ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 167
มหาเสนาบดีเซี่ยจำได้ว่านางมีนิสัยที่สงบเสงี่ยม ไม่ช่างพูด เมื่อพูดถึงผลงานด้านศิลปะของนาง นัยน์ตาก็มีประกายขึ้นมาทันที
ดังนั้นเขาจึงถามว่า “ช่วงนี้เจ้ามีผลงานภาพวาดไหม?”
หยวนซื่อยกริมฝีปากของนางขึ้นอย่างเฉยเมย “ข้าไม่ได้วาดภาพมานานแล้ว แล้วก็ไม่มีผลงานให้เซียงแหยชื่นชมด้วย”
“ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก” มหาเสนาบดีเซี่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่มองนาง
หยวนซื่อไม่ได้ทำเสียงใด ๆ ถือถ้วยชาในมือ ปลายนิ้วสีครามสัมผัสกับขอบถ้วยชา สั่นสะเทือนเล็กน้อย
มหาเสนาบดีเซี่ยก็เห็นเช่นกัน เนื่องจากการมาเยี่ยมของเขาช่างกะทันหัน อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย
อย่างที่ทุกคนรู้หยวนซื่อใช้กำลังทั้งหมดของนาง เพื่อควบคุมความเกลียดชังและฆ่าลูกสาวของเขา
มหาเสนาบดีเซี่ยรู้สึกว่าหยวนซื่อยังคงมีความรู้สึกกับตน ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ยังไงก็ตาม เจ้ากับองค์ชายอานเป็นคนรู้จักเก่า ไม่ได้มาเยี่ยมนานแล้ว เจ้าคิดถึงเพื่อนเก่าคนนี้หรือไม่?”
หยวนซื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา “หืม?”
มหาเสนาบดีเซี่ยโบกมือแล้วยิ้มแล้วพูดว่า “อย่าเข้าใจผิดนะ ข้าไม่ได้สงสัยอะไร องค์ชายอานกับข้าเคยเป็นเพื่อนกัน เพียงแต่หลายวันก่อนมีเรื่องกับเขาเล็กน้อย ข้าเองก็ไม่สามารถดึงหน้านี้ไปขอโทษเขาได้ คิดว่าหากเจ้าต้องการ เจ้าก็ควรไปที่วังขององค์ชายอานแล้ว และขอโทษเขาแทนข้าด้วย”
หยวนซื่อพยักหน้า “ได้!”
มหาเสนาบดีเซี่ยแทบไม่เชื่อหูของเขา เขามองหยวนซื่อและถามว่า “เจ้าได้ยินชัดหรือไม่?”
“เซียงแหยขอให้ข้าขอโทษองค์ชายอานสำหรับความประมาทของเจ้าเมื่อครั้งก่อน” หยวนซื่อพูดซ้ำอย่างใจเย็น
“เจ้าอยากจะไปไหม?”
“ใช่”
มหาเสนาบดีเซี่ยเตรียมข้อแก้ตัวมากมายเพื่อโน้มน้าวให้ปล่อยนางไป เพราะตามที่เขารู้เกี่ยวกับนางในอดีต นางเป็นคนดื้อรั้นมาก และไม่ค่อยขอโทษผู้อื่นง่าย ๆ
เขาขอนางให้ไปหาองค์ชายอาน เพราะเขาต้องการเอาชนะองค์ชายอาน ตอนนี้ไท่โฮ่วซ่อนตัวอยู่ และไท่ฟู่ก็สั่งให้คนมาส่งข่าวบอกว่าต้องการการสนับสนุนจากคนอื่น ๆ ในราชวงศ์เพื่อเป็นกําลังใจให้องค์รัชทายาท ดังนั้นเขาจึงใช้หยวนซื่อเป็นเหยื่อล่อให้องค์ชายอัน
ในราชวงศ์ นอกจากองค์ชายอันแล้ว ยังมีท่านอ๋องอีกหลายคนที่เคารพนับถือหยวนซื่อขอเพียงหยวนซื่อก้าวแรกได้ เช่นนั้นเรื่องต่อจากนี้ก็จะง่ายขึ้นมาก
แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าหยวนซื่อจะตอบตกลงเร็วขนาดน
ความรู้สึกนี้ทําให้เขารู้สึกไม่สบายใจมาก ถึงแม้ว่าเขาจะอยากให้หยวนซื่อตอบตกลง แต่นางไม่ควรตอบตกลงเร็วนัก นางควรจะแสดงท่าทีฝืนใจและไม่เต็มใจ เพราะองค์ชายอานเป็นคนที่ชอบนางมาก่อน ตอนนี้ยังชอบอยู่ หากทั้งสองพบกันจะทําให้เกิดการนินทา นางควรถามเขาเรื่องนี้อย่างระมัดระวัง จากนั้นขอให้เขาไม่สงสัยในเจตนาอื่น
“เมื่อเจ้าไปหาองค์ชายอาน ข้าไม่ได้ไปกับเจ้าด้วย เจ้าจะไปจริง ๆ ใช่หรือไม่ไหม?” มหาเสนาบดีเซี่ยไม่ยอมแพ้ จึงถามอีกครั้ง
หยวนซื่อมองมาที่เขา และพบว่ามันแปลกที่เขาถามคำถามเช่นนี้ ดังนั้นนางจึงมองมาที่เขา และถามว่า “คำสั่งของเซียงแหย ข้าไม่ไปได้ไหมเล่า”
เมื่อได้ยินคำตอบ มหาเสนาบดีเซี่ยจึงไม่สามารถชี้ให้เห็นถึงความผิดพลาดแม้แต่น้อย เขาจ้องหยวนซื่ออย่างงุนงง ใบหน้าของเธอสงบและไม่มีแสงในดวงตาของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังพูดอะไรบางอย่างที่ธรรมดา
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง และถามอย่างลังเล “ถ้าเจ้าไม่เต็มใจ เจ้าก็ปฏิเสธสิ”
หยวนซื่อไม่คิดอะไรก็เอ่ยขึ้นตรง ๆ ว่า “ได้ เช่นนั้นข้าก็ปฏิเสธ ข้าไม่อยากออกไปข้างนอก” ”
นางไม่ได้ออกไปไหนมาเป็นเวลานานแล้ว และนางก็หมดความสนใจในโลกภายนอกแล้ว
มหาเสนาบดีเซี่ยตกตะลึงอีกครั้ง แล้วโบกมือให้ “ช่างเถิด เจ้าไปเถอะ อย่างไรก็รักษาหน้านี้ไว้ไม่ได้ คงต้องขอโทษเขา เขานิสัยก็ดื้อ เอาแต่ใจ ถ้าเจ้าไปเขาคงจะสนใจเจ้ามากกว่าข้า”
หยวนซื่อนั่งนิ่ง “ได้ งั้นข้าจะไป”
มหาเสนาบดีเซี่ยดึงเก้าอี้เข้ามาใกล้ มองไปที่นางและกระซิบว่า “เมื่อเจ้าพบเขา ให้เอ่ยถึงเขาสักหน่อย ให้บอกเขาว่าเจ้าชื่นชมองค์รัชทายาทมาก”
