นางสนมแพทย์อัจฉริยะ – บทที่ 754 ฆ่า, หนีกันเถอะ!

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 754 ฆ่า, หนีกันเถอะ!

คัดค้าน?

เขาจะคัดค้านอะไรได้ เฟิ่งชิงเฉินเรียกร้องผลประโยชน์สูงสุดให้เขาแล้ว มีเฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องกังวล

เซวียนเสี่ยวฉี เลิกคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม “เซวียนเส้าฉี ไม่คัดค้าน”

เซวียนเส้าฉีเป็นคนที่เก่งมากเช่นกัน เมื่อรู้ว่าเสด็จอาเก้าเสียเปรียบในการต่อสู้ครั้งนี้ แต่เสด็จอาเก้าจงใจพูดให้เซวียนเส้าฉี

“ในเมื่อหัวหน้าเผ่าเสวียนเซียวไม่คัดค้าน งั้นพวกเราแยกกัน” ตอนนี้เราได้ตกลงที่จะเปิดเผยความร่วมมือแล้ว เสด็จอาเก้าจึงไม่ต้องลังเล ทุกสิ่งกำลังมีการเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ว่าการสูญเสียนั้นจะได้ประโยชน์อะไรกลับมา

หากฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมรับมือ การที่เสวียนเส้าฉีโจมตีอย่างต่อเนื่องก็ไม่เป็นการดี ดังนั้นเขาจึงพูดว่า: “ตกลง ข้าจะพากำลังพล 30,000 นายของเผ่าเสวียนเซียวลงจากภูเขา เพื่อสกัดกั้นและฆ่าพวกเขา หลังจากนั้นก็จะปล่อยให้เสด็จอาเก้าจัดการต่อ”

เซวียนเส้าฉีชี้ให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของเขา และในขณะเดียวกันเขาก็แสดงออกถึงความไว้วางใจ

เผ่าเสวียนเซียวอ้างว่ามีกองกำลังกว่า 100,000 นาย เมื่อมาถึงจุดนี้เหลือเพียง 50,000 นายซึ่งก็ไม่เลว เมื่อคืนมีคนเสียชีวิตและบาดเจ็บมากกว่า 7,000 นาย และอีก 30,000 นาย ดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว..

เซวียนเส้าฉีมอบกองกำลังของเผ่าเสวียนเซียนให้เสด็จอาเก้า เขานำกองกำลังจากเผ่าเสวียนเซียวลงมาจากภูเขา

หัวหน้าเผ่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเสด็จอาเก้าก็เหมือนหญิงงามเปลือยเปล่า

ถ้าลุงเก้าจักรพรรดินำกำลังพล 30,000 นายของเขาและรีบไปโจมตีเผ่าเสวียนเซียว เผ่าเสวียนเซียวก็จะอ่อนกำลังลง

“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่สนใจเผ่าเสวียนเซียว” เสด็จอาเก้าย้ำอีกครั้ง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจเผ่าเสวียนเซียว แต่เขาสนใจเซวียนเส้าฉีมากกว่า เพราะกองกำลังในมือของเซวียนเส้าฉีนั้นธรรมดา และมีเพียงเซวียนเส้าฉีเท่านั้นที่จะรักษาเผ่าเสวียนเซียวไว้ได้ ความร่วมมือหลังจากนี้จะแน่นแฟ้นและไว้วางใจกันมากขึ้น…

ใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต ในมุมมองของเสด็จอาเก้า ตราบใดที่เขาทำได้ ทุกอย่างก็เป็นไปได้

เสด็จอาเก้าได้ระบุตำแหน่งของเขาอีกครั้ง ดังนั้นเซวียนเส้าฉีจึงไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ แต่เขาสงสัยมากว่า ทำไมเสด็จอาเก้าไม่มาที่เผ่าเสวียนเซียว ทำไมเขาถึงต้องทำงานหนักเพื่อเผ่าเสวียนเซียว?

แน่นอนว่า เผ่าเสวียนเซียวรู้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่บอกเขา เขาแค่อยากรู้อยากเห็น

เสด็จอาเก้ารออยู่ที่เผ่าเสวียนเซียว เพื่อเตรียมการสั่งกองกำลัง 30,000 นาย ต่อสู้กับแนวป้องกันของเผ่าเสวียนเซียว ขณะที่เซวียนเส้าฉีกำลังนำกำลังพลของวังลงจากภูเขาจากทางลับ เพื่อเตรียมร่วมมือกับเสด็จอาเก้า

หลังจากเผ่าเสวียนเซียวรู้ถึงสัญญาณการจู่โจม พวกเขาก็สร้างการป้องกัน แม้แต่คนสิบแปดคนในเผ่าเสวียนเซียวที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ออกมาคัดค้าน

การมอบเผ่าเสวียนเซียวให้เสด็จอาเก้านั้นไม่ได้หมายถึงการมอบแกะให้เสือรักษา ถึงเวลานั้นพวกเขาจะได้กลับมาคืนไหม?

เซวียนเส้าฉีไม่ได้พูดอะไรมาก แต่มองไปที่เสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้า มองอย่างเย็นชาและพูดเบา ๆ ว่า: “ข้าขอย้ำ ข้าไม่ได้สนใจในเผ่าเสวียนเซียว เสือไม่สนใจอาหารที่ส่งถึงปากพวกเขา ข้าผู้นี้ชอบล่าสัตว์ หากข้าต้องการเป่าเสวียนเซียว ข้าจะฆ่าอย่างเปิดเผย”

คำพูดของเสด็จอาเก้าเกือบทำให้คนในเผ่าเสวียนเซียวโกรธจนตาย แต่เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่จะมอง

ทันทีที่เสด็จอาเก้าผู้ยิ่งใหญ่คำพูดนี้ออกมา เชื่อหรือไม่ว่าผู้คนในเผ่าเสวียนเซียวไม่ได้คัดค้านใด ๆ และประจำตำแหน่งของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ

เมื่อเห็นว่าลุงเสด็จอาเก้าทำให้สถานการณ์มีเสถียรภาพ หวังจิ่นหลิงก็พาเฟิ่งชิงเฉินออกมา

“อย่ากังวล เราจะชนะการต่อสู้ครั้งนี้” หวังจิ่นหลิงรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะแสดงออกแตกต่างออกไปเมื่ออยู่ในสนามรบ แต่…

การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินสามารถแทรกแซงได้ ฉากแห่งการนองเลือดโหดร้ายเกินไป นอกจากนี้ นี่ไม่ใช่แค่การต่อสู้ แต่ยังเป็นเรื่องของความไว้วางใจระหว่างเสด็จอาเก้าและเซวียนเส้าฉี ถ้าเฟิ่งชิงเฉินแทรกแซง เซวียนเส้าฉีจะไม่ไว้ใจเสด็จอาเก้า

เซวียนเส้าฉีกล้าที่จะมอบเผ่าเสวียนเซียวให้เสด็จอาเก้าเพื่อความปลอดภัย ไม่ใช่เพราะเขาเชื่อในเสด็จอาเก้า แต่เพราะเขาเชื่อในเฟิ่งชิงเฉิน และเขาเชื่อว่าการมีเฟิ่งชิงเฉินอยู่เคียงข้างเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าจะไม่ยึดเผ่ายเสวียนเซียว

เขาพาเฟิ่งชิงเฉินไปก็เพื่อเสด็จอาเก้า ท้ายที่สุดเขาและเสด็จอาเก้าเป็นแค่คนที่ร่วมมือกัน พวกเขายังต้องเกาะติดกัน การทำให้เซวียนเส้าฉีเชื่อใจเสด็จอาเก้านั้นสำคัญ

หลังจากออกมาเฟิ่งชิงเฉินก็ดึงมือเธอออกจากหวังจิ่นหลิงและพูดว่า: “ข้าเชื่อว่าพวกเขาต้องชนะ”

พันธมิตรสามก๊กสูญเสียกองกำลังกว่าครึ่งของ 100,000 นาย ในวันเดียว ขวัญกำลังใจของพวกเขาต้ลดลงอย่างมาก หากพวกเขาเผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้าและเซวียนเส้าฉีพวกเขาจะไม่มีทางไปต่อ

“แน่นอนว่าพวกเขาต้องชนะ ดังนั้นไม่ต้องกังวล และเราไม่มีอะไรที่ต้องกังวล เฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้า และเซวียนเส้าฉีกำลังยุ่งอยู่ หาอะไรสนุก ๆ ทำกันเถอะ” หวังจิ่นหลิง มองไปไม่ไกล ดวงตาของม้าศึกเป็นประกาย และจู่ๆ เขาก็อยากจะดื่มด่ำสักครั้ง

“เจ้าจะทำอะไร?” เป็นเรื่องยากสำหรับเพิ่งชิงเฉินที่เห็นหวังจิ่นหลิงมีชีวิตชีวา และนางอยู่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ นางจึงปล่อยให้หวังจิ่นหลิงตัดสินใจ

หวังจิ่นหลิงชี้ไปข้างหน้า และจับมือของเฟิ่งชิงเฉินก้าวไปข้างหน้า เฟิ่งชิงเฉินไม่ปฏิเสธ

ต่อหน้าคนของเผ่าเสวียนเซียว หวังจิ่นหลิง หันหลังและยื่นมือให้เฟิ่งชิงเฉิน “ชิงเฉิน หนีไปกันเถอะ!”

คำพูดที่เหมือนเรื่องตลกมาจากใจของหวังจิ่นหลิง เขาไม่ได้คิดอย่างอื่น เขาคิดแค่พาเฟิ่งชิงเฉินไปกับเขา

เสด็จอาเก้าคิดผิด เขามองข้ามตัวตนของตระกูลหวัง ตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า เขาจะแสดงตัวตนของเขาอย่างไม่ลังเล และไปที่ๆไม่มีใครหาเจอพร้อมกับเฟิ่งชิงเฉิน

หนี?

เฟิ่งชิงเฉินตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใสของหวังจิ่นหลิง นางยื่นมือออกไป

หวังจิ่นหลิงล้อเล่น นางจึงจริงจัง

“ตกลง ข้าจะให้โอกาสเจ้า พาข้าหนีไป” เฟิ่งชิงเฉินขึ้นหลังม้าและนั่งข้างหน้าหวังจิ่นหลิง

“งั้นข้าจะพาเจ้าไปจริงๆ” หวังจิ่นหลิงกอดเฟิ่งชิงเฉินด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างจับบังเหียน วางขาของเขาไว้ระหว่างท้องม้า และควบม้าไปข้างหน้า เขาบอกเฟิ่งชิงเฉินด้วยเสียงหัวเราะอย่างจริงใจ

สิ่งที่เขาพูดกับเสด็จอาเก้าเป็นความจริง เขาถอยหลังกลับไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมแพ้ เขาตัดสินใจเช่นนี้เพียงเพราะเขาเข้าใจว่ามีเพียงคนสนิทเท่านั้นที่สามารถเข้าใกล้เฟิงชิงเฉินได้โดยไม่มีความละอายใจ เฟิ่งชิงเฉินใช้ความระมัดระวัง

เสด็จอาเก้า ทางที่ดีท่านต้องอธิษฐานให้เฟิ่งชิงเฉินทำเพื่อท่าน ท่านควรอธิษฐานว่า เฟิ่งชิงเฉินมีหัวใจที่แข็งเหมือนเหล็กกล้า มิฉะนั้นวันหนึ่งข้าจะสมหวัง

หวังจิ่นหลิงหันศีรษะ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เสด็จอาเก้า และเขาก็แสดงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ไม่ใช่แค่ท่าน ตงหลิงจิ่วที่สามารถใช้เล่ห์เหลี่ยมร้ายกาจได้ เขาหวังจิ่นหลิงก็เช่นกัน แต่เขาไม่ต้องการใช้กับเฟิ่งชิงเฉิน เขาจะดูสิว่าตงหลิงจิ่ว จะร้อนรนเพียงใด

“ไป…ไป…” หวังจิ่นหลิงเร่งความเร็วขึ้น เพลิดเพลินกับความสุขที่ได้ควบม้าพร้อมกับหญิงงามในอ้อมแขนของเขา

ทักษะการขี่ม้าของหวังจิ่นหลิงนั้นค่อนข้างดี เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าไม่มีอันตรายใด ๆ ดังนั้นนางจึงเพิกเฉย และสนุกกับการควบม้า

ทั้งสองขี่ม้าไปด้วยกัน และหายไปจากสายตาของคนเผ่าเสวียนเซียวอย่างรวดเร็ว เซวียนเส้าฉีรวบรวมคนของเขาและไปหาเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็ได้ยินคนของเขาพูดว่า: “องค์ชายใหญ่และคุณหนูเฟิ่งลงเขาไปแล้ว องค์ชายใหญ่บอกว่าจะพาคุณหนูเพิ่งหนี”

วิธีเส้นทางที่หวังจิ่นหลิงและเฟิ่งชิงเฉินใช้ลงจากภูเขาคือวิธีที่เซวียนเส้าฉีพาพวกเขาขึ้นไปบนภูเขา และพวกเขาไม่พบกองทัพ และเซวียนเส้าฉีได้สั่งว่าเฟิ่งชิงเฉินสามารถทำอะไรก็ได้ ไปที่ใดก็ได้ จึงไม่มีใครหยุดพวกเขา

