับบ้านเพื่อเล่นไพ่ปลามังกร ใครจะเล่นบ้าง”
เจียงน่านตอบกลับ “ไปกันเถอะ ฉันเล่นด้วย”
หานเฟย: “???”
พวกเขาออกไปอย่างปลอดภัยเนื่องจากหมู่บ้านหัวใจสวรรค์ไม่กล้าทําอะไรกับพวกเขา พวกเขาแพ้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าไม่มีคนธรรมดาคนไหนเอาชนะหานเฟยได้เลย
หัวหน้าหมู่บ้านจัดงานเลี้ยงในร้านอาหารหม้อไฟปลามังกร ในเวลาเดียวกันเขาแจ้งให้ทั้งหมู่บ้านทราบว่าหมู่บ้านน้ําสวรรค์ได้อันดับที่สองในการแข่งขันชิงทรัพยากรและได้รับของเหลวปลุกวิญญาณ 3,000 ส่วนในปีนี้ เมื่อได้ยินข่าวดีนี้ทุกครอบครัวต่างตกแต่งบ้านด้วยโคมไฟ แสงสี และเล่นไพ่หรือกินบาร์บีคิวกันอย่างสนุกสนาน ธุรกิจของปลามังกรกําลังเฟื่องฟู
ที่โต๊ะอาหารเย็น
ซินไห่ซึ่งเพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ถามหานเฟยว่า “หานเฟยพลังที่แท้จริงของคุณนี่มากแค่ไหนหรอ”
ซินไห่ตกใจมากเมื่อได้ยินว่าหานเฟยชนะคนจากหมู่บ้านหัวใจสวรรค์และได้ที่หนึ่ง
หานเฟยเกาท้อง “ฉันก็เป็นแค่ปรมาจารย์ตกปลาเท่านั้น”
คนอื่นๆไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ปรมาจารย์ตกปลาระดับกลางก็ถือเป็นปรมาจารย์ตกปลาเช่นเดียวกันกับปรมาจารย์ตกปลาระดับสูงสุด แต่ทั้งสองก็ต่างกันเหมือนเมฆและโคลน
หวังไปยูพูดอย่างจริงจัง “หานเฟยคุณควรไปที่เมืองนะ หมู่บ้านอาจมีข้อจํากัดมากมายสําหรับการเติบโตของคุณ”
หานเฟยตอบเพียงว่า “ฉันจะไปที่เมืองเร็วๆนี้”
ในตอนเย็น
หานเฟยนั่งอยู่ที่ประตูบ้านกําลังดื่มเหล้ากับเฒ่าเจียง “คุณปู่ฉันเจ๋งมั้ย ตอนนี้คุณต้องยอ มรับว่าฉันเป็นอัจฉริยะแล้วหรือเปล่า”
เฒ่าเจียงเย้ยหยัน “โฮโฮความสําเร็จเล็กๆน้อยๆ! ก็ยังคุยโม้ขนาดนี้เลยหรอ เจ้าคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? เจ้ายิงธนูไปเรื่อยๆ แต่ยิงไม่โดนเลยนี่”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “มีอะไรที่คุณไม่รู้บ้างไหมเนี่ย”
เฒ่าเจียงหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าเจ้าทําได้ยอดเยี่ยมแล้วหรอ? แต่นายกเทศมนตรีไม่ได้คุยกับเจ้าเลย หมายความว่าเจ้ายังไม่ใช่อัจฉริยะในสายตาของเขาเข้าใจไหม”
“ถ้าอย่างนั้นถ้านายกเทศมนตรีคุยกับฉันฉันจะเป็นอัจฉริยะได้หรอ”
“อีกใช่!”
เฒ่าเจียงกินเหล้าเต็มปาก “เจ้าไม่เข้าใจ เจ้าต้องเก่งมากขึ้นเพื่อเข้าสู่สถาบันที่สี่เจ้าคิดว่าเด็กน้อยเหล่านั้นที่กลับมาจากเมืองนั้นแข็งแกร่งแล้วหรอ? ไม่เลย ความแข็งแกร่งของพวกเขาอยู่ที่จุดด้านล่างของในเมืองเท่านั้น มีอะไรที่น่าภาคภูมิใจในการเอาชนะพวกเขาล่ะ”
หานเฟย: “…”
ในตอนนี้เจียงซินออกมาจากบ้านขยิบตาให้หานเฟยและเดินไปที่สนามฝึกซ้อม
สนามฝึกซ้อม
เจียงซินตรงไปที่ประเด็นทันที “คุณจะไปที่เมืองเร็วแค่ไหน”
หานเฟยคิดชั่วขณะ “หลังจากที่ฉันกลายเป็นปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่! ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายและอาจต้องใช้พลังวิญญาณมาก”
เจียงซินสงสัย “ฮะ คุณมีพลังวิญญาณไม่เพียงพอหรอ”
หานเฟยยิ้มอย่างเชื่องช้า “ใช่.”
เจียงซินขมวดคิ้ว “คุณเคยใช้แถวเก็บเกี่ยววิญญาณหรือเปล่า”
หานเฟยพยักหน้า “ยังไม่เคย แต่ฉันคิดว่ามันช่วยไม่ได้”
เจียงซินหรี่ตาและมองไปที่หานเฟย “เมื่อคุณสร้างความก้าวหน้าความสามารถในการรับพลังจิตวิญญาณของคุณจะเพิ่มขึ้นและคุณจะดูดซับพลังวิญญาณจํานวนมากจากโลกภายนอก คุณจะขาดพลังวิญญาณได้อย่างไร”
หานเฟยลังเลไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
โชคดีที่เจียงซินไม่ได้ถามอีกต่อไป แต่กล่าวว่า “ยังพอมีขุมทรัพย์ในการประมงระดับหนึ่งอยู่ คุณมีทั้งไม่ใช่หรอ? มันขุดหลุมเก่งนะ ไปที่เหมืองสิ ว่ากันว่ามันมีของดีซ่อนตัวอยู่ในเหมืองอยู่นะ ผู้คนจํานวนมากไปที่นั่นเพราะครั้งหนึ่งเคยมีคนพบของดีในเหมืองนะ”
“เหมืองหรอ?”
หานเฟยไม่เคยพิจารณาสถานที่นี้เลย หินเหล่านั้นใช้ทําอะไรได้บ้างนอกจากการเอามาหลอม? ทุกครั้งที่เขาผ่านเหมืองเขามักจะเห็นใครบางคนคอตกออกมาจากที่นั่น เขาก็เลยคิดว่าไม่มีใครได้อะไรดีๆจากในเหมือง
แต่เมื่อได้ยินคําพูดของเจียงซินเขาก็ไม่แน่ใจอีกต่อไป ขุดเหมืองหรอ? เธอหมายความว่าเขาควรเข้าไปในเหมืองและขุดหลุมงั้นเหรอ?
เช้าวันรุ่งขึ้นหานเฟยตรงไปที่ทะเลโดยไม่บอกใครและมุ่งหน้าไปที่เหมืองกันทะเล
หลังจากการแข่งขันชิงทรัพยากรหลายคนไปทะเลในวันนี้ หานเฟยทิ้งเรือประมงและดําดิ่งลงทะเล
หานเฟยเรียกทั้งเก้าหางออกมา “เก้าหางไปกันเถอะ”
แม้ว่าปรมาจารย์ตกปลาจะไม่กลัวที่จะลงทะเล แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เลือกที่จะทํามัน ดังนั้นหานเฟยจึงแทบไม่ได้พบใครเลยระหว่างทาง
ประมาณสองชั่วโมงต่อมาหานเฟยก็ได้มาที่เหมืองก้นทะเล
แน่นอนว่าอาจมีคนน้อยมากที่อื่น แต่ก็ยังมีคนหาของและขุดเหมืองที่นี่
หานเฟยถามว่า “เก้าหางคุณขุดหินได้ไหม”
เก้าหางโบกกรงเล็บขนาดใหญ่ราวกับบอกว่าไม่มีปัญหา
หานเฟยตบเก้าหางเบาๆและพุ่งตรงไปที่ก้นทะเล เขาเลือกสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่และสุ่มเลือกหลุมที่คนอื่นขุดแล้วเข้าไปในนั้น
หานเฟยตบหัวกุ้งเบาๆอีกครั้ง “ขุดด้วยความระมัดระวังโอเคนะ? ระวังอย่าให้ฉันตายล่ะ”
หานเฟยมองไปที่หลุมเก้าหางที่ขุดออกมา แม้ว่าเก้าหางจะขุดสมบัติขึ้นมาเขาก็อาจทําลายสมบัติได้
ทันใดนั้นหานเฟยก็พยายามใช้ความคิด
“เดี๋ยวก่อนนะเจ้าดําสามารถกัดทะลุหินได้หรือเปล่านะ”
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย
