ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 228
ฮูหยินผู้เฒ่าเดิมพูดเสียงนุ่มนวล โดนนางตอบกลับอย่างเย็นชา ดวงตากระตุกแล้วหลายครั้ง ความโกรธจึงค่อย ๆ ปะทุขึ้น แต่นางยังควบคุมมันไว้ได้อย่างดี เอ่ยกลับอย่างใจดี “ดี หากเป็นเช่นนี้แล้ว ย่าก็จะไม่พูดอ้อมค้อมแล้ว ย่ารู้ว่าวิชาการแพทย์ของเจ้าสูงยิ่งนัก ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเจ้าเรียนมาจากที่ใด แต่ย่าก็ยังภาคภูมิใจในตัวเจ้า เรื่องราวในวันนี้ แม้ว่าเจ้าจะไม่ผิด แต่น้องสาวเจ้าก็ไม่ผิดเช่นกัน นางถูกแม่เจ้าทำร้าย วันนี้นางถูกทำลายรูปลักษณ์ลง สำหรับวันข้างหน้าของนางแล้วจะต้องลำบากเป็นแน่ ย่าหวังว่าเจ้าจะเห็นแก่ที่นางเป็นน้องสาวร่วมบิดาเดียวกัน ช่วยรักษาให้นาง จนหน้าตาของนางจะดีขึ้นมา”
จื่ออันไม่คิดหรอกว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะไร้เดียงสาได้ถึงเพียงนี้ กล้าที่จะให้นางรักษาอาการให้เซี่ยหว่านเอ๋อร์
เพียงแต่นางไม่รู้ว่าจะมีความลับอันใดแอบซ่อนอยู่หลับหลังหรือไม่? จื่ออันเองก็ต้องการที่จะรู้
นางแสร้งที่จะลังเลอยู่ครู่นึง “รักษาให้นาง?”
จู่ ๆ มหาเสนาบดีเซี่ยก็เอ่ยขึ้น “เจ้าทำร้ายนาง รักษาให้นางก็สมเหตุสมผลแล้วมิใช่รึ? หญิงที่ยังไม่ได้ออกเรือน ลงมือทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม แม้แต่มารดาเลี้ยงและน้องสาวตนก็กล้าที่จะลงมืออย่างโหดร้าย เจ้าคิดว่าเจ้าไม่ผิดจริง ๆ รึ?”
จื่ออันเผยยิ้มเย็น สายตามองผ่านไปยังมหาเสนาบดีเซี่ย “ข้าทำร้ายพวกนางแม่ลูก ท่านออกหน้าทวงคืนความยุติธรรมให้พวกนาง ภรรยาของท่านหยวนซื่อ ถูกพวกนางแม่ลูกผลักตกลงจากรถม้าบาดเจ็บที่ศีรษะจนสูญเสียการมองเห็น แม้แต่ถามท่านก็ไม่ถามสักคำ เป็นข้าที่โหดร้ายหรือพวกท่านเลือดเย็น? ข้าว่าพวกเราอย่าเสแสร้งกันอีกเลย ข้าไม่มีทางรักษาให้เซี่ยหว่านเอ๋อร์ ความสุขเดียวของข้าก็คือ ค่อย ๆ มองเห็นใบหน้าของนางเสียโฉม!”
“พอแล้ว!” มหาเสนาบดีเซี่ยตบโต็ะด้วยความโกรธจัด เอ่ยออกมา “ช่างดื้อรั้นจริง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแล้วจริง ๆ รึ ? ต่อให้มีพระราชโองการออกมาแล้ว แต่ก็ยังมิได้ออกเรือน เจ้ายังอยู่ในจวนนี้หนึ่งวัน เจ้าก็ยังต้องกินข้าวของข้า อาศัยเรือนของข้า ข้าอยากจะฆ่าเจ้า ก็เป็นเรื่องง่ายดาย!”