ดังนั้นเมื่อหวังจิ่นหลิงจากไปพร้อมกับเฟิ่งชิงเฉิน ก็ไม่มีใครหยุดทั้งสอง และไม่ได้รายงานเซวียนเส้าฉี ระหว่างทางลงจากภูเขา หากจะหยุดพวกเขาไว้ก็แค่สั่งการออกไปเพียงเท่านั้น แต่พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำให้หัวหน้าเผ่าไม่พอใจเฟิ่งชิงเฉิน

“หนี?” เซวียนเส้าฉีไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หวังจิ่นหลิงพาเฟิ่งชิงเฉินออกไปในเวลานี้ หากทำเช่นนี้แสดงว่าเขานั้นไม่ธณรมดา และทำให้ตัวของเขาไม่เชื่อในเสด็จอาเก้า

ท้ายที่สุด เขาได้ลั่นวาจาออกไปแล้ว

“ใช่ องค์ชายใหญ่พูดเองและคุณหนูเฟิ่งไม่ได้คัดค้าน” สาวกงี่เง่าของเผ่าเสวียนเซียวพูดออกมาด้วยความซื่อสัตย์ อีกทั้งยังพูดคำพูดระหว่างหวังจิ่นหลิงและเฟิ่งชิงเฉินซ้ำ ๆ

ไม่ว่าเขาจะงี่เง่าแค่ไหน หากเขารู้ว่าจะหนี เขาจะไม่พูดเสียงดังเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาทั้งสองนั้นทำเพื่อความสนุก

“เข้าใจแล้ว ข้าจะรายงานต่อเสด็จอาเก้าว่าหวังจิ่นหลิงพาเฟิ่งชิงเฉินจากภูเขา และพวกเขาพูดว่าพวกเขากำลังจะหนี” ความสนุกส่วนตัวไม่เท่ากับความสนุกส่วนรวม หวังจิ่นหลิงผู้นี้ช่วยเสด็จอาเก้า และเขากำลังขัดขวางเสด็จอาเก้า แน่นอนว่าเขาต้องช่วย

“ทราบ” สาวกโง่คนหนึ่งยิ้มกว้าง รีบวิ่งไปที่ห้องบัญชาการอย่างรวดเร็ว และนำคำของเซวียนเส้าฉีบอกกับเสด็จอาเก้า

คิดว่าเสด็จอาเก้าจะโกรธเสียอีก ไม่คิดว่าเสด็จอาเก้าจะพยักหน้าอย่างไร้ความรู้สึกหลังจากได้ยินสิ่งนี้ สาวกโง่จึงกลับและไม่พูดอะไรต่อ

ปฏิกิริยาของเสด็จอาเก้าแปลกเกินไป คืนนั้นเห็นได้อย่างชัดว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักกัน ทำไมเขาถึงไม่ตอบสนองเลย ทั้ง ๆ ที่ได้ยินว่าผู้หญิงของเขาหนีไปกับชายอื่น?

เรื่องของคนใหญ่คนโตนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถเข้าใจได้จริง ๆ สาวกโง่ ๆ คนหนึ่งถอนตัวออกไปอย่างเชื่อฟัง แต่เขาไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาจากไปไม่นานเสด็จอาเก้ามีใบหน้าเหมือนภูเขาน้ำแข็งกำลังระเบิดออกมา

“หนี ? หวังจิ่นหลิง ข้าประเมินเจ้าต่ำไป ตระกูลหวังจะเป็นกระต่ายขาวใจดีได้อย่างไร เจ้าใช้การเคลื่อนไหวนี้ได้อย่างสวยงาม หวังจิ่นหลิง เจ้าหนีไปให้ไกล ไม่เช่นนั้นการหนีของเจ้า เจ้าจะต้องชำระมันอย่างสาสม”

ถ้าหวังจิ่นหลิงไม่เคยเป็นคนสนิทของเฟิ่งชิงเฉิน และเสด็จอาเก้าไม่อยากจินตนาการว่าอนาคต หวังจิ่นหลิงจะน่าขยะแยงเพียงใด

เนื่องจากเขาเป็นคนสนิท หวังจิ่นหลิงไม่เพียงสามารถปรากฏตัวที่ด้านข้างของเฟิ่งชิงเฉินอย่างเปิดเผย แต่เขายังสามารถได้รับความไว้วางใจจากเฟิ่งชิงเฉิน…

แสงเย็นในดวงตาของเสด็จอาเก้าแวบหายไป และเมื่อสาวกของเผ่าเสวียนเซียวกลับเข้ามาอีกครั้ง อารมณ์ของเสด็จอาเก้าก็สงบลง!