นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 1034 เข้าคุก ลูกคลื่นขึ้นลงอีกครั้ง
“หยุดนาง!”
“เร็วเข้า หยุดนาง!”
“ปล่อยให้นางตายไม่ได้”
เฟิ่งชิงเฉินจ้องมองที่การเคลื่อนไหวของตระกูลหลูและทันทีที่หญิงชราเคลื่อนไหว นางก็ค้นพบความตั้งใจของหญิงชรา
ในเวลานี้ หญิงชราแห่งตระกูลหลู* ไม่สามารถตายได้ ดังนั้นการแท้งบุตรของหญิงสาวอาจกล่าวได้ว่าเป็นความผิดของนางเอง แต่ถ้าหากต้องการบังคับให้หญิงชราแห่งตระกูลหลู* ตาย แม้แต่เสด็จอาเก้าก็จะถูกลงโทษ
“ตระกูลหลูเต็มใจที่จะใช้ทุนจริงๆ” เสด็จอาเก้าเป็นคนแรกที่ตอบสนอง และโยนผู้พิทักษ์ไปข้างๆเขาด้วยการทรยศ ผู้พิทักษ์ยังเป็นนายที่มีประสบการณ์การต่อสู้มากมาย เกิดอะไรขึ้นหลังจาก ความแข็งแกร่งของเสด็จอาเก้า เขาล้มลงตรงบันไดแล้วกลิ้งลงมา …
ด้วยเสียง “บูม…” บังเอิญชนกับลูกบอลกับหญิงชราแห่งตระกูลหลู*
“อา” หญิงชราแห่งตระกูลหลู * ทรุดตัวลงนั่งบนที่นั่งแล้วตะโกน และเมื่อรู้ว่านางยังไม่ตาย นางก็รีบวิ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง
วันนี้นางต้องตายต่อหน้าเสด็จอาเก้า เพื่อให้ผู้คนในซานตงได้เห็นว่าเจ้าชายและหลานชายกดขี่ผู้คนและบังคับนางซึ่งเป็นหญิงชราผู้บริสุทธิ์ให้ตายอย่างไร
“ท่านย่า อย่า…” เมื่อเห็นสิ่งนี้ รูม่านตาของหลูซานเซาขยายออกอย่างกะทันหัน และเขาพยายามดิ้นรนที่จะแยกตัวออกจากยามและรีบไปหาแม่นางหลู* จากสายตาของคนภายนอก เขากระตือรือร้นที่จะช่วยท่านย่าของเขา แต่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่ทำ เห็นได้ชัดว่านายน้อยหลูคนที่สามต้องการช่วยแม่นางหลู* และปล่อยให้นางตีเขาอีกครั้ง
ตระกูลหลูนั้นโหดเหี้ยมพอ ดวงตาของเสด็จอาเก้าลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ และเขาพูดอย่างเฉียบขาดว่า “พาเขาลงไป”
องครักษ์ของอาของเสด็จอาเก้าไม่ใช่มังสวิรัติแม่นางหลู* เสียโอกาสเมื่อะทะกันไม่สำเร็จ และมันไม่ง่ายเลยที่จะแสวงหาความตาย ผู้คุมพุ่งไปข้างหน้าเหมือนเสือ และสังหารแม่นางหลู* และหลูซานก็ถูกกดลงกับพื้น
คุณชายหลูที่สามคำรามและดิ้นรน แม่นางหลูอายุมากแล้ว ดังนั้นนางจึงสลบไปทันที แต่ชีวิตของนางไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย
เมื่อรู้ว่าแม่นางหลูไม่เป็นอะไร เสด็จอาเก้าก็ลดใบหน้าลงทันที “ตระกูลหลูของเจ้ากล้าหาญมากที่กล้าขู่ข้านี้ด้วยความตาย เจ้าควรทำอย่างไรถ้าเจ้าก่ออาชญากรรมต่อไปนี้?
เสด็จอาเก้าโกรธมากครั้งนี้ กลอุบายของตระกูลหลูนั้นร้ายกาจเกินไป ถ้าแม่นางหลูถูกฆ่าตายที่นี่ในวันนี้ เขาจะไม่สามารถโต้เถียงได้ แม้ว่าจักรพรรดิจะปล่อยเขาไป เจ้าหน้าที่เหล่านั้นก็จะไม่สามารถทำได้
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่สามารถดำเนินการกับตระกูลหลูได้อีกต่อไป และเขาไม่สามารถยืนหยัดในทางศีลธรรมได้
“อืม … ” ผู้เฒ่าหลูและนายน้อยหลูคนที่สามต่างก็ถูกทหารปิดปากและคนอื่น ๆ ก็ล้มลงกับพื้นทีละคน ญาติผู้หญิงที่เหลือไม่รู้อะไรเลยนอกจากร้องไห้และเดินตามคนธรรมดาสามัญที่ขอทานเมื่อเห็นสิ่งนี้ ข้ารู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน และพวกเขาทั้งหมดคุกเข่าบนพื้นอย่างว่างเปล่าโดยไม่รู้จะทำอย่างไร
หากแม่นางหลูเสียชีวิตจากการปะทะกัน ก็ยังอาจกล่าวได้ว่าเสด็จอาเก้าบังคับให้นางตาย แต่เสด็จอาเก้าได้ช่วยชีวิตของแม่นางหลู*
เมื่อมองไปที่เสด็จอาเก้าอีกครั้ง ใบหน้าของเขามืดมนจนน่ากลัว ใครจะกล้าพูดออกมาได้อย่างไร ใครก็ตามที่ฉลาดกว่าย่อมเข้าใจว่าหญิงชราของตระกูลหลู* ขู่ฆ่า และเสด็จอาเก้าจะเป็นผีถ้าไม่โกรธ!
ล้มเหลว!
หลูซานเชาถูกกดลงกับพื้น ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความเกลียดชัง
ก้าวเดียวก็ห่างแค่ก้าวเดียว
ให้ตายเถอะ เฟิ่งชิงเฉินผู้ทำร้ายความดีของพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ควรจะฆ่านางตั้งแต่แรก
“หมอ หมออยู่นี่ หมออยู่นี่ หลีกทาง หลีกทาง” ท่ามกลางเสียงรบกวน เสียงนี้เป็นเสียงของธรรมชาติอย่างไม่ต้องสงสัย และมันได้ช่วยชีวิตทุกคนจากความดันต่ำของเสด็จอาเก้า
“เร็ว เร็ว สิ่งสำคัญคือต้องช่วยชีวิตผู้คน” ผู้คนที่เฝ้าดูต่างก้าวออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ในบางครั้ง บางคนแอบชำเลืองมองที่เสด็จอาเก้าและเห็นว่าเสด็จอาเก้าก็ไม่ได้คัดค้าน คนเหล่านี้จึงสงบใจอย่างเงียบๆ
เสด็จอาเก้ามองตระกูลหลูอย่างเหยียดหยาม เมื่อเห็นความลำบากใจของนายน้อยหลูและความไม่เต็มใจในดวงตาของเขา และหันกลับมาโดยไม่หันกลับมามอง
มันไม่สามารถเปลี่ยนความแตกต่างของสถานะได้ ไม่สำคัญว่าเขาจะหยิ่งยโสและไม่สำคัญว่าเขาจะมีอำนาจเหนือกว่าหรือไม่ ตระกูลหลูทำได้เพียงทนได้
ไม่นานหลังจากที่เสด็จอาเก้าจากไป ผู้ว่าการซานตงก็พาผู้คนมา ด้วยทหารส่วนตัวของเสด็จอาเก้าที่ติดตามเขาไปตลอดทางและคอยอยู่ข้างหลัง ผู้ว่าการซานตงไม่สามารถเล่นพรรคเล่นพวกและทำได้เพียงแสดงท่าทีเป็นกลาง
ตระกูลเฉินและหลูถูกแบ่งออกเป็นชายและหญิงและพวกเขาทั้งหมดถูกขังอยู่ในคุก ภายใต้การดูแลของผู้คุม ตระกูลหลูไม่สามารถสื่อสารกับโลกภายนอกได้เลย
