นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 924 สืบเรื่องพ่อค้าร่ำรวยจำนวนมากที่เจียงหนาน
ความจริงที่ว่าเฟิ่งชิงเฉินถูกลอบสังหารบนถนนกลางดึกนั้นไม่เป็นเรื่องที่เล็ดลอดออกไป เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าบอกเสด็จอาเก้าเพราะความรู้สึกผิดกลัวว่าเสด็จอาเก้าจะถามเธอว่าทำไมเธอถึงยังอยู่ข้างนอกกลางดึก นางจึงส่งคนไปสืบเป็นการส่วนตัว ผลสุดท้ายไม่พบอะไรเบาะแสอะไรแล้ว
ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินคาดไว้นานแล้ว ในใจเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้สึกผิดหวังเท่าไหร่ หากแต่ถ้าเธอค้นพบบางสิ่งจริงๆ มันคงจะสนุกกว่านี้
การผ่าตัดของหยุนเซียวได้กำหนดการแล้วและเฟิ่งชิงเฉินเองก็มีเรื่องยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเธอจึงได้แต่ปล่อยเรื่องนั้นไป แต่การที่เธอจะปล่อยมันไปไม่ได้หมายความว่าเสด็จอาเก้าจะปล่อยไปด้วย
เกี่ยวกับเรื่องของเมืองอี้สุ่ย อีกฝ่ายทำได้อย่างแนบเนียนมาก เจ้าเมืองอี้สุ่ยไม่เคยเลือกฝั่งเลือกฝ่ายมาก่อน ไม่สามารถสืบหาเงื่อนงำใด ๆ ได้เลย เสด็จอาเก้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวางมือเรื่องของเมืองอี้สุ่ย
ครั้งนี้อีกฝ่ายทำการโจมตีอีกครั้งและยังคงอยู่ในเมืองหลวงอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อความปลอดภัยของเฟิ่งชิงเฉินหรือเพื่อเหตุการณ์ในอนาคต เสด็จอาเก้าจะไม่ปล่อยให้ภัยคุกคามที่เกิดขึ้นโดยไม่สืบสวน แต่ว่า…
“ไม่พบอะไร?” เสด็จอาเก้าลุกขึ้นยืนทันที มองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นตรงข้ามโต๊ะ น้ำเสียงเย็นชาของเขาทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน
“ขอรับ อีกฝ่ายไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย” ขณะที่เสด็จอาเก้ายืนขึ้น ชายในชุดดำรู้สึกว่าอากาศในห้องน้อยลงไปในทันที
“พวกเจ้าไร้ความสามารถหรือคู่ต่อสู้แข็งแกร่งเกินไปกันแน่?”
“คู่ต่อสู้แข็งแกร่งเกินไป” ชายในชุดดำกล่าวอย่างหนักแน่น แต่เขาไม่มีความตั้งใจแม้แต่น้อยที่จะหลบเลี่ยง
พวกเขาไม่ได้อ่อนแอ แม้พวกเขาจะไม่ใช่อันดับต้น ๆ แต่พวกเขาเป็นหนึ่งในคนดีที่สุดอย่างแน่นอน หากฝ่ายตรงข้ามสามารถหลบหนีจากพวกเขาได้โดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้ นั่นหมายความว่าคู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่งกว่าพวกเขา
เสด็จอาเก้าหลับตา: “ไม่ตรวจสอบแล้ว”
“ขอรับ”ชายชุดดำไม่กล้าพูดอะไรมาก ก้าวถอยหลังอย่างเงียบ ๆ แต่เขาแอบแน่วแน่อยู่ในใจ เขาต้องตรวจสอบให้ชัดเจนหากมีโอกาส แม้ว่าเจ้านายของพวกเขาจะบอกว่าไม่มีความจำเป็นก็ตาม พวกเขาจะทำการสืบเป็นการส่วนตัว
ตั้งแต่ออกจากภารกิจเขาไม่เคยพ่ายแพ้และไม่พบแม้แต่ร่องรอยของอีกฝ่าย ศัตรูแบบนี้อันตรายเกินไปจริงๆ
มีเพียงเสด็จอาเก้าที่ยังอยู่ในห้องหนังสือ เสด็จอาเก้าหันหลังให้กับแสงสว่าง ดังนั้นจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขาอย่างชัดเจน เสด็จอาเก้าเพียงแต่ยืนตัวตรงและชายเสื้อผ้าของเขาก็ไม่ได้ขยับแม้แต่นิดเดียว
ใครกันล่ะที่จะมีแรงอำมหิตมหาศาลได้ขนาดนี้ น่ากลัวชะมัด!
ตระกูลชุย?
