ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 93
หยวนซื่อเพียงแค่เหลือบมองหลิงหลงฟูเหรินอย่างเฉยเมย การแสดงออกของเขาไม่ได้รับผลกระทบ ราวกับว่าเขาไม่รู้จักเธอเลย
เธอก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าลงคำนับ “พระชายาของมหาเสนาบดี หม่อมฉันหยวนชุ่ยหยูขอเข้าเฝ้าฮองเฮา ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ”
“หยวนชุ่ยหยู!” ฮองเฮาจ้องเธอ เมื่อตอนยังเด็ก เธอพบหยวนซื่อหลายครั้ง แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ก็ต้องยอมรับว่าหยวนซื่อเป็นเหมือนเทวดาจริง ๆ แต่ก็ไม่ใช่แบบที่จะทำให้คนเป็นมนุษย์ริษยาในความงดงาม
หลังจากการจากลาไปหลายปี ฮองเฮาก็สัมผัสที่หางตาโดยไม่รู้ตัว หลายปีผ่านไป ดูเหมือนผ่านพ้นยุคของหยวนซื่อไป เธอมีชีวิตที่ผันผวนมากกว่าเดิมเพียงเล็กน้อย แต่เธอไม่เคยแก่ลงเลย
“ถวายพระพร เพคะ!” หยวนซื่อเอื้อมมือลงบนพื้น ก้มศีรษะและเงยศีรษะขึ้น ดวงตาของนางดูอ่อนโยนและไม่แยแส
มหาเสนาบดีเซี่ยมองจากหลังม่าน นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองหยวนซื่อจากสายตาของคนนอกในรอบหลายปี
ต้องบอกว่าเธอกับเฉินหลิงหลงกำลังคุกเข่าอยู่ข้างนอก ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้เฉินหลิงหลงกำลังถูกทุบตีแบบนี้ แค่สวมชุดที่ดูดี และโฉมหน้าก็ไม่ดีเท่าเธอ
สำหรับอารมณ์ ทัศนคติ และความหมายแฝงนั้นตรงไปตรงมายิ่งขึ้น
เขามีความรู้สึกที่ซับซ้อนมากในหัวใจ และความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย
ฮองเฮาสั่งให้ใครสักคนคลี่ม้วนภาพวาด และถามอย่างเฉียบขาดว่า “หยวนซื่อ เจ้าจำภาพนี้ได้หรือไม่?”
หลิงหลงฟูเหรินคลานไปข้างหน้า มองดูเธออย่างงุนงง “เจ้าปฏิเสธไม่ได้หรอกว่านี่คือภาพวาดของเจ้า มันเป็นเรื่องจริง”
หยวนซื่อดูภาพวาดอยู่พักหนึ่ง และไม่ได้มองดูหลิงหลงฟูเหริน แต่เพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้าจะให้หม่อมฉันทูลฮองเฮา นี่เป็นภาพวาดของหม่อมฉันจริง ๆ เพคะ”
หลิงหลงฟูเหรินก็ตะโกนด้วยความปีติยินดี “ฮองเฮา นางยอมรับแล้ว นางวาดภาพนี้ และมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางสนม”
หยวนซื่อมองเธอด้วยความงุนงง ขมวดคิ้ว รูปลักษณ์ของหญิงสาวสวยที่มีคิ้วขมวดเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจจริง ๆ
แม้แต่ฮองเฮาที่เห็นรูปลักษณ์นี้ ก็อดไม่ได้ที่จะทำเพื่อองค์ชายอาน จะยอมแพ้เซี่ยหวายจุน คนที่ไม่มีความรู้คนนี้ได้อย่างไร?
พระสนมเหมยเหลือบมองมหาเสนาบดีเซี่ยที่อยู่ข้าง ๆ โดยไม่รู้ตัว และถอนหายใจเบา ๆ “ลูกพี่ลูกน้องของเจ้า นี่มัน…”
มหาเสนาบดีเซี่ยมีสีหน้าบูดบึ้ง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
หลิงหลงฟูเหรินมองไปที่ฮองเฮาอย่างงุนงง น้ำเสียงของเธอสั่นเทิ้มด้วยความตื่นเต้น “ฮองเฮา นางยอมรับแล้ว ท่านสอบปากคำนาง ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางสนมเลย”
ฮองเฮาพูดอย่างโกรธเคืองว่า “หยวนซื่อ เจ้ากล้าหาญมาก กล้าดียังไงมาโค่นล้มราชสำนักด้วยภาพวาดนี้”
ใบหน้าขาวของหยวนซื่อค่อย ๆ ลอยขึ้นด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “ฮองเฮา ภาพวาดนี้พระชายาของมหาเสนาบดีมอบให้องค์ชายอาน ไม่ได้หมายความถึงเจตนาที่จะโค่นล้มราชสำนัก”
หลิงหลงฟูเหรินคุกเข่าลงกับพื้น พูดด้วยลำคอของเธอว่า “เจ้าวาดรูปต้นสาลี่กำลังเบ่งบาน แต่ดอกชบากำลังเหี่ยวเฉา มันเป็นการพาดพิงถึงการฟื้นฟูของตระกูลหลี่ ดอกชบานั้นเป็นคำสำหรับไท่จู เจ้ากำลังโค้นล้มราชสำนัก และยังตั้งใจที่จะกบฏ”
หลิงหลงฟูเหรินรู้สึกฮึกเหิมเล็กน้อย ซึ่งเยี่ยมมาก เหมือนกับพระเจ้าช่วย ด้วยพลังทั้งหมดของเธอไม่สามารถกำจัดหยวนซื่อได้ แต่กลับไม่ได้คาดหวังว่าจะถูกสอดไว้ในภาพวาดของเธอเอง สวรรค์ช่างมีตาจริง ๆ
หลิงหลงฟูเหรินกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความฮึกเหิมกระหายเลือด
