ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 50
“แสดงว่าเขาก็ผ่านเส้นอันตรายแล้วหรือ?” มู่หรงเจี๋ยถาม
จื่ออานส่ายหัว “หามิได้ โรคปอดบวมต้องได้รับการควบคุมอย่างสม่ำเสมอและทั่วถึง ก่อนที่ช่วงเวลาอันตรายจะผ่านพ้นไป”
หยวนพ่านถามอย่างไม่เข้าใจ “คุณหนูเซี่ย ข้าคนนี้ไม่ค่อยเข้าใจนัก ทำไมท่านถึงฝังเข็มสองครั้ง ทั้งก่อนและหลังแยกเยื่อหุ้มหัวใจ?
จื่ออานยิ้มและพูดว่า “ครั้งแรกที่ฝังเข็มคือ การปิดรูขุมขน เลือดส่วนใหญ่จะถูกปิดผนึก จากนั้นเมื่อข้าระบายออก เลือดจะไหลออกมา ส่วนครั้งที่สองที่ฝังเข็มคือ การเจาะรูขุมขน เลือดที่อยู่ก่อนหน้านี้จะถูกปล่อยออกมา หลังจากนั้นแล้ว ก็จะส่งเสริมการไหลเวียนของเลือด เพื่อนำออกซิเจนเข้าสู่ร่างกาย ด้วยวิธีนี้ ออกซิเจนจะถูกฉีดเข้าไปในปอดของจักรพรรดิเหลียง วิธีการฝังเข็มเทียบเท่ากับการรับออกซิเจน เขาจะรู้สึกดีขึ้นในอีกสิบสองชั่วโมงข้างหน้า”
หยวนพ่านไม่เชื่อ “พูดอีกอย่างก็คือ สถานการณ์ของฝ่าบาทดีขึ้นมากรึ?”
จื่ออานกล่าวว่า “หยวนพ่าน ท่านมาลองตรวจชีพจรดูสิ”
หยวนพ่านเงียบไปครู่หนึ่ง ยังไม่มั่นใจ แม้ว่าสถานการณ์ของจักรพรรดิเหลียงจะดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็มีแนวโน้มว่าจะกลับมากำเริบ
เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรของจักรพรรดิเหลียง เขาพบว่าชีพจรของจักรพรรดิเหลียงแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก ไม่อ่อนอีกต่อไป เขาส่ายหัวและอุทานว่า “นี่มันน่าทึ่งมาก”
จื่ออานไม่มีความสุขเมื่อได้ยินประโยคนี้และยังเศร้าอยู่บ้าง ที่จริงโรคชนิดนี้ไม่รุนแรงมากและสามารถรักษาให้หายขาดได้ภายในสองสามวัน แต่ที่นี่แม้แต่หมอหลวงก็รักษาไม่ถูกจุด
ยาในยุคนี้ล้าหลังขนาดไหน?
ในประวัติศาสตร์ที่เธอรู้ เมื่อแพทย์แผนจีนมีประวัติความเป็นมาที่รุ่งโรจน์ มีแพทย์ที่มีชื่อเสียงมากมาย แน่นอน แพทย์ที่มีชื่อเสียงมีเพียงไม่กี่คน ทักษะทางการแพทย์ส่วนใหญ่อยู่ในระดับปานกลาง ขาดการสืบทอดแก่นแท้มากมาย ถูกละทิ้งไปเสีย
จื่ออานคิดว่า ขณะนี้หากเธอสามารถอยู่รอดและมีชีวิตที่ดีได้ ทักษะทางการแพทย์ของนางจะสั่งสอนคนในราชวงศ์นี้ หวังว่าพวกเขาจะสามารถสืบสานการแพทย์แผนจีนต่อไปได้ ไม่นิ่งเฉยเมื่อพูดถึงความรับผิดชอบของแพทย์
ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นที่ต้องมาคิดอะไรแบบนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะอยู่ได้นานแค่ไหน แต่เธอนึกถึงประเด็นเรื่องการสืบทอดยาจีน
จื่ออานถูกทิ้งให้อยู่ในวังชั่วคราว
ฮองเฮาได้ยินว่าอาการของจักรพรรดิเหลียงดีขึ้น จึงรีบเสด็จออกมา จักรพรรดิเหลียงทรงดีขึ้นมาก การหายใจติดขัดของเขาก็เบาลงมาก แต่ยังสามารถพูดได้แค่ไม่กี่คำ
น้ำตาของฮองเฮาไหลอย่างต่อเนื่อง ดวงตาของนางก็อ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นจื่ออาน เธอรู้ว่าจื่ออานจะอยู่ในวัง จึงบอกแม่นมหยางเป็นการส่วนตัวว่า “ไปที่ตระกูลของจื่ออาน เพื่อส่งข่าวว่าทางราชสำนักโปรดปรานจื่ออานมากทีเดียว ข้าต้องตัวจื่ออานไว้ในราชสำนักชั่วคราว นอกจากนั้นฝากไปจัดเสื้อผ้าให้นาง และนำคนที่รอนางเข้ามาด้วย เพราะคนในวังจะไม่คุ้นเคย เกรงว่าจะส่งผลต่อนาง”
แม่นมหยางยิ้มและพูดว่า “เพคะ ข้าและหญิงรับใช้จะไปเดี๋ยวนี้”
เธอมองจื่ออานอย่างเข้าใจแล้วจากไป
จื่ออานโล่งใจมาก แต่ในอีกสามวันข้างหน้าเธอจะต้องสู้อีก
เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิเหลียงอาการดีขึ้น องค์ชายก็จากไป แต่ก่อนที่พระองค์จะจากไปนั้น พระองค์ทอดพระเนตรมองดูจื่ออานอย่างขุ่นเคือง
ในที่สุดจื่ออาน ก็นั่งพักผ่อนหลังจากดูอาการของจักรพรรดิเหลียง และให้ทานยาเรียบร้อย
หลังจากผ่อนคลาย ก็รู้สึกว่าบาดแผลบนร่างกายของเริ่มปวด และก็มีอาการมึนงงด้วย
เมื่อเห็นหน้าซีด ๆ มู่หรงเจี๋ยก็พูดว่า “ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ตอนนี้ ไปนอนก่อนเถอะ แล้วค่อยออกมา”
ฮองเฮารู้ว่าหล่อนถูกวางยาพิษ นางได้ยินคำพูดของมู่หรงเจี๋ย ก็รีบพูดด้วยว่า “ใช่ เจ้าไปนอนก่อน วังของข้าสั่งให้หมอหลวงต้มซุปบัวหิมะให้เจ้าเพื่อล้างพิษแล้ว”
จื่ออานกล่าวด้วยความกตัญญู “ขอบพระทัยเพคะ ฮองเฮา”
ฮองเฮาโบกมือ “ไปเถิด”
ภายใต้คำแนะนำของเหล่าขุนนางในวัง เธอจึงเข้าไปในสวนของวังที่มีอายุยืนยาว ฮองเฮาได้จัดข้ารับใช้ให้นางสองคนเดินตามเธอไป
