ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 155
ก่อนที่เซียวท่าจะออกไป ซูชิงก็ได้เข้ามา
เซียวท่าถาม “เจ้าจัดวางกองกำลังไว้ดีแล้วหรือยัง?”
“วางใจได้ บริเวณใกล้ ๆ นี้ได้มีการดักซุ่มไว้ทั้งหมดแล้ว เมื่อมีคนค้นหาแถว ๆ นี้ พวกที่อยู่ห่างออกไปห้าลี้ ท่านก็จะได้รู้” ซูชิงกล่าว
“งั้นก็ดี ข้าจะออกไปซื้อของสักหน่อย เจ้าคอยสังเกตุการณ์ที่นี่” เซียวท่าพูดพลางแล้วก็เดินไปจูงม้า
ซูชิงรีบหยุด “ท่านแม่ทัพ ท่านปลอมตัวสักหน่อยเถิด เวลาจะเข้าออกจากเมือง มันจะได้ไม่ดึงดูดความสนใจของผู้คน”
“จริงด้วย!” เซียวท่าเข้าไปด้านในเรือน เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่แลดูเรียบง่ายและติดเคราปลอม ที่นี่คือที่ที่พวกเขาใช้เพื่อพักผ่อน พวกเขาปลูกผัก ตกปลาและปรุงอาหาร เจ้านายเหล่านี้ล้วนไม่มีงานอดิเรกอื่น ๆ มีแต่พวกงานสวนงานเกษตรพวกนี้ที่ทำให้พวกเขามีความสุข ดังนั้นสิ่งของ ๆ ชาวนา ในเรือนหลังนี้มีทุกอย่าง
ในกลางดึก อุณหภูมิร่างกายของมู่หรงเจี๋ยสูงขึ้นเรื่อย ๆ
จื่ออานให้เขากินยา แล้วเช็ดตัวเขาด้วยสุราเพื่อทำให้ตัวเขาเย็นลง
สุรานี้เป็นสุราที่แรงที่สุด ประมาณหกสิบดีกรี และแอลกอฮอล์ที่ทางการแพทย์ใช้จะอยู่ที่เจ็ดสิบห้าดีกรี แม้ว่าสุรานี้จะไม่เหมาะเท่าแอลกอฮอล์ในการฆ่าเชื้อบาดแผล แต่ว่าใช้ลดอุณหภูมิทางร่างกายก็น่าจะพอเป็นไปได้
พวกเขาสามคนอยู่หน้าเตียงตลอดเวลา จื่ออานดูยุ่งมาก เหมือนกับคนเหล็กที่ไม่ต้องหลับต้องนอน
เฉินฉือฮุยถูกใช้เป็นยามาเป็นเวลานานในประเทศของเราเพื่อฆ่าเชื้อ เป็นยาสมาน ขยายกล้ามเนื้อ และห้ามเลือด แต่ต้องใช้อย่างถูกวิธี หลักการแพทย์ง่าย ๆ นี้ จื่ออานเลือกหยิบมาใช้ได้อย่างเป็นมืออาชีพ
นางบดเฉินฉือฮุยให้เป็นผง หลังจากทอดแล้วก็ผสมกับสารส้มลงไปเพื่อลดการอักเสบ
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ร้ายแรง ซูชิงจึงถามว่า “ทำไมไม่ฝังเข็มล่ะ?”
เขาเชื่อเสมอว่าการฝังเข็มเป็นทักษะทางการแพทย์ขั้นสูง และทุก ๆ โรคสามารถรักษาได้ด้วยการฝังเข็ม
หลังจากจื่ออานรักษาบาดแผลเสร็จแล้ว นางก็กล่าวว่า “ระหว่างที่มีไข้สูง ต้องลดไข้และลดการอักเสบเท่านั้น ต้องให้เขาทานยาต้านการอักเสบ เพราะการฝังเข็มจะไม่ค่อยได้ผลมากนัก”
กลางดึกมู่หรงเจี๋ยเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง เขาเพ้อออกมามากมาย แต่ที่จื่ออานได้ยินก็คือ “ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย? ทำไมกัน?”
