นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 793 เมื่อวานข้ากับ…..อยู่ด้วยกัน
หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินแต่งตัวเสร็จ นางก็นั่งรถม้าของจวนอ๋องเก้าออกไป และจงใจให้คนจำนวนมากเห็นนางเดินทางออกไป
นางต้องการให้ทุกคนที่เห็นเป็นพยานว่านางอยู่ในจวนอ๋องเก้าเมื่อคืนนี้ ไม่สำคัญหรอกว่าจะจริงหรือไม่ แต่สิ่งที่นางต้องการคือพยานและหลักฐานที่จะทำให้เหล่าขุนนางเชื่อว่านางอยู่ในจวนอ๋องเก้าเมื่อคืนนี้
คนส่วนใหญ่ในโลกจะเชื่อในสิ่งที่เห็นด้วยตา พวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินเดินออกจากจวนอ๋องเก้าในตอนเช้า และเมื่อรวมกับข่าวลือระหว่างเฟิ่งชิงเฉิน และเสด็จอาเก้า พวกเขาจะเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในจวนอ๋องเก้าเมื่อคนจริง ๆ และนางก็ไม่สนใจว่าชื่อเสียงของนางจะเสียหายหรือไม่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก และนางเชื่อว่าจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย
ศาลต้าหลี่ไม่พบใครในจวนตระกูลเฟิ่ง พวกเขาจึงกลับไปที่ศาลต้าหลี่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และตอบเสียงดังต่อหน้าทุกคนที่อยู่ที่นั่น “ใต้ท้าว ไม่พบเผิ่งชิงเฉินที่จวนตระกูลเฟิ่ง คุณหนูเฟิ่งไม่อยู่ที่จวน คุณหนูเฟิ่งไม่ได้อยู่ในบ้านเลย คนรับใช้และผู้คุ้มกันก็ไม่มีใครอยู่”
ประโยคแรกไม่มีอะไร แต่ประโยคหลังเป็นการดูถูกอย่างชัดเจน แน่นอนว่าพวกเขาต่างปกป้องซึ่งกันและกัน แววตาของทนายซ่งมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด คดีที่เดิมมีโอกาสชนะ 70% เหลือเพียง 50 % เนื่องจากการตอบโต้ขององครักษ์เสื้อสีโลหิตในตอนนี้ และไม่มีใครพบเหิ่งชิงเฉินที่จวนเฟิ่ง โอกาสที่จะชนะคดีนี้มีเพียง 20% เท่านั้น
ทนายซ่งรู้สึกขอบคุณที่พวกเขาไม่พบซุนซือสิงในจวนเฟิ่ง หากพบซุนซือพวกเขาจะแพ้คดีทันที ไม่เพียงแต่ซุนซือสิงจะต้องตาย แต่คนจวนเฟิ่งทั้งหมดจะต้องจัดการกับเรื่องนี้ การปล้นคุกและชิงตัวนักโทษเป็นเรื่องร้ายแรง โทษถึงตัดศีรษะ
“ฮ่า ๆ…” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวหน้าแผนกอาชญากรมก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย “ใต้ท้าว เฟิ่งชิงเฉินนำคนไปปล้นคุกเมื่อคืนนี้ และโจรผู้นี้อาจหลบหนี หรือซ่อนตัวอยู่ ทางการควรออกเอกสารเพื่อจับกุมตัวเฟิ่งชิงเฉิน และนำนางเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม”
ศาลต้าหลี่พยักหน้า แต่เขาหาเฟิ่งชิงเฉินไม่พบ ไม่ใช่เรื่องยากที่จะพิจารณาเหตุการณ์ที่นางกระทำเป็นอาชญากรรม ศาลต้าหลี่รีบร้อนที่จะได้ข้อสรุป