หลังจากที่ตระกูลหลูถูกขัง เสด็จอาเก้าก็เริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีตระกูลหลู
“ตามข้อมูลที่เจ้าพบก่อนหน้านี้ มากกว่าร้อยละแปดสิบของร้านค้าในซานตงเป็นของตระกูลหลู” เสด็จอาเก้าถาม
“ใช่ ข้ายังมีคนพักอยู่ที่นี่ เจ้าอยากใช้พวกเขาไหม” ก่อนนางจะไป นางขอข้อมูลติดต่อจากถงจือและถงเหยา เพราะกลัวว่าจะต้องใช้พวกเขาที่นี่
ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลหลูนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ
“คนเหล่านั้นไม่ต้องการมัน แต่… ถ้าเป็นไปได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะเขียนจดหมายถึงหนานหลิงจิ่นสิง” เดิมทีข้าอยากจะรอ แต่เมื่อเห็นว่าตระกูลหลูนั้นซับซ้อนมาก เสด็จอาเก้าก็ไม่ต้องการจัดการกับพวกเขาอีกต่อไป ทำให้ตระกูลหลูมีโอกาสต่อสู้กลับ
เขาต้องการที่จะโจมตีอย่างแรงและทุบตระกูลหลูออกเป็นชิ้น ๆ แต่เขาต้องการดูว่าอะไรอยู่เบื้องหลังตระกูลหลู
“จิ่นสิง? เจ้าต้องการให้เขาช่วยหรือไม่?” ที่นี่อยู่ใกล้หนานหลิงมากกว่า ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่เฟิ่งชิงเฉินจะคิดเช่นนั้น
“ตระกูลหลูสมควรตาย แต่ข้านี้ไม่ควรทำ”
“เจ้าต้องการให้จักรพรรดิดำเนินการหรือไม่ เขาไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอน เขาต้องการใช้กิจการของตระกูลหลูเพื่อช่วยเจ้า เกิดอะไรขึ้นในวันนี้… ข้าเกรงว่าจะถึงหูจักรพรรดิในไม่ช้า ” เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไร อย่าสงสัยในความไร้ยางอายของจักรพรรดิ เพราะพวกเขาเหมือนกันหมด
เสด็จอาเก้ายิ้มและพูดว่า “ชิงเฉิน อย่าประเมินจักรพรรดิสูงเกินไป แม้แต่จักรพรรดิก็ยังทำอะไรไม่ได้ มีบางอย่างที่เขาต้องทำแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการก็ตาม เช่น การทรยศ ”
เสด็จอาเก้าไม่ได้ตั้งใจที่จะกวาดล้างตระกูลหลูตั้งแต่แรก เขาจะมาที่ซานตงด้วยตัวเอง แต่เขาจะใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายเพื่อวางกับดัก กล่าวหาว่าตระกูลหลูทรยศ และ บังคับให้จักรพรรดิดูแลตระกูลหลู
“เจ้าต้องการให้ตระกูลหลูสมรู้ร่วมคิดกับหนานหลิงหรือไม่” นี่เป็นการเล่นมากเกินไป
“เดิมทีข้าวางแผนที่จะใช้ซีหลิง ดังนั้นข้าจึงมีความอดทนที่จะรอ แต่เมื่อเห็นว่าตระกูลหลูเป็นอย่างไร ข้าไม่มีความอดทนมากนัก” ซีหลิงเทียนอวี่ยุ่งเกินกว่าจะดูแลตัวเองในเวลานี้ และเขาไม่สามารถช่วยได้ชั่วขณะหนึ่ง
