ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 191
ฮองเฮามองดูหยวนซื่ออย่างสงสัย และตรัสถามว่า “บอกข้าที มองข้ามอะไรไปหรือ?”
หยวนซื่อยิ้มเล็กน้อย “สิ่งนั้นก็คือ แม้ว่าฝ่าบาทจะป่วยหนัก แต่ก็ยังอยู่ในวังซีเหวย”
ฮองเฮาตรัสอย่างไม่พอใจว่า “มันเป็นเรื่องไร้สาระมิใช่หรือ? เป็นเพราะว่าฝ่าบาทกำลังพักฟื้นในวังซีเหวย จึงจำเป็นต้องต้องเลือกผู้ที่จะมาดูแลบ้านเมือง”
คําพูดของฮองเฮาก็เท่ากับว่า หากองค์จักรพรรดิเสด็จจากไป แล้วจะยุ่งยากเช่นนี้ได้อย่างไร องค์รัชทายาทสมควรจะขึ้นครองราชย์โดยตรง
หยวนซื่อสีหน้าไม่สบอารมณ “ฝ่าบาทกำลังพักฟื้นในวังซีเหวย พระราชกฤษฎีกาสุดท้ายของพระองค์คือ อนุญาตให้ผู้สำเร็จราชการดูแลบ้านเมือง หลังจากได้รับพระราชกฤษฎีกาแล้ว ผู้สำเร็จราชการก็ใช้อำนาจของจักรพรรดิหวังตี้และผู้สำเร็จราชการไปพร้อมกัน กล่าวคืออำนาจที่อยู่ในมือนั้นจะต้องเข้มงวด ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ องค์รัชทายาทยังคงเป็นองค์รัชทายาท ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ก็ยังเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ตอนนี้ผู้สำเร็จราชการประสบอุบัติเหตุ โดยสันนิษฐานได้ว่าผู้สำเร็จราชการสิ้นพระชนม์แล้ว ผู้ตรวจการแผ่นดินจะถูกแต่งตั้งจากผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดในวังหลัง ตามกฎมณเฑียรบาลของบรรพบุรุษ ตอนนี้ตําแหน่งสูงสุดในวังหลังไม่ใช่หวงไท่โฮ่ว แต่เป็นไทเฮาที่อยู่ที่หานซาน ดังนั้นหม่อมฉันจึงแนะนําให้เชิญเสนาบดีกรมพิธีการและองค์ชายรัชทายาทไปที่หานซาน ทูลเชิญมาด้วยตนเอง เพื่อจะได้ไม่ต้องให้ทุกคนทะเลาะวิวาทและทําร้ายความเป็นมิตรในหมู่พี่น้อง”
เมื่ออัครเสนาบดีเซี่ยได้ยินคําพูดเหล่านี้ ก็โกรธจนเจ็บหน้าอก ก่อนออกจากบ้านก็บอกนางอย่างชัดเจน ให้นางพูดแทนองค์รัชทายาท ระงับองค์ชายอัน และชี้นําความคิดของเหล่าขุนนาง คิดไม่ถึงว่านางจะยกไท่หวงออกมา การถกเถียงนี้จะดําเนินต่อไปได้อย่างไร
คำพูดนี้ทำให้มหาเสนาบดีเซี่ยโกรธจนเจ็บหน้าอก ก่อนออกมาเขาได้บอกกับนางอย่างชัดเจนแล้วว่า ให้นางพูดแทนองค์รัชทายาท หยุดยั้งองค์ชายอาน โน้มนำความคิดของบรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ไม่คิดว่านางจะยกไท่หวงไท่โฮ่วให้ขึ้นที่สูง การโต้เถียงนี้จะดำเนินต่อไปได้อย่างไร?
แต่พอได้ฟังคําพูดนี้ก็จําต้องชื่นชมนาง แต่หลังจากได้ยินเรื่องนี้ นางต้องชื่นชมเธอ
ถูกต้องตามกฎมณเฑียรบาลของบรรพบุรุษ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ต้องการคําสั่งจากตําแหน่งสูงสุดของวังหลัง เดิมทีหากวันนี้ถกเถียงไม่ได้ นางจะต้องตัดสินใจอย่างแน่นอน แต่หยวนซื่อตอนนี้ยกไท่หวงไท่โฮ่วขึ้นมา แล้วหวงไท่โฮ่วก็สามารถหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้ และไม่มีใครสามารถข่มเหงนางได้อีก
ฮองเฮาตรัสอย่างเย็นชาว่า “ไทเฮาอยู่ที่หานซาน ใครจะไปรู้ว่ามันจะจริงหรือไม่? ท้ายที่สุด ผู้คนมากมายได้เห็นการสิ้นพระชนม์ของไทเฮา และงานพระศพของไทเฮาก็เสร็จสิ้นลงแล้วเช่นกัน”
หยวนซื่อยิ้มและกล่าวว่า “ฮองเฮา ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นก็ตาม แต่ไทเฮาเสด็จกลับมายังวังหลังจากการสิ้นพระชนม์ หลายคนก็ได้เห็น หม่อมฉันเชื่อว่าไทเฮาเป็นเพียงการแสร้งทำเป็นตายเพื่อหนีจากโลกเพคะ”
ไท่หวงไท่โฮ่วผู้นี้สิ้นพระชนม์ เดิมทีหลายคนไม่เชื่อ เพราะตอนที่ถูกฝังนั้นในโลงศพกลับว่างเปล่า และบรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่มองดูซากศพในเวลานั้น และมีเพียงเสื้อผ้าชุดเดียวเท่านั้น
เหลียงไท่ฟู่เอ่ยโดยไม่แสดงสีหน้าว่า “ตอนแรกข้าคิดว่าฮูหยินจะพูดเรื่องพิเศษบางอย่างออกมา แต่ข้าไม่คิดว่าจะพูดถึงเรื่องไร้สาระเช่นนี้ ดูเหมือนว่าฮูหยินจะไม่ใช่คนฉลาดที่องค์จักรพรรดิยกย่องในวันนั้นอีกต่อไป”
หยวนซื่อรู้สึกโชคดีเล็กน้อย “เดิมทีหม่อมฉันเป็นสตรี แน่นอนว่าสิ่งที่ข้าพูดก็คือความเห็นของสตรี ท่านเสนาบดียกยอให้หม่อมฉันพูด หม่อมฉันรู้ว่าตนเองไม่มีคุณสมบัติเช่นนี้ สตรีที่แต่งงานแล้วย่อมเชื่อฟังสามี หม่อมฉันจึงเชื่อฟังเท่านั้น”
กล่าวอีกนัยหนึ่ง นางยืนขึ้นและพูดนั้น เพียงเพื่อทำตามคำแนะนำของมหาเสนาบดีเซี่ย ในสิ่งที่มหาเสนาบดีเซี่ยถามเธอในตอนแรกนั้น ทุกคนไม่รู้ แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของมหาเสนาบดีเซี่ย จึงรู้ว่าสิ่งที่นางพูด จะต้องไม่ใช่สิ่งที่เขาขอ
หวงไท่โฮ่วกล่าวออกมาอย่างช้า ๆ ว่า “ข้าเชื่อว่าทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ คงสับสนมากเกี่ยวกับที่อยู่ของไทเฮา ก่อนเห็นร่างของไทเฮามีความสงสัยมากมาย ต่อมาเป็นเรื่องน่าขันที่อาเซ๋อมากลายเป็นงูเพื่อลักพาตัวไทเฮาไป ช่างน่าขันจริง ๆ ความจริงเป็นอย่างที่ฮูหยินเซี่ยกล่าว ไทเฮาหลบเลี่ยงโลกเพื่อใช้ชีวิตที่สงบสุข บัดนี้บ้านเมืองมีปัญหา ข้าจึงรู้สึกว่าถึงเวลาต้องถามความคิดของท่านผู้เฒ่าแล้ว”
คำพูดของหวงไท่โฮ่วไม่ได้ทำให้เกิดความตกใจ เพราะอันที่จริง หลายคนรู้อยู่ในใจว่าไท่หวงไท่โฮ่วยังมีพระชนม์ชีพอยู่ แต่เพียงแค่อยู่อย่างสันโดษ
ฮองเฮาหัวเราะ แล้วกล่าวว่า”เสด็จแม่ ในเมื่อไทเฮามีใจจะหลีกหนีจากโลกภายนอก ย่อมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเมืองอีก หากเรื่องนี้รบกวนท่านผู้เฒ่าของพระองค์ เพื่อความอกตัญญู คาดว่าฝ่าบาทคงเห็นด้วยไม่รบกวนท่านผู้เฒ่า เรื่องการเลือกผู้ตรวจการแผ่นดินนี้ ไม่ง่ายที่จะพูดและก็ไม่ยากนัก คนที่อยู่ในที่นี้ล้วนเป็นขุนนางคนสําคัญในราชสํานัก มิสู้ให้พวกเขาแนะนําคนที่เหมาะสม แล้วค่อยลงคะแนนเสียง เพื่อเป็นการประกาศให้ความเป็นธรรม”
ทันทีที่ฮองเฮาตรัสเช่นนี้ เหลียงไท่ฟู่ก็รีบคุกเข่าลงทันที “กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
การคุกเข่าของเหลียงไท่ฟู่นี้ ทําให้สุดท้ายเขาถูกบังคับให้คุกเข่าลง องค์รัชทายาทและคนของเขาก็คุกเข่าตามทีละคน “กระหม่อมก็เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