เนื่องจากมีไข้สูง ใบหน้าของเขาจึงมีสีแดงมาก จื่ออานคอยพูดปลอบประโลมอยู่ข้างหูเขา ซูชิงนำยาสมุนไพรที่ต้มเข้ามา แต่ไม่สามารถกรอกใส่ปากได้
มือของจื่ออานสัมผัสอุณหภูมิบนร่างกายของเขา มันน่าจะเป็นสี่สิบองศาแล้ว
ต้องลดอุณภูมิอีกสักหน่อยถึงจะดี
อย่างไรก็ตาม เขามีอาการบาดเจ็บที่ร่างกาย เขาไม่สามารถแช่ในน้ำร้อนเพื่อลดอุณหภูมิได้ ยากรอกเข้าไปไม่ได้ ใช้สุราเช็ดตัวก็ไม่ค่อยได้ผล จื่ออานเป็นกังวลเริ่มไม่อยู่สุข
ซูชิงที่เห็นนางเป็นแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามอีกว่า “ฝังเข็มได้หรือไม่?”
จื่ออานรีบหยิบเทคนิคการฝังเข็มทองออกมา บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และอ่านมัน
นางเพียงอ่านในส่วนของอักษรจีนตัวย่อที่อยู่ด้านหลัง ในส่วนนี้มีทฤษฎีทางการแพทย์สมัยใหม่บ้างเล็กน้อย ที่ผ่านตานางไป ดูเหมือนมันจะไร้ประโยชน์
ทักษะการฝังเข็มทองนี้ ได้อธิบายอย่างง่าย ๆ โดยละเอียด เมื่ออ่านตำราเล่มนี้ที่มีเนื้อหาของความเข้าใจเกี่ยวกับจุดฝังเข็มและการวิเคราะห์ จื่ออานก็รู้สึกอยากจะสรรเสริญเสียจริง
หากตำราเล่มนี้ถูกวางไว้ในยุคปัจจุบัน มันจะต้องเป็นสมบัติอันล้ำค่าของวงการแพทย์แน่ ๆ
แน่นอนว่ามันอยู่ที่นี่ย่อมล้ำค่ามากกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในราชวงศ์ที่แพทย์แผนจีนล้าหลังมาก
จื่ออานปิดตำราทักษะการฝังเข็มทองลงแล้วลุกขึ้นทันที “ไม่ฝังเข็ม ลดอุณหภูมิร่างกายของเขาต่อไป ข้าจะต้มยาลดไข้อีกขนานหนึ่งใหม่อีกครั้ง และจะเพิ่มปริมาณยา ไม่ว่าจะยังไง จะต้องกรอกลงปากเขาให้ได้ หลังจากกรอกได้แล้ว ค่อยกรอกน้ำร้อนตามไป”
ตามคำแนะนำของจื่ออาน เซียวท่าได้วางผ้าขนหนูเปียกไว้บนหน้าผากของท่านอ๋อง เขาเปลี่ยนผ้าขนหนูอยู่เรื่อย ๆ มีบ่อน้ำอยู่ในลานของเรือน และน้ำในบ่อนั้นก็เย็นมาก ซึ่งมันมีประสิทธิภาพเต็มเปี่ยม
ทั้งสามคนกำลังยุ่งอยู่กับการพยายามควบคุมอุณหภูมิร่างกายของเขาให้ดีที่สุด
แม้ว่าเซียวท่ากับซูชิงจะไม่มีความรู้ทางการแพทย์ แต่พวกเขาก็รู้ว่าหากไข้ยังสูงและไม่ลดลง ก็จะเป็นอันตรายมาก ดังนั้นไม่ว่าจื่ออานจะสั่งให้พวกเขาทำอะไร พวกเขาก็จะทำอย่างสุดความสามารถ
ถ้ากรอกยาลงไปไม่ได้ จื่ออานจะอมยาไว้ในปาก แล้วค่อย ๆ กรอกผ่านปากของนางเข้าสู่ปากของเขาให้ซึมผ่านเข้าไปในช่องว่างของฟัน เพราะเมื่อง้างฟันของเขาขึ้น มันจะทำให้เขาตอบสนองโดยการต่อต้านอย่างไม่รู้ตัว
