ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 193
คำพูดของมู่หรงจ้วงจ้วงทำให้ผู้คนในที่นั้นพูดไม่ออก
ชื่อเสียงของอ๋องเหลียงนั้นแย่มาก โหดเหี้ยม ไร้ความรู้สึก และปฏิบัติต่อนางสนมอย่างโหดร้ายทารุณ ชื่อเสียงของเขานั้นมีแต่ความผิดศีลธรรม น่ารังเกียจจนเกินคำบรรยาย
ฮองเฮาคิดไม่ถึงว่ามู่หรงจ้วงจ้วงจะเสนอชื่อของอ๋องเหลียง นางจึงหยุดพูดไปชั่วขณะ
แต่องค์รัชทายาทกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คำพูดขององค์หญิงช่างน่าสงสัยจริง ๆ ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคารพพี่ใหญ่ แต่ทว่าเสด็จอาและองค์ชายคนใดที่นั่งอยู่ที่นี่ ทุกคนล้วนดีกว่าเขา”
มู่หรงจ้วงจ้วงไม่สามารถโต้แย้งได้ นางมาเพียงเพื่อการต่อสู้ชั่วคราว เป็นไปไม่ได้ที่จะมาเพียงแค่เสนอชื่ออ๋องเหลียงเท่านั้น เพราะว่ามีเพียงอ๋องเหลียงเท่านั้นที่เป็นญาติพี่น้องของฮองเฮา ฮองเฮาจึงไม่สามารถคัดค้านได้
แต่เห็นได้ชัดว่านางคิดผิด อ อย่างไรเสียไท่ฟู่ก็ไม่มีทางแต่งตั้งอ๋องเหลียง เนื่องจากอ๋องเหลียงได้เป็นพรรคพวกของผู้สำเร็จราชการ
แต่เนื่องจากมู่หรงจ้วงจ้วงได้เสนอชื่อผู้สมัครแล้ว จึงถือเป็นการแข่งขัน และสามารถเริ่มลงคะแนนอย่างเป็นทางการได้
แต่ผลก็เป็นไปตามที่ทุกคนคาดไว้ องค์รัชทายาทชนะไปด้วยคะแนนจำนวนมาก
เหลียงไท่ฟู่ที่นั่งอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาเล็ก ๆ ของเขาเป็นประกายอย่างความภาคภูมิใจ เคราของเขาสั่นเล็กน้อยและฉีกยิ้มที่มีความหมาย
เมื่อองค์รัชทายาทได้รับอำนาจ ราชครูอย่างเขาก็ได้รับอำนาจเช่นกัน ต่อมาการควบคุมขององค์รัชทายาทก็เทียบเท่ากับการควบคุมต้าโจวด้วย
อองค์รัชทายาทดีใจมาก เขาคุกเข่าลงต่อหน้าหวงไท่โฮ่ว “หลานจะจดจําคําสอนของเสด็จย่าและเสด็จพ่อไว้ด้วย ด้วยจิตวิญญาณแห่งขุนเขาและชาวต้าโจว ขยันหมั่นเพียรรักเหล่าอาณาประชาราษฎร์และบริหารราชการแผ่นดินอย่างขยันขันแข็ง พ่ะย่ะค่ะ
ดวงตาของหวงไท่โฮ่วดูหม่นหมอง “จงจำคำของเจ้าไว้ องค์รัชทายาท”
เสียงของนางอ่อนแรงและเหนื่อยล้า นางตระหนักดีถึงผลที่ตามมาของอำนาจการปกครองขององค์รัชทายาท เมื่อตอนที่องค์จักรพรรดิหวังตี้ป่วยหนัก เขาได้ตรัสไว้ว่าหากอำนาจของไท่ฟู่ไม่ล่มสลาย องค์รัชทายาทก็ไม่สามารถขึ้นครองบัลลังก์หรือปกครองได้ จึงเป็นเหตุให้ผู้สําเร็จราชการแผ่นดินเป็นผู้ปกครอง
ไทเฮาเพคะ พระองค์ไม่ได้ให้ทางสว่างแก่หม่อมฉันเลยเพคะ!
เมื่อผู้ได้รับเลือกเป็นผู้ตรวจการแผ่นดินแล้ว เขาก็สามารถต่ออายุพันธสัญญากับอ๋องฉีแห่งเป่ยโม่ได้
ในขณะที่องค์รัชทายาทกำลังจะประทับตราขององค์รัชทายาท เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนว่า “อ๋องหนานหวายมาถึงแล้ว!”
ทุกคนเงยหน้า เห็นหนานไหวอ๋องนําคนเดินมาถึงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเขียวคล้ํา ความโกรธแผ่ซ่านออกมา ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็จ้องมองไปที่องค์รัชทายาทแล้วเอ่ยเสียงเข้มว่า “ช้าก่อน เจ้าไม่มีสิทธิ์ปกครองบ้านเมืองนี้”
องค์รัชทายาทกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “อ๋องหนานหวาย เจ้ากล้าบุกวังโดยไม่มีเหตุผลหรือ? ”
อ๋องหนานหวายกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ข้ามิได้เสด็จมายังวังโดยไม่มีเหตุผล หวงไท่โฮ่วทรงตรัสไว้แต่เนิ่น ๆ แล้วว่าให้ข้ามาเป็นแขกรับเชิญในคืนนี้”
เขาก้าวไปข้างหน้า มองไปที่ฝูงชน ก่อนที่จะเอ่ยเสียงหนักแน่นและทรงพลังว่า “ทุกคน ข้ามิได้ตั้งใจจะมาสาย แต่ข้าไปตรวจสอบบางสิ่งมาหลังจากที่ได้รับจดหมาย”
เหลียงไท่ฟู่กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “อะไรคือสิ่งที่ท่านกำลังสืบสวน จะสำคัญไปกว่าการต่ออายุพันธสัญญากับเป่ยโม่งั้นหรือ?
อ๋องหนานหวายหรี่ตา ดวงตาฉายแววราวกับงูพิษ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความโกรธ “ท่านราชครู ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการลงนามในพันธสัญญากับเป่ยโม่อย่างแน่นอน แต่ผู้ปกครองบ้านเมือง ไม่ควรเป็นฆาตกร”
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ผู้คนที่นั่งอยู่ต่างก็ตกตะลึง
องค์รัชทายาทตัวสั่นด้วยความโกรธ “อ๋องหนานหวาย เจ้าพูดเหลวไหลอะไร? ข้าเป็นฆาตกรตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าจะมาใส่ร้ายผู้อื่นมั่ว ๆ ที่นี่ไม่ได้!”
อ๋องหนานหวายกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ข้าจะใส่หรือไม่ใส่ร้ายผู้อื่นอย่างเหลวไหลหรือไม่ ประเดี๋ยวก็คงได้รู้”
พูดจบเขาก็ปรบมือ และเอ่ยว่า “พาเข้ามา!”
ชั่วประเดี๋ยวเดียว ก็ได้เห็นองครักษ์หลายคนเดินเข้ามา
คนเหล่านี้สวมเสื้อผ้าที่แข็งแกร่ง และใบหน้าของพวกเขาได้รับบาดเจ็บ ซึ่งแสดงได้ว่าพวกเขาถูกทรมาน
หนี่หรงและองครักษ์ของจวนอ๋องก็ขึ้นมาเช่นกัน อาการบาดเจ็บของหนี่หรงยังไม่หายดี และต้องการใครสักคนมาช่วยประคองตอนเขาเดิน
หวงไท่โฮ่วเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจว่า “อ๋องหนานหวาย คนเหล่านี้เป็นใครกัน?”