“ใช่หรือ?” จื่ออันเห็นว่าหน้าเขาเริ่มเปลี่ยน จิตใจเริ่มปลอดโปร่งขึ้น “หากเป็นก่อนหน้านี้ที่ท่านต้องการจะฆ่าพวกเราแม่ลูก คงจะเป็นเรื่องง่ายดาย แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกัน ท่านไม่อาจแน่ใจได้ว่าหลังจากที่ฆ่าพวกเราไปแล้ว ท่านจะถอยหลังได้ เป็นถึงมหาเสนาบดีของต้าโจว จะประมาทเยี่ยงนี้? หากไม่อาจแน่ใจได้ว่า ท่านไม่อาจลงมือ และข้าก็ไม่รอให้ทันได้มีวันนั้น”
มหาเสนาบดีเซี่ยลุกขึ้นโดยทันที ความโกรธแผ่ท่วมท้น ในความโกรธก็ยังมีความรู้สึกตื่นตกใจพูดไม่ออกบางอย่าง “เจ้าคิดว่าผู้สำเร็จราชการจะปกป้องเจ้าได้หรือ? ต่อให้เขามีอำนาจคับฟ้าเช่นวันนี้ ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะทำอะไรข้าได้ สวรรค์คุ้มครองข้ามาหลายปี วันนี้ก็ยังจะยืนอยู่ฝั่งข้า”
จื่ออันส่ายหัวพร้อมยิ้มเย็น จ้องมองมายังเขา ไฟโหมลุกโชนในดวงตา “ตั้งแต่บังคับข้าแต่งงานวันนั้น ข้าก็รู้ได้ว่าท่านไม่ได้คิดว่าเซี่ยจื่ออันเป็นบุตรสาวของท่าน บังคับแต่งงานไม่สำเร็จ ท่านก็จะฆ่าข้า เข้าไปขอประทานอภัยจากฮวงโหวให้แก่จวนมหาเสนาบดี ท่านหาคนมาคุมขังท่านแม่ วางยาพิษข้า โดยไม่ละเว้นให้ข้าได้มีหนทางมีชีวิตอยู่ ข้าต่อสู้จนมีวันนี้ จนยังสามารถที่จะยืนอยู่ต่อหน้าท่านได้ ไม่ใช่ว่าโชคชะตาข้าดี แต่เป็นท่านมหาเสนาบดีเซี่ยที่ชะตาได้หมดลง หากว่าสวรรค์ยังจะยืนอยู่ข้างท่าน ข้าคงจะมิอาจปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าท่านได้”
นางมาเพื่อแก้แค้น!
พูดจบจื่ออันก็หมุนตัวออกไป!
ไม่อยากที่จะได้ยินคำพูดอะไรจากเขาอีก ในใจนางจู่ ๆ ก็เหน็บหนาว อาจเป็นเพราะอารมณ์ของเซี่ยจื่ออันคนเดิมยังคงมีอิทธิพลกับนางอยู่เป็นครั้งคราว
ไม่ว่าพวกเขาคิดจะทำอันใดกัน ไม่ว่าพวกเขาจะวางแผนกันอย่างไร นางก็ไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายด้วย เพราะไม่ว่าอย่างไร แผนการต่างที่พวกเขาสมรู้ร่วมคิดกันก็ยังจะพุ่งเป้ามาหาพวกนางแม่ลูกอย่างไม่หยุดหย่อน
วิธีการของพวกเขาก็จะยิ่งเลวร้ายขึ้นทุกวัน
หลังจากที่เซี่ยจื่ออันออกไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าขว้างถ้วยชาบนโต๊ะทิ้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “ไว้หน้านางแล้วแต่นางกลับไม่เอา คนประเภทนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้?”
“ท่านแม่ ในมือนางยังมีมีดสั้นเล่มนั้น เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่? ราชครูเหลียงถึงได้ดูหวาดกลัวนัก” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยถามอย่างกังวล
“ข้าไม่รู้เหมือนกัน” ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายศีรษะ ถอนหายใจ “เดิมคิดจะเกลี้ยกล่อมนาง แต่คาดไม่ถึงว่านางจะดื้อรั้นเยี่ยงนี้ ไม่อาจรอได้แล้ว อีกสองวันก็ให้เฉินหลิงหลงลงมือได้ ไม่งั้นหากสินสอดแต่งงานถูกส่งมาแล้ว ก็จะทำให้พวกเราลงมือไม่สะดวกนัก”
“ทางนั้นวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว” มหาเสนาบดีเซี่ยคิดถึงหยวนซื่อขึ้นมา “เพียงแต่วันนี้นางสูญเสียการมองเห็นแล้ว กลัวเพียงแต่…”
“กลัวไปก็ไร้ประโยชน์ ต่อให้มีคนคาดเดาได้ แต่เหตุการณ์ที่ตัดสินไปแล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ต่อให้มีผู้พบเห็นเหตุการณ์ จะชนะพวกเราจวนมหาเสนาบดีได้หรือ?” ดวงตาฮูหยินผู้เฒ่าส่องประกายมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