เมื่อทงเหยาถูกสะกิด นางก็น้ำตาไหลทันที ทำให้ผู้ดูแลวัดต้าหลี่ไม่มีโอกาสได้พูด “ใต้ท้าว ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดเอง แต่ข้าไม่ได้ปล้น คุกขององครักษ์เสื้อสีโลหิตมีการป้องกันอย่างแน่นหนา เราจวนเฟิ่งต่างเป็นผู้หญิงจะทำได้อย่างไร? ”
สิ่งนี้ก็สมเหตุสมผลเช่นกัน และง่ายมากที่องครักษ์เสื้อสีโลหิตจะถูกเพ่งเล็ง
นางใช้ความอ่อนแอของผู้หญิงเอาแต่ร้องไห้ สร้างปัญหา และอยากแขวนคอตาย ไม่ใช่เรื่องผิดที่ทงเหยาจะร้องไห้กับความอยุติธรรม และคำพูดของนางทำให้ศาลต้าหลี่ลังเลอยู่พักหนึ่ง และในเวลานี้คนจากจวนซุ่นหนิงก็มาถึงเช่นกัน
ชายผู้มาจากจวนซุ่นหนิงเป็นปรมาจารย์เช่นกัน และเมื่อเขามา เขาก็ยื่นคำร้องให้ศาลฟ้องเฟิ่งชิงเฉินที่ทำลายชื่อเสียงของจวนซุ่นหนิง
เฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงถูกขนานนามว่าเป็นคนเลว ซุนซือสิงหลงในความงามของลูกสาวจวนซุ่นหนิง ในทางกลับกัน การกล่าวหาพวกเขาอย่างผิด ๆ เป็นความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้
เฟิ่งชิงเฉินเป็นโจทก์ แต่ในขณะนี้เขากลายเป็นจำเลย จำเลยของโจทก์ ทนายซ่งหวังกับสถานการณ์นี้ แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือเฟิ่งชิงเฉินหายตัวไป และการหายตัวไปของนางอาจเป็นได้ว่าเป็นอุบัติเหตุ หรืออาจกล่าวได้ว่าหนีเพราะกลัวเป็นอาชญากร
อาชญากรรมที่ร้ายแรงที่สุดคือเฟิ่งชิงเฉินเป็นกระดูกสันหลังของจวนเฟิ่ง ถ้านางหายตัวไปจะต่อสู้คดีนี้ได้อย่างไร? ทนายซ่ง ตั้งใจที่จะแพ้ก่อนที่จะต่อสู้
ทงเหยามองไปด้านข้างอย่างกระวนกระวาย แต่สถานการณ์ปัจจุบันไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการร้องไห้งอแง คนเหล่านี้จะประณามเฟิ่งชิงเฉินด้วยคำพูดไม่กี่คำ
“เฟิ่งชิงเฉินเป็นลูกสาวในตระกูลผู้ซื่อสัตย์ ดังนั้นข้าจึงรู้ว่า…” ศาลต้าหลี่เห็นว่าทนายซ่งมีใบหน้าซีดเซียว และไม่มีอำนาจที่จะโต้แย้ง ดังนั้นเขาจึงประกาศความผิดของเฟิ่งชิงเฉินเสียงดัง และทงเหยาก็ไม่สนใจและขัดจังหวะ “ข้าน้อยถูกกล่าวหา ถูกกล่าวหา คุณหนูไม่ได้ปล้นคุก และซุนซือสิงก็ไม่ได้ข่มขืนลูกสาวตระกูลซุน แม้แต่การแต่งงานกับลูกสาวผู้สูงศักดิ์ของตระกูลหวังยังทำให้ข้าน้อยลำบาก”
คุณหนูพักฟื้นที่จวนและสุขภาพของนางก็ไม่ค่อยดี การหายตัวไปของคุณชายซุนทำให้คุณหนูไม่สบายใจ ใต้ท้าวจะกล่าวหาคุณหนูเช่นนี้ไม่ได้
ทงเหยาไม่ยอม และตะโกนในห้องพิจารณาคดี สีหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตา และดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสยดสยอง หากคุณหนูไม่ปรากฏตัว พวกเขาทั้งหมดก็จะจบสิ้น