การทรยศต้องมีอาณาจักรอื่นออกมามิฉะนั้นจะถูกตั้งข้อหาได้ยากมาก ในโลกนี้ มีเพียงเขาและเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่สามารถปลูกการทรยศบนหัวของใครบางคนได้อย่างง่ายดาย
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะเขียนจดหมายทันที” แม้ว่านางจะทนไม่ได้ แต่เฟิ่งชิงเฉินยังคงระงับมันไว้
ความเมตตากรุณาของผู้หญิงเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้และหากหญ้าไม่ถูกกำจัดก็จะงอกขึ้นใหม่ในสายลมฤดูใบไม้ผลิ ถ้าตระกูลหลูฆ่านางในตอนนั้น ตระกูลหลูก็คงไม่ต้องเผชิญกับหายนะแห่งการสูญพันธุ์ในวันนี้
หลังจากเขียนจดหมาย เสด็จอาเก้าก็ส่งคนมาส่งในวันเดียวกัน ไม่ใช่เพราะเขาใจร้อน แต่เป็นเพราะกิจการของตระกูลหลูซับซ้อนและสับสนเกินไป
ไม่นานหลังจากจดหมายถูกส่ง ชายในชุดดำก็ปรากฏตัวต่อหน้าการศึกษาของเสด็จอาเก้าและรายงานให้เขาทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลหลู
นายใหญ่และเล็กทั้งหมดของตระกูลหลูถูกคุมขัง ไม่มีใครดูแลตระกูลหลูแต่พวกเขาไม่ได้ลุกลี้ลุกลนเลย การป้องกันของตระกูลหลูยังคงไม่ลดลงและคนของพวกเขาก็ยังไม่สามารถเข้าสู่ตระกูลหลูได้
ตระกูลหลูควบคุมร้านค้าเกือบร้อยละแปดสิบในซานตง ครอบคลุมทุกความต้องการในการดำรงชีพของผู้คน การปิดร้านของตระกูลหลู่ทำให้ชีวิตคนในซานตงทั้งหมดเป็นไปไม่ได้ ในเวลานั้น ซานตงจะไม่ ในความโกลาหลและหากซานตงอยู่ในความโกลาหล เสด็จอาเก้ารู้สึกแย่เกินไป จนเขาไม่สามารถอยู่ในซานตงได้อีกต่อไป
“ทีละขั้นตอน ข้าอยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลังตระกูลหลู”
สิ่งต่าง ๆ มาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าเสด็จอาเก้าไม่สามารถแน่ใจได้ว่ามีคนอื่นกำลังชักใยตระกูลหลู เขาจะโง่เขลา
เขาขังตระกูลหลูทั้งหมด รวมทั้งผู้หญิงและเด็ก เพียงเพื่อดูว่าตระกูลหลูจะวุ่นวายหรือไม่ หรือจะเกิดความวุ่นวายขึ้น… นั่นหมายความว่าคนที่รับผิดชอบตระกูลหลูอยู่ในคุก ท้ายที่สุด ตั้งแต่รับศพไปจนถึงสารภาพ แต่ในสี่ชั่วโมง ตระกูลหลูไม่สามารถจัดการอย่างละเอียดได้ภายในเวลาเพียงสี่ชั่วโมง
อย่างไรก็ตาม ตระกูลหลูไม่ได้อยู่ในความสับสนวุ่นวาย ซึ่งหมายความว่าตระกูลหลูเต็มไปด้วยเบี้ยตั้งแต่ต้นจนจบ และคนที่ต่อสู้กับเขาก็คือคนอื่น
“ตระกูลหลู? พี่น้ององค์ชายสาม…” เสด็จอาเก้าพูดคำเหล่านี้เบา ๆ ด้วยรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้ในดวงตาของเขา
ในเวลาเดียวกัน ในบ้านไม้ของตระกูลหลู พี่ชายคนที่สามของเสด็จอาเก้าก็ถือถ้วยน้ำชาและมองไปทางฮวาหยวนเช่นกัน “พี่เก้า เจ้าน่าจะคิดออกแล้ว พี่น้ององค์ชายหวางไม่นึกเลยว่าจะทำแบบนี้ โหดร้ายมาก!”
