ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 96

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 96

แต่เขาไม่เห็นด้วย? เขายอมแพ้หยวนซื่อมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไม่ยินยอม?

มู่หรงเจี๋ยถามจื่ออานว่า “เขาไม่เต็มใจที่จะลงนามในการปล่อยตัวพระชายาของเขา เจ้าคิดว่าอะไรคือเหตุผล?”

จื่ออานพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “เขาสามารถหย่ากับพระชายาของเขาได้เท่านั้น ไม่สามารถลงนามในการปล่อยตัวพระชายาของเขาได้ จริง ๆ แล้ว เรื่องก็เกิดขึ้นหลังจากนางเอาหนังสือหย่าออกมาที่ประตูของเสนาบดี”

มู่หรงเจี๋ยปล่อยเธอไป และพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในสมัยนั้นยังไม่ได้รับการศึกษา ภาพวาดนี้มอบให้กับท่านพี่ และข้าต้องการคืนเจ้าของเดิม”

“องค์ชายอาน…” จื่ออานลังเล แต่ก็ยังไม่พูดอะไร

“ท่านพี่ทำเพื่อเสด็จแม่ของเจ้า พระองค์ตัวคนเดียว นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีผลกระทบต่อเสด็จของเจ้ามากแค่ไหน” มู่หรงเจี๋ยกล่าว

เฮ้ อีกทั้งยังมีเรื่องที่เจ้ารักนางและนางรักเขา

เสียงของฮองเฮาดังขึ้นอีกครั้ง ด้วยความเย็นชาอย่างไม่มีตัวตน “เรื่องครอบครัวของเจ้า เปิ่นกงจะไม่ถาม เนื่องจากเจ้าไม่เต็มใจที่จะลงนามในจดหมายเพื่อปล่อยพระชายาของเจ้า ดังนั้นจงกลับไปใช้ชีวิตให้ดี”

หลิงหลงฟูเหรินถามด้วยความสงสัย “ฮองเฮา เแล้วเรื่องภาพวาดนี้ล่ะเพคะ จะไม่รับผิดชอบเหรอ?”

ฮองเฮาแปลกใจเล็กน้อย ทำไมมีผู้หญิงโง่ ๆ แบบนี้ในโลกนี้ได้? ตอนนี้เธอไม่เข้าใจเหรอ? ไม่มีการสมรู้ร่วมคิดเลย

มหาเสนาบดีเซี่ยดุอย่างโกรธจัดว่า “หุบปากของเจ้าซะ!”

หลิงหลงฟุเหรินตะโกนใส่เขา รู้สึกขุ่นเคือง แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่คุกเข่าลงบนพื้นด้วยตาสีแดงก่ำ

“ทั้งหมดกลับไปเถอะ!” ฮองเฮาพูดอย่างเย็นชา

นางสนมเหมยพาพวกเขาออกไปด้านนอก หยวนซื่อเป็นผู้นำออกจากห้องโถง แต่หลิงหลงฟูเหรินต้องได้รับการสนับสนุนจากมหาเสนาบดีเซี่ยก่อน เธอถึงจะออกไปได้

มหาเสนาบดีเซี่ยยืนอยู่นอกห้องโถง มองดูด้านหลังของหยวนซื่อในยามพลบค่ำ แสงยามเย็นที่ห่อหุ้มเสื้อสีดำเธอไว้ หลังของเธอตั้งตรง และเธอเดินอย่างสงบ เธอเดินทีละก้าว ออกไปจากสายตาของเขา

เขาจำคำของฮองเฮาได้ดีที่ถามเธอว่าเสียใจไหม? แต่เธอไม่ตอบ

เจ้าเสียใจไหม?

มู่หรงเจี๋ยและจื่ออานมองไปที่หลังของพวกเขาที่ระเบียง มู่หรงเจี๋ยกล่าวว่า “เขาอาจเสียใจที่ปฏิบัติกับเสด็จแม่ของเจ้าอย่างผิด ๆ แต่ไม่นาน ชื่อเสียงและโชคลาภมีความสำคัญมากกว่าทุกสิ่งในหัวใจของเขา”

จื่ออานไม่ได้พูดอะไร แต่รู้ว่ามู่หรงเจี๋ยกำลังพูดความจริง

รถม้าแล่นไปบนถนนที่เป็นหินชนวน และมีม่านหนาคลุมผู้คนบนรถม้า

มหาเสนาบดีเซี่ยหลับตา และพยายามระงับอารมณ์ไว้

แต่เห็นได้ชัดว่าหลิงหลงฟูเหรินไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาเงียบ เธอพูดพึมพำว่า “ทำไมท่านไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของฮองเฮา ถ้าท่านลงนามในจดหมายปล่อยตัวพระชายา ท่านจะไม่เห็นหน้าของหยวนซื่ออีกต่อไป หรือว่าท่านยังรู้สึกอะไรกับนางอยู่ ผ่านมาหลายปีแล้วนางก็ยังไม่แยแสท่าน ท่านยังมองไม่ออกอีกเหรอ? นางพึ่งพาความสามารถของตัวเองและดูถูกทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่ท่านไม่ได้สนใจเลย ผู้ชายในโลกนี้ล้วนแล้วจะมีผัวสามเมียสี่กันทั้งนั้น ทำไมนางถึงขอให้ท่านมีนางแต่เพียงผู้เดียว นางคิดว่านางเป็นใครกัน?”

จู่ ๆ มหาเสนาบดีเซี่ยก็ลืมตาขึ้น ความโกรธในดวงตาของเขาทำให้หลิงหลงฟูเหรินเคลื่อนไหวโดยไม่ตั้งใจ เธอกลืนน้ำลาย และพูดอย่างแข็งทื่อว่า “ที่ข้าพูดไปไม่ถูกเหรอ?”

มหาเสนาบดีเซี่ยจ้องเธออย่างดุเดือด “ทำไม? ทำไมเจ้าถึงขโมยภาพวาดของนางมอบให้ข้า”

ความรู้สึกผิดของหยวนซื่อกลายเป็นความโกรธ เมื่อเขาแสดงภาพวาดให้เธอดู เธอรู้ว่าไม่ใช่ภาพวาดของหลิงหลง แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงหัวเราะเยาะเขาอย่างลับ ๆ ในใจเธอ แล้วมองเขาด้วยหางตา

เมื่อเห็นว่าเขาดุร้ายมาก หลิงหลงฟูเหรินจึงร้องไห้ออกมา “เรื่องนี้ผ่านมาก็หลายปีแล้ว เจ้ายังต้องรับผิดชอบอีกเหรอ? เพื่อเห็นแก่หว่านเอ๋อและหลินเอ๋อ เจ้าไม่ควรรับผิดชอบอีกต่อไป”

มหาเสนาบดีเซี่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เฉินหลิงหลง ทำไมเจ้าถึงโง่ได้มากขนาดนี้? เจ้าให้ภาพวาดที่นางวาดแก่ข้า ไม่กลัวว่านางจะเปิดโปงเจ้าเหรอ?”

หลิงหลงฟูเหรินร้องไห้ และพูดว่า “นางกล้าเหรอ? นางมอบภาพวาดนี้ให้กับองค์ชายอาน นางจะกล้ายอมรับได้อย่างไร? แม้ว่านางจะมอบภาพวาดนี้ให้กับองค์ชายอาน แต่นางก็ต้องการให้องค์ชายอานสละหัวใจให้นาง แต่ใครจะรู้ว่าความรักนั้นถูกซ่อนไว้? ถ้านางไม่เห็นแก่ตัวจริง ๆ นางจะเปิดโปงข้าได้อย่างไร?”