เป็นไปไม่ได้ หัวใจของตระกูลชุยอยู่ที่ซีหลิงและหนานหลิง อีกทั้งคนตระกูลตระกูลชุยในตงหลิงเกือบจะถูกกำจัดจนเกือบหมด
แต่ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลชุยแล้วจะมีใครใครในแผ่นดินนี้อีกที่สามารถมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมในการสร้างกลุ่มที่แข็งแกร่งเช่นนี้ในตงหลิง?
ฝ่าบาท?
เสด็จอาเก้าส่ายหัวถ้าฮ่องเต้มีคนกลุ่มนี้อยู่ในมือเขาคงกำจัดต้นตอของความขัดแย้งในตงหลิงไปนานแล้ว เขาจะอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไรเขารู้ดีกว่าใคร ๆ ฮ่องเต้ต้องการฆ่าอีกเขา
ในขณะที่เสด็จอาเก้ากำลังคิดพิจารณาอยู่นั้น มีเสียงฝีเท้าที่เบามากอยู่นอกประตู เสด็จอาเก้าขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเสียงของพ่อบ้านวัยชราก็ดังขึ้นนอกจวนในเวลาที่เหมาะสม: “ท่านอ๋อง แม่นางเฟิ่งอยู่ที่นี่”
“ปล่อยนางเข้ามาเถอะ”เสด็จอาเก้าเลิกคิ้วทันที เสด็จอาเก้าไม่ได้ทันได้สังเกตเห็นความสงสัย ไม่มั่นใจในดวงตาของเขา
“พ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านชราหัวเราะเบา ๆ ในใจแอบมีความสุข เขารู้ว่าท่านอ๋องจะอารมณ์ดีเมื่อแม่นางเฟิ่งมาและจะไม่สนใจการขัดจังหวะของเขาในเรื่องนี้
เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเข้ามา เสด็จอาเก้าก็นั่งลงแล้ว ห้องก็เหมือนเดิม ประตูและหน้าต่างปิดสนิท และอากาศในห้องค่อนข้างอบอ้าว เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยและกำลังจะถามเสด็จอาเก้าของเธอ เรื่องจะเปิดประตูและหน้าต่าง แต่เสด็จอาเก้าโบกมือให้เธอก่อน: “มานี่”
“อะแฮ่ม ข้างหน้าไม่มีที่ให้เจ้าทำหรอกนะ” เฟิ่งชิงเฉินปิดประตูและเดินไปข้างหน้า
นอกเหนือจากตำแหน่งของเสด็จอาเก้าแล้วยังมีเก้าอี้อีกสี่ตัวที่ด้านล่าง แต่ห่างจากเสด็จอาเก้าเพียงไปหน่อย หากเฟิ่งชิงเฉินไปตรงนั้น เธอไม่มีแม้แต่ที่ให้นั่ง
เสด็จอาเก้าเลิกคิ้วและพูดอีกครั้ง: “เจ้ามาหาเพราะมีเรื่องขอให้ช่วยอะไรใช่ไหม”
ยังคงเป็นประโยคเดิม เฟิ่งชิงเฉินจะไม่มาที่จวนของเขาหากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“ประมาณนั้น” เฟิ่งชิงเฉินตอบอย่างฉะฉานและพูดว่า ทำไมเธอถึงมาที่จวนเสด็จอาเก้า ถ้าเธอมาที่นี่โดยไม่มีอะไรทำ คงจะมีข่าวว่าเล่นชู้
“เจ้าอยากขอร้องใครก็ทำท่าทางให้เหมือนคนที่มาขอร้องหน่อยสิ” มุมริมฝีปากของเสด็จอาเก้าโค้งและเขายิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอก ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกคันยุบยิบในใจ เฟิ่งชิงเฉินอยากไปข้างหน้าอีกนิด แล้วกระตุ้นแก้มมุ่ยๆเสด็จอาเก้าสักหน่อยจริงๆ
จะมีผู้ชายคนไหนที่ยิ้มได้สวยขนาดนี้
หัวใจเต้นแรง เฟิ่งชิงเฉินไม่เสแสร้ง เดินไปรอบ ๆ โต๊ะและมาหลุดต่อหน้าเสด็จอาเก้า เมื่อเสด็จอาเก้ารู้สึกว่าความปรารถนาของเขาจะเป็นจริง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาจึงลึกขึ้น เขาเหยียดแขนออกเพื่อโอบรอบเอวของเฟิ่งชิงเฉิน โอบเธอในอ้อมแขนของเขา ศรีษะของเขาฝังอยู่ระหว่างคอของเฟิ่งชิงเฉิน
เฟิ่งชิงเฉินคาดไว้แล้วว่าชายคนนี้จะทำอะไร ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจเลย เธอเพียงแค่พิงแขนของเสด็จอาเก้าด้วยความสบายใจและรอจนกว่าเสด็จอาเก้าจะเบื่อ จากนั้นจึงพูดว่า: “โชคดีที่ข้าไม่ค่อยขอร้องท่าน ไม่งั้นเสียเปรียบแย่แน่”
“เสียเปรียบที่ไหนไหน ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย”เสด็จอาเก้าปฏิเสธ แต่แขนโอบไม่ปล่อยพลางพูดปฏิเสธการกระทำ
เฟิ่งชิงเฉินโอบแขนของเธอรอบคอของเสด็จอาเห้า”นี่เรียกว่าไม่ทำอะไร เสด็จอาเก้า ท่านต้องการจะอะไรอีกล่ะ”
“ข้าต้องการ…” ดวงตาของเสด็จอาเก้าเป็นประกาย ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะแดง เขาเอนตัวไปจูบแก้มของเฟิ่งชิงเฉิน: “เจ้า…”
ประโยคข้าคิดถึงเจ้านั้นไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ถ้าหากเฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงคนอื่น เธอคงหลงใหลในสายตาที่น่ารักของเสด็จอาเก้าไปนานแล้ว เธอจะมาได้ยินสิ่งที่เสด็จอาเก้าพูดได้อย่างไร
“ข้าก็… คิดถึงท่านเหมือนกัน” เฟิ่งชิงเฉินนำริมฝีปากสีแดงของเธอประกบจูบกับริมฝีปากของเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าไม่ยอมแพ้ จับหลังศีรษะของเฟิ่งชิงเฉินและจูบลึกยิ่งขึ้น
ลิ้นสอดเข้าไปในริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉินกวาดทุกช่องว่างในริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉิน
“อืม…” เดิมทีเฟิ่งชิงเฉินต้องการตอบโต้แค่หนึ่งหรือสองครั้งเท่านั้น แต่ภายใต้ความแข็งแกร่งของเสด็จอาเก้า เธอทำได้เพียงยอมรับอย่างเฉยเมย ปล่อยให้ร่างของเธอทรุดลงในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้า
เสด็จอาเก้ากอดเฟิ่งชิงเฉินแน่นราวกับว่าเขาต้องการแนบร่างกายของเขาไปกับใครซักคน จนกระทั่งทั้งสองคนหายใจไม่ออก เสด็จอาเก้าจึงปล่อยเฟิ่งชิงเฉิน
เฟิ่งชิงเฉินหายใจไม่ออกจากการถูกจูบ ขาดออกซิเจนอย่างรุนแรง แก้มของเธอแดงก่ำ ดวงตาที่ขยิบตาของเธอเหมือนผ้าไหม และเธอก็ตกลงสู่อ้อมแขนของเสด็จอาเก้าอย่างอ่อนโยน ดังนั้นเสด็จอาเก้าจึงอดไม่ได้ที่จะจูบลงบนใบหน้าของเธออีกสองสามครั้ง
ทั้งสองไม่พูดและไม่ทำอะไรต่ออีก พวกเขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เพื่อดับไฟแห่งความปรารถนาในใจ แม้ว่าห้องหนังสือจะเป็นสถานที่ที่ดี แต่เวลานี้ไม่ถูกต้อง
การควบคุมตนเองของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่เลว พวกเขาสงบลงอย่างรวดเร็วเฟิ่งชิงเฉินยังคงนั่งอยู่บนตักเสด็จอาเก้า ไม่มีเก้าอี้ที่ใกล้กับเสด็จอาเก้า คนเดียวที่สามารถนั่งได้คือขาของเสด็จอาเก้าเท่านั้น
“ช่วงนี้ท่านกำลังทำอะไรอยู่” เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าเธอไม่ได้เจอเสด็จอาเก้ามาหลายวันแล้ว เธอจึงถาม
เธอไม่ได้สนใจการสืบสวนของเสด็จอาเก้า เธอสนใจเพียงแต่…
“เกี่ยวกับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์และเรื่องเกี่ยวกับเจียงหนาน” เสด็จอาเก้าไม่ได้ปิดบังอะไรเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่ได้พูดทุกอย่าง
“เจียงหนาน เกิดอะไรขึ้นในเจียงหนาน”เฟิ่งชิงเฉินรู้เรื่องเกี่ยวกับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ แต่เธอไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับเจียงหนานเลย
“มีพ่อค้าที่ร่ำรวยจำนวนมากที่เจียงหนาน”เสด็จอาเก้าพูดห้วนๆ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เสด็จอาเก้านึกคิดถึงเรื่องเงินนั่นและต้องการที่จะปล้น แต่เขาก็อายเกินกว่าที่จะพูดเช่นนั้น ท้ายที่สุด บางสิ่งก็เป็นแบบนี้ สามารถทำได้ แต่ไม่สามารถพูดได้ ..
