ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 64
เกี่ยวกับความตั้งใจของฮองเฮาที่จะไปเยี่ยมเสี่ยวซุน แม่นมหยางมาบอกจื่ออานอย่างลับ ๆ ว่า “ถ้าเจ้ารู้สึกผิดในใจ โปรดบอกฮองเฮาเถอะ ฮองเฮาจะช่วยเจ้าได้”
จื่ออานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัวเบาๆ “ไม่ แม่นม ตอนนี้ข้าพูดไม่ได้ ข้าจะไม่ใช้ความโปรดปรานนี้จนกว่าจะวิกฤต”
แม่นมหยางมองดูเธออย่างกังวล “แต่หลังจากที่เจ้ากลับไป เจ้าจะเผชิญกับครอบครัวที่เหมือนหมาป่าของเจ้าได้อย่างไร?”
จื่ออานยิ้มอย่างเย็นชา “ตอนนี้ข้ารับมือกับมันได้ ถ้าข้าไม่สามารถรับมือกับมันได้จริง ๆ ข้าจะหาวิธีที่จะขอให้ฮองเฮาช่วยข้า ตอนนี้คำขอใด ๆ จะทำให้ฮองเฮาคิดว่าข้ากำลังขอรางวัล ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คิดอย่างนั้น เมื่อมองย้อนกลับไป มันอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น”
นอกจากนี้ นางสนมเหมยยังอยู่ในวัง มีความสัมพันธ์ที่ดีกับฮองเฮา ถ้านางสนมเหมยพูดสองสามคำต่อหน้าฮองเฮา จะทำให้ร่างของนางที่อยู่ต่อหน้าฮองเฮาทรุดตัวลงโดยสิ้นเชิง
ยิ่งมีคุณงามความดีมากเท่าไร ก็ยิ่งต้องจัดการอย่างเงียบ ๆ แม้ว่าจะเป็นคนที่อยู่ในกรอบ แต่ก็ไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย
มู่หรงเจี๋ยออกไปหลังจากการขับน้ำหนองออกเสร็จสิ้น
หากไม่มีมู่หรงเจี๋ยคอยกดขี่ จื่ออานก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นในทันใด
ในตอนเย็นสถานการณ์ขององค์จักรพรรดิเหลียงดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สามวันก่อน จื่ออานประเมินการไว้อย่างระมัดระวัง การฟื้นตัวขององค์จักรพรรดิเหลียงเร็วกว่าที่เธอคิดไว้
ดื่มยาสมุนไพรที่ต้มวันละสามครั้ง จักรพรรดิเหลียงดื่มลงไปโดยไม่ขมวดคิ้ว แม้ว่าฤทธิ์ต้านแบคทีเรียและต้านการอักเสบของยาจีนโบราณจะไม่เร็วเท่ากับการฝังเข็มของแพทย์แผนตะวันตก แต่องค์จักรพรรดิเหลียงมีรากฐานที่ดี ดังนั้นผลที่ได้คือเร็วมาก
จื่ออานเริ่มจัดการกับกระดูกที่แตกหักที่เกิดจากการโจมตีครั้งใหญ่
กระดูกที่แตกหักนั้นไม่ร้ายแรง ไม่ยุ่งยากในการจัดการ หลังจากทำกลับไปกลับมา องค์จักรพรรดิเหลียงไม่พูดอะไรเลย ความร่วมมือระดับสูงทำให้จื่ออานพอใจมาก
“ท่านอ๋องเป็นคนไข้คนหนึ่งที่เชื่อฟังมาก” จื่ออานใช้เวลาว่างพูดกับองค์จักรพรรดิเหลียง
องค์จักรพรรดิเหลียงหันไปมองเธอ เห็นผมของเธอมัดไว้อย่างเรียบร้อย ปอยผมของเธอหลุดรุ่ยออกมาหนึ่งหรือสองเส้น เธอมีเสน่ห์ในทักษะของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เซี่ยจื่ออาน จะว่าไปแล้ว เจ้าโตขึ้นดูดีกว่าเซี่ยหว่านเอ๋อ”
จื่ออานกล่าวว่า “เอาหม่อมฉันมาเปรียบเทียบกับนาง แม้ว่าหม่อมฉันจะได้รับการยกย่องว่าเป็นนางฟ้า หม่อมฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นคำชม”
องค์จักรพรรดิเหลียงหัวเราะ “เจ้านี่ช่างหยิ่งเสียจริง”
จื่ออานมองมาที่เขา ริมฝีปากของเขากระชับ แต่กลับไม่พูดอะไร
องค์จักรพรรดิเหลียงเห็นแล้วถอนหายใจ “มีอะไรที่พยายามจะพูด เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรผิด ข้าก็ไม่อาจจะตำหนิเจ้าได้”
จื่ออานกระซิบ “หม่อมฉันขออภัย”
องค์จักรพรรดิเหลียงตกใจ มองดูเธอแปลก ๆ เขาคิดว่าเธอต้องการจะพูดและหยุดเพื่ออธิบายการกลับใจของการแต่งงาน เขายังรอคำอธิบายและความยากลำบากใจ
ประโยคที่ว่าขออภัย?
องค์จักรพรรดิเหลียงยิ้มจาง ๆ “ข้าให้อภัยเจ้า”
“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ไม่โกรธ” จื่ออานยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้ไม่ง่าย เธอไม่กล้าคาดหวังให้จักรพรรดิเหลียงให้อภัยเธอจริง ๆ
องค์จักรพรรดิเหลียงปรับท่านอนของเขา และดูสงบลง “จริง ๆ แล้ว ข้าโกรธมาก ตอนนั้นในใจข้าเต็มไปด้วยความอาฆาต แต่หลังจากคิดดูแล้ว ข้าก็รู้ว่าไม่ควรตำหนิเจ้า คนอื่นก็หลอกใช้เจ้าด้วย เมื่อสมัยนั้นข้าและพ่อของเจ้าปรึกษาได้ตกลงกัน ให้เซี่ยหว่านเอ๋อเป็นน้องสาวของเจ้า”
จื่ออานคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าองค์จักรพรรดิเหลียงจะเป็นคนมีเหตุผลขนาดนี้ แม้แต่คนธรรมดาก็อาจมองไม่เห็นเรื่องแบบนี้ ในฐานะขุนนางในราชวงศ์ เขามีสถานะสูงส่ง และมีคุณสมบัติที่จะยึดมั่นในความผิดพลาดของคนอื่นได้ดีที่สุด แต่มันกลับง่ายมากที่เขายกโทษให้เธอ?
จื่ออานรู้สึกอีกครั้งว่าข่าวลือจากภายนอกนั้นไม่น่าเชื่อถือเลย