ทงเหยาเอะอะโวยวาย ทำให้ศาลต้าหลี่กลืนคำพูดอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินยังไม่ถูกตัดสินความผิด ศาลต้าหลี่โกรธมากจนตบโต๊ะ “บังอาจ ไร้เหตุผล กล้าส่งเสียงดัง ใครก็ได้ เอาตัวไปเฆี่ยน……”
“รับทราบ” เจ้าหน้าที่ก้าวไปข้างหน้าทันทีและคุมตัวทงเหยา ทงเหยาปฏิเสธที่จะเชื่อฟัง ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง เมื่อเห็นว่าทงเหยากำลังต่อสู้เพื่อเฟิ่งชิงเฉินอย่างสิ้นหวัง พวกเขาเตรียมนำทงเหยาไปเฆี่ยน
“ช้าก่อน…” ทนายซ่งกำลังจะขอให้เจ้าหน้าที่หยุด แต่มีคนตะโกนออกมาเร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว
“หยุด” เสียงผู้หญิงใส ๆ ดังขึ้นจากที่ไหนซักแห่งพร้อมกับความโกรธ และความโอ่อ่าที่ไม่เปิดเผย ทำให้กระดานที่ศาลถือลอยกลางอากาศ
ทุกคนหันไปตามเสียงและเห็นเฟิ่งชิงเฉินสวมชุดสีฟ้ายืนอยู่ข้างหลังฝูงชน เย็นชาและห่างไกลราวกับดอกเหมยบานที่ขอบหน้าผา
ผู้ชมเหมือนจะตกลงกันได้ และหลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินตะโกนออกมา พวกเขาก็ก้าวถอยหลังเพื่อหลีกทางให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าไปในศาล
“คุณหนู ในที่สุดคุณหนูก็มาถึงแล้ว องครักษ์เสื้อสีเลือดกล่าวหาว่าคุณหนูปล้นนักโทษ และจวนซุ่นหนิงกล่าวหาว่าคุณหนูช่วยคุณชายซุน เป็นเหตุให้เกิดการก่ออาชญากรรม และยังบอกด้วยว่าคุณหนูได้ทำลายชื่อเสียงของจวนซุ่นหนิง…คุณหนูพวกเขาไปจวนเฟิ่งแต่ไม่พบคุณหนู ดังนั้นพวกเขาจึงบอกว่าคุณหนูหลบหนีเพราะกลัวอาชญากรรม ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการเอาชนะ คุณหนู ถ้าคุณหนูไม่มา ข้าน้อยต้องถูกซ้อมจนตาย”
ทงเหยาผละออกจากความรู้สึกเดิม นางร้องไห้ ตะโกน และรีบไปหาเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นคุกเข่าลงแทบเท้าเฟิ่งชิงเฉิน และเปล่งเสียงด้วยความคับข้องใจ แต่จริง ๆ แล้วนางจะบอกเฟิ่งชิงเฉินถึงเหตุที่เกิดขึ้น
สาวรับใช้คนนี้ไม่ใช่คนฉลาดธรรมดา นางพูดต่อหน้าทุกคน และไม่มีใครโทษว่านางผิด ทุกคนในห้องพิจารณาคดีมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินพร้อมเพรียงกัน คดีวันนี้เต็มไปเรื่องหักมุมจริง ๆ
ทนายซ่งก้าวไปข้างหน้า และคำนับเฟิ่งชิงเฉินเล็กน้อย “คุณหนูเฟิ่ง” แม้ว่าเขาจะมีความสามารถและมีชื่อเสียง แต่เขาก็ไม่กล้าหยิ่งต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉิน
“อืม” เฟิ่งชิงเฉินตอบกลับ พร้อมทั้งพยักหน้าให้ทงเหยาอีกครั้ง จากนั้นเดินเข้าไปด้วยใบหน้าเย็นชา และยืนอยู่บนพื้นหินเย็นในศาล เฟิ่งชิงเฉินเผชิญหน้ากับผู้ใหญ่ทั้งสามที่อยู่ตรงข้ามกัน เมื่อมองมาที่นางดวงตานางเปล่งประกายความเยือกเย็น และพลิกสถานการณ์ทันที ทำให้ทุกคนในศาลหันมาสนใจนาง และทุกอย่างในศาลจะถูกควบคุมโดยเฟิ่งชิงเฉิน …