ต้องบอกว่า ใบหน้าของชายผู้นั้นไม่มีร่องรอยของความโกรธ มีแต่รอยยิ้มเล็กน้อย ความรู้สึกนั้นช่างประหลาดยิ่งนัก
ตามที่เสด็จอาเก้าคาดไว้ ในเวลาเพียงวันเดียวทั้งมณฑลซานตงก็ตกอยู่ในความโกลาหล ถนนที่จอแจเงียบสงัด และในเวลานี้ร้านค้าที่มีเสียงดังก็ปิด ผู้คนออกมาและเห็นร้านค้าปิดเป็นแถว ข้าไม่รู้ว่าจะไปสักระยะหนึ่ง
“เป็นอย่างไรบ้าง”
“เจ้าไม่รู้ ข้าได้ยินมาว่าเสด็จอาเก้าสั่งให้ปิดร้านค้าทั้งหมดของตระกูลหลู จุ๊…จุ๊… ราชวงศ์มีอำนาจเหนือจริงๆ พวกเขาขังคนไว้เมื่อวานนี้เท่านั้น และพวกเขาจะไม่ให้คนเปิดประตู สำหรับธุรกิจทุกวันนี้ องค์ชายและหลานชายองค์นี้ เขาสนใจแต่ความสุขของตัวเอง ไม่สนใจชีวิตของเราเลย”
ในมณฑลซานตง ตระกูลหลูทำธุรกิจมาเป็นเวลานาน และพวกเขาต้องการเผยแพร่ข่าวลืออย่างดุเดือดและรวดเร็วกว่าเสด็จอาเก้า
“มีข่าวลือข้างนอก เจ้าไม่ได้วางแผนที่จะเคลื่อนไหวจริงๆ หรือ?” เฟิ่งชิงเฉินเปิดปากของนาง เพลิดเพลินกับการให้อาหารของเสด็จอาเก้า และพูดสองสามคำที่แสดงความกังวล
ไม่ใช่ว่านางขี้เกียจ แต่เป็นเพราะนางได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ เพื่อรักษาบาดแผลให้เร็วที่สุด ดังนั้น… จึงต้องป้อนอาหารนาง
“เจ้าทำอะไร? เพื่อระงับข่าวลือเจ้าคิดว่ามีประโยชน์หรือไม่” ในใจของชาวซานตงภาพของเสด็จอาเก้าได้รับการแก้ไข แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะบอกว่าเขาไม่ได้สั่งให้ร้านของหลูปิดไปก็ไม่มีใครเชื่อ
“มันไม่ได้มีผลอะไรมาก แต่เจ้าไม่สามารถนั่งเฉย ๆ และรอความตายได้ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปฮวาหยวนจะถูกทุบทิ้ง”
“นักปราชญ์ที่กบฏจะล้มเหลวในสิบปี นักปราชญ์ไม่กี่คนที่รู้วิธีเข้าใจผู้อื่นเท่านั้น ทำไมถึงไม่กลัวพวกเขา”
สิ่งที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินพูดเมื่อคืนนี้ เมื่อนักเรียนซานตงรวมตัวกันนอกเมือฮวาหยวน “คำพูดที่ชอบธรรม” ประณามเสด็จอาเก้าที่กดขี่ข่มเหงประชาชน และขอให้เสด็จอาเก้าปล่อยตระกูลหลู
“เรื่องแบบนี้ไม่ดีกับชื่อเสียงของเจ้า” เสด็จอาเก้าเป็นคนที่อยากทำการใหญ่ถ้าเสียชื่อเสียงก็ไม่อาจได้รับความรักจากประชาชนหากขึ้นสู่ตำแหน่งนั้นในอนาคต…